𝖢𝖺𝗋𝗉𝖾𝖣𝗂𝖾𝗆.

#Music #Stories

02:00 "Cooper, what if she never came back for it?"
"She will. She will."
"How do you know?"
"Because I gave it to her."

متنی هست که دوست دارم این هفته بنویسم و تموم کنم، قصدم اینه همراه با این آهنگ بنویسم. ببینیم چی ازش درمی‌آد.

MoreMusic

گاه فکر می‌کنم این ترس از زمین خوردن است که باعث می‌شود آدم‌ها زمین بخورند، وگرنه آن‌ها ترسو که به دنیا نمی‌آیند. در کودکی بدون ترس‌وبیم می‌دویم، جست‌وخیز می‌کنیم و فارغ از هر رنج و ناراحتی هستیم؛ ولی وقتی که بزرگ‌تر می‌شویم، وقتی با شکست و باخت‌های روزگار روبه‌رو می‌گردیم، آن‌وقت است که ترس در دلمان رخنه می‌کند. اما اگر هدف رسیدن به چیزی باشد، نیک می‌دانیم که باید دورخیز کنیم و بپریم و در آخر برسیم.

#سنگ‌کاغذقیچی؛ آلیس فینی، به ترجمه‌ی زهرا آلوشی

نویسنده‌ها موجودات عجیب و پیش‌بینی‌ناپذیر هستند. نویسنده شدن نیاز به صبر، عزم جزم، انگیزه کافی برای کار در تنهایی و خودباوری برای ادامه کار در زمانی که شک و تردید مثل خوره به جان آدم می‌افتد. نویسنده‌ها در بهترین حالت افرادی عجیب و در بدترین حالت دیوانه هستند.

#سنگ‌کاغذقیچی؛ آلیس فینی، به ترجمه‌ی زهرا آلوشی

زندگی مانند شطرنجی است که در آن سربازها می‌توانند وزیر شوند، اما همه بازی کردن بلد نیستند. برخی از مردم تمام زندگی‌شان سرباز می‌مانند، چون نمی‌دانند که چطور باید بازی کنند.

#سنگ‌کاغذقیچی؛ آلیس فینی، به ترجمه‌ی زهرا آلوشی

«از داستان‌های زندگی دیگران لذت ببر، اما یادت باشد که زندگی خودت را زندگی کنی.»

#سنگ‌کاغذقیچی؛ آلیس فینی، به ترجمه‌ی زهرا آلوشی

من معتقدم کاری که انجام می‌دهم، یعنی داستان‌نویسی، مهم است. داستان‌ها گذشته‌مان را به یادمان می‌آورند، حال ما را پخته‌تر می‌کنند و به بهبود آینده کمک زیادی می‌کنند. پس از آن‌که از دنیا رفتم، این کلمات هستند که به یادگار می‌مانند.

#سنگ‌کاغذقیچی؛ آلیس فینی، به ترجمه‌ی زهرا آلوشی

من عقیده دارم این زندگی‌ها نیستند که شکست می‌خورند، بلکه آدم‌ها هستند که طعم شکست را می‌چشند.

#سنگ‌کاغذقیچی؛ آلیس فینی، به ترجمه‌ی زهرا آلوشی

کلا کافه‌های این‌شکلی رو دوست دارم. اون‌هایی که جاهای مختلف کافه، مبلمان‌های مختلفی هست که هم‌زمان متفاوت و هماهنگن و هر قسمت رو که نگاه می‌کنی یه قاب، یه وسیله‌ی تزئینی، یه مبل بامزه یا هرچیزی مثل این‌ها توجهت رو به خودش جلب می‌کنه. ضمناً اینکه من متوجه شدم نمای آجر و/یا نمای چوبی خیلی توجهم رو جلب می‌کنه و بهم احساس دنج بودن می‌ده. این کافه ضمناً نه‌تنها پلی‌لیست محشری داشت، که از ساعتی به بعد اجرای زنده‌ی پیانو هم داشت. آها، یه چیز جالب دیگه‌اش هم این بود که توی منوش نوشیدنی‌ای داشت به نام «زامبی»، که توی از این لیوان‌هایی که صورتک ترسناک دارن سرو می‌شد. متاسفانه محتویاتش به اندازه‌ی اسم و قیافه‌اش هیجان‌انگیز به نظر نمی‌اومد.
‌

ولی هم پادکستی که این چند ماه دارم گوش می‌دم و هم سریال Doctor Who که این مدت دارم می‌بینم، یه نقطه‌اشتراک دارن و اون هم اینه که جای امتحان کردن داستان‌های مختلف، اجراهای مختلف زیاد دارن. هردو انگار اپیزود به اپیزود می‌تونن داستان جدیدی بگن و بنابراین چیزهای مختلف زیادی رو امتحان می‌کنن که شاید روایت‌هایی که پیوسته‌ترن، شانس انجامش رو نداشته باشن. پس انگار تا حد خوبی مطابق سلیقه‌ی هر مخاطبی چیزی برای ارائه دادن پیدا می‌کنن. خیلی این رو در موردشون دوست دارم.
‌

واقعاً هربار توی پادکست می‌رسم به مصاحبه‌ای از دست‌اندرکاران پادکست TMA و کلا افرادی که توی کمپانی‌اش کار می‌کنن، حسرت عمیقی انگار روی وجودم سنگینی می‌کنه. منظورم اینه که داری به مصاحبه‌ای از افرادی گوش می‌کنی که پادکست‌های ژانری می‌سازن، بوردگیم بازی می‌کنن، استریم می‌کنن و همه‌شون در بیشتر از یک زمینه استعدادهایی دارن که به خوبی ازش استفاده می‌کنن. و من واقعاً، واقعاً به جانی سیمز (نویسنده‌ی TMA) حسودی می‌کنم.
‌

#Music
#TheRightToRebel #Ariobarzan

Houses burnt beyond repair
The smell of death is in the air
A woman weeping in despair says
He has been here
Tracer lighting up the sky
It's another families' turn to die
A child afraid to even cry out says:
"He has been here."

MoreMusic

اگر توی این مدت منتالی برای من باقی مونده، همه‌اش از صدقه‌سر پاستیل‌ترش‌هاییه که دارم خودم رو باهاشون خفه می‌کنم؛ به‌خصوص اون لوله‌‌ای‌های رنگین‌کمونی‌اش. تقریباً هفته‌ی پیش، شایدم دو هفته پیش بود که تازه موهام رو کوتاه کرده بودم و آندرکات زده بودم، اون کت چرمی که بهم حس زره جنگی می‌ده رو پوشیده بودم برم سر کلاس، توی راه که پیاده می‌رفتم هم TMA گوش می‌دادم که خب، ژانرش ترسناکه. بعد در این حین یک بسته پاستیل ترش رنگین‌کمونی با طرح پو روی بسته‌اش هم دستم بود.
‌

بله دوستان، حافظه‌ی من این‌طوری عمل می‌کنه که خیلی رندوم یادم می‌مونه توی فلان کتاب، فلانی داشت می‌رفت سر فلان کلاس، ولی بعد از ده سال دوستی با «رفیق»، همیشه وقتی می‌خواد غیبت کنه باید اول توضیح بده فرد مذکور کی هست. البته در دفاع از خودم باید بگم گاهی این توضیح حتی از خود غیبتش هم طولانی‌تره.
‌