واقعاً هربار توی پادکست می‌رسم به مصاحبه‌ای از دست‌اندرکاران پادکست TMA و کلا افرادی که توی کمپانی‌اش کار می‌کنن، حسرت عمیقی انگار روی وجودم سنگینی می‌کنه. منظورم اینه که داری به مصاحبه‌ای از افرادی گوش می‌کنی که پادکست‌های ژانری می‌سازن، بوردگیم بازی می‌کنن، استریم می‌کنن و همه‌شون در بیشتر از یک زمینه استعدادهایی دارن که به خوبی ازش استفاده می‌کنن. و من واقعاً، واقعاً به جانی سیمز (نویسنده‌ی TMA) حسودی می‌کنم. ‌