گاه فکر می‌کنم این ترس از زمین خوردن است که باعث می‌شود آدم‌ها زمین بخورند، وگرنه آن‌ها ترسو که به دنیا نمی‌آیند. در کودکی بدون ترس‌وبیم می‌دویم، جست‌وخیز می‌کنیم و فارغ از هر رنج و ناراحتی هستیم؛ ولی وقتی که بزرگ‌تر می‌شویم، وقتی با شکست و باخت‌های روزگار روبه‌رو می‌گردیم، آن‌وقت است که ترس در دلمان رخنه می‌کند. اما اگر هدف رسیدن به چیزی باشد، نیک می‌دانیم که باید دورخیز کنیم و بپریم و در آخر برسیم.
