یادگار عصمت غمگین اعصار

حسن انتخاب بانو عابدینی است.

یادداشت شماره ۱۲۹۷

هر که او را به فضل، دسترسی است
پایمال جفای ایّام است

بی‌هنر را ز دستیاری دهر
راحِ راحت، مدام در کام است

نامه‌های تاج‌الدین اخستان به عماد فقیه کرمانی، به نقل از مُهندات (مجموعه مطالعات فرهنگ، زبان و ادب فارسی در شبه قاره هند)، به کوشش سید عبدالرضا موسوی طبری، ص ۷۷

@barebaaghedaanesh

حسن انتخاب آیت پیامنی است.

یک بیت یک جهان!

چشم؛ زخمی بود بی‌رویِ تو بر رخساره‌ام
سوزنِ مژگان گرفتم، دیده بر هم دوختم!

منصف طهرانی، صیادان معنی، به کوشش محمد قهرمان، موسسه‌ی انتشارات امیرکبیر، ۱۳۷۸، ص ۹۵۵

@barebaaghedaanesh

حسن انتخاب آیت جان پیامنی است.

سخن هرچه گفتم به مادر بگوی
نبیند همانا مرا نیز روی!

درودش ده از ما و بسیار پند
بدان تا نباشد به گیتی نژند! ...

که من با سپاهی به سختی درم
به رنج و غم و شوربختی درم

رهایی نیابم سرانجام ازین
خوشا بادِ نوشینِ ایران‌زمین! ...

که این قادسی گورگاه منست
کفن جوشن و خون کلاه منست!




(شهید ایرانی در آغوش گل‌ها، نوروز ۱۳۶۴، عکاس: ژان پاولوفسکی)

یادداشت شماره ۱۲۹۶

تغنَّمْ سکون الحادثات فإنّها
و ان سکنتْ عمّا قلیل تحرَّکُ

و بادر بأیام السلامة إنّها
رهونٌ و هل للرهن عندک مترک

ابوسلیمان الخطابی احمد بن محمد بن ابراهیم
یتیمة الدهر فی محاسن اهل العصر، ابی منصور عبدالملک الثعالبی النیسابوری، الدکتور مفید قمیحه، الجزء الرابع، دارالکتب العلمیه، بیروت لبنان، ۱۴۰۳_۱۹۸۳ ص ۳۸۴

@barebaaghedaanesh

شعری با شکوه از مهدی حافظی با صدای شاعر بشنوید.🌹

پندی چون قند

هر چه به زبان برآید به نامه میفکن، و چون [به] نامه برآید به جنگ میفگن.

سمک عیار/ج۲ ص ۱۸۱

دلخوش به این نباشید!

دبور در ادامه می‌گوید: باش تا بنگریم. اگر باید کشتن تو او را پنهان بکش و آوازه درافکن که بمرد!😢

روی دیگر یک فرهنگ

...و آن دختر تو است که نامه به خورشیدشاه نوشته است تا او را به زن کند. قزل‌ملک برآشفت و گفت بروم و ماهانه را هلاک گردانم. دبور پهلوان او را بگرفت و گفت ای شاهزاده، زنهار تا نام خود زشت نگرانی. او طلب‌کار شوهر بود؛ هیچ عیبی نیست. کار دختران چنین باشد. اگر او را بزودی به شوهر ندهند خود طلب‌کار شوهر بود، و خورشید شاه به شوهر گزید. خطایی نکرده است. اگر تو او را بکشی جهانیان ترا سرزنش کنند و نام ماهانه به زشتی ببرند؛ گویند چه کرده بود که او را بکشتند...

سمک عیار/ ج ۲ ص ۱۱۰ و ۱۱۱

یک جمله یک جهان

هر که او را سخن درد نکند او نامرد باشد که در عرب مثل زده‌اند ضرب اللسان اشد من ضرب السنان!

سمک عیار/ج۱ ص۳۵۴

لطف امین جان یعقوبی است.

تا کیم انتظار فرمایی
وقت نآمد که روی بنمایی

اگرم زنده باز خواهی دید
رنجه شو پیشتر چه می‌پایی

عمر کوته‌ترست از آنکه تو نیز
در درازی وعده افزایی

از تو بر کی خورم که در وعده
سپری گشت عهد برنایی

نرسیدیم در تو و برسید
صبر بیچاره را شکیبایی

به سر راهت آورم هر شب
دیده را در وداع بینایی

روز من شب شود شب من روز
چون ببندی نقاب و بگشایی

بر رخ و چشم من خیال تو دوش
زرگری کرد و سیم پالایی

از عزیزی به عمر می‌مانی
زان برفتی و باز می‌نایی

دیوان کمال‌الدّین اسماعیل اصفهانی، اسماعیل‌بن محمّد، دست‌‌نویس شمارهٔ ۱۷۵۸ کتابخانهٔ بغدادلی وهبی، نسخ، بی‌کا، بی‌تا (اواخر سدهٔ ۷ ه‌ق)، برگ ۳.

نسخه افتادگی از آغاز و انجام دارد.
نسخه فاقد رباعیّات و اکثر غزلیّات است.

یادداشت شماره ۱۲۹۵

فلک با اهل معنی خود بکین است
نه بر من میرود این ظلم تنها

دل ریشم ازو مرهم طلب کرد
مر او داغی نهادش بی محابا

مگر کار دل از مرهم گذشتست
بداغش میکند اکنون مداوا

ندانم چرخ را با ما چه کینست
مگر با زهره بگرفته است مارا

دیوان  جمال الدین محمد بن عبدالرزاق اصفهانی به تصحیح و حواشی  دستگردی، صفحه ۲۶.

@barebaaghedaanesh

یادداشت شماره ۱۲۹۴

کسی کش مار شیدا۱ بر جگر زد
ورا تریاک سازد نه طبرزد

شکر هر چند خوش دارد دهان را
نه چون تریاک سازد خستگان را

اگر چه آب گل پاکست و خوشبوی
نباشد تشنه را چون آب در جوی

___

۱. در لغت‌نامه "شیبا" : زود خزنده و چالاک، افعی آمده است.

فخر گرگانی، نقل از سمک عیار، فرامرز بن خداداد بن عبدالله الکاتب الارجانی، به تصحیح پرویز ناتل خانلری، انتشارات آگاه، ج ۱ ص ۲۰

@barebaaghedaanesh

یادداشت شماره ۱۲۹۳

می‌آمد و عقل و صبر از ما می‌رفت
وز آمدنش هوش ز دلها می‌رفت

حیران شده در رخش نمی‌دانستیم
کو می‌آمد به نزد ما یا می‌رفت

فرج بعد از شدت، حسین بن اسعد دهستانی ، به تصحیح اسماعیل حاکمی، چ دوم، انتشارات اطلاعات، تهران ۱۳۶۴ ج۳ ص ۱۳۴۳

@barebaaghedaanesh

یادداشت شماره ۱۲۹۲

آنرا که چنان چهره و قامت باشد
بی او بزیم جای ملامت باشد

آن جان برفته از برم بار دگر
گر باز آید به من قیامت باشد

فرج بعد از شدت، حسین بن اسعد دهستانی ، به تصحیح اسماعیل حاکمی، چ دوم، انتشارات اطلاعات، تهران ۱۳۶۴ ج۳ ص ۱۳۱۶

@barebaaghedaanesh

یادداشت شماره ۱۲۹۱

گفتم که مگر بی رخ او بتوان زیست
خود می نتوان در غم او آسان زیست

او جان منست و در همه عالم تو
شخصی بنما که او دمی بی جان زیست

فرج بعد از شدت، حسین بن اسعد دهستانی ، به تصحیح اسماعیل حاکمی، چ دوم، انتشارات اطلاعات، تهران ۱۳۶۴ ج۳ ص ۱۳۱۴

@barebaaghedaanesh