آمین

‍ ▪️
آن چهره‌ی "چه"!

نیم قرن از مرگ #چه_گوارا می‌گذرد و او همچنان به شکل عجیبی محبوب است و این محبوبیت مرز هم نمی‌شناسد. عجیب‌تر اما آن‌جاست که بدانیم اگر زنده بود، چیزی بود در قواره‌ی #کاسترو (رفیق، هم‌رزم و فرماند‌ه‌اش)؛ دیکتاتوری که ملتِ به ستوه آمده‌ از فقر و خفقان کوبای تحت رهبری او، از میانه‌ی حکمرانی دیگر مرگش را آرزو می‌کردند!

چه‌گوارا، بعد از پیروزی انقلاب سرخ کوبا، از سوی کاسترو رییس زندان لاکابانا و‌ هم قاضی دادگاههای تجدید نظر شد. برخی تاریخ‌پژوهان براساس مستندات موجود، شمار کسانی که با دستور چه گوارا در ماه‌های نخست پیروزی انقلاب کوبا اعدام شدند را ۲هزار نفر تخمین می‌زنند.

خاویر آرزواگا، کشیشی که در زندان، متولی آرام کردن محکومان، پیش از اجرای حکم بود، جایی در شرح خشونت و قساوتِ انقلابی «چه» گفت: «او -در جایگاه قاضی تجدیدنظر- هیچگاه حکم اعدامی را باطل نکرد»...

درباره‌ی آن‌ چهره‌ی مخوفِ «چِه» می‌شود بیشتر از این‌ها را در کتاب خاطراتِ خودنوشتش و حکایت‌های دیگرانی که با او بودن را تجربه کرده‌اند، خواند. اما سوالی که هم‌چنان بی‌پاسخ می‌ماند این است؛‌ بر جهان چه رفته که سیمای به خشم و ‌نفرت آمیخته‌ای چون «چِه» را هنوز می‌خواهد و تا این اندازه دوست می‌دارد؟


@aminhaghrah

‍ ▪️
و مرد افتاده بود.
يکي آواز داد: دلاور برخيز!
و مرد هم‌چنان افتاده بود.
دو تن آواز دادند: دلاور برخيز!
و مرد هم‌چنان افتاده بود.
ده‌ها تن و صدها تن خروش برآوردند: دلاور برخيز!
و مرد هم‌چنان افتاده بود.
هزاران تن خروش برآوردند: دلاور برخيز!
و مرد هم‌چنان افتاده بود.
تمامي‌ آن سرزمينيان گرد آمده اشک‌ريزان خروش برآوردند: دلاور برخيز!
و مرد به‌پای برخاست
نخستين کس را بوسه‌ای داد
و گام در راه نهاد...


●سروده‌ای از گابريل گارسيا #مارکز برای #چه_گوارا | به روایت: #احمد_شاملو

[ ۹اکتبر، سالروز کشته شدن چه گوارا ست... ]

#شعر
@aminhaghrah

▪️عکاس عکس مشهور #چه‌_گوارا چه کسی بود؟

[ داستان عکس یک انقلابی سرشناس که تبدیل به کالایی مصرفی شد! ]

#ویدئو
@aminhaghrah

▪️۹ اکتبر، سالروز تیرباران #چه_گوارا ست.
بخش پایانی سخنرانی ۱۱دسامبر ۱۹۶۷ او در سازمان ملل را بشنوید. با این جمله تمام می کند:
« یا وطن، یا مرگ!»

#صدا
@aminhaghrah

‍ ▪️چه گوارا:
" ...ساعت حقانيت، ساعتی را که آن توده برای خود برگزيد، اکنون از يک سر قاره تا سر ديگر آن به صدا در آمده است. آن توده های گمنام، آمريکای رنگين پوست، غمگين، تسليم ناپذير، که در سرتاسر قاره همان سرود غمگنانه و سوگوارانه را می خواند، آن توده اکنون قاطعانه ورود به تاريخ خود، و نوشتن تاريخ خود را با خون، و رنج بردن و مردن برای آن را آغاز کرده است. زيرا اکنون، در مزارع و کوه های آمريکا، در دشت ها و جنگل های آن، در کنج خلوت، در قيل و قال شهرها، در سواحل اقيانوس ها و رودهای بزرگ آن، جهانی مملو از قلب های طپنده در حال شکل گيری است، قلب هايی که آماده اند برای آنچه که متعلق به آنهاست و برای فتح حقوق خود که نزدک پانصد سال زير پا گذاشته شده است، بميرند.

تاريخ بايد داستان فقرای آمريکا را بگويد، تاريخ استثمار شدگان آمريکای لاتين را که تصميم گرفته اند نوشتن برای خودشان، برای هميشه نوشتن از سفر دور و دراز خودشان را آغاز کنند. ما هم اکنون آنها را گام زنان در کنار آن جاده ها می بينيم، پياده، روز بعد از روز، در مارش های طولانی و بی پايان، صد ها کيلومتر، تا به «اوليمپوس» حاکم برسند و حقوق خود را باز ستانند. ما آنها را مسلح به سنگ، چوب، داس می بينيم، اينجا، آنجا، همه جا، که روزانه زمين های خود را اشغال می کنند، و در زمينی که متعلق به آنهاست ريشه می دوانند و با جان خود از آن دفاع می کنند؛ ما آنها را پرچم بدست می بينيم، پرچم های آنها در باد، در کوه ها و در دشت ها در اهتزار است. و آن موج خشم اوج گيرنده، موج خواست های بر حق، موج حقوق پايمال شده، در سرتاسر آمريکای لاتين بلندتر می شود و هيچکس نمی تواند آن را سد کند؛ روز به روز رشد خواهد کرد زيرا در هر جانب از توده بزرگ تشکيل می شود، از کسانی که با کار خود ثروت های زمين را می آفرينند، و چرخ تاريخ را به حرکت در می آورند، کسانی که اکنون از خواب طولانی و رخوت انگيز بيدار می شوند.

زيرا اين بشريت بزرگ گفته است «کافيست» و حرکت به پيش را آغاز کرده است. و مارش آنها، مارش غولها نمی تواند متوقف شود، و متوقف نخواهد شد تا استقلال واقعی خود را، که تا کنون بسياری برای آن جان خود را، و نه بيهوده، از دست داده اند، فتح کنند. در هر صورت، کسانی که می ميرند مانند کسانی خواهند مرد که در کوبا، در پلايا گيرون، جان باختند؛ آنها برای استقلال واقعی خود، که هرگز از آن دست نخواه شست خواهند مرد.»

اين عزم جديد تمام قاره آمريکا هر روز خود را در بانگ توده های ما بمثابه بيان انکار ناپذير تصميم آنها برای رزميدن، برای قطع کردن دست متجاوز نشان می دهد. اين بانگی است که از درک و حمايت تمام خلق های جهان بويژه اردوگاه سوسياليستی، به سرکردگی اتحاد شوروی برخوردار است.
آن بانگ می گويد: «یا وطن یا مرگ»..."

[ بخش پایانی سخنرانی #چه_گوارا در سیزدهمین اجلاس مجمع عمومی #سازمان_ملل | ۱۱دسامبر ۱۹۶۴ ]

امروز، ۹ اکتبر، او را تیرباران کردند...

#تاریخ
#سخنرانی
@aminhaghrah