🌱هفته پیش با همکارانم در یکی از
#تالاب های جنوب‌شرق
#کامبوج بودیم. برنامه توانمندسازی گروه محلی
#گردشگری را دنبال می‌کنیم.
🔹در ماشین که نشسته‌ایم، همکار کامبوجی‌ام سوال می‌کند: “در
#ایران چه خبر است؟ چه اتفاقی دارد برای بچه‌های
#محیط_زیست می‌افتد؟”
🔸از پرسش او جا می‌خورم و منقلب می‌شوم [اینجا به تبع جهان سومی بودن و دور بودن از ما، از ایران تنها نامی شنیده یا نشنیده‌اند]. سعی می‌کنم توضیح و توجیهی ارائه کنم اما به نظر، هرچه می‌گویم کار بدتر می‌شود.
🖌حقیقت پاسخ به سوال او، این سوال است که از خودم می‌پرسم: اگر در کشور من قرار است با محیط زیستی‌ها چنان برخورد شود، من، در کشوری با سیستم حکمرانی‌ای ناکارآمدتر از ایران، چه می‌کنم؟ به زبان عام،
#حکومت من چه گلی بر سر من زده است که من آن را بعنوان الگویی، به اینجایی‌ها ارائه کنم؟
📖هر حکومتی که در ایران بر سر کار باشد موظف است اولویت
#سیاست_خارجی خود را بر مبنای
#توسعه ، همکاری و سازندگی قرار دهد. غیر از
#آمریکا که در صحنه جهانی بی‌محابا و بی‌تدبیر، اسب قدرت می‌تازاند و غیر از ایران که تفسیرش از حیات و اعتلا و مبارزه، بصورت نابخردانه‌ای به
#تفنگ و قهر منتهی شده، کمتر کشور دارای جایگاه در جهان است که مبنای مراوداتش با کشورها، مساله “توسعه” نباشد.
✅آنگاه که
#حکومت_ایران به جرگه توسعه‌چی‌ها وارد شد و سیاست خارجی‌اش را مبتنی بر این مساله کرد، منتظر باشید تا ببینید ساختار
#حکمرانی در کشور چقدر اصلاح و پاکسازی می‌شود. این همان
#استراتژی ناظم‌های کاردان است که “شاگرد شلوغ وسرکش” را مبصر تعیین می‌کنند: این‌که خود را در جایگاه یک الگو بدانی، رفتارت را اصلاح خواهد کرد.
