اندیشیدن تنها راه نجات

#برخورد با #خالق
زبان کلیپ انگلیسی با زیرنویس پارسی

گفتگوی جالب پروفسور #ریچارد #داوکینز و فیزیکدان #برایان #گرین



⚛ @AndisheKonim

ماه گمشده‌ی #کیوان(#زحل) احتمالا حلقه‌های عجیب این کره را به وجود آورده است.

حلقه‌های کیوان یکی از شاخص‌ترین ساختارهای سامانه‌ی خورشیدی هستند اما دانشمندان مدت‌هاست که بر سر شیوه شکل‌گیری آن با یکدیگر اختلاف‌نظر دارند. حالا مطالعه‌ای تازه احتمال می‌دهد که این حلقه‌های اعجاب‌آور بر اثر مرگ یکی از ماه‌های این کره به وجود آمده باشند.
کیوان در حال حاضر ۸۲ قمر دارد اما مقاله‌ای که به تازگی در مجله‌ی Science منتشر شده، می‌گوید ماه هشتاد و سوم به نام Chrysalis که حالا دیگر وجود خارجی ندارد، احتمالا عامل شکل‌گیری حلقه‌های کیوان بوده است. پیش‌تر پژوهشی دیگر نشان داده بود که عمر حلقه‌های این کره به حدود یکصد میلیون سال می‌رسد. حالا این تحقیق مدعی شده که قدمت این حلقه‌ها احتمالا مرتبط با رویدادی مربوط به ۱۶۰ میلیون سال پیش است.

حلقه‌های کیوان چگونه به وجود آمدند؟
دانشمندان می‌گویند ماه هشتاد و سوم در پایان کار خود ناپایدار و مدارش بیش از حد به کیوان نزدیک شد. سپس رویدادی رخ داد که محققان از آن با عنوان #برخورد_خراشیدن یاد می‌کنند و باعث شد این ماه متلاشی شود. اگرچه بخش عمده جرم و مواد Chrysalis توسط کیوان بلعیده شد، اما درصد کمی از این مواد در نزدیکی کره باقی ماند و به شکل این حلقه‌ها درآمد.

محققان برای این مطالعه از مدل‌سازی‌های کامپیوتری بر اساس اطلاعات گردآوری شده در سال ۲۰۱۷ استفاده کردند. آن‌ها می‌گویند نظریه‌‌ی ماه گمشده صرفا یک احتمال برای حلقه‌های کیوان نیست. این نظریه می‌تواند پاسخگوی دو معمای دیگر درباره مدار کج و عجیب و غریبی باشد که حالا #تیتان آن را دنبال می‌کند. قبلا تصور می‌شد که کره نپتون عامل این کجی است.

«لوک دانز»، پژوهشگر موسسه تحقیقات ساوت‌وست در کلرادو که در این مطالعه نقشی نداشته، می‌گوید حالا باید مطالعات بیشتری صورت بگیرد تا درباره Chrysalis اطلاعات بیشتری کسب کنیم: «بین #یاپتوس و تیتان فاصله زیادی وجود دارد که می‌تواند جایگاه یک ماه دیگر بوده باشد، با این حال شواهد مستقلی وجود ندارد که وجود این ماه را تایید کند.»

خاستگاه :

https://www.sciencealert.com/a-lost-moon-could-finally-solve-the-weird-mystery-of-saturn-and-its-rings



⚛ @AndisheKonim

#برخورد کهکشانی ، یک مثلث فضایی را در تصویر جدید #هابل نشان می‌دهد.

این زوج کهکشان در حال تعامل که آرپ 143 نام دارد، شامل کهکشان مارپیچی ستاره‌زای تغییر شکل یافته NGC 2445 در سمت راست، و همدم کم‌نورتر آن، NGC 2444 در سمت چپ است. ستاره‌شناسان فکر می‌کنند که هر دو کهکشان از یکدیگر عبور کرده و طوفان آتشین مثلثی شکل منحصر به فردی از تولد ستاره‌ها را می‌افروزند.



⚛ @AndisheKonim

#برخورد دو #ستاره نوترونی موسوم به #كيلونوا این برخورد از این بافت فضا زمان را تغییر داده و عناصر سنگین و گران‌‌بها مثل طلا پلاتین اورانیوم تولید میکند، این رویداد نخستین کیلونوای ثبت شده در تاریخ علم است، این برخورد صد و سی میلیون سال قبل زمانی که هنوز دایناسورها روی زمین راه می‌رفتند اتفاق افتاده است. اما سیگنال حاصله بعد از طی مسافت صدوسی میلیون سال نوری در اکتبر سال ۲۰۱۷ به ما رسید!!!


⚛ @AndisheKonim

#تلسکوپ #فضایی هابل تصویری زیبا از سه #کهکشان ثبت کرده است که احتمالا در تعامل با هم هستند.


تولید دنباله‌های طولانی از ستاره‌ها و گاز به‌وسیله دو کهکشان سمت راست این تصور را ایجاد می‌کند که آن‌ها با سرعت بسیار بالایی با هم #برخورد کرده‌اند. مجاورت کهکشان سوم احتمالا نشان‌دهنده تعاملش با دو کهکشان دیگر است.



⚛ @AndisheKonim

در دهم فوریه ۲۰۰۹ ، سازمان فضایی #آمریکا #ناسا اعلام کرد که یک #ماهواره مخابرانی خصوصی آمریکا با یک ماهواره ارتباطاتی نظامی #روسیه ، که ظاهرا از کار افتاده و غیر فعال بوده است، #برخورد کرده و هر دو ماهواره منهدم شدند. این تصادف در ارتفاع حدود هشتصد کیلومتری بر فراز منطقه سیبری روی داد و توده ای از قطعات و ذرات بزرگ و کوچک دو ماهواره منهدم شده را در فضا پراکنده کرد. ماهواره آمریکایی به وزن ۵۶۰ کیلوگرم بود که در سال ۱۹۹۷ به فضا پرتاب شد یکی از شصت و شش ماهواره فعال و چند ماهواره یدکی متعلق به شرکت آمریکایی ایریدیوم بود که در مدار زمین قرار گرفته و در مجموع، شبکه به هم پیوسته ای را برای برقراری ارتباط تلفن ماهواره ای در سرتاسر جهان ایجاد می کرد. ماهواره روسی به نام کاسموس ۲۲۵۱ نهصد و پنجاه کیلوگرم وزن دارد و در سال ۱۹۹۳ برای گردآوری اطلاعات نظامی به فضا پرتاب شد و احتمالا از پنج یا ده سال پیش فعال نبوده است.



⚛ @AndisheKonim

نبرد دو #کهکشان بزرگ 🌀

این دو کهکشان بزرگ در نبردی سخت هستند. اسم این کهکشان‌ها موش است، زیرا دم‌های بلندی دارند و هر کهکشان مارپیچی بزرگ در واقع از دیگری عبور می‌کند.

دم‌های کشیدۀ آنها با اثرات کشش گرانشی قوی شکل گرفته‌اند. از آنجاییکه فواصل بسیار زیاد هستند، فعل و انفعال کیهانی با حرکت آهسته بیش از صدها میلیون سال طول می‌کشد. سیستم کهکشانی NGC 4676 حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی گیسو واقع شده است، این کهکشان‌ها عضو خوشه کهکشانی گیسو هستند.

این عکس برجسته توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است. این موش‌های کهکشانی طی میلیاردها سال آینده، بارها و بارها با هم #برخورد خواهند کرد تا زمانیکه با هم ادغام شده و یک کهکشان واحد را تشکیل دهند. دنباله‌های کشندی این کهکشان‌ها گستردگی به طول چند صد هزار سال نوری دارند.



⚛ @AndisheKonim

ویدئوی #شبیه_سازی شده ی #برخورد دو #ستاره ی #نوترونی

بزرگترین واقعه نجومی در کیهان ، زمانی اتفاق می افتد که دو ستاره نوترونی با هم برخورد می کنند ، این پدیده Kilonova نامیده می شود. این انفجار میلیاردها برابر انرژی بیشتر از کل انرژی ستاره های موجود در راه شیری تولید می کند. این قطعات حاوی طلا ، پلاتین و اورانیوم هستند.



⚛ @AndisheKonim

شبیه سازی #ناسا از #برخورد دو #سیاره



⚛ @AndisheKonim

«خطای دید در چشم‌اندازی کیهانی»
---------------------------------

برخی از خیره کننده‌ترین نماهایی که در کیهان می‌بینیم زیبایی خود را وامدار خطای دید ما یا به عبارتی ترفند چشم‌انداز خودشان هستند، مانند چیزی که در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل می‌بینیم.

کهکشان‌های بالا و پایین این تصویر به ترتیب پی‌سی‌جی ۳۷۶۳۹ و پی‌سی‌جی ۱۰۱۳۷۴ نام دارند. گرچه شاید به نظر برسد که این دو کهکشان با جریان آبی‌فامی که میانشان است به هم پیوند خورده و درگیر یک "طناب کشی" کیهانی شده‌اند، ولی واقعیت اینست که کهکشان بالایی تا اندازه‌ای به زمین نزدیک‌تر از پایینی است و هیچ پیوند فیزیکی با هم ندارند.

یک ترفند دیداری دیگر در این عکس اینست که اینجا اصولا نه دو کهکشان، بلکه دستکم چهار کهکشان وجود دارد. توده‌ی بالا، سمت چپ در واقع از دو کهکشان برخوردی تشکیل شده که در نخستین گام‌های پیوستن به یکدیگر هستند. مرکزهای درخشان آن دو را هنوز هم می‌شود به طور جدا از هم دید که در میان گردابی از گاز و غبار پرتو می‌افشانند.

در سمت راست این دو کهکشانِ برخوردی نیز یک کهکشان مارپیچی کوچک و به نسبت دست نخورده به نام اس‌دی‌اس‌اس‌سی‌جی‌بی ۱۹.۴ را می‌بینیم. این سه کهکشان با هم یک گروه کهکشانی به نام آرپ ۱۹۴ یا یو‌جی‌سی ۶۹۴۵ را در فاصله‌ی ۶۰۰ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی قیفاووس ساخته‌اند.

به باور دانشمندان، جریان آبی فام مرکز تصویر از برهم کنش‌های گرانشی آشفته‌ای سرچشمه گرفته که در بالای تصویر، میان همان دو کهکشان بالا، سمت چپ دارد رخ می‌دهد- بالاترین توده‌ی کهکشانی، گردابیست که از برخورد ساختارهایی پدید آمده که روزگاری بازوهای مارپیچی بوده‌اند. این جریان آبی‌فام حدود ۱۰۰ هزار سال نوری درازا دارد و از گاز، غبار، و چندین میلیون ستاره‌ی نوزاد تشکیل شده. این ستارگان که با هم خوشه‌های ستاره‌ای را ساخته اند و از گرد آمدن خوشه‌هایشان هم ابرخوشه‌های ستاره‌ای درست شده، همگی با هم سرچشمه‌ی تابش آبی‌فام خیره‌کننده‌ای هستند که در تصویر دیده می‌شود. بیشتر این ستارگان جوان، داغ و پرجرمند و همین سه ویژگی باعث شده این نور آبی را بگسیلند.

تا حدود یک میلیارد سال دیگر آن سه کهکشان بالایی با هم یکی شده و یک تک‌کهکشان غول‌پیکر را خواهند ساخت.

#برخورد_کهکشانی #apod

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/03/ap190325.html
---------------------------------------------------
⚛ @AndisheKonim

«نمایی ثابت از نبرد دو کهکشان»
-------------------------------

کهکشان ان‌جی‌سی ۶۰۵۲ که با فاصله‌ی حدود ۲۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی زانوزَده (هرکول) دیده می‌شود در حقیقت نه یک تک‌کهکشان، بلکه یک جفت کهکشان برخوردی است. این زوج نخستین بار در سال ۱۷۸۴ میلادی توسط ویلیام هرشل یافته شده و به عنوان یک کهکشان نامنظم رده‌بندی شدند، ولی اکنون می‌دانیم که ان‌جی‌سی ۶۰۵۲ در واقع از دو کهکشان برخوردی تشکیل شده و ما داریم نمایی ثابت از نبرد آنها را می‌بینیم. این عکس را تلسکوپ فضایی هابل با بهره از دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود گرفته.

در گذشته‌های دور، نیروی گرانش میان این دو کهکشان آنها را وارد وضعیت پرآشوبی که امروزه می‌بینیم کرد. پس از آغاز برخورد، ستارگان هر دو کهکشان در اثر فرآیندهای گرانشیِ تازه دچار تغییر مسیر شدند، ولی به ندرت برخوردی میانشان رخ می‌داد زیرا ستارگان نسبت به فاصله‌ی میان آنها بسیار کوچکند (بیشتر یک کهکشان را فضای خالی تشکیل می‌دهد). این دو کهکشان سرانجام به هم پیوسته و کهکشانی یگانه و پایدار را پدید خواهند آورد.

کهکشان خودمان، راه شیری، هم در آینده چنین برخوردی را با نزدیک‌ترین کهکشان بزرگ انجام خواهد داد- کهکشان زن در زنجیر یا آندرومدا. البته هنوز جای نگرانی نیست؛ این برخورد چیزی حدود ۴ میلیارد سال دیگر انجام خواهد شد.
#برخورد_کهکشانی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/03/NGC6052.html
---------------------------------------------------

⚛ @AndisheKonim

نور این #کهکشان‌ها قبل از تشکیل کرهٔ زمین به سمت ما حرکت کرده‌ است!
این تصویر #برخورد کهکشان‌هایی را نشان می‌دهد که نور آنها بیش از ۹۰ درصد از مسیر جهان قابل مشاهدهٔ ما را پیموده تا به ما رسیدند.
این کهکشان‌ها در فاصلهٔ ۱۲.۴ میلیارد سال نوری از زمین واقع شده‌اند و برخورد آنها زمانی رخ داده که جهان ما تنها ۱.۳ میلیارد سال سن داشته است.
به بیان دیگر اگر شما سوار بر #فوتون‌های نوری این کهکشان‌ها بودید، بعد از ۷.۸ میلیارد سال از سفر خود، شاهد #شکل‌گیری زمین و منظومهٔ شمسی، و بعد از ۴.۶ میلیارد سال در ادامه سفر، به زمین امروزی می‌رسیدید!
اینگونه آسمان #تاریخ_گذشته را برای ما بازگو می‌کند.

@AndisheKonim
⚛