راهیانه

ملاقات، پس از مرگ

با برخی از آدم‌ها، پس از مرگ‌شان آشنا شده‌ام. از معاصرین. منظورم از معاصرین، کسانی هستند که چندان از زمان مرگ‌شان نگذشته‌است. کمتر از صد سال. نام این آشنایی را «ملاقات پس از مرگ» گذاشته‌ام. کسانی مانند علی شریعتی، هدی صابر، محمود طالقانی، میرزا حسن رشدیه یا جلال آل احمد از این ملاقات‌ها بوده‌اند.

ملاقات‌های پس از مرگ، ملاقات‌هایی خاص هستند. آن آدم دیگر نیست. تو پس از نبودن‌اش، با نشانه‌هایی که از خود به جای گذاشته، با او آشنا می‌شوی. نشانه‌هایی که گاه کلمات او هستند. نوشته‌ها. گاه، آدم‌هایی که با او نسبتی داشته‌اند و میراثی از او برده‌اند. فرزندی، همسری، دوستانی.. نشانه‌ای که گاه روایت‌هاست: روایت‌هایی از بودن در جایی، نهاد ساختنی، واکنشی در موقعیتی، ... . نشانه‌هایی که گاه زندگی‌نامه‌هاست.

این‌طور است که تو، در ملاقاتی پس از مرگ، تبدیل به یک کارآگاه می‌شوی. کارآگاهی در مواجهه با یک معما. معمایی که تنها از خلال نشانه‌ها، آرام آرام و در مه، روشن‌تر می‌شود. چهره‌هایی که از آن آدم، گاه با هم در تناقض‌اند. روایت‌هایی که همدیگر را تکذیب یا تکمیل می‌کنند. گاه نشانه‌هایی پیدا می‌شوند که تمام درک پیشین‌ات از آن آدم را به چالش می‌کشند یا بعدی جدید از او را به رویت آشکار می‌کنند. گاه نشانه‌ها مدت‌ها گم می‌شوند و نیستند. برای سال‌ها، خبری از هیچ نشانه‌ی جدیدی نیست. ملاقات، فراموش می‌شود. اما ناگهان، پس از سال‌ها، در لحظه‌ای ناگهان ملاقاتی دیگر با پیدا شدن نشانه‌ای دیگر رخ می‌دهد. گاه نشانه‌ها و روایت‌ها و متن‌ها همانند، اما در این ملاقات پس از مرگ، ماییم که آرام آرام تغییر کرده‌ایم و شکل ملاقات و معنایش را عوض می‌کنیم.

ملاقات‌های پس از مرگ، ملاقات‌های سحرانگیزی هستند. ملاقات‌هایی معمایی. ملاقات‌هایی ناتمام.

@raahiane|ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه|راهیانه
#شبح

بنر بزرگی که الف مرکزی الله، نماد جمهوری اسلامی به یک موشک بدل شده.

#دیدن
آذر ۰۳. میدلن فاطمی

مغازه‌ای که پیشتر، سال‌ها پوشش‌های زنان محجبه را می‌فروخت و در ماه‌های اخیر به فروشگاه لوازم موبایل تغییر کاربری داد. برای روز زن، روی یک کاغذ، تبریک نوشته و نصب کرده.

#دیدن
میدان انقلاب. دی ۰۳

فضایی که در آن تصویر شیعه به عنوان گروهی اقلیت، مظلوم و تحت ستم دوباره بازگشته‌است. تصویر و تفسیری برای ایجاد توان تسلی.

#دیدن
تهران.دی ۰۳.حوالی میدان انقلاب

"طبیعی" نیست

طبیعی نیست که ما در شهرهایمان، از گازهای سمی مسموم شویم. طبیعی نیست که حتی شهرهای کوچک‌مان به اتاق‌های گاز تبدیل شوند. طبیعی نیست که صبح تا شب جان بکنیم و طعم ذره‌ای ارامش را نچشیم. طبیعی نیست که زن باشیم و صبح تا شب در خیابان و دانشگاه و اداره تحقیر شویم. طبیعی نیست که اکثریت جامعه کمرشان زیز فشار خرد شود و حضرات و فرزندانشان اینجا و آنجا، پشت شعارها، مشغول عشق و حال باشند. طبیعی نیست روی منابع نفت و گاز نشسته باشیم و باز برق و گازمان قطع شود. هیچکدام از این‌ها "طبیعی" نیست.

اما کار حضرات طبیعی نشان دادن تمام اینهاست. طببعی جلوه دادنش برای ما، برای اقلیت طرفدارشان: ناترازی است. همه جا همین است. همه جا فساد هست. در امریکا هم نرخ مشارکت در انتخابات همین است. در اروپا هم گاز قطع میشود. زنان همه جا تحت فشارند. فقر همه جا هست.

نه. این‌ها طبیعی نیست. این‌ دوزخ را شمایان ساخته‌اید. این دوزخ طبیعی نیست. ما به دوزخ‌تان، عادت نمی‌کنیم. حتی وقتی بیفتیم، انگشت‌هایمان به سمت شماست. اینها طبیعی نیست.

@raahiane
#از_رنجی_که_میبریم

فاطمه کریمخان:
«شوک درمانی؟سازمان تبلیغات را تعطیل کنید، بودجه‌ی فرهنگی نهادهای نظامی را ببرید، شوراهای عالی غیر و فراقانونی را تعطیل کنید، اداره‌های سانسور را تعطیل کنید، اوقاف را دولتی کنید، بنیادها را ملی کنید، از استانه‌ها مالیات بگیرید، بعد بیایید در مورد واقعی کردن قیمت بنزین حرف بزنیم.»
.

آدم‌های خوب، جامعه‌ی خوب؟
(به بهانه‌ی حرف‌های جدید پزشکیان و زخمی قدیمی)

«خودتان را اصلاح کنید تا ممکلت‌تان اصلاح شود». این بیلبورد بزرگ را نزدیک میدان توحید، سال‌هاست که می‌بینم. و هر بار به این فکر می‌کنم که چقدر توصیف درستی از داستان یک خطای تاریخی پر هزینه بود. چند روز پیش هم رییس‌جمهور جدید، شبیه همین ایده را تکرار کرده: با «افراد» بیسواد و ریاکار نمی‌توان به جایی رسید.

شاید در نگاه اول ایده‌ی درستی به نظر باشد: اگر فرد فرد اعضای یک جامعه، اخلاقی باشند، جامعه هم اخلاقی می‌شود. اگر فرد فرد اعضای یک جامعه اهل کار باشند، جامعه‌ای کارآفرین درست می‌شود. اگر... مگر اینطور نیست؟ مگر جامعه، چیزی فراتر از فرد فرد اعضای آن جامعه است؟

این نگاه جزء نگر، که تغییر در فرد را مقدمه‌ی تغییر در کل جامعه می‌داند، یکی از دلایل وضعیت فاجعه‌بار امروز ماست. اینکه «خودسازی، مقدمه‌ی جامعه‌سازی است». جامعه، چیزی فراتر از جمع افراد است. جامعه را ساختارهایش می‌سازند. ساختار، یک «کلیت» است. کلیتی فراتر از فرد فرد اعضا. و از قضا، مسوولیت یک حکومت و یا نخبگان یک جامعه، فکر کردن به آن «ساختار»های کلی فراتر از افراد است.

ساختار یعنی چه؟ ساختار به زبان ساده یعنی «قواعد بازی». چه بسا بازیگران یک بازی که خودخواه، سودمحور یا فردگرا باشند. اما همین خودخواه‌های سودمحور فردگرا، وقتی در یک بازی با «قواعد» دیگرخواهانه‌ و جمع‌گرایانه و اخلاقی قرار می‌گیرند، متفاوت عمل می‌کنند. مثل یک تیم فوتبال، که برخی بازیکنانش، به لحاظ روانی تک‌رو و خودخواه هستند، اما می‌دانند که به هزار و یک دلیل اگر در زمین بازی، بازی تیم را خراب کنند، تنبیه می‌شوند. و بالعکس، اگر توانایی‌شان را - بر خلاف روحیه و خواست فردی‌شان- در خدمت تیم قرار دهند، تشویق می‌شوند. برد و باخت تیم هم طبق قاعده‌ی بازی مال همه است.

این نگاه ِ «خودمان را اصلاح کنیم تا جامعه‌مان اصلاح شود»، ساختارها را به صورتی ساده‌انگارانه نادیده گرفت. اصلاً نظام جدید از همان ابتدا، درکی از «کلیت» و «ساختار» نداشت. فکر می‌کرد مسأله «دیو» بودن ِ آن یکی و «فرشته» بودن این یکی است. دیو را می‌بریم و فرشته را می‌آوریم. روی خودمان هم کار می‌کنیم تا فرشته شویم. جمعی از فرشتگان! حتی جامعه هم چندان درکی از ساختار نداشت. از برنامه‌های کلی. از نقشه‌ی کلان.

هر چقدر گذشت، با روی کار آمدن و مسلط شدن فقها، این نگاه ِ جزء‌محور و فردنگر تقویت شد: فقه، به ماهیت خود، جزء‌نگر است. فقه، درکی از از کلیت ارائه نمی‌دهد. ماهیت فقه، جزء‌نگری بوده‌است. فقها هم عادت و مهارت درک کلیت و ساختار نداشته‌اند. محصول چنین نوع درکی، در کنار عوامل فراوان دیگر، حکومتی است که «برنامه‌ی کلان» (نه به معنای روی کاغذش، به معنای یک پروژه واقعی مستمر) نداشت و ندارد.

بماند که پس از آن سال‌های اولیه، همان معدود «افراد» مهذب و خودساخته هم یا فاسد شد‌ه‌اند، یا طرد و یا در بهترین حالت، سردرگم و بیچاره. همین است درس جامعه‌شناسی: ساختارها، قواعد بازی، از آدم‌ها مهم‌ترند. ساختارها هستند که حتی افراد ِ خوش‌نیت و پاک را به هیولا تبدیل می‌کنند.

چه درس ِ بزرگ ِ پرهزینه‌ای بود.

راهیانه|ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه|@raahiane
#جامعه|#از_رنجی_که_میبریم|#جامعه

کارگران کار می‌کردند. حوالی میدان ولیعصر. این تابلوها را پشت سر هم نصب کرده‌بودند.
و چقدر توصیف دقیقی از شرایط بازار کار ما.
"کارگران مشغول کارند" را ترجمه کرده‌است:
men at work.
ذهنی که کارگر را "مرد" می‌فهمد و تجسم می‌کند. و بازار کار کوچک‌شده و نحیفی که حضرات باقی گذاشته‌اند، مگر واقعا جز این است: با نرخ اشتغال کمتر از ۱۳ درصدی زنان.. آن‌هم به چه استثمار...
***
- باورت نمی‌شه مهدی! هم‌سن نرگس بود! ۲۵، ۲۶ ساله‌ای! از شیراز که نشستیم توی اتوبوس ماهشهر، دیدیم راننده زن‌ه! عالی رانندگی کرد. شوهرش اولش نشسته‌بود. خوابش میومد.به شوهرش گفت بره بخوابه. رفت. خودش می‌رفت پلیس راه و ساعت می‌زد و می‌اومد. رانندگی عالی. مسلط. "

مادرم راست می‌گفت. نه، ذهن‌های ما به این تصویر عادت ندارد. به زنانی که می‌توانند.

@raahiane/ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه

#دیدن/#جامعه/#زنان/#ستم

🎧فایل صوتی پنل گفت‌وگو رویکرد و روش

🎙احمد شکرچی
مهدی سلیمانیه
افسانه کامران

🔖به مناسبت هفته پژوهش
📍موسسه رحمان
📆۲۵ آذر۰۳
@rahmaninstitute

درحالی‌که تا همین چند سال پیش، حتی یک زن و دختر هم اجازه‌ی ورود به استادیوم نداشت و زنان و دختران بسیاری در حسرت نشستن روی سکوهای استادیوم بودند، امروز در رخدادی بی‌سابقه، چهل هزار زن و دختر، از سنین مختلف، با تیپ‌های گوناگون، برخی با حجاب و برخی بدون حجاب، در ورزشگاه نقش جهان اصفهان به‌ تماشای فوتبال تیم‌های محبوب‌شان نشستند. اما دریغ که در رسانه‌ی عمومی حتی یک تصویر از این اجتماع باشکوه زنانه نشان داده نشد.

مسابقه‌ی امروز، تصویری است از وضعیتی که در آنیم: جامعه‌ای که با سرعت نور در حال تغییر است و گفتار رسمی، که تصور می‌کند با پنهان‌کردن و انکار واقعیت می‌تواند آن را از بین ببرد؛ غافل از آن‌که واقعیت جامعه همانی است که روی سکوها و در کف خیابان می‌گذرد.
جامعه‌ای که نشان داده است در فهم و هضم و هماهنگی با تغییرات، فرسنگ‌ها جلوتر از نهادهای رسمی است و مواجهه‌ی به‌مراتب بالغانه‌تر و عاقلانه‌تری دارد.

ما در ایرانِ پسامهسا هستیم. و امروز، صفحه‌ای دیگر و مهم از تاریخ این ایرانِ جدید ورق خورد.

@mohsenhesammazaheri

➖ بیانیه جمعی از جامعه‌شناسان ایران در اعتراض به مصوبه‌ی عفاف و حجاب

جمعی از جامعه‌شناسان ایران در اعتراض به مصوبه‌ی عفاف و حجاب در مجلس بیانیه‌ای صادر کردند.

به گزارش دریافتی انصاف نیوز، متن این بیانیه در پی می‌آید:

تصویب شبه قانون «حمایت از خانواده با ترویج عفاف و حجاب» که برخلاف اصول اولیه فلسفه قانون گذاری است با محتوای مجرم‌پنداری جامعه و تجویز خشونت نسبت به‌ شهر‌وندان از سوی نهاد قانونگذاری که قرار بوده خانه ملت باشد، موجب شگفتی و اعتراض جامعه مدنی و اندیشمندان حوزه‌های مختلف شده است.

ما جمعی از جامعه‌شناسان ایران، ضمن تصریح نکات زیر، قاطعانه خواستار ابطال و لغو این فرمان و پایان دادن به استمرار تبعیض و مزاحمت نسبت به خانواده‌های این سرزمین به‌ویژه زنان جامعه؛ در پوشش قانون هستیم.

۱- قانون باید بر سازنده یا پشتیبان هنجارهای معقول و رشد دهنده جامعه باشد و هر مصوبه‌ای که موجب تشدید ناهنجاری باشد، فاقد اعتبار قانونی است.

۲- این مصوبه به طور آشکار، بیانگر مداخله‌ حکومت و دولت در زیست فردی و حقوق شهروندی ایرانیان بوده و حقوق انسانی آنان به‌ویژه زنان را دچار محدودیت، ناامنی و تبعیض می‌سازد.

۳- برونداد اجرای این مصوبه؛ عادی سازی خشونت، ناامنی زیستی، نابرابری، رویکرد امنیتی و کنترل‌گری شهروندان به‌ویژه زنان ایران است.

۴- موجب آزار روانی دین باوران و اعتراض و خشم آنان بخاطر استفاده‌ی ابزاری و سیاسی از حجاب است.

۵- این قبیل مصوبات تحت پوشش قانون، موجب تنزل سرمایه اجتماعی و تضعیف انسجام اجتماعی و وحدت ملی است که پیامدهای امنیتی خطرناکی نیز خواهد داشت.

۶- تشدید کننده‌ی اعتراضات سرکوب شده پیشین در قالب آشفتگی و از هم پاشیدگی اجتماعی همراه با خشونت است.

۷- موجب ترویج قطبی سازی و نفرت در بطن جامعه و تشدید بحران‌های اجتماعی- سیاسی و گسست اجتماعی است.

بیستم آذر ۱۴۰۳

امضاکنندگان به ترتیب الفبا:

پرویز اجلالی، آرش احدی مطلق، شیرین احمدنیا، امیر اراوند، اسماعیل آزادی، محمدکریم آسایش، معصومه اشتیاقی، ریحانه اصلانزاده، شهرام اقبال زاده، حسن امیدوار، نرگس ایمانی، عمادالدین باقی، احمد بخارایی، سمیه بیابانی، فهیمه بهرامی، زهرا پلمه، احمد جعفری، انسیه جلالوند، حسن چاوشیان، لیلی حاجی آقایی، محدثه حاجی حیدری، حمیرا حاجی محمد کاظمی، حسین حجت پناه، الهام حسینقلی زاده، عبدالعلی حسینیون، گیتی خزاعی، سید مجید خلیلی امین، نازنین دلنواز، محترم رحمانی، نرگس رحمانی، محسن رضوی نیا، پرنیا رضی پور، پیام روشنفکر، سیمین زمانی، زهره سروشفر، حسام سلامت، مهدی سلیمانیه، علی سمیعی، ژاله شادی طلب، ثریا شارقی، مرجان شجاعی، عالیه شکربیگی، مینا شیروانی ناغانی، الناز شیری، سید هاشم صاحبداد، حسن صارمی، ریحانه صارمی، وحید صدر فضلایی، مهران صولتی، سحر طالبی، رضا طالشیان جلودارزاده، مرضیه فتحی، اسماعیل فکوری، ساناز قربانی، حسین عبدالهی، زهره عزیز آبادی، امیر عظیمی، فاطمه علمدار، محمد علی پور، رضا علیزاده، مهناز علیزاده، عزیزاله علیزاده، مریم غلامی، مرتضی قلبی، نعمت اله کاظمی فرامرزی، فاطمه کبیرنتاج، علیرضا کرمانی، امین کنزی، لیلا کریمی، ندا گل بهاری، پوریا گل محمدی، رحیم محمدی، شایان محمدی، مریم محمدی، بی‌تا مدنی، میترا معدنی، سعید معیدفر، علی ملک پور، امید منصوری، فاطمه موسوی میرک، فاطمه موسوی ویایه، هاشم موسوی، سمیه مومنی، بیدا میرحسینی، سید مجتبی میرهمایونی، ندا میلانی، مهرداد ناظری، زمینه نژاد اصغری، الهام نظری، فریبا نظری، فهیمه نظری، علی اصغر نظری، عباس نعیمی جورشری، علی نوری، حمیدرضا نوری فرد، زهرا وکیل، محبوبه سادات هدی، مجید یونسیان.

https://ensafnews.com/566494
@ensafnews

قدرت ِ جمعی ِ خیال
(درباره کنسرت عجیب ِ "فرضی" پرستو احمدی)

خیال، چیز ِ قدرتمندی است. به خصوص که جمعی باشد.

دختری، در وسط یک بیابان، با حاضرانی خیالی، می‌خواند. در کاروانسرایی خالی. با مخاطبینی خیالی. می‌نویسد: "بیا خیال کنیم". دعوتی به خیالی جمعی. و چه بسیار ذهن‌ها که چشم‌هایشان را می‌بندند، و در آن سیاهی شب، با صدای او، "هم‌خیال" می‌شوند. جایی که برای دعوت به این خیال جمعی انتخاب کرده هم خیال‌برانگیز است: شبِ کاروانسرا. جایی که زمانی، رونقی داشته. نشاطی. آمد و شد و کاروان‌هایی. حالا اما، جایگاه خیال است. خیال آنچه دیگر نیست. و خیال آنچه می‌تواند باشد.

پرستو احمدی، یک وصله‌ی ناجور نیست. یک پدیده‌ی غریب و فرنگی و نچسب نیست. چیزی آشناست. در جایی آشنا می‌خواند: یک کاروانسرا. از شاعرانی آشنا. از زبان مردمان آشنای جایی که آمده: ترانه‌ی مازندرانی. ترانه‌هایی آشنا: مرا ببوس، از خون جوانان وطنِ مشروطه، ... هیچ چیزش غریبه نیست. از ماست. مثل ماست. در یک تداوم. در ادامه‌ی گذشته. در همان مسیر. اما رو به جلو. از جنس فردا.

آرزوهای جامعه، دارد آرام آرام صدا پیدا می‌کند. دارد شکل پیدا می‌کند. دارد اسم پیدا می‌کند. دارد دیده می‌شود. دارد در خیابان راه می‌رود. دارد بیان می‌یابد. دارد موسیقی و عکس و داستان و فیلم می‌شود‌. دارد به دنیا می‌آید.

چشم‌های بسته‌ی جامعه‌ای که خیال می‌کند، دارد چیزهایی می‌آفریند. جامعه، دارد علیرغم تمام "نباید"ها، خودش را به دنیا می‌آورد.

خوب نگاه کن: فردا، دارد در دل شب، زاده می‌شود.

#روشنا/#پرستو_احمدی
@raahiane/ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه/راهیانه

مغلطه‌ی «کمربند»

- «مثل ماجرای «کمربند». مگه کمربند ایمنی ماشینا با زور و قانون جا نیفتاد؟»
بارها این جمله را از افرادی که مدافع استفاده از زور در حوزه فرهنگ هستند، شنیده‌ام. آن‌ها که در مورد حجاب، از قانون و جریمه و حبس و تعزیر دفاع می‌کنند. این مثال پرکاربرد و محبوب، از منظر اجتماعی،‌ نمونه‌ی یک «مغلطه» است. من اسمش را «مغطله‌ی کمربند» می‌گذارم. اینجا توضیح می‌دهم که چرا این مثال، برای دفاع از اجبارهایی این چنین در حوزه فرهنگ نادرست است:

۱- موافق عرف، مخالف عرف: عرف پیش از اعمال قانون و جریمه‌ی کمربند نبستن، پذیرفته‌بود که «ایمنی» سرنشین خودرو، یک ارزش است. ارزشی که به سلامتی جسمی پیوند خورده. در این مثال، جریمه و قانون، نه در برابر عرف، که همسو با آن بود. مسأله در نبستنن کمربند ایمنی، بد دانستن سلامتی و ایمنی نبود. مسأله، عدم رعایت عملی چیزی بود که عرف، آن را به عنوان ارزش به رسمیت شناخته‌بود.

اما در مورد پوشش اختیاری، مسأله دقیقاً برعکس است: حتی نتایج پیمایش‌های رسمی (مثل آخرین موج پیمایش ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان) نشان می‌دهد که اکثریت کسانی که خود مقید به رعایت حجاب شرعی‌اند، مخالف اجبار حکومتی حجاب‌اند.

مسأله در مورد کمربند، باور عمومی نبود. مسأله فاصله‌ی میان چیزی بود که «نگرش» نامیده می‌شود با چیزی که «گرایش» و سپس «کنش» می‌خوانیمش. فاصله ذهن و عمل. جریمه در مورد کمربند، تنها این فاصله را پر کرد: آدمها به کاری که خودشان درست می‌دانستند، عمل کردند. اما در مورد پوشش اختیاری، اقلیتی بهره‌مند از قدرت،‌ با جریمه و زور و بگیر و ببند می‌خواهد چیزی را که در نگرش جامعه، خلاف عرف است و درست نمی‌داند، به جامعه حقنه کند.

مقایسه میان این دو، مقایسه امر موافق عرف و امر مخالف عرف است.

۲- سادگی و پیچیدگی: بستن کمربند ایمنی، تقریباً برای همه‌ی اقشار جامعه، تقریباً معنایی یکسان داشت. معناهای فرهنگی متعدد و فراوانی برای بستن یا نبستن کمربند ایمنی در کار نبود.

اما پوشش، تقریباً درغالب جوامع، یکی از پدیده‌های پیچیده‌‌ی فرهنگی بوده‌است. پیچیده و متأثر از جنسیت، قومیت، سن، مذهب، اقلیم، تاریخ، طبقه اقتصادی، منزلت اجتماعی، ذائقه‌ی هنری، سبک زندگی و ده‌ها متغیر پیچیده‌ی اجتماعی و فرهنگی. در ایران، این پیچیدگی ِ ماجرای پوشش، با دخالت مستقیم حکومت‌ها، حداقل از پهلوی اول و سپس حاکمان پساانقلابی، پیچیده‌تر هم شده‌است.

مقایسه‌ی این‌ دو، مقایسه امر بسیار ساده و امر بسیار پیچیده است.

۳- صاحبان خرد و استدلال: در مورد کمربند، نه تنها عرف، که خردمند و صاحب استدلالی در جامعه از مضرات بستن کمربند و حتی جریمه برای عدم اجرای آن دفاع نمی‌کرد. اما در مورد اجبار به پوشش، بسیاری عقلا و خردمندان از منظرهای مختلف اجتماعی،‌فرهنگی، دینی و سیاسی در مورد مضرات این اجبار و تحمیل سخن گفته‌اند. کافی است به بیانیه‌های متعدد انجمن‌های علمی و فرهنگی و هنری و اجتماعی در هفته‌های اخیر در مخالفت با قانون‌نمای ضد انسانی جدید مراجعه شود.

مقایسه این دو، مقایسه امر مورد اجماع نخبگان و امر مخالف تشخیص (حداقل) بخش قابل توجه یا اکثریت نخبگان یک جامعه است.

از این موارد برای نشان دادن نادرستی «مغلطه‌ی کمربند» فراوان‌اند. دوستانی که از این مثال برای دفاع از اجبار جامعه به آنچه نمی‌پسندد دفاع می‌کنند، بهتر است به دنبال مشروعیت‌بخشی ِ عقلانی به چنین اجبار و تحمیل غیرانسانی نباشند. مسأله به وضوح، اعمال زور اقلیت بر اکثریت است. به همین زشتی. اعمال زوری که بذر کینه می‌کارد.

راهیانه|@raahiane|ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه
#عرف|#عرف‌_ستیزی|#جامعه|#از_رنجی_که_میبریم

▫️به مناسب هفته پژوهش و فناوری

موسسه رحمان، بنیاد توسعه و کارآفرینی زنان و جوانان، گروه روش‌شناسی و روش تحقیق انجمن جامعه‌شناسی ایران و انجمن علمی دانشجویی سیاستگذاری اجتماعی دانشگاه تهران، برگزار می‌کند:

از روش تا تغییر


این رویداد در سه روز و در قالب کارگاه، پنل گفت‌وگو و ارائه برخی پژوهش‌های علوم اجتماعی برگزار می‌شود.

📍میدان توحید، خیابان نصرت غربی، پلاک ۵۶، واحد ۱، موسسه رحمان
📆زمان:۲۵،۲۶،۲۷ آذر
▫️حضور در بخش پنل و کنفرانس برای عموم آزاد و رایگان است.

▫️ثبت نام کارگاه و راه ارتباطی از طریق تلگرام: 09360464376
@rahmaninstitute