روز + نامه - نگین حسینی

بی‌پناهان علیه بی‌پناهان

پیش از هر حرفی بگویم که این نوشته، یک تحلیل تخصصی نیست؛ که بدون تردید برای انجام چنین کاری، تخصص لازم است و پرداختنِ چند وجهی به جوانب مختلفِ امر. من فقط به عنوان یک کنشگر، با سابقه روزنامه‌نگاری و تدریس در علوم ارتباطات به این موضوع می‌پردازم.

در همه این سال‌هایی که در حوزه کنشگری کار کرده‌ام و به خصوص در یک سال اخیر، بیشتر به این نکته پی بردم که برانگیختن نفرت مردم از هم و خشم آنها نسبت به یکدیگر اولا چقدر آسان است و دوم، چقدر کاربردی است. حکومت‌های تمامیت‌خواه این تخصص را دارند که مردم را از هم متنفر کنند تا خشمِ انباشته‌ای که باید در جای درستش (روی حکومت) خالی شود، روی سر خود مردم ببارد و حکومت این وسط، از آبی که گل‌آلود کرده، ماهی بگیرد. به نظرم ماجرای #افغانستانیها در ارتباط با همین نیروی #خشم و #نفرت طراحی شده و لایه‌هایی دارد که از دید مردمِ آماده انفجار، پنهان است.

احتمالا جریانی حساب‌شده در حال کار روی این #پروژه است: باز کردن #مرزها و ورود بیشتر افغانستانی‌ها از یک طرف، و تبلیغات منفی و هدایت احساسات عمومی #مردم_ایران به سمت نفرت و خشم از #مهاجران افغانستانی از سوی دیگر. این دو پروژه دارند به موازات هم کار می‌کنند. تا اینجا نتیجه این شده که افغانستانی‌ها هر روز بیشتر و خطرناکتر از قبل، مورد حملات زبانی و حتی فیزیکی قرار می‌گیرند. ویدیویی از پسر جوان ایرانی که پیرمردی افغانستانی را روی زمین نشانده و به سر و صورتش چک می‌زند و فحاشی می‌کند، دل هر «آدمی» را به درد می‌آورد. اما همین رفتار شنیع، احتمالا هدف اصلی پروژه‌ای است که آن را #اتاق_فکر معینی با هدفی خاص به راه انداخته است.

ما مردم ایران سال‌های زیادی‌ست که میزبان مردم ستمدیده افغانستان بوده‌ایم. به آنها که مرگ را جلوی چشمانشان دیده‌اند و از وحشتی غیرقابل توصیف به کشور مجاور پناه آورده‌اند، #امنیت نسبی داده‌ایم. از بی‌مدرک بودن بسیاری از آنها شاکی بوده‌ایم اما در کنارش، از همان بی‌مدرک‌ها مفت و مجانی کار کشیده‌ایم، چون دست‌شان به جایی بند نبوده که شکایتی کنند. کدام ساختمان در تهران و شهرهای دیگر هست که بدون #کارگران_افغانستانی بالا نرفته باشد؟! جمهوری اسلامی به بسیاری از فرزندان‌مهاجران افغانستان #اجازه_تحصیل نداده است. جرم و جنایاتی که برخی مردم افغانستانی مرتکب شده‌اند، به پای همه‌شان نوشته شده. اینها هر کدام داستانی بی‌نهایت تلخ دارد؛ درست عین همان ماجراهایی که در فیلم‌ها و کتاب‌ها، مثلا از برخورد با ژاپنی‌ها در امریکای زمان جنگ جهانی دوم یا برخورد با ایرانی‌های مقیم امریکا بعد از جریان #گروگانگیری کارکنان #سفارت_امریکا می‌بینیم و می‌خوانیم و به غایت متاسف می‌شویم؛ بدون آن که فکر کنیم در تاریخ امروز، بسیاری از ما در سمت تاریک همان داستان‌ها ایستاده‌ایم.

در شرایط دشوار اقتصادی و سیاسی که هر روز رو به وخامت می‌رود، به نظرم موضوع برخورد مستقیم با مهاجران اففانستان در دستور کار اتاق فکر حکومت قرار گرفته است. زیر بار زندگی سخت، اقتصاد رو به زوال، تورم افسارگسیخته، #گرانی وحشتناک، رشد هر روزه #خط_فقر به سمت بالا و بلعیدن شمار بیشتری از خانواده‌ها، فقدان آزادی‌های سیاسی و اجتماعی و فردی، سرکوب‌های گسترده، تضییع حقوق گروه‌های در حاشیه‌نگه داشته شده و ده‌ها مشکل دیگر، مردم ایران چهل سال است که نفرت و خشم را در خود انباشته می‌کنند؛ احساساتی که منشاء و سرچشمه آن، ناکارآمدی حکومت و ظلم و فساد گسترده آن است. این نفرت و خشم در یک سال اخیر، با ماجراهای پس از کشتن #مهسا_امینی و افزودن فشار به مردم و به خصوص #زنان به اوج خود رسیده. همزمان، ناگهان پروژه افغانستانی‌ها از راه می‌رسد تا جریان نفرت و خشم عمومی به سوی مردم افغانستان هدایت شود: مردم علیه مردم. ایرانی‌های زیادی به جای آن که یقه مسئولانی را بگیرند که در فراهم کردن حداقل‌های زندگی مردم درمانده‌اند اما تخصصی کم‌نظیر برای تولید و انباشت ثروت شخصی و خانوادگی پیدا کرده‌اند، به بی‌پناهانی حمله می‌کنند که خود قربانی جریان‌های دیگر سیاسی بوده و هستند؛ بی‌پناهان علیه بی‌پناهان. بقیه در پست بعدی

داروهای مردم پر از درد کجاست؟!
کمبود و گرانیِ دارو؛ کشتار جمعی و عامدانه

چند روز پیش برایم نوشت که اخیرا افتاده کف خیابان و #تشنج کرده. که زندگی‌اش بند ثانیه‌ها شده؛ حمله‌هایی که با #داروهای_خارجی کنترل و کم شده بود، دوباره به سراغش آمده چون داروی جایگزین ایرانی موثر نیست. نوشت هر شب که چشم روی هم می‌گذارد، اطمینان ندارد که صبح فردا را ببیند – تشنج در خواب. تشنج در بیداری.

روزی که رسانه‌های حکومتی با افتخار از موشک #هایپرسونیک نوشتند، او داشت کف بالا می‌آورد و بدنش به رعشه افتاده بود. حکومتی که برای واردات #ساچمه و #شوکر و #گاز_اشک‌_آور، «نه شرقی نه غربی» نمی‌شناسد، او را بدون دارو رها کرده بود کف خیابان که رعشه کند و چه بهتر که بمیرد. خامنه‌ای که رگ انقلابی‌گری‌اش برای واردات #واکسن_کرونا بالا زده بود، ابایی ندارد برای واردات ابزار سرکوب و شکنجه مردم خودش. حکومتی که مخالفانش را به همدستی با «دشمن خارجی» متهم می‌کند، هیچ اشکالی ندارد که خودش از همان دشمن خارجی، برای سرکوب مردمش کمک بگیرد. امکاناتِ خارجی برای کمک به مردم بد و قدغن است اما برای کشتار مردم ضروری هم هست. چین و روسیه هم که اصلا خارجی نیستند! ۷.۴ میلیون دلار داروی ایرانی به #روسیه ارسال شده؛ نوش جانشان! حتما برای قصابی در #اوکراین لازم دارند؛ حتی به قیمت جان دادنِ مردم ایران از بی‌دارویی.

پیشتر در مورد داروهای #اس‌_ام_‌ای نوشتم. بچه‌های اس‌ام‌ای در آرزوی قطره‌ای داروی حیات، یکی یکی می‌میرند و خانواده‌ها بخشی از قلب‌شان را به خاک می‌سپارند اما داروی واردشده به هیچ کسی داده نشده است. اما حالا دیگر صحبت از داروهای خاص نیست؛ حتی داروهای ساده مثل #استامینوفن، تب‌بُرها و مُسکِن‌ها هم کمیاب شده‌اند و چندین برابر قیمت. شاید این هم شکلی است از کشتار جمعی و عامدانه مردم.

برایش نوشتم «به نظرت کمبود دارو تا چه اندازه می‌تواند عمدی باشد؟ که رژیم اسلامی تو را و دیگر مبارزانی را که نیازمند دارو هستند، و خانواده‌هایشان را، درگیر و گرفتار و دربند نیازهای حیاتی‌نگه دارد تا دیگر خیال اعتراض به سرتان نزند؟!». پاسخش تکانم داد: «هرچه بگی از این رژیم برمیاد، مخصوصا الان که خیلی مستاصل شدن اما من که همچنان به تظاهرات میرم. من از مردن نمی‌ترسم. از این می‌ترسم که دور از دوستان مبارزم از تشنج بمیرم، نه با گلوله یا زیر شکنجه».

#نگین_حسینی #زنان_شجاع_ایران #کمبود_دارو #گرانی_دارو #بجاش_امنیت_داریم👎
@neginpaper