روز + نامه - نگین حسینی

هرچه از زیبایی این تصویر بگویم، کم گفته‌ام! دختری نشسته بر #ویلچر، رو به دیواری که روی آن نوشته: زن زندگی آزادی! سن و سال او مشخص نیست پشت به دوربین عکس انداخته. چه پراحساس اسپری رنگ را که در دست دارد، به نشان #پیروزی بالا برده است!
من از نخستین روزهای شکل‌گیری #اعتراضات و البته #انقلاب_مردمی، به این نکته اشاره کردم که یکی از تفاوت‌های این جنبش با جنبش‌های مشابه، حضور پررنگ #افراد_دارای_معلولیت و به خصوص دختران و زنان دارای #معلولیت و مشارکت متنوع آنها در این جنبش است اما این یکی، این دختر شعارنویس، بار دیگری دارد و سخت آدم را می‌گیرد.
همین عکس شاید بتواند پاسخی باشد به گروهی از افراد #نابینا و #ناشنوا که اواخر مهرماه با رئیس قوه قضائیه رژیم اسلامی دیدار کردند. آن دیدار، آن هم وسط این همه خون، خون جوانان و نوجوانان و کودکان این سرزمین، خشم گروه زیادی از افراد دارای معلولیت و خانواده‌ها و حامیان آنها را برانگیخت و تعدادی از آنها برایم پیام‌هایی فرستادند و از من خواستند که منتشرشان کنم. هرچند من به دلایلی در انتشار پیام‌ها تردید کردم، اما وقتی این عکس را دیدم، فکر کردم چه پاسخی از این واضح‌تر که از بدنه جامعه معلولیت بیرون آمده، به کسانی که هنوز چشم امید به یاری جمهوری اسلامی دارند. 
این رژیم دو دهه است که مرا و تک تک شما را سر دوانده پی قانون حمایت از حقوق معلولان و اگر فعالیت ما کنشگران این حوزه نبود، همین اندک پیشرفت‌ها نیز صورت نمی‌گرفت. راستی دوستانی که در آن دیدار حاضر شدید، بگویید جمهوری اسلامی برای جامعه افراد دارای معلولیت و جامعه افراد ناشنوا و نابینا دقیقا چه کرده است؟ آیا همه معابر شهری را مناسب سازی کرده؟ آیا اداره‌های دولتی و همان بهزیستی فکسنی را که مثلا خانه افراد دارای معلولیت است، قابل دسترسی کرده؟ آیا ناوگان حمل و نقل شهری را برایتان مناسب‌سازی کرده؟ آیا سرویس‌های ویژه آمد و رفت به رایگان در اختیارتان گذاشته؟ آیا زبان اشارانی را به رسمیت شناخته؟ آیا رسانه‌هایش را برای شما در دسترس کرده؟ آیا مفاد کنوانسیون جهانی را اجرایی کرده؟ آیا همان چند صفحه قانون حمایتی داخلی را برایتان تمام و کمال اجرا کرده؟  
من هم می‌توانستم همچنان امیدوار بمانم اگر پاسخ به یکی از این سوالات، فقط یکی از این سوالات، مثبت بود! یکی از دوستان‌تان برایتان نوشت: «به چه امیدی رفتید؟ چهل سال تحقیر کم نبود؟!» 
#نگین_حسینی #مهسا_امینی #اعتراضات_سراسری
#mahsaamini
@neginpaper

ادامه پست قبلی

همه در نبود #اینترنت احساس خفگی می‌کنند اما این شرایط نامطلوب، برای افراد دارای معلولیت‌های جسمی، افراد #نابینا و #ناشنوا به مراتب بدتر است. افراد ناشنوا که تنها راه ارتباطی آنها تماس تصویری است، از زمان قطع اینترنت، در بی‌خبری محض از یکدیگر بسر می‌برند. افراد #نابینا به دلیل قطع اینترنت و نداشتن امکان استفاده از نرم‌افزارها و اپ‌های لازم، #زندگی_مستقل خود را از دست داده‌و به اطرافیان وابسته شده‌اند.
حکومت ستمگر و ناقض حریم و حقوق مردم، هرگز نخواسته و نتوانسته حداقل‌هایی را که حق مسلم افراد دارای معلولیت بوده، برآورده کند. بیست سال از تصویب قانون جامع حقوق افراد دارای معلولیت گذشته و مسئولان بی‌کفایت تمام این مدت مشغول سر دواندن جامعه افراد دارای معلولیت بوده‌اند. شرم بر نظامی که حتی قوانین نصفه نیمه خودش را هم اجرایی نکرد.
ویدیوی این پست را هم بنا به درخواست گروهی از افراد نابینا گذاشته‌ام و هم برای این که صدای‌شان در این هیاهو گم نشود؛ وگرنه خودم دیگر از مرز خواهش و تمنا از این رژیم فاسد گذشته‌ام. خواهشم این است که شما هم منتشر کنید. نگذاریم صدای آسیب‌پذیرترین قشرها در این هیاهو گم شود.
ویدیو از صفحه:
@dariush.javadi
#نگین_حسینی
#روز_جهانی_عصای_سفید
#مهسا_امینی #اعتراضات_سراسری
#mahsaamini

ویدیوی زیبای اطلاع‌رسانی در مورد نمایشگاه نقاشی هنرمندان #ناشنوا، مهسا خان‌احمدی و مهدی پوریانژاد؛ 8 تا 13 اردیبهشت 98، گالری مهرهنر.
#هنر #نقاشی #معلولیت #ناشنوا
@neginpaper

این نخستین مرتبه نیست که زبان اشاره، این ابزار ارتباطی افراد ناشنوا و کم شنوا از آنها ربوده می شود. نخستین بار وقتی بود که به تقلید از یک رویکرد ورافتاده و غلط غربی، آموزش زبان اشاره در مدارس افراد ناشنوا ممنوع شد (و هنوز هم ممنوع است) با این بهانه که افراد ناشنوا "باید" بتوانند با تمامی افراد جامعه، شنوا و غیرشنوا، ارتباط برقرار کنند و لب خوانی کنند (حتی اگر افراد زیادی در جامعه باشند که حرکات لب و دهان آنها قابل خواندن نیست). مرتبه دوم، اتفاق کم نظیر اخیر: مسئولان مراسمی در تهران از اجرای برنامه زنان ناشنوا جلوگیری کردند چون از نظر آنها زبان اشاره این هنرمندان به «حرکات موزون» یا همان رقص شباهت دارد.

در مورد اتفاق اول، یا سایر مشکلات رایج در دنیای معلولیت، مانند مناسب نبودن معابر، نداشتن جای پارک مخصوص، نداشتن امکانات عبور و مرور شهری، پله های بدون رمپ و ساختمان های بدون بالابر، ممنوعیت زبان اشاره در مدارس و.... در مورد همه اینها می توانم همچنان بنویسم و نقص قانونی و اجرایی، و بدفهمی و نفهمی تاریخی و فرهنگی نسبت به افراد دارای معلولیت را منشاء اصلی اینجور اتفاق ها بدانم اما این مورد که زبان اشاره افراد ناشنوا به رقص تشبیه شود و برنامه شان کنسل شود... صادقانه بگویم، واقعا هرچه فکر می کنم نمی دانم درباره اش چه بنویسم.

گاهی نفهمی و بدفهمی و انحراف فکری و نگرشی چنان از مرزهای رایج عبور می کند که امکان تفسیر و تعبیر را از ذهنِ معمولی کسی مثل من می گیرد. فکرم نمی کشد تا بتوانم عمق فقدان شعور و فرهنگ برخی آدمیان را درک کنم و در موردش بنویسم. در حیرتم؛ شاید به جای کلمات، صفحاتی پر از علامت تعجب بتواند گوشه ای از این حیرت را نشان دهد! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

*نگین حسینی
@neginpaper

#ناشنوا #زبان_اشاره #حرکات_موزون #حیرت

همه ما از #صداوسیما و دست اندرکاران #کلاه_قرمزی درخواست کردیم که دستکم مجموعه کلاه قرمزی 97 برای بینندگان #ناشنوا قابل تماشا باشد اما خبری نشد که نشد! در غیاب صدا و سیمای پاسخگو به نیازهای بینندگان، گروهی از افراد ناشنوا و کم شنوا خودشان دست به کار شدند و قسمت اول کلاه قرمزی 97 را #زیرنویس کردند. برای دسترسی به قسمت اول کلاه قرمزی با زیرنویس، به لینک زیر مراجعه کنید:
https://m.dideo.ir/9jJR

#زیرنویس_و_مترجم_ناشنوایان_حق_افراد_ناشنواست
@neginpaper

آقای #حبیب_رضایی از دست اندرکاران #کلاه_قرمزی، جوابی برای درخواست زیرنویس و مترجم زبان اشاره توییت کرد و نوشت: "این امکان مفید باید در زمان «پخش» و‌توسط اقایان مسئول شبکه فراهم بشه، گروه سازنده در زمان تولید نمی توانند در این مورد نقشی داشته باشند".
من هم در جواب ایشان نوشتم: "تشکرآقای رضایی ازپاسخ شما اما درنهایت این شما (و همکارانتون) در داخل مجموعه صدا و سیما هستید که دستتون به جایی بنده و میتونید پیگیر حقوق کسانی باشید که سالهاست ازبرنامه های خودتون محرومند. افراد #ناشنوا باید چکار کنن تاحرفشون شنیده بشه؟ سالهاست در تلاشند اما هیچ اقدامی نشده چون (احتمالا) این موضوع اهمیتی نداره و البته همه به دیگری حواله می کنند!"

#زیرنویس_حق_افراد_ناشنواست
#مترجم_اشاره_حق_افراد_ناشنواست
#نگین_حسینی
@neginpaper

تبریکی از جنس خودمان. در روزهاییکه شادبودن حتی برای ثانیه ای غنیمت است
سپاس از همراهیتان و امیدبه ادامه این همدلی
سال نو بااین شعارمبارک:
"زیرنویس ومترجم، حق افراد #ناشنوا ست"
#زهرا_رضایی
@neginpaper

ازسازندگان #کلاه_قرمزی میخواهیم امکان استفاده افراد #ناشنوا ازاین برنامه رافراهم کنند. آنقدر #تکرار میکنیم تاامکانات موجود (صرفنظرازنقدمحتوا) به تساوی در اختیار همه قرارگیرد
ویدیواز #مهتاب
@neginpaper

وظیفه مادفاع از حقوق کسانیه که بخاطر #معلولیت ازجریان اصلی جامعه حذف شدن و نمیتونن از تلویزیون/رادیو استفاده کنن. این نکته رو که طنز و لحن و صدای عروسکها در #کلاه_قرمزی چطور قابل تبدیل به #زبان_اشاره است به متخصصانش واگذار کنیم و مدافع حق این بچه ها برای استفاده از رسانه های عمومی باشیم.
از دست اندرکاران #کلاه_قرمزی97 میخواهیم که امکان استفاده بینندگان ناشنوا و کم شنوا، به خصوص کودکان را از این برنامه فراهم کنند.
#کلاه_قرمزی #ناشنوا #کم_شنوا #رابط_ناشنوایان #ایرج_طهماسب #حمید_جبلی #نوروز_97
@neginpaper

خبر پخش دوباره مجموعه کلاه قرمزی در نوروز 1397 برای بسیاری از کودکان و نوجوانان و حتی بزرگسالان خوشحال کننده است اما متاسفانه گروهی از بینندگان تلویزیون، یعنی کسانی که ناشنوا هستند، از تماشای این برنامه (و سایر برنامه ها) به نوعی محرومند چون تلویزیون ایران به سیستم نمایش زیرنویس همزمان مجهز نیست.
متاسفانه به نظر می رسد تا فعال کردن سیستم زیرنویس تلویزیونی راهی طولانی پیش روست اما سازندگان برنامه های تلویزیونی می توانند دستکم از رابط ناشنوایان استفاده کنند. هر یک از ما که این مطلب را بازنشر می کنیم، از کارگردان محترم برنامه کلاه قرمزی، می خواهیم امکان استفاده از رابط ناشنوایان را برای مجموعه کلاه قرمزی 97 فراهم کند تا کودکانِ ناشنوا و کم شنوا نیز بتوانند در کنار سایر اعضای خانواده پای تلویزیون بنشینند و همزمان با دیگران، از آن لذت ببرند. ما از سازندگان و پخش کنندگان سایر برنامه های نوروزی نیز می خواهیم که خود را در قبال حقوق حقه جمعیت افراد ناشنوا و کم شنوا مسئول بدانند و از رابط ناشنوایان برای ترجمه همزمان برنامه هایشان استفاده کنند.
تک تک ما این مطلب را بازنشر می کنیم تا سهمی در حمایت از حقوق همشهریان کم شنوا و ناشنوای خود داشته باشیم. شاید حق طبیعی اما فراموش شدۀ آنها در سایه تلاش جمعی ما به رسمیت شناخته شود، حتی برای مدتی کوتاه.

#کلاه_قرمزی #ناشنوا #کم_شنوا #رابط_ناشنوایان #ایرج_طهماسب #حمید_جبلی #نوروز_97
@neginpaper
لینک توییتر
https://twitter.com/NeginPaper/status/974291549499678726

شب و روز و روزگاری بهتر براتون آرزو دارم، با ترانه #ناردون باصدای مازیار فلاحی و اجرای زیبای خانم #فرزانه_بدری برای افراد #ناشنوا
@neginpaper

حس خوب ویدیو اشک آورد تو چشمام
چی میشد همه اینقدر پذیرای تفاوتهای هم بودیم؟
#مهسا_خان_احمدی هنرمند #ناشنوا باشاگردان شنوای کلاس نقاشی اش
@neginpaper

افراد ناشنوا و کم شنوا زبان اشاره یاد بگیرند یا لب خوانی و حرف زدن؟

مختصر و ساده در این مورد می نویسم:

در زمینه روش آموزشی به افراد ناشنوا و کم شنوا دو رویکرد متضاد وجود داره: 1. رویکرد اُرال یا گفتاری: برمیگرده به اروپای دویست سال پیش و ناشنوایان را وادار میکنه به لب خوانی و حرف زدن. این روش شرایط و نیازهای خاص تک تک افراد ناشنوا و کم شنوا را در نظر نمی گیره و به اجبار اونها رو وادار میکنه تا حد ممکن "شبیه افراد شنوا" بشن و مثل اونها ارتباط برقرار کنند. در این روش، معلمهای افراد ناشنوا و کم شنوا همه شنوا هستند و افراد ناشنوا و کم شنوا نمیتونن در مدارس تدریس کنند. البته روش اُرال یا گفتاری موفقیت هایی هم داشته: هستند افراد ناشنوا و کم شنوایی که زندگی اجتماعی موفقی پیدا کرده اند ولی این روش برای تک تک افراد قابل تجویز نیست، سخت و آزاردهنده است، روی عواطف و روح و روان افراد اثر می گذاره. بسیاری از افراد ناشنوا و کم شنوا تجربه های تلخ و آزاردهنده ای در موردش دارند.

2. رویکرد "توتال کامیونیکیشن"، یا "ارتباط کامل"، اواسط دهه 1950 شکل گرفت. مخالف خشونت ها و تحمیل های روش گفتاریه. برای تک تک افراد ناشنوا و کم شنوا حق برقراری ارتباط قائله، به نیازهای روحی و شرایط خاص تک تک اونها توجه می کنه، راههای ارتباطی را محدود به روش گفتاری نمی کنه، بلکه زبان اشاره را هم به روش گفتاری اضافه میکنه. در نتیجه افراد ناشنوا و کم شنوا باید دسترسی کامل به هر دو روش گفتاری و زبان اشاره داشته باشند و با کمک معلمان کم شنوا و ناشنوا (و نه فقط معلمان شنوا) تحصیل کنند.

محروم کردن افراد ناشنوا و کم شنوا از روش ارتباطی خاص خودشون، و محدود کردن اونها به روش گفتاری، برگشتن به شیوه های منسوخ دویست سال پیشه. افراد ناشنوا و کم شنوا باید به هر دو روش ارتباطی گفتاری و اشاره دسترسی داشته باشند و آموزش رایگان دریافت کنند.

*نگین حسینی، روزنامه نگار، فعال حقوق افراد دارای معلولیت

#ناشنوا #کم_شنوا #زبان_اشاره #گفتاری #ارتباط
@neginpaper

دوست عزیزم، مهسا خان احمدی، هنرمند #ناشنوا از یک سال و نیم پیش برای کودکان و نوجوانان زیر 15 سال کلاس آموزش طراحی سیاه قلم گذاشت. بچه های کلاس شنوا بودند و هرچند برقراری ارتباط با مربی ناشنوا در ابتدا کمی سخت بود اما بعد از مدتی بچه ها و مهسا توانستند به خوبی با هم ارتباط برقرار کنند.
خبر خوب اینکه نمایشگاه طراحی سیاه قلم هفت هنرجوی جوان از یکشنبه 19 شهریور تا پنج شنبه 23 شهریور در سرای محله سازمان آب برگزار می شود. فرصت خوبی است برای دیدن آثار کسانی که نشان دادند با فرصت دادن به هم و آشنایی با تفاوتهای یکدیگر می توانیم پل های ارتباطی مفید و موثری برقرار کنیم.
#تفاوت_ناتوانی_نیست
#نه_به_معلولیت_مساوی_ناتوانی
#نه_به_تبعیض_اجتماعی
@neginpaper

محتوای نادرست؛ استفادۀ ابزاری از معلولیت (1)

برای خیلی افراد این سوال پیش آمده که وقتی از تولید محتوای نادرست در مورد معلولیت حرف می زنیم، وقتی از نحوۀ پرداختن به موضوع معلولیت در ماه عسل رضایت نداریم، دقیقا از چه می گوییم؟ بنا دارم در چند پست، مثالهایی برایتان بیاورم. این اولین پست در این زمینه است:
در ویدیویی که در بالا آپلود کرده ام، آقای احسان علیخانی خانواده ای را از تربت جام به برنامه دعوت کرده که شش عضو آن ناشنوا هستند. اعضای خانواده به استودیو آمده اند، در حالی که آقای علیخانی سخنش را با پدر خانواده آغاز می کند (پدر جان مخلصیم) گویی بقیه نامریی هستند؛ این بماند. در این برنامه که تعدادی از مهمانانش ناشنوا و کم شنوا هستند، حتی یک نفر رابط زبان اشاره برای برقراری ارتباط با آنها به کار گرفته نشده است. مادر و پدر کودک که هر دو ناشنوا هستند فقط آنجا نشسته اند، مکالمه ها انجام می شود اما این دو نفر آنقدر حرمت نداشته اند که رابط زبان اشاره برایشان در استودیو حضور یابد. حق فهمیدن مکالمات دیگران به راحتی از آنها سلب شده است. گویی صرف ناشنوا بودن، حق فهمیدن اینکه چه در جریان است را از این دو نفر و بقیه کسانی که کم شنوا هستند، گرفته!
از این بگذریم، تلخ ترین بخش برنامه، لحظه ای است که کودک (گفته می شود برای نخستین بار) صدا می شنود. گریه و ضجۀ کودک فراتر از تحمل من به شخصه است. اینکه ما بنشینیم و شاهد شکنجۀ انسانی باشیم که برای نخستین بار می شنود (ولو دلخوش باشیم به اینکه این گریه موقتی است و به زودی می فهمد چه "نعمتی" نصیبش شده!) چقدر اخلاقی است؟! زوم کردن دوربین روی صورت کودکی بی گناه که اصلا خبر ندارد "شنیدن" یعنی چه، و این صداهایی که پس از شش هفت سال زندگی برای اولین بار می شنود، چیست؛ آیا صداها موجودی خطرناک است یا تهدید است... این طرز برخورد با موضوع معلولیت و شرایط کودک نه تنها اخلاقی نیست بلکه حتی ناقض حقوق ابتدایی کودک است. بچه ای که سالهاست نشنیده، برای آنکه اولین بار بشنود، باید آمادگی های خاص پیدا کند. به فرض که در ایران این نوع آمادگی ارائه نمی شود، باز هم درست نیست که این تجربه جلوی دوربین و چشمان هزاران نفر انجام گیرد. اگر موارد مشابه خارجی را دیده اید، عموما ویدیوهای خصوصی بوده اند و حتی خیلی از آنها نیز مورد انتقاد مدافعان حقوق کودکان و افراد دارای شرایط خاص و معلولیت قرار گرفته اند. این بی احترامی به حقوق یک کودک دارای شرایط خاص است. بی احترامی به کسانی است که شرایط مشابه دارند.
و آقای کارشناسی که آن سوی میز نشسته... شاید فقط جنبۀ فنی کار برای ایشان اهمیت دارد و نه شان و منزلت کودکی که مثل موش آزمایشگاهی به در و دیوار می زند تا آن سمعک لعنتی از روی گوشش برداشته شود. فقط همین پنج دقیقه را تماشا کنید تا متوجه شوید که جامعۀ "سالم گرا" یعنی چه؛ تا متوجه شوید گیرافتادن در حلقۀ افراد ظاهرا سالم و اجبار شکنجه وار آنها به "ترمیم ناکاستی و نقص" یعنی چه. این رفتار و این برخورد با معلولیت، با شرایط متفاوت، غلط است. من از این آقای پدربزرگ که از تربت جام آمده تا شوق و شعفش را از "شنیدن" فرزندانش ملّی کند، توقعی ندارم؛ توقعم از رسانه است که باید سطح آگاهی و تحلیل بالاتری داشته باشد اما درست برعکس، رسانه ای بدین بزرگی خودش را به ابتدایی ترین سطح برداشت از معلولیت/شرایط متفاوت و تلاش برای "درمان" آن تقلیل داده و بدون تخصص، صدا را به ابزار شکنجه برای کودک ناشنوا تبدیل کرده است.
تاسف آقای علیخانی از تماشای این کودک که دارد رنج می کشد، برای ماله کشیدن روی واقعیت این نمایش زننده کافی نیست! شاید بگویید "نیت شان خیر است" بله؛ ما با همین نیت های خیرمان، روزی هزار بار به روی هموطنان دارای معلولیت مان سیلی می زنیم و توقع داریم که رنج بکشند اما نیت خیر ما را درک کنند. وقت آن است نه بگوییم... همراه شوید... به ما بپیوندید و درخواست ما را در نشانی زیر امضا کنید:
https://www.ipetitions.com/petition/disabilityontv
**نگین حسینی، روزنامه نگار، پژوهشگر/فعال حقوق معلولیت @neginpaper

همه با هم به سوی:
#نه_به_استفاده_ابزاری_از_معلولیت
#نه_به_معلولیت_مساوی_اندوه
#نه_به_معلولیت_مساوی_شکرگزاری
#نه_به_معلولیت_مساوی_ناتوانی
#نه_به_شوهای_تلویزیونی_با_محتوای_نادرست
#معلولیت #ماه_عسل #کودک #ناشنوا
@neginpaper
https://t.me/neginpaper/192