#چارپاره_تبری اَی آسمون دل سَروشته این نماشون
ای رِز رِز خــونِّــش دَپیته وایِ همـرا
اسارهی سوسو دَمرده آسّوک آسّوک
ماه ره زِحٍــل بَیتا کهـــو تر بَیّه دنیا
تو دارِ جنگل ورفُ وا ره پس بزوئه
تشنـــا بنه امّس میـــا ره تن نهیرنه
تاریــک شو هَسّـــا پلنـگِ غِرنهغِرنه
این مرسِسی اما شوکا ره تن نهیرنه
تینارِ تن خـــوامبه طَــرِف بَوّم پلنگه
اما شهدل دومبه وِ ره تَنْکف نَوومبه
لِمبِر وَری زخمــی شـــوکای نالِشَسّه
هِچی نَتونم اتا هَی تومبه. نتومبه؟؟
مِن تَن نَشومبه، بیصدا دَروِن نیشِمبه
خوندمبه این شوکا پلنگ حِصّه هَسّه
ویمبه مه کِندا بن وِنه خون دَر بزوئه
چِشْ چِشّه وَندِمبه، خدایا وَسّه وَسّه
مـــردم مِره مَنــــعا دلالت کنّــه، گنّــه
بهتر که ایهانّه شه سر بیرون هِشندِم
این پیته پرچیم دارنه را بی طالعِسّه*
چی بونه من گِلباغ وسّه شعر دوندم؟
هرچی نویسمبه مه خاطر دَم نزنده
هرچی نویسمبه دل تش در نشونه
من دومبه شه تا هر گِدر دَوّم مه سر جا
این تَفتِ کلّاکی که دارمِه رد نوونه
غمّه په اینگِه کمّه دارمِه، مِر نیازه
غم تا دنی بوشه نتومّه هِچّی بوّم
هولِشتِ ارمونّه اشِمّــه، گب نزمبه
این دفتر گــوشه نتومّه هچی بوم
#برگردانباز در این غروب دل آسمان بیقرار است
باز صدای زمزمهای، به همراه باد میپیچد
روشنی ستارهها به آرامی از بین رفت
و سایه، ماه را پوشاند و دنیا تاریکتر شد
جنگل تبدار برف و باد را پس زد
و زمین تشنه، مه غلیظ را نمیپذیرد
شبی تاریک است و صدای پلنگ میآید
اما جنگل راش شوکا را در خود پنهان نمیکند
من تنها میخواهم با پلنگ مقابله کنم
اما میدانم که توان با پلنگ را ندارم
از پایین صدای نالهی شوکای زخمی میآید
حتی اگر کاری از دستم برنیاید، توانایی نهیب زدن به پلنگ را دارم، ندارم؟
نمیروم و آرام و ساکت در ایوان مینشینم
زیر لب میگویم حتما این شوکا، سهم خوراک پلنگ بوده است
به ناگاه میبینم که خون شوکا از حیاط خانهام جاری میشود
چشمهایم را میبندم خدایا، بس است، بس است
مردم مرا نصیحت میکنند و میگویند
بهتر است (از گفتن این اتفاقات دست بردارم و) این ایدهها را از سرم بیرون بیندازم
پرچین کهنه، در انتظار آدمی بدشانس است (تا به واسطه او خراب شود و گناهش به گردن او بیفتد)
(میگویند) چه میشود اگر من دربارهی گلستان و گلها شعر بسرایم؟
هرچه مینویسم آرامش خاطر نمییابم
هرچه مینویسم آتش دلم سرد نمیشود
من خود میدانم که تا هر زمان که زندهباشم
این پریشانی از سرم بیرون نخواهد رفت
غم را برای خود نگه میدارم، به آن نیاز دارم
اگر غم نباشد توانایی گفتن هم از من گرفته میشود
به آرزوهای ویران شده نگاه میکنم و حرفی نمیزنم
در این دفتر توان نوشتن (از درد خود را) ندارم
✍ #ح_بطیار*در جنگلهای بالادست، تپههای بلند و پوشیده از درختان مرس(راش) وجود دارد که به آنها مرسسی میگویند و سرزمین موردعلاقهی شوکا است.
*ضرب المثلی
تبری است "پیته پرچیم بی طالع راه دارنه"
@lafoormycountry🌺🌼🌺🌼🌺🌼🌺🌼🌺