کژ نگریستن

شکاف است که هر مفهوم ميتواند چيزي همزمان بيش تر و کمتر از 
دقيقه هاي خود ــ مفاهيمِ ديگر ــ باشد. اين تکينگي همان رخدادگون بودنِ مفهوم است، آنچنان که هر آفرينشي تکين است. تکينگيِ مفاهيم مانع از جمع شدنشان در يک ساختارِ متناهيِ رياضياتي ميشود. به همين دليل است که به جاي يک طرح صفحه بايد از طرح صفحه هاي مختلف سخن گفت. شبکه ي دلالتي در يک سطحِ دو بُعدي نمي گنجد؛ گرچه زبان همواره به زورِ سرکوب بر چنين سطحي نگاشته ميشود. ناتماميتِ ذاتيِ زبان از همين جا است؛ همواره چيزي بيرون ميزند، زائدهاي که ذاتيِ هر دستگاهِ سرکوب است. اين يعني زبان (فهم) خاستگاهِ استعلايي ندارد، بلکه ذاتاً تاريخي است. به گفته ي دلوز «هر مفهومي تاريخِ خاصي دارد که از ميانِ مسأله هاي مختلف، و از روي طرح صفحه هايي متفاوت ميگذرد». به اين ترتيب « «به » عمق تکثرِ سطوح » فروکاسته ميشود، و راز در تاريخ مستحيل ميشود. «از رازآميزيِ عمقِ شخصيت با پي بردن به اين که گفتارِ سوژه سرهمبنديِ نامنسجمي از منابعِ پراکنده ي مختلف است راززدايي 
ميشود » (ژيژک). طرح صفحه هاي مختلف هر يک شبکه اي از مفاهيمِ 
همسطح را ذيلِ يک نام جمع مي کند. در نبودِ نام مفاهيم روي رويه هاي 
مختلفي که به آنها تعلق دارندميلغزند؛ نام توقفِ اين لغزش است. 
نامگذاري در اين جا متوقف نميشود، در ادامه نامهاي فراگيرتري ميآيند که نه يک طرح صفحه، بلکه مجموعه اي ناتمام از طرح صفحه هاي همگرا 
را در وحدتِ يک سرنوشت مينگارد، وحدتي ضروري، اما ناممکن. فعلا تا اینجا داشته باشید، این متن متن فشرده و فلسفی کلیت مفاهیمی است که در این دوره بخصوص سه چهار جلسه ی اول تلاش کرده ام شما آن را فهم کرده و از آن خودتان بکنید

@Kajhnegaristan

ميسازد؛ مانندِ آنچه نبوغِ يک آهنگساز با لحظه ها ميکند.

بايد بگويم آن چيزي که وبر توضيح مي دهد لزوماً کاريزما نيست، و در اغلبِ موارد با سينرژيِ توده اي، و مکانيسمِ «انباشتِ تصاعديِ چگاليک» قابلِ توضيح است. در اين فرآيند با افزوده شدنِ هر لايه ي جديد جاذبه ي هسته افزايش مييابد، و نيروهاي واکنشيِ مقاومتر (با آستانه ي جذبِ بالاتر) نيز در ميدانِ جاذبه قرار ميگيرند. چنان که گفته شد هر مفهومي، به عنوانِ کليتي ديناميک، مفاهيمِ ديگر را به مثابهِ دقيقه هاي  خود در بر دارد؛ گرچه چيزي بيش تر از آنها، هم و کم زمان تر از آنها است. اما اين تحليل هنوز چيزي کم دارد، چرا که با افزودنِ مؤلفه ي شدت در همان بُعدِ قبلي، و صرفاً بالا بردنِ سطحِ 
پيچيدگي، در محدوده ي ساختارگرايي ميماند، و هنوز جايي براي انديشيدن به شکاف در آن وجود ندارد. ۱ فلسفه با انديشيدن به اين شکاف (مرز) ممکن مي شود. اين شکاف به معناي تکينگيِ مفهوم است. فقط با اين.......

____

۱ به عنوانِ نمونه اي مينيمال به تصنيفِ جانِ عشاقِ استاد شجريان گوش دهيد. ببينيد چگونه مشکاتيان مدام پيش مي رود و فرشِ ضرورت را پيشِ پايش مي گسترد. هيچ لحظه اي نيست که نگوييد بايد اين رخ مي داد، که هيچ بديلِ ديگري ممکن نيست. و اين ضرورتي رخدادگون و پيشبيني ناپذير است. ضرورتي فرارونده، که البته به هر کجا پر مي کشد، سايه ي عقابِ دست نيافتني ــ شجريان ــ بر آن مي افتد. آهنگ معاشقه ي مارپيچوارِ دو 
بي کرانگي است؛  دی ان ايِ آفرينشي تمام نشدني.

@Kajhnegaristan

آن راننده ي کاميوني که در حالِ قاچاق بود، بدونِ اين که بازرسِ گمرک چيزي پيدا کند، چون جنسِ قاچاق خودِ کاميونها بود، و نه چيزي درونِ آنها. اتوريته به دو نوعِ ايگولوژيک و سوبژکتيو تقسيم ميشود. در 
اتوريته ي ايگولوژيک فرد به نمايندگي از ديگري اِعمالِ قدرت ميکند، 
و خواستِ خود را خواستِ فالوس معرفي ميکند؛ همان که کاهنانِ مصر  پشتِ خطِ هيروگليف پنهان ميکردند. در اين جا فالوس فصلالخطاب است. اما اتوريته ي سوبژکتيو برآمده از کاريزما است. يونانيها کاريزمارا جذابيتي ذاتي و موهبتي توضيح ناپذير مي دانستند؛ جذابيتي خدايگاني، که 
از منظرِ هگل پيامدِ آزادي تا پاي جان است، و ۱ نيچه آن را به والاتباران  نسبت ميدهد.در اين جا فرد به مثابهِ معيارِ ارزشگذاري در نقشِ ديگري 
ظاهر می شود ، و از خودآييني برخوردار است . خدايگان واقعيت را ضروري....
___

۱.نيچه ذاتِ فرارونده ي زندگي را قدرت مي داند، و کاريزماي قدرت را به اصالتِ زندگي بازمي گرداند. آري گويي به زندگي کاريزما مي آفريند. با اين حال، جز استثنائاتي، همواره انسانها زندگي را انکار مي کنند و تن به ضعف مي دهند. اما انسانِ ضعيف نمي تواند با 
ضعفش کنار بيايد، او خودش را انکار مي کند. براي همين هر کس به او نزديک مي شود محملي براي فرافکنيِ ضعفهايش است و عاملِ درماندگي اش شمرده مي شود، تا آنجا که سرانجام از آن ديگري بيزار مي شود، و ديگري نيز متقابلاً از تصويري که به واسطه ی او بازفرستاده مي شود. به اين ترتيب ضعف و کين توزي دو روي يک سکه اند.

@Kajhnegaristan

ديگري ندارد. طرح صفحه اي را که انتخاب کردي تو را با ضرورتي ابژکتيو
پيش ميبرد، ضرورتي که در مرزهاي اتصال بر طرح صفحه هاي خويشاوند پرتابت مي کند. به اين ترتيب در اوجِ انديشه ورزي و ظرافتِ تحليل ميتوان
تحتِ استيلا قرار گرفت و نسبتِ خود را با حقيقت از دست داد. استدلال
حقيقت را تضمين نميکند.
مفهوم فضا را از همگني (تماميت) و يا ناهمگنيِ محض (خائوس)
مي اندازد، و اجازه ميدهد از نقاطي متمرکز، نقاطِ آجيدن بر پيرامون
قدرت رانده شود، نقاطي که متضمنِ برشهاي جديد در فضا، و مظهرِ
آفرينشگريِ مفهوم اند. به اين ترتيب شناخت مستلزمِ تمرکزِ قدرت، و نوعي خشونتِ آغازين است، خشونتي وراي داوريهاي اخلاقي. خشونتِ  اخلاقي به معناي تثبيتِ اين نقاطِ آجيدن، و تبديلِ آنها به نقاطِ کانوني  از طريقِ دوختن شان بر صفحه ي متافيزيکيِ پس زمينه است. کنشِ سياسي نيز
معطوف به دست به دست شدنِ نقاطِ آجيدن است، و نه خيالِ خامِ
حذفشان. البته اين خشونتِ آغازين را نبايد با بحثِ اتوريته اشتباه گرفت.
اتوريته، گرچه امري فاليک است، اما اساساً از جنسِ تعدي و خشونت
نيست، چون به مثابهِ مؤلف  حدود را خود تعيين ميکند؛ همانندِ داستانِ

@Kajhnegaristan

خواهد زد. اين شکاف حقيقتِ تحمل ناپذيرِ هستي است، خلائي پرنشدني 
که ابژه ها آن را ميپوشانند. در واقع ابژه ها، از جمله خودِ ايگو، جانگهدارِ 
اين خلاء هستند، و دو بيماريِ سرحديِ فلسفه، «اضطراب»، به معناي ترسِ بي ابژه، و «ماليخوليا»، به معناي فقدان و ماتمِ بي ابژه، نتيجه ي کنار رفتنِ ابژه ها و روبه رو شدن با آن خلاء (هيچ) اند. سوژه رابطه اي مهرآکين با هيچِ خود دارد؛ در نزديکي به آن (اضطراب)، و نيز در فقدانِ آن (ماليخوليا)، فرو ميپاشد. 
زبان در مقامِ شبکه ي دلالتيِ صرف قادر به فهميدن نيست، اما حاملِ شکافي است که شرطِ امکانِ فهم، و مفاهيم، است. مفهوم از دور در 
نگاهِ نخست نوعي مفصلبندي ، و يا دقيقتر پيکربندي  است. در تحليلي عميقتر مفهوم از جنسِ دکوپاژ است، که علاوه بر گستره شاملِ تأکيد و 
شدت ، به مثابهِ محورِ عمودي روي طرح صفحه ي گزاره اي، نيز ميشود. اين همان وجهِ نيچه ايِ فلسفه است که پاي ميل را به بنيان هاي هستي باز می کند. فهم و توجيهِ هر ايدهاي به انتخابِ طرح صفحه اي بازميگردد که از ميل برآمده، و خود به طرح صفحه اي نهايي تعلق ندارد. تنها يک معيار، معيارِ اخلاقي، بر انتخابهاي ما حاکم است؛ حقيقت نسبتي با سرکوبِ

@Kajhnegaristan

بنابراين فلسفه بدونِ اين که تن به تجربه گرايي بدهد، به گونه اي درونمان آينده ي خود ميشود؛ اين وجهِ آينده در گذشته برآمده از خاصيتِ پلاستيسيته ي آگاهي است. امرِ نو ــ ديگري ــ از درون سر برمي آورد، بيرون همواره و از پيش درون است. در انديشه ي هگل فلسفه فضايي توپولوژيک در بسترِ تاريخ است. اما اين فلسفه هنوز قادر به انديشيدن نيست، چرا که آنتاگونيسمِ هگلي در سيطره ي تماميت است. 
فلسفه قدم برداشتن در مرزِ زبان، يا بهتر، به مصافِ مرزِ زبان رفتن است. فلسفه نخست بايد «مرز» را به مسأله ي خود تبديل کند. چنان که گفته 
شد زبان حاملِ مرزِ خود است. اين به چه معنا است؟ مرز نميتواند درون 
باشد، مگر اين که خود امري اصيل و اولیه باشد. در واقع مرز حدِ فاصلِ 
میانِ دو امرِ حاضر نيست، بلکه طرفينِ آن حاصلِ خودِ آن اند؛ طرفينِ مرز به خودي خود هيچ اند، اما خودِ مرز نيز هيچ است. در اینجا ما با منطقِ لبه سر و کار داريم، در مقابلِ منطقِ کلاسي که مبتني بر هستيِ توپر و حاضر هستي در لبه ها (تفاوت) است، و لبه پيشاپيش مستلزمِ شکاف است. اما این لبه ها نیستند که شکاف را ميسازند، شکاف امرِ اصيل و اوليه است. شکاف هیچی است که خاستگاهِ  هستي است؛ شکاف جايگاهِ سوژه است، آنگاه که ميانِ دالها فاصله مي اندازد، تا به گفته ي لکان يک دال سوژه را نزدِ دالِ ديگر «حاضر» کند ــ انسان ردي از ديگري است، ردي که بر ديگري

@Kajhnegaristan

⁉️برای اینکه کمی از پیه ی دوره ی اسپینوزا و نیچه را به تنتان بمالیم این متون ارسالی را به شکل استخوانی زمزمه کنید تا جذب گوشت و پوستتان بشود‼️


هيچ چيز واقعي تر از هيچ نيست. ــ بکت


موضوعِ فلسفه با هگل «هيچ» شد؛ نه تنها هيچ موضوعي ديگر براي فلسفه نماند، بلکه همچنين فلسفه توانست سرانجام به «هيچ» بينديشد. آگاهيِ خودانديش هسته ي بيروني اي ندارد که آن را پُر کند، اين آگاهي حولِ هيچ تنيده شده است. خام انديشيِ متافيزيکي عنصري فرافکني شده در اختيارِ آگاهي ميگذارد تا موقتاً آگاهي هسته اي براي نسج يافتن داشته باشد. اما در ادامه آگاهي پي ميبرد که اين عنصر از تاريکترين لايه هاي خودِ آن برآمده، و با دريافتنِ آن به آگاهيِ خودانديش تبديل ميشود. گويي زماني تنديسي گلين حولِ يک سيب ساخته شد، و هر چه پيش تر رفت با محکم شدنِ لايه هاي زيرين، و اضافه شدنِ لايه هاي جديد، آن سيب پلاسيده شد و خشک شد و پودر شد و از بين رفت. با نفيِ اين هسته، و سپس نفيِ اينپوچي (عدم)، آگاهي با هيچ، به مثابهِ امري متعين مواجه ميشود؛ همان که در بلوغِ رياضيات رخ داد. جهانِ رياضيات حولِ مجموعه ي تهي بنا مي  شود هيچ عنصرِ بيروني اي نقشِ هسته ي رياضيات را بازي نمي کند. لازمه ي اين بلوغ حذفِ «موضوع» از منطقِ سنتي، و حقيقت را بر محمولات بنا کردن بود. در منطقِ مدرن، که از جهانِ رياضيات برآمد، محمولات نه بر موضوع، بر که يک x بر، هيچ، بار ميشوند. منطقِ مدرن پيامدِ بلوغِ فلسفه در عصر هگلي بود
آگاهي وقتي موضوعِ خود ميشود از بيگانگي خلاص مي شود.
در انديشه ي هگل آگاهي غلبه ي دائمي بر مرزهاي خودش است، و فلسفه در پيِ فهمِ مسأله هايي که خود به وجود آورده. اين همان ذاتِ تاريخيِ آگاهي است. حقيقت امري تاريخي است. حقيقت چيزي جز حقيقتِ وضعيت نيست؛ حقيقت همان معاصريت است. در انديشه ي هگل فلسفه همان تاريخِ فلسفه است، و اين به نظامِ بيوجهِ لايبنيتسي منجر نميشود. در هر دوراني در ــ هر فلسفه ــ اي مرزهايي هست که غلبه بر آن مرزها مرزهايي ديگر ميآفريند، و اين همان وجهِ ابژکتيوِ حقيقت نزدِ هگل است.
بر خلافِ منطقِ ايستاي ارسطو، که منطقي بيروني، مطلق و يک بارــ براي هميشه است، منطقِ ديالکتيک منطقي ديناميک است که از درون حقيقت را شکل ميدهد؛ منطقي اساساً تاريخي که عينِ حقيقت است....
@Kajhnegaristan

#اطلاعیه

سلام دوستان ترم مختص مفاهیم روانکاوی فرویدی لاکانی به تقاضای دوستان حاضر در دوره و همچنین از دوستان حاضر در کانال از حالت ترمی به یک دوره ی دو ترمه ی مهم و جدی تبدیل شد. در فصای مجازی و موسسه ها همش از لاکان تئوریسین لاکان دیگری بزرگ، لاکانِ ابژه پتیا آ، لاکان امر واقعی و خیالی و نمادین، لاکانِ ژوئیسانس ووو داد سخن سر می دهند حالا اگه از یکی بپرسی که در اتاق تحلیل سمپتوم به چه معناست؟ یا در ساحت تکنیکال ابژه ی کوچک a به چه معناست به چد می توانم بگویم کمتر کسی می تواند مفاهیم تئوریک بغرنج لاکان را در ساحت تکنیکال تحلیل و تاویل کند. مهمترین بخش این دوره تعیین نقطه ی اتصال و نیز نقطه ی اتصال تفکرات فروید به عنوان بنیان گذار روانکاوی به فلسفه و روشنی بخشیدن به لحظه ی تبدیل و تبدل فلسفه به پادفلسفه و روشن کردن میدان مناقشات و منازعات فروید و فلسفه ی مدرن. این دوره لاکان و فروید را در دو ساحت تئوری و تکنیک و تراپی به تصویر می کشد و تمام مفاهیم آنها را نیز در دو ساحت به تشریح می کشد. و خبر غافلگیر کننده ی این دوره اضافه شدن رویکرد اریک برن روانپزشک و روانکاو کانادایی خالق سیستم تحلیل رفتار متقابل TA، و از شاگردان و تاثیر پذیرفته از زیگموند فروید، اریک اریکسون، ویلدر پنفیلد، رنه اسپتیز به رویکرد روانکاوی فرویدی لاکانی. تحلیل رفتار متقابل علاوه بر شباهت هایش در تشریح ساختارهای روان، و نیز دارا بودن یک زبان ساده و همه فهم و نیز تمرکزش بر روی رفتار خود شخص یا مخاطبش برای بهتر شناختن محرک های رفتارهایشان، آخر سخن همه با اهمیت و توان و پتانسیل های روانکاوی در مورد تحلیل رفتار متقابل همبن بس که با آموختن این رویکرد در تمام روابط متقابل انسانی چه با آشنا چه غریبه هر حرکت و کوچکترین تکانه ها علت و چرایی رفتار شخص مقابل برای تو عیانِ عیان است و مهمترین کارکرد این رویکرد در زندگی خصوصی و در روابط با پارتنرعشقی ات است

سلام دوستان
دوره ای که برای مفاهیم تاریخ فلسفه ی غرب گذاشته بودیم دارای دو ترم بود یک ترم مختص فلسفه و ترم دیگه مختص مفاهیم روانکاوی فرویدی و لاکانی، این دو طرف بنا به این دلیل که هنوز شروع نشده هر کس علاقه مندشرکت دراین ترم از دوره است می تواند با اجرا به آی دی من ثبت نام کند در اونجا مقدار شهریه و شکل دوره بهتون شرح داده می شود.
با سپاس رضا مجد


@rezamajidi1355555

#اطلاعیه


دوستان این کارگاه یک کارگاه معمولی نیست، در این کارگاه آنچه تا به حال درباره ی نیچه تا به حال نشنیده اید را خواهید شنید، یک دوره ای که نیچه از افق فکری اسپینوزا خوانش شود، در این دوره مساله یا بهتره بگم انگ و برچسبِ زن ستیز بودن نیچه به تفصیل شکافته می شود آنقدری شکافته می شود که از قعر بیشمار نقاب و اتیکت و برچسب یک نیچه ی طرفدار و شیفته ی زن و جهان زنانه و بینش زنانه و در یک کلام نیچه ی پرستشگر «خدایی که زن است» بیرون می زند. مهمترین بخش این دوره عیان کردن وجهه ای از نیچه ی روانشناس فیلسوف که کسی مثل فروید او را یکجورایی اولین کسی می داند که بدون اینکه خود بداند در سرزمین ناخودآگاه گام زده و روانکاوی را به شکل لخت و عورش در قالب تروما( سردردهای جنون آسا) و اولین نفری بعد از کافکا که درست بغل جنونش می خوابید. این دوره از مفاهیم بزرگ جهان پست مدرن پرده بر می دارد، از مفاهیم متفکرانی چون ژاک دریدا، میشل فوکو، هایدگر، آدورنو_هورکهایمر(فرانکفورتی ها) دلوز، بلانشو، ژرژباتای، متفکران آنارشیست، آلتوسر، بدیو ووو. بگذارید خیلی از چیزها را قبل از موعدش بیان نکنیم این دوره پر از غافلگیری و کشف جهان های تازه فیلسوفان تازه و هنوز ناشناخته مانده و مفاهیمی که منتظر کشف شدنند تا به رسالتی که صده ها و قرن ها لحظه ها و ثانیه ها و دقیقه ها و ساعت ها هفته ها و ماه ها و شابد به قدمت متافیزیک و دستور زبان منتظر انفجاری در حد انفجار اتمی ولی اینبار انفجار در حد ساختار بنیادین که هرچه بود و هرچه بوده را تبدیل می کند به آنچه هست و آنچه می شود و در آخر این دوره فقط آنچه می ماند تکرار است که تفاوت می زاید.

ولی بخاطر احترام خاصی که به متفکران و اندیشمندان و فیلسوفان بخصوص فیلسوفانی چون اسپینوزا، نیچه، برگسون، فوکو، هایدگر، فروید، مارکس، و لاکان و دلوز وووو دارم که در میان اینها نیچه و اسپینوزا جایگاه ویژه و ابدی دارند تصمیم دارم یک دوره ی منظم دوترمه برگذار کنم اولین ترم را با اسپینوزا شروع خواهیم کرد که اگر به شکل تقریبی بگم ترم اسپینوزا هفت یا هشت جلسه طول بکشه، بعد ترم نیچه را می آغازیم ترم نیچه جلساتش خیلی بیشتر از اسپینوزا احتمالا طول بکشه به این دلیل که ما نیچه را از چند موضع معتبر تشریح خواهیم کرد، ابتدا از منظر آلنکا زوپانچیچ(روانکاوی) از منظر دلوزی(نیچه و فلسفه) از منظر ژرژباتای و کیشلوفسکی،نیچه از نظر گاستون باشلار از منظر هایدگر و فوکو و همچنین مهمترین و بزرگترین مترجم انگلیسی زبان نیچه، والتر کوفمان در آخر نیچه را از منظر نیچه(مهمترین کتابهایش: مثل تبارشناسی اخلاق، شامگاه بتان، چنین گفت زرتشت، دانش شادان ووووو
اینگونه یعنی خوانش یک فیلسوف توسط فیلسوفان تقریبا همسنگ خود، آنهم فیلسوفانی با فلسفه ی متفاوت و نگاه تفکر متفاوت و سینگولار و تکین باعث می شود یک متفکر از زوایای مختلف مورد خوانش قرار بگیرد تفکراتش و فلسفه اش از نقطه نظر و زاویه های نگاه های مختلفِ متفکرانی نابهنگام و فرزندان و عجیب الخلقه های تاریخ فلسفه بسان خود نیچه مورد کند و کاو و خوانش هایی نادر و تکرارنشدنی قرار می گیرد. حال نیچه ای که از جمیع خوانش و نقطه نظرات این نوابغ دنیای فلسفه سربرخواهد آورد نیچه ایست که شاید برای اکثر دوستان فلسفه خوان و فلسفه دان کاملا موجودی ناشناس و ناآشنا به نظرات و فلسفه اش و در نهایت شاید هم آنچه از قعر تفاسیر و تصورات و نظرات آب دوغ خیاری واقعا یک فیلسوف فقر و فقرا و ضعفا یا به بیان دیگر برادر ناتنی مارکس دربیاد.
دوستانی که خواهان این دوره و کارگاه هستند به آی دی بنده مراجعه کنند.
رضا مجد

@rezamajidi1355555

#اطلاعیه

سلام و عرض ادب خدمت اهالی کژنگریستن چه تازه واردها و چه قدیمی های کانال. یک مژده دارم برای طرفداران دوآتشه ی نیچه که از بدو تاسیس کانالم با من بوده اند تا با هم پس از این همه اوج و فرود به این نکته رسیده ایم. چند سال پیش بعضی از علاقه مندان نیچه هی به آی دی من مراجعه می کردند و ازم می خواستند در مورد نیچه و فلسفه اش یک کارگاه بگذارم ولی من در اون موقع یکجوری این دوستان را با حواله به آینده از سرم وا می کردم علت اصلی اش هم این بود از نیچه گفتن هم برای اونها زود بود هم من. تا اینکه چند روز پیش باز چندتا از دوستان قدیمی بهم رجوع کردند و خواستار یک دوره ی درست و درمون برای نیچه شدند. راستش یک ماه پیش که توسط یکی دوتا از دوستام در چند گروه فلسفی اد شدم که هر روز در مورد فیلسوفی بحث و گفتگو می کردند بماند که هیچ یک از این گفتگوها به یک نتیجه ی منطقی و بالغانه نمی رسید بلکه برداشت ها یا انگ هایی که به نیچه در این گفتگوها که اکثرا هم اهل فلسفه و اهل قلم و اهل مطالعه بودند می زدند، مثل نیچه یک دیوانه ی خودشیفته ی فاشیست بود. نیچه یک زن ستیز بود آنهم بخاطر عقده های جنسی اش، نیچه یک داروینیست فلسفی بود و طرفدار ثروتمندا و اقویا و دشمن فقرا و ضعفا بود. وهزاران هزار برچسب ها و کلی گویی های بدون ذره ای فکر و اندیشه دراین حکم های اخلاقی. اکثر این گروه ها مثلا چنان راحت می گفتند نیچه یک عقده ای تمام عیار که بخاطر عقده ی حقارتش به همه متلک می انداخت و با توهین و خزعبل بافتن به فیلسوفان مدرن اندکی احترام طلب می کرد با این کارها تلاش می کرد دیده شود یک دیوانه ای که خودش را فیلسوف می پنداشت. حالا بگذریم از اظهار نظر های بسیار سخیف که در شان این کانال نیست. هرکسی یک روز وقت بگذارد و درگروه های به اصطلاح فلسفی یک گشت بزند متوجه می شود که فقط در همین تلگرام آنهم به اصطلاح در میان طرفداران نیچه به صدها ورژن مختلف و متفاوت از نیچه برمی خوریم. بماند آنتی نیچه ها که نزد آنها هزاران مدل نیچه ی منحط منحرف و دشمن بشر و عدالت و آزادی و زن و زندگی و خدا و ووو. فکر کنم همین توضیحات کوتاه از وضعیت نیچه نشان از این می دهد که لازمه یکبار برای همیشه یا حداقل چندبار پی درپی، یکسری کارگاه های اصولی آنهم نه از اون کارگاه های هولهولکی که در چند جلسه سروته نیچه ی بی نوا را آنهم نه با ارجاع به کتاب های خودش بلکه با تکیه به منتقدان مغرض نیچه، سروته نیچه و کارگاهش را بهم بیاورند.
... ادامه👇

"توهم شناخت"
✍ رضا مجد


📕ما چه حد با خودمان روراستیم؟
باید دید که ما تا چه حد با خودمان روراست و صادق هستیم، و اصولا چگونه می توان با خود روراست بود؟
خیلی از ما فکر می کنیم که خودمان را می شناسیم، و با خودمان روراست و صادق هستیم، چرا که لزوم صداقت با خویش شناخت درست از خویشتن است، من تنها زمانی می توانم با خودم صادق باشم که اطلاعات کافی از خلقیات و ساختار شخصیت و کمبودها و داشته های درونی خویش داشته باشم، به نوعی تا حدودی چیستی و چگونگی من تو چنگم باشد، ولی تا جایی که به روانکاوی مربوط است عده ی بسیار معدودی هستند که اقرار می کنند که خودشان را نمی شناسند و این اشتیاق را دارند که خودشان را بشناسند و قریب به اتفاق مردم اکثرا فکر می کنند که خودشان را می شناسند و فکر می کنند که چیز پیچیده یا گنگی در درون آنها نیست، و آنها کاملا فاعل کنش هایشان هستند و تصمیمات و زندگی شان کاملا بر اساس انتخاب و اختیار خودشان است. ولی دستاوردهای روانکاوی خلاف این حرف را اثبات می کند، و اینکه ما از بخش عظیمی از تکانه ها و رانه ها و هیجانات خویش غافل هستیم و این رانه ها و تکانه ها در تصمیم گیری ها و انتخاب های ما تاثیر می گذارد ولی چون تمام این کنش ها و واکنش ها تحت نام یک واژه ی مشخص بنام "من" انجام می گیرد، به همین خاطر تصور می رود که ما از سازوکار این من آگاهیم چرا که اغلب خودمان را با این من یکی می گیریم، ولی در واقع این من می تواند چندپاره تر از آنچیزی باشد که ما تصور می کنیم، اگر بر اساس تقسیم بندی های روانشناسی تحلیل رفتار متقابل یا همانTA جلو بریم، در این تقسیم بندی من یا ایگو، به سه وجه تقسیم بندی می شود:
▫️وجه من والد( که خودش به دو وجه والد حمایت گر، و والد انتقادگر تقسیم می شود)
▫️وجه من بالغ
▫️وجه من کودک ( که آنهم به چهاروجه، کودک طبیعی، کودک منزوی، کودک سازگار و کودک قیام گر تقسیم می شود)
بر اساس این نظریه ما در روابطمان بخصوص در روابط متقابلمان با دیگران ممکن است در یک رابطه، از وجه های مختلف مان برای ارتباط یا پاسخ استفاده کنیم که برای خودمان هم ناخودآگاه باشد، یعنی آگاه نباشیم که از کدام وجه من مان استفاده می کنیم. ولی تمام پاسخ ها و رفتارها را برخواسته از من در معنای عام و کلی آن بدانیم، هدف از این توضیحات مشخص کردن این نکته بود که همین واژه ی من که همه به نوعی آن را امر بدیهی می دانند و فکر می کنند این من را می شناسند و نسبت به سازوکار آن آگاه اند، چقدر می تواند گنگ و مبهم و حتی ناخودآگاه باشد، یعنی ما چقدر از بیشتر اعمال و رفتارها و کنش هایمان ناآگاهیم و تصور می کنیم که فاعل تمام این کنش ها ما هستیم. پس ما با خودمان روراست نیستیم، چرا که این خود هنوز برای بیشتر ما معماست، سازوکار آن و چگونگی کارکرد آن، و عواملی که آن را تحریک می کند و به تکاپو می اندازد یا باعث می شود که گارد دفاعی بگیرد، برای ما گنگ و مبهم است.
تنها زمانی ما با خودمان روراست خواهیم بود که از این امر بدیهی و پیش پا افتاده( یا همان من، ایگو) شناخت کافی داشته باشیم، یا سعی کنیم که شناخت کافی حاصل کنیم( خودشناسی) و این هم مستلزم این است که دانشمان را از خود و سازوکار آن و بخصوص دانشمان را از خودمان بیشتر بکنیم، و بنا را بر این بگذاریم که خودمان را هنوز نمی شناسیم، و از اینجا شروع کنیم.📕


@Kajhnegaristan

📕می توانیم گفته ی آغازین مشهور "تلوزیون" لاکان، "من همواره حقیقت را می گویم"، را بدین سان بازگویی کنیم: "من همواره آزادانه عمل می کنم". در اینجا حتما باید میان دو سطح آزادی تمایز قائل شویم: آزادی ای که در برابر ناآزادی می ایستد و آزادی ای که در بالای هر دوی آن ها می ایستد، یا هم آزادی و هم ناآزادی ( یا ضرورت) را بنیان می نهد.
در نتیجه، سرانجام به قسمت دوم حرکت اساسی کانت می رسیم: انسان نه تنها بسی ناآزادتر از آن است که که خود باور دارد،بلکه هم چنین بسی آزادتر از آن است که خود می داند. پس از پیمودن مسیر تعین اعمال مان در تمامیت اش،با نوعی مازاد آزادی مواجه می شویم - یا، به بیانی متفاوت، با فقدانی در دیگری مواجه می شویم. فقدانی که خود را در این امر نمایان می سازد که Gesinnung، ابژه ی انتخاب است - که مسلما، از مکانی به کل تهی انتخاب می شود. افزون بر این، تنها در این نقطه است که برساخت سوژه به مثابه سوژه ی اخلاقی امکان پذیر می شود. سوژه ی اخلاقی از انطباق دو فقدان نشئت می گیرد: فقدان در سوژه ( فقدان آزادی سوژه مرتبط با لحظه ی " انتخاب اجباری" ) و فقدان در دیگری( این امر که دیگری دیگری وجود ندارد، که هیچ علت ای در پس و پشت علت وجود ندارد)📕


اخلاقیات امر واقعی، کانت،لاکان
نویسنده/ آلنکا زوپانچیج،
ترجمه/ علی حسن زاده
بخش سوژه ی آزادی

@Kajhnegaristan

مرلو-پونتی در تمایز بین درک فضا در جهان کلاسیک و جهان مدرن از نقاشی سزان مثال می‌آورد. در نگاه کلاسیک برای نقاشی اشیا، ابتدا الگوی فضاییِ عین را ترسیم می‌کردند و سپس آن را با رنگ پر می‌کنند. اما سزان معتقد است که با اولین رنگ‌آمیزی نقاشی آغاز می‌شود. سزان عین را همان‌طور که در جهان ادراکش درمی‌یابد ترسیم می‌کند. هر خطی و رنگی که بر بوم نقش می‌بندد حاصل ادراکی است که نقاش از جهان دارد. مرلو-پونتی به نقل از ژان پولان می‌نویسد «... در عصری شیفته‌ی سنجش تکنیکی و چنان‌که میبینیم، تباه‌شده با کمیّت، نقاش کوبیست در سکوت_ در فضایی بیشتر مأنوس با دل تا با عقل_ به آشتی انسان با جهان مشغول است». ... مقصود سزان نیز همین بود وقتی از «هاله‌»ی خاص اشیا سخن می‌گفت که تسخیرشان وظیفه‌ی نقاشی است. او می‌گفت «باید بتوانید بوی درختان را نقاشی کنید». این نحو از نقاشی فاصله گرفتن از سنت بازنمایی جهان و گام نهادن به جهان ادراک است؛ درخت به همان‌گونه که به ادراک درمی‌آید. کوتاه این‌که در جهان بودنِ من، خود در گروِ «از جهان بودن» من است.

▪️سیاست تفکر، لفور- تصویر: سزان، ۱۸۸۹-۱۸۸۷

#مرلو_پونتی
#سزان

@Kajhnegaristan

📕زنانی که به طرزی استثنایی زیبای اند، محکوم به شوربختی اند. حتی آن زنان که از برخی شانس ها مانند خانواده، رفاه، و استعداد برخوردارند، به نظر می رسد در معرض ویران کردن خود و همه ی آن روابط انسانی اند که در آن شرکت جسته اند. پیش گویی به آنان گفته است که از میان دو نوع مصیبت یکی را برگزینند. یکی از این دو گزینه ی مبادله ی زیرکانه ی زیبایی شان در ازای کسب موفقیت است: در این صورت، مجبور به پرداخت هزینه ی آن با خوشبختی خود می شوند، دیگر توانایی عاشق شدن پیدا نمی کنند، عشقی را که به آنان معطوف شده است، مسموم می کنند و عاقبت دست شان خالی می ماند. یا این که: امتیاز زیبایی به آنان آن قدر شهامت و اعتماد به نفس می دهد که هر گونه داد و ستدی را رد می کنند. تحسین همگان آنان را واداشته است تا کوششی برای اثبات ارزش های خود نکنند. در جوانی می توانند آزادانه انتخاب کنند، در نتیجه چیزی انتخاب نمی کنند: هیچ چیز برایشان قطعی نیست، همه چیز برایشان با یکدیگر قابل جایگزینی است. آن چه را فردا می توانند جایگزین چیز بهتری کنند، به هدر می دهند. این است که آنان گونه یی شخصیت ويرانگرند. از آنجا که زمانی بی رقیب بوده اند، در رقابت با دیگران نا موفق اند و به همین خاطر مبتلا به جنون رقابت می شوند. در حالیکه جذابیت شان را از کف داده اند، هنوز ژستی که زمانی مردان را بی تاب می کرد، باقی مانده است. او نتوانسته است وعده ی خوشبختی را نه برای خودش و نه برای کس دیگری جامه ی عمل بپوشاند. با این همه، او در میان هاله ای از سرنوشت به امواج مصیبت در می غلتد. 📕

@Kajhnegaristan

📕#اخلاق‌صغیر
✍️#تئودور_آدورنو

.

📕ما گاهی از، هنر، ادبیات، موسیقی، مواد مخدر، اینترنت، سکس، شهرت، کار و الکل استفاده می‌کنیم تا از دنیای واقعی به دنیایی برویم که در آن مردم آن طوری‌اند که ما فکر می‌کنیم باید باشند. ما مشتاق گذشته یا آینده‌ای آرمانی هستیم که هرگز وجود نداشته است. ما نمی‌توانیم دیروز را در امروز زندگی کنیم. به جای حضور در زمان حال، ما در انتظار چیزی هستیم که آرزوی حضورش را داشتیم. ما تصور می‌کنیم که اگر در زمان و مکان دیگری زندگی می‌کردیم به سر منزل آرامش و رضایت می‌رسیدیم. میل شدید به “ من_نه، الان_نه، اینجا_نه “ ما را بی‌خانمان نگاه می‌دارد. ما می‌کوشیم از لحظه حال فرار کنیم اما لحظه حال یگانه خانه‌ای است که همیشه خواهیم داشت...📕

#جان_فردریکسون

‏@Kajhnegaristan

سلام دوستان
دوره ای که برای مفاهیم تاریخ فلسفه ی غرب گذاشته بودیم دارای دو ترم بود یک ترم مختص فلسفه و ترم دیگه مختص مفاهیم روانکاوی فرویدی و لاکانی، این دو طرف بنا به این دلیل که هنوز شروع نشده هر کس علاقه مندشرکت دراین ترم از دوره است می تواند با اجرا به آی دی من ثبت نام کند در اونجا مقدار شهریه و شکل دوره بهتون شرح داده می شود.
با سپاس رضا مجد


@rezamajidi1355555