کژ نگریستن

📕زنانی که به طرزی استثنایی زیبای اند، محکوم به شوربختی اند. حتی آن زنان که از برخی شانس ها مانند خانواده، رفاه، و استعداد برخوردارند، به نظر می رسد در معرض ویران کردن خود و همه ی آن روابط انسانی اند که در آن شرکت جسته اند. پیش گویی به آنان گفته است که از میان دو نوع مصیبت یکی را برگزینند. یکی از این دو گزینه ی مبادله ی زیرکانه ی زیبایی شان در ازای کسب موفقیت است: در این صورت، مجبور به پرداخت هزینه ی آن با خوشبختی خود می شوند، دیگر توانایی عاشق شدن پیدا نمی کنند، عشقی را که به آنان معطوف شده است، مسموم می کنند و عاقبت دست شان خالی می ماند. یا این که: امتیاز زیبایی به آنان آن قدر شهامت و اعتماد به نفس می دهد که هر گونه داد و ستدی را رد می کنند. تحسین همگان آنان را واداشته است تا کوششی برای اثبات ارزش های خود نکنند. در جوانی می توانند آزادانه انتخاب کنند، در نتیجه چیزی انتخاب نمی کنند: هیچ چیز برایشان قطعی نیست، همه چیز برایشان با یکدیگر قابل جایگزینی است. آن چه را فردا می توانند جایگزین چیز بهتری کنند، به هدر می دهند. این است که آنان گونه یی شخصیت ويرانگرند. از آنجا که زمانی بی رقیب بوده اند، در رقابت با دیگران نا موفق اند و به همین خاطر مبتلا به جنون رقابت می شوند. در حالیکه جذابیت شان را از کف داده اند، هنوز ژستی که زمانی مردان را بی تاب می کرد، باقی مانده است. او نتوانسته است وعده ی خوشبختی را نه برای خودش و نه برای کس دیگری جامه ی عمل بپوشاند. با این همه، او در میان هاله ای از سرنوشت به امواج مصیبت در می غلتد. 📕

@Kajhnegaristan

📕#اخلاق‌صغیر
✍️#تئودور_آدورنو

.

📕ما گاهی از، هنر، ادبیات، موسیقی، مواد مخدر، اینترنت، سکس، شهرت، کار و الکل استفاده می‌کنیم تا از دنیای واقعی به دنیایی برویم که در آن مردم آن طوری‌اند که ما فکر می‌کنیم باید باشند. ما مشتاق گذشته یا آینده‌ای آرمانی هستیم که هرگز وجود نداشته است. ما نمی‌توانیم دیروز را در امروز زندگی کنیم. به جای حضور در زمان حال، ما در انتظار چیزی هستیم که آرزوی حضورش را داشتیم. ما تصور می‌کنیم که اگر در زمان و مکان دیگری زندگی می‌کردیم به سر منزل آرامش و رضایت می‌رسیدیم. میل شدید به “ من_نه، الان_نه، اینجا_نه “ ما را بی‌خانمان نگاه می‌دارد. ما می‌کوشیم از لحظه حال فرار کنیم اما لحظه حال یگانه خانه‌ای است که همیشه خواهیم داشت...📕

#جان_فردریکسون

‏@Kajhnegaristan

سلام دوستان
دوره ای که برای مفاهیم تاریخ فلسفه ی غرب گذاشته بودیم دارای دو ترم بود یک ترم مختص فلسفه و ترم دیگه مختص مفاهیم روانکاوی فرویدی و لاکانی، این دو طرف بنا به این دلیل که هنوز شروع نشده هر کس علاقه مندشرکت دراین ترم از دوره است می تواند با اجرا به آی دی من ثبت نام کند در اونجا مقدار شهریه و شکل دوره بهتون شرح داده می شود.
با سپاس رضا مجد


@rezamajidi1355555

'
راز استبداد نه توانایی آن برای ترغیب اذهان، بلکه توانایی‌اش برای به حرکت درآوردن بدن‌هاست تا نیرو یا قدرتشان را استخراج کند و آن را به نفع خود به خدمت گیرد. جای شگفتی نیست که اسپینوزا می‌توانست از مرگ بدن صحبت کند، حتی آن هنگام که نشانه‌های حیات را حفظ کرده است: بدنی که تحت عمل و تأثیر قرار می‌گیرد اما نمی‌تواند عمل کند و تأثیر بگذارد، یا اگر هم بتواند اعمالش بیش از هر چیز موجب تضعیف قدرتش می‌شود، بدنی که حرکاتش به‌غایت محدود، منحصرشده و تکراری است، بدنی که، حتی اگر چیزی حس کند، در حال درد کشیدن است، یک بدن مرده.

@Kajhnegaristan

- وارن مونتاگ، بازگشت [به] اسپینوزا

بارزترین خطای دکارت جمله‌ی معروف اوست «می‌اندیشم، پس هستم» این گفته او شاید مشهورترین جمله در تاریخ فلسفه باشد؛ در حالی که معتقدم عکس آن چیزی که دکارت در مورد رابطه بین ذهن و بدن حقیقت دارد را گفته است. این است خطای دکارت جدایی ژرف بین بدن و ذهن، ماده قابل دیدن یعنی بدن دارای بعد با عملکرد مکانیکی و با قابلیت تقسیم به جزء و از سوی دیگر ذهن، غیر قابل دیدن و بدون بعد مادی، غیر قابل کشش و فشار غیر قابل تقسیم و اینکه خردورزی و قضاوت اخلاقی، و رنجی که از درد جسمی یا طغیان عاطفی ناشی می‌شود ممکن است جدا از بدن باشد.

#خطای_دکارت
#آنتونیو_داماسیو


@Kajhnegaristan

♦️«آیا وکیلم» ♦️
✍رضا مجد
قسمت دوم


📙دین و اخلاقیات مدعی اند که ذات با اخلاقیات تحقق می یابد، منظورشان در واقع این است که ذات را یک غایت تلقی باید کرد، و بدین ترتیب غایت و هدف انسانی این خواهد بود که ذات را از قوه به فعل در بیاورد، و این وظیفه ی سنگین و خطیر بر عهده ی اخلاقیات است و بس. ارزشِ ارزش ها که نیچه همش ازش دم می زد پس کجای کار است؟ وقتی ذات به مثابه غایت به خورد توده داده شد، خود این ذات می شود تعریف ارزش. ذات که غایت انسانی تلقی شد، ناخواسته ارزش های انسانی هم متحقق شدن این امر خطیر را ضمانت می کنند. علاوه بر تصاحب ساحت ارزش ها از طریق اخلاقیات، نوبت به تصاحب ساحت قضاوت است. اخلاقیات از دو بن مایه تغذیه می کند، ذات و ارزش ها، اخلاقیات منظر وجود نیست، در دنیا هیچ کجا نمی توان نوعی اخلاقیات را از منظر یک هستی شناسی بنا کرد، چرا؟ چون اخلاقیات همواره مستلزم چیزی برتر از وجود است، آنچه برتر از وجود است، چیزی است که نقش احد نقش خیر اعلا را ایفا می کند، این همان احد برتر از وجود است. در واقع اخلاقیات کاروبار قضاوت است، نه تنها قضاوت آنچه وجود دارد، بلکه حتی قضاوت خود وجود، ولی وجود را فقط با توسل به مرجعی برتر از وجود می توان قضاوت کرد، در اخلاقیات مسئله ی مهم ذات ماست این مستلزم این است که ذات در وضعی قرار داشته باشد که ضرورتا تحقق یافته نباشد، و مستلزم ان نیز است که ما ذاتی داشته باشیم. برای اخلاقیات بسیار ضروری است که به نام ذات حرف بزند و به ما فرمان دهد، وقتی بنام یک ذات به ما فرمان می دهند معنایش این است که این ذات بالقوه است در انسان. ذات انسان از دیدگاه اخلاقیات که بالقوه است چیست؟ ذات انسان حیوانِ ناطق عاقل بودن است، ذات عبارت است از آنچه یک چیز هست، حیوان عاقل ذات انسان است، اما با وجود ذات عاقل داشتن انسان، او مدام به شیوه ی غیرعقلانی رفتار و عمل می کند، چرا؟ زیرا ذات انسان از ان حیث که ذات است لزوما تحقق یافته نیست، باز چرا؟ چون انسان عقلِ ناب نیست. بنابراین اموری عارض می شود و او مدام منحرف می شود. اینگونه اخلاقیات برای خودش یک تسلط و حاکمیت بی حد و حصر نسبت به وجود انسان ها دست و پا می کند، و آن مسئول متحقق کردن ذات بالقوه ی خلق.
در اخلاقیات همواره شاهد چنین عملکردی هستیم: کاری می کنید، چیزی می گویید، و بعد خودتان قضاوتش می کنید. این نظام قضاوت است حالا، اخلاقیات نظام قضاوت است. قضاوتی دوگانه، شما خود را قضاوت می کنید و مورد قضاوت قرار می گیرید. دقت کنید کسانی که ذائقه ای برای اخلاقیات دارند همان هایی اند که ذائقه ی قضاوت دارند. قضاوت همواره مستلزم مرجعی برتر از وجود است، مستلزم خیری که به وجود می آورد و به عمل وامیدارد، خیری برتر از وجود یعنی احد. ارزش، این مرجعِ برتر از وجود را بیان می کند، بنابراین ارزش ها عناصر بنیادین نظام قضاوت اند. به همین خاطر برای قضاوت به این مرجع برتر از وجود رجوع می کنید. 📙
ادامه دارد...

@Kajhnegaristan

♦️«آیا وکیلم»♦️
✍رضا مجد
قسمت اول


📙در این گیرودار و این بگیرو ببند دادن خون به ازای لحظه ای تنفس آزاد و زیستِ آزادانه، بحثی پا گرفته بنام «وکالت می دهم».
دقیقا در این بزنگاه هایی تاریخی است که فلسفه و تفکر فلسفی، بخصوص تفکر کسی چون ژیل دلوز/اسپینوزا می تواند به نتیجه ی غایی و نهایی و مقدرخود برسد و آن رهایی بخشی به انبوهِ خلقی مبهوت و حیران و بلاتکلیف است، توده ای بهم لولیده از انواع خواست ها و تقاضاهای متکثر و متفاوت ولی از یک جوهر، و آن رهایی از هر دیگری بزرگی تصمیم گیرنده و تعیین کننده کیستی و چیستی شان. حالا این تفکر رهاننده ی دلوزی /اسپینوزایی چیست؟ این تفکر دقیقا درون مفهوم آخرین دسیسه ی گفتمان قدرت با همدستی همیشگی اش گفتمان اخلاقیات و ذات گرایی است:«وکالت می دهم».اسپینوزا و متعاقب او دلوز و نیز نیچه، بین اتیکس، اخلاق، و مورالیته، اخلاقیات تمایزی سفت و سخت قائل بودند، اخلاقیات در پس و پشت هرچیز و هرکس و هرشیئی، یک ذات ابدی و ازلی می نشاند که نسبت به پدیده پیشینی و قدیم است، و تمام همّ و هدف پدیده باید صرف این همان شدن با این ذات تعیین شده ی پیشینی بشود، مثلا انسان یک ذات ازلی و واحد دارد و تمام وظیفه و رسالت هر انسانی یکی شدن و همخوانی و قرین شدن با این ذات پیشینی است، و چون این رسالتی است مقدس و جوهری، پس قدرت و نهادهای برساخته شده از قدرت و اقتدار و حاکمیت به کمک طلبیده می شوند تا انسانها به نحو احسن موفق به این همان شدن با ذات ازلی شان بشوند و رستگار گردند، و اینگونه پای مشروعیت تحکم و ارعاب و زور هم به وسط کشیده می شود، و از آنجا که اخلاقیات که دیگر کاملا دینی هم شده وظیفه ای متعالی به گردن دارد و آن وظیفه ی مقدس و دشوار رستگاری شهروندان و توده ی خلق، و چون از نظرش تا منطبق نشدن انسان با ذات مقدرش انسان به بلوغ انسانی و عقلی نرسیده نیاز به قیّم و وکیل و وصی دارد تا بجای او در مواقع دشوار تصمیمات دشواری بگیرد و اینگونه پای نمایندگی و وکالت و قاضی و قضاوت هم به میان می آید. گفتمان سلطه بخاطر تجربه ی دور و دراز تاریخی تجربه های گرانبهایی در رابطه با به انقیاد کشیدن سوژه های بشری بدست اورده منجمله ی این تجربه که اگر مختصات و محور ارزش و ارزش گذاری را در ید خود داشته باشد ناخواسته انقیاد سوژه های بشری را هم در دست خواهد داشت و از آنجا که کلید و ابزار این محور مختصات ارزش گذاری در دستان اخلاقیات اکنون دینی شده می باشد در چیدمان و مفصل بندی قدرت جایگاهی را هم برای متالهان دینی که منادیان احلاقیات بودند لحاظ نمودند و اینگونه اخلاقیات کاملا در خدمت به بند و سلطه کشیدن انسان ها بکار گرفته شد.📙
ادامه دارد...

@Kajhnegaristan

«وقتی انسان‌ها می‌گویند این یا آن عمل بدن از ذهنی ناشی می‌شود که بر بدن فرمان می‌راند، نمی‌دانند چه می‌گویند و صرفاً، تحت پوششی متقاعدکننده از کلمات، می‌پذیرند که از علت حقیقی آن عمل بی‌اطلاع‌اند و علاقه‌ای به کشف آن ندارند ... انسان‌ها خود را آزاد می‌پندارند [چرا که] از اعمال خود آگاه‌اند، اما از عللی که آن‌ها را تعیّن می‌بخشند بی‌اطلاع‌اند ... تصمیمات (Decreta) ذهنی چیزی جز امیال نیستند که خود بر اساس وضعیت‌های متغیر بدن تغییر می‌کنند.»

@Kajhnegaristan

- بندیکت اسپینوزا

ادامه👆

ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. در ﺳﺎﺣﺖ ِ ﻧﮕﺎه دﻟﻮز، ﻣﺎ ھﻤﻮاره ﺑﺎ«ﻣﻮﻗﻌﯿﺖاﻗﻠﯿﺖ» ﻣﻮاجه ھﺴﺘﯿﻢ و نه ﺑﺎ اﻗﻠﯿﺖ ﺑﻤﺎھﻮ اﻗﻠﯿﺖ و ﯾﺎ ﮐﻤﯿﺘﯽدر ﻋﯿﻨﯿﺖ. ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﺷﺎره به ﺷﺮاﯾﻂ، وﻗﺎﯾﻊ و روﯾﺪادھﺎﯾﯽ دارد
که ﺟﺪای از ﺗﻔﺎوتھﺎ و وﯾﮋﮔﯽھﺎی اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮد ﯾﺎاﻓﺮادی را در ﯾﮏ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﻣﻌﯿﻦ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺳﺎزﻧﺪ. در ھﻤﯿﻦ زمینه و در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﮐﻨﺶھﺎی ﺑﺎﻟﻘﻮه ی اﻓﺮاد و ﮔﺮوه ھﺎی
اﻧﺴﺎﻧﯽ، ﺑﺪون ﺷﮏ ھﺮ«ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ» اﻓﻘﯽ از ﻣﻌﺎﻧﯽ ﻋﯿﻨﯽ و ذھﻨﯽﮔﻮﻧﺎﮔﻮن را بهﺻﻮرت اﻣﮑﺎن ھﺎﯾﯽ ﻧﺎﻣﺤﺪودو ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ درﺧﻮد دارد. ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﻗﻠﯿﺖ ﺗﻮاﻣﺎن ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻗﺪرت و ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﺳﺖ
اﻗﻠﯿﺖ به دﻟﯿﻞ ﻓﺎصله از ﻣﻌﯿﺎرھﺎی رﺳﻤﯽ ﺳﻨﺠﺶ«ﺑﺮﺗﺮی» درﺟﺎمعه، ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ وﯾﮋه ای ﺑﺮای ﺑﺎزﻧﮕﺮی در اﯾﻦ ﻣﻌﯿﺎرھﺎ، در ﮔﺎمﻧﺨﺴﺖ، و ﻧﻘﺪ ﺳﺎﺧﺘﺎرھﺎی ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﻨﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، در ﮔﺎم ﺑﻌﺪ، دارد.
٢
اﻗﻠﯿﺖ ﺟﺰء ﻻﯾﻨﻔﮏ اﮐﺜﺮﯾﺖ اﺳﺖ. اﻗﻠﯿﺖ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺧﻼق ﺟﺎمعه و اﺟﺘﻤﺎع اﺳﺖ. اﻗﻠﯿﺖ ھﻤﺎن«اﻣﺮ واﻗﻌﯽ» ﻟﮑﺎﻧﯽ اﺳﺖ که نه ﺗﻨﮭﺎ در ﻧﻈﻢ
ﻧﻤﺎدﯾﻦ اﮐﺜﺮﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ، بلکه اﻣﮑﺎن اﻧﺴﺪاد و اﻧﺠﻤﺎد واﮐﺜﺮﯾﺖﺷﺪن ﺑﺪان ﻧﻤﯽ دھﺪ. اﻗﻠﯿﺖ ھﻤﺎن دﮔﺮ ِ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻤﯿﻢ وﺗﺪﺑﯿﺮی (ﯾﺎ به ﺑﯿﺎن درﯾﺪا، از ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮھﺎ) اﺳﺖ که در ﻣﻮرد آن اﮐﺜﺮﯾﺖ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ چه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ. اﻗﻠﯿﺖ ھﻤﺎن
ﻓﺎرﻣﺎﮐﻮن اﻓﻼﻃﻮﻧﯽ اﺳﺖ که ھﻢ ﺑﺮﺳﺎزﻧﺪه ی ھﻮﯾﺖ و ھﺴﺘﯽ اﮐﺜﺮﯾﺖاﺳﺖ و ھﻢ ﺑﺮاﻧﺪازﻧﺪه ی آن. اﻗﻠﯿﺖ ھﻤﺎن ﻗﻠﻤﯽ اﺳﺖ که ﺑﺮﮐﺮانه ھﺎی ﻗﻠﻤﺮو اﮐﺜﺮﯾﺖ ﺧﻂ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﺧﻄﻮط ﻣﺮزی آن را از ﺳﯿﻄﺮه ی ھﺮ ﺧﻄﯽ ﻣﯽرھﺎﻧﺪ. اﻗﻠﯿﺖ ھﻤﺎن ﺳﻮژه ی رھﺎ و رھﺎﯾﯽ اﺳﺖ که از
اراده ی ﻣﻌﻄﻮف به ﻗﺪرت و ﻣﯿﻞ دﯾﮕﺮی ﺑﺰرﮔﯽ ِ به ﻧﺎم اﮐﺜﺮﯾﺖ ﺗﻦ ﻣﯽزﻧﺪ. اﻗﻠﯿﺖ ﺑﻮدﮔﯽ/ﺷﺪﮔﯽ ﯾﮏ اﻧﺘﺨﺎب اﺳﺖ، اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ که ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ھﻤﺮاه اﺳﺖ: ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ اﮐﺜﺮﯾﺖ ﻧﺸﺪن، ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ وﻓﺎداری
به رﺧﺪاد اﻗﻠﯿﺖ،(ﺷﺪﮔﯽ )به ﺑﯿﺎن ﺑﺪﯾﻮ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻧﻘﺪ ﻣﺴﺘﻤﺮ ھﺴﺘﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺧﻮد و دﯾﮕﺮی ھﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺰرگ، ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ دﮔﺮﺑﻮدﮔﯽ
از اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ، ﭘﺎر ِﺳﯿﺎ ﯾﮏ«اﻗﻠﯿﺖ» اﺳﺖ و در ﻗﻠﻤﺮو ﺑﺪون ﻗﻠﻤﺮو آن ھﺮ اﻗﻠﯿﺖ دﯾﮕﺮی اﻣﮑﺎن ﮔﺬر و ﺗﻮﻗﻒ و زﯾﺴﺖ دارد.📒



@Kajhnegaristan

♦️اﻗﻠﯿﺖ ھﻤﺎن اﻗﻠﯿﺖﺷﺪن اﺳﺖ♦️


📒دﻟﻮز ،ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﻔﮭﻮم ﺗﻔﺎوت را ازﭼﻨﺒﺮه ی ِ ﺳﯿﺎﺳﺖ اﯾﻦھﻤﺎﻧﯽو ھﻤﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮھﺎﻧﺪ . او ﻣﻔﮭﻮﻣﯽ از ﺗﻔﺎوت ارائه ﻣﯽدھﺪ که دوﮔﺎنه ھﺎﯾﯽ همچون بودن/نبودن ، اﻧﺴﺎن/ﺣﯿﻮان،ﺳﯿﺎه/ﺳﻔﯿﺪ و... را از وﯾﮋﮔﯽ سلسله ﻣﺮاﺗﺒﯽ ارزﺷﯽ ﺗﮭﯽ ﻣﯽﺳﺎزد .،ﺑﺮای ﻧﻤﻮنه، از ﻣﻨﻈﺮی اﯾﺠﺎﺑﯽ، از ﻧﻈﺮ وی ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺟﺰ ﻻﯾﻨﻔﮏ ھﺴﺘﯽ اﺳﺖ. ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻇﺮﻓﯿﺖ ِ ﺧﻼق ِ زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ که ﺑﺎ آن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪاز آن چه اﻣﺮوز در آن ﻗﺮار دارد ﻓﺮاﺗﺮ ﺑﺮود ،. از ﻧﻈﺮ دﻟﻮز اﻗﻠﯿﺖ ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻔﮭﻮم ﻧﺎھﻤﺴﺎﻧﯽ و ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﮕﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﮐﯿﻔﯽ(نه ﮐﻤّﯽ) ﺷﻮد؛ ﯾﻌﻨﯽ به ﻣﺜﺎبه«اﻧﺤﺮاﻓﯽ» از اﻟﮕﻮی ھﻮﯾﺘﯽ«اﮐﺜﺮﯾﺖ». از اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ، اﻗﻠﯿﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از اﮐﺜﺮﯾﺖ ﻓﺮاخ ﺗﺮ و
ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺜﻼ در ﯾﮏ ﺟﺎمعه ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ زﻧﺎن از ﻣﺮدان و ﯾﺎ ﺳﯿﺎهﭘﻮﺳﺘﺎن از ﺳﻔﯿﺪﭘﻮﺳﺘﺎن ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ، اﻣﺎ ھﻢ ﭼﻨﺎن در «ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﻗﻠﯿﺖ» ﻗﺮار ﮔﯿﺮﻧﺪ، زﯾﺮا در ﺑﺮاﺑﺮ اﻟﮕﻮی ﻣﺮﺟﻊ و
ﻣﺴﻠﻂ ﯾﻌﻨﯽ«ﻣﺮد ﺳﻔﯿﺪﭘﻮﺳﺖ» ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، اﻗﻠﯿﺖﻧﻮﻋﯽ ﻋﺪول از ھﻨﺠﺎر اﺳﺖ، ﻧﻮﻋﯽ اﻧﺤﺮاف از اﺳﺘﺎﻧﺪارد و ﻣﻌﯿﺎری اﺳﺖ که ﻣﻌﺮف ﺣﻀﻮر ﺑﯽواسطه ی اﮐﺜﺮﯾﺖ اﺳﺖ، ﻧﻮﻋﯽ ﻗﻠﻤﺮوزداﯾﯽاز رﻣﺰﮔﺎن ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ. از ﻧﻈﺮ دﻟﻮز و ﮔﺘﺎری ھﻤﯿﻦ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﻗﻠﻤﺮوزداﯾﯽ اﺳﺖ که ذات ﺳﯿﺎﺳﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ را ﺷﮑﻞ ﻣﯽ دھﺪ. اﻗﻠﯿﺖ
نه ﺑﺮ اﺳﺎس ﺟﺎﯾﮕﺎه که ﺑﺮ اﺳﺎس اراده ھﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮد. ،اﻗﻠﯿﺖ ﻃﺮدﺷﺪﮔﺎﻧﯽ ھﺴﺘﻨﺪ که ﺧﻮاﺳﺘﺎر آن ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ که ﻣﻮرد ﭘﺬﯾﺮش ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ
و ﻃﺮف ﻣﺬاﮐﺮه ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. اﻗﻠﯿﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﻤﮑﻨﺎت ﺑﺮای اﮐﺜﺮﯾﺖﺷﺪن را به اﻧﺘﮭﺎ رﺳﺎﻧﺪه و ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻮژه ھﺎی ﺑﮑﺘﯽﯾﺎ ﮐﺎﻓﮑﺎﯾﯽ ﻧﺎاﻣﯿﺪ و ﻓﺮﺳﻮده اﺳﺖ و ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی اراده به ﻣﻌﯿﺎرھﺎ، ارزشھﺎ و ﺗﺎرﯾﺦ ﺧﻮد ﻣﯽزﯾﺪ. اﻗﻠﯿﺖ ﯾﮏ ﺑﺮﺳﺎخته ی ذھﻨﯽ
و ﮔﻔﺘﻤﺎﻧﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺳﺖ، نه نتیجه ی ﻧﻮﻋﯽ ﻋﯿﻨﯿﺖ ﮔﺮاﯾﯽ و اراده به ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺑﺮﺳﺎﺧﺘﻦ اﻗﻠﯿﺖ ﺗﻮام اﺳﺖ ﺑﺎ اراده ی ﻣﻌﻄﻮف به ﻗﺪرت و ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﮔﺮاﮐﺜﺮﯾﺖ ﻣﻌﯿﺎر ﺗﻌﯿﯿﻦﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ،
ارزش اﯾﻦ ﻣﻌﯿﺎر نه به ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺤﺖ آن، که به ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺪرت ِ آن اﺳﺖ.
اﻣﺎ در ﭼﺎرﭼﻮﺑﯽ ﮔﺴﺘﺮدهﺗﺮ اﻗﻠﯿﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ از رھﮕﺬر ﻣﻌﯿﺎرھﺎی اﮐﺜﺮﯾﺖ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﯿﺎن ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ ھﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﺳﺖ که دﻟﻮز«اﻗﻠﯿﺖ ِ اﮐﺜﺮﯾﺖ» ﻣﯽﻧﺎﻣﺪ. اﻗﻠﯿﺖ ِ اﮐﺜﺮﯾﺖ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﻨﺪ که دﭼﺎر ﻓﻘﺪان اﺳﺖ ﺗﺎ از ﺧﻼل اﯾﻦ ﻓﻘﺪان ارزش ھﺎی اﮐﺜﺮﯾﺖ را ﺑﭙﺬﯾﺮد و ﺑﺮای آن ﺗﻼش و ﮐﻮﺷ ﺶ ﻧﻤﺎﯾﺪ. اﻗﻠﯿﺖ ِ اﮐﺜﺮﯾﺖ ﻧﯿﺮوی رﺳﻤﯿﺖﯾﺎﻓﺘﮫ و ﺑﯽﺧﻄﺮ و ﻣﺘﻌﻠﻖ به اﮐﺜﺮﯾﺖ اﺳﺖ که دوﮔﺎنه ھﺎی ﺳﺮﺗﺎﺳﺮی ﺑﺮای اﻣﺮ ﻣﻨﻔﯽ را ﺑﻨﯿﺎن ﻣﯽ ﻧﮭﺪ ،از اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮاﮐﺜﺮﯾﺖﺷﺪن ﯾﮏ ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ اﻧﺘﺰاﻋﯽ و ﺗﮭﯽ از ھﻮﯾﺘﯽ آرﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ که در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻧﻈﺎم ھﺎی ﻣﻌﯿﻨﯽ از ﻗﺪرت و ﮐﻨﺘﺮل در ﯾﮏ ﺟﺎمعه
ادامه👇

'

اسپینوزا الگوی جدیدی را در اختیار فلاسفه قرار می‌دهد: بدن. او ساخت بدن را در مقام الگو مطرح می‌کند: «ما نمی‌دانیم که بدن به چیزهایی تواناست؟» این اذعان به جهل، قسمی به چالش کشیدن است. ما از آگاهی و احکام آن، از اراده و اثرات آن، از هزاران شیوهٔ حرکت بدن، از سلطه بر بدن و انفعالات حرف می‌زنیم، اما حتی نمی‌دانیم که بدن به چه چیزهایی تواناست؟

@Kajhnegaristan

- ژیل دلوز

♦️از کتاب «مبانی تکنیک روانکاوی(رویکرد لاکانی) برای پزشکان♦️
✍بروس فینک، دبلیو دبلیو نورتون، و شرکت نیویورک/لندن
ترجمه: رضا مجد



📒در متون دیگر - به حدی که به نظر من نیاز به تعادل دارند. همچنین فضای زیادی را به بیان مراحل بعدی و نهایی تحلیل اختصاص نمی دهم، زیرا این متن تا حدودی مقدماتی طراحی شده است. از این نظر، این کتاب چیزی جز یک راهنمای آموزشی مستقل است. باید با بسیاری از قرائت‌های دیگر تکمیل شود، فهرست کوتاهی از آنها را می‌توان در کتاب‌شناسی پیش‌نویس یافت. من در طول این کتاب سعی کرده‌ام در صورت امکان، رویکرد خود را با رویکردهای دیگر مقایسه و مقایسه کنم، اما می‌دانم که کارشناسان در مورد این رویکردهای دیگر ممکن است دانش من را در مورد آنها کم بدانند. همانطور که میچل و بلک (t 995, p. 207) بیان کردند، «در حال حاضر یافتن روانکاویی که واقعاً عمیقاً با بیش از یک رویکرد (مانند کلاینی، لاکانی، روانشناسی نفس، روانشناسی خود) آشنا باشد، بسیار دشوار است. ادبیات هر مکتب گسترده است و هر حساسیت بالینی به خوبی برجسته شده است، و چشم انداز چالش برانگیزی را برای هر تحلیلگری که تلاش می کند همه آن را هضم کند، ارائه می دهد. بخش اعظم 25 سال را صرف دست و پنجه نرم کردن با زبان فرانسوی عذاب‌آور لاکان کرده‌ام و در تلاش برای یافتن راه‌هایی برای عملی کردن بینش‌های او بوده‌ام. تنها اکنون شروع به دریافت احساس بهتری نسبت به چشم‌انداز وسیع‌تر روانکاوانه کرده‌ام، و برخی از تلاش‌های من برای مقایسه و تقابل رویکردم با رویکردهای دیگر، قطعاً تا حدودی کاریکاتوری به نظر می‌رسند. تحلیلگران غیر لکانی که من در اینجا مورد بحث قرار می‌دهم، کسانی هستند که کارشان را در دسترس‌ترین و قانع‌کننده‌ترین می‌دانم، حتی زمانی که با دیدگاه‌های آن‌ها موافق نیستم (مثلاً در مورد «هنجار بودن»، «هویت تصویری»، و به زودی). از آنجایی که هدف من ارائه رویکردهای دیگر به شیوه ای جامع نیست، بدیهی است که من عدالت را در مورد ایده های این تحلیلگران رعایت نمی کنم: برخی از اظهارات آنها را از متن خارج می کنم و دیدگاه های آنها را ساده می کنم، که منجر به از دست دادن ظرافت اجتناب ناپذیر می شود. با این وجود، من سعی کردم از استفاده از منابع ثانویه اجتناب کنم - یعنی تفسیرهایی که بر ایده های این تحلیلگران ارائه شده است - و دریافتم که، مانند تقریباً در هر زمینه دیگری، ایده های متفکران اصلی اغلب قابل درک تر و قانع کننده تر است. وقتی به منابع ثانویه به عنوان راهنمای اولیه اعتماد کردم، همیشه برای تأیید صحت آنها به منابع اصلی بازگشته‌ام و از اینکه تحلیلگران چقدر در خواندن و تفسیر کار یکدیگر دقت می‌کنند شگفت زده شده‌ام، حتی زمانی که آن اثر به روشی نسبتاً ساده نوشته شده است. تقریباً هر نتیجه‌ای که من قبلاً در مورد دیدگاه‌های نظری یک تحلیلگر مبتنی بر تفسیرها می‌گرفتم، باید به طور جدی بازنگری می‌شد، اگر به طور کلی کنار گذاشته نمی‌شد! من قبل از شروع این پروژه می‌دانستم که اکثر تفسیرهای انگلیسی زبان در مورد آثار لاکان دارای نقص جدی هستند، و این را به سختی نوشته‌اش و این واقعیت که تعداد کمی از انگلیسی‌زبانان واقعاً آنفلوانزا هستند، بیان کرده بودم. به زبان فرانسه اکنون به نظر من عوامل دیگری نیز باید در کار باشد.📒




@Kajhnegaristan

از کتاب مبانی تکنیک روانکاوی( رویکرد لاکانی) برای پزشکان
✍ بروس فینک دبلیو دبلیو نورتون و شرکت نیویورک • لندن
ترجمه: رضا مجد


📒روانکاوی با به کارگیری آنها به دنبال دستیابی به آن است - و اینکه آنها احتمالاً برای دیگران کار نمی کنند یا برای دیگران نیز کار نمی کنند. همچنین باید در نظر داشت که، به طور کلی، هیچ چیز با همه کار نمی کند. با این وجود، بر اساس تجربیاتم با تعداد قابل توجهی از پزشکان (دانشجویان فارغ التحصیل در رشته روانشناسی بالینی، مددکاران اجتماعی، روانپزشکان، روانشناسان و روانکاوان) که در ده ها سال گذشته تحت نظارت آنها بوده ام، دلایلی دارم که معتقدم این موارد تکنیک‌ها می‌توانند برای بسیاری از تمرین‌کنندگان مفید باشند، و اغلب شیوه‌های آن‌ها را در چند ماه کوتاه تغییر می‌دهند. به همین دلیل تصمیم گرفتم آنها را در این فرم ارائه کنم. اکثر تکنیک های ارائه شده در اینجا برای کار با روان رنجورها طراحی شده اند نه روان پریشی. من در اینجا تمایز بین روان‌پریشی و روان‌پریشی را به‌طور طولانی مورد بحث قرار نمی‌دهم، همانطور که در جاهای دیگر این کار را به طور گسترده انجام داده‌ام (فینک، 1995، 1997، 2005b)، اما به نظر من رویکرد متفاوتی به تکنیک در کار با روان‌پریشی‌ها لازم است. من طرحی مختصر از آن تکنیک متفاوت در فصل 10 ارائه می‌دهم. اگر همانطور که پیشنهاد می‌کنم، سرکوب باید چراغ راهنمای تحلیلگر در هدایت درمان با روان‌نژندان باشد، فقدان سرکوب در روان‌پریشی نشان می‌دهد که ما باید درمان با روان‌پریشی‌ها را به گونه‌ای متفاوت هدایت کنیم. در حالی که به نظر می رسد بسیاری از تحلیلگران معاصر معتقدند که اکثر بیمارانی که در دوران ما دیده می شوند از «مشکلات سطح عصبی» رنج نمی برند، من استدلال می کنم که اکثر تحلیلگران دیگر نمی توانند «مشکلات سطح عصبی» را دقیقاً به دلیل سرکوب و ناخودآگاه دیگر چراغ راهنمای آنها نیست (از سوی دیگر، لاکان استدلال می کند که تحلیلگران باید «فریب» ناخودآگاه باشند، به این معنا که آنها باید ناخودآگاه را به هر کجا که ممکن است منجر شود، دنبال کنند، حتی اگر این به معنای اجازه دادن به خود باشد. به اصطلاح از طریق بینی هدایت می شود؛ به لکان، 1973-1974، 13 نوامبر 1973 مراجعه کنید. این امر باعث می‌شود که تحلیلگران روان‌رنجوری را با روان‌پریشی اشتباه بگیرند و رویکردی را برای کار روانکاوی تدوین کنند که ظاهراً در مورد یک نفر و همه کاربرد دارد. (در واقع، به نظر می رسد تمایز اصلی «تشخیصی» که در زمان ما ایجاد شده است، تمایز بین افراد «با عملکرد بالا» و افراد نه چندان با عملکرد باشد.) من معتقدم که رویکردی به روان رنجوری که در اینجا ارائه می کنم برای اکثریت قریب به اتفاق قابل استفاده است. بیمارانی که امروزه توسط اکثر پزشکان ویزیت می شوند (البته استثناهایی هم وجود دارد) و پزشکان ممکن است پس از مطالعه رویکرد درمان روان پریشی که در فصل 10 ارائه می دهم، این باور را با من در میان بگذارند. تجربه انجام روانکاوی بسیار پیچیده است. که هیچ کس هرگز نمی تواند تمام جنبه های آن را پوشش دهد، حتی در یک عمر نوشتن. انتخاب موضوعات من در اینجا به ویژه با آنچه که به نظر من در آموزش اولیه تحلیلگران و روان درمانگران امروز کنار گذاشته شده است، مشخص شده است. برای مثال، من در اینجا فضای زیادی را به بحث در مورد تأثیر یا انتقال متقابل اختصاص نمی‌دهم (به جز در فصل 7) زیرا به شدت بر آنها تأکید شده است.📒
... ادامه دارد

@Kajhnegaristan

از کتاب «مبانی تکنیک روانکاوی(رویکرد لاکانی) برای پزشکان
✍بروس فینک، دبلیو دبلیو نورتون، و شرکت نیویورک/لندن
ترجمه: رضا مجد



📒 همیشه به نظرم می رسید که تحلیل آنقدر موضوع تکنیک نیست، بلکه از نوع کاری است که تحلیلگر در جریان تحلیل به تحلیلگر الهام می دهد. پیش‌فرض من این بود که تحلیل‌گران مختلف بالقوه می‌توانند از تکنیک‌های متفاوتی برای تشویق کم و بیش یک نوع کار استفاده کنند. اما هر چه بیشتر با گروه‌های روانکاوان مختلف در سراسر ایالات متحده صحبت کرده‌ام، بیشتر متقاعد شده‌ام که نوع تکنیکی که امروزه در جوامع و موسسات آموزش داده می‌شود، نمی‌تواند چیزی را که من تحلیل می‌دانم تقویت کند. کار، مانع آن می شود. به نظر من رویکردهای معاصر به درمان روانکاوی بسیاری از بینش‌های بنیادینی را که فروید، لاکان و دیگر پیشگامان تحلیلی به دست آورده‌اند، نادیده گرفته‌اند و دیدگاه‌های ناشی از روان‌شناسی، به‌ویژه روان‌شناسی ذهنی توسعه‌یافته را اتخاذ کرده‌اند که با اصول اساسی اصول روانکاوی در تضاد است. به همان اندازه اساسی که ناخودآگاه، سرکوب، اجبار تکرار، و غیره. بنابراین، من قدم تا حدودی گستاخانه ای را برای تهیه یک پرایمر از تکنیک های جدید برداشته ام که به دنبال حفظ آن اصول اساسی استوار در دید خود است. تمرکز من در اینجا روی چیزی است که به عنوان تکنیک ابتدایی به نظرم می رسد (اگرچه به نظر می رسد برای بسیاری از پزشکان آنطور که من فکر می کردم ابتدایی نیست)، نه بر توضیحات تئوریک طولانی اصول اساسی. با در نظر گرفتن این موضوع، برای خوانندگانی نوشته ام که هیچ دانش قبلی از لاکان و دانش قبلی کمی از روانکاوی به طور کلی ندارند. من امیدوارم که این پرایمر برای مبتدیان و پزشکان با تجربه تر مفید باشد، البته به دلایل مختلف. از همان ابتدا باید روشن باشد که تکنیک های ارائه شده در اینجا برای من کار می کنند - متوجه شدم که می توانم به مقدار زیادی از آنچه معتقدم دست پیدا کنم.📒
... ادامه دارد

@Kajhnegaristan

♦️امرِ شخصی سیاسی است.♦️ 



📒زبانِ رسمیِ ما به طرزِ نگران‌کننده‌ای تهی و سترون شده؛ فرمِ مداخله‌گر و پر از اضافاتی که علیهِ کارکردِ خود، یا دقیق‌تر علیهِ ایجاد و انتقالِ معنا، کار می‌کند – شبیهِ آن چهارپایه‌ای که آن‌قدر منبت‌کاری شده که خاصیتش را از دست داده و به شیئی تزئینی، و البته دست‌وپاگیر، تبدیل شده است. این بد-کارگی (malfunction) سمپتومی بر حوزه‌ی نمادین است، نشان‌دهنده‌ی مداخله‌ی بیش از حدِ حاکمیت در آن. مسأله صرفاً بر سرِ لحن، یا حتی آداب، نیست، این فرم است که مختل شده و خود به مانعِ بزرگی بر هم‌رسانی و آفرینشِ معنا بدل شده؛ در واقع فرم فتیش شده است. معنایی در دیالوگِ درونی و تک‌گوییِ ذهن جوانه می‌زند، برای عرضه تن به مشاطه‌گریِ زبانِ رسمی می‌دهد، و نتیجه آن‌قدر بزک دوزک به خود می‌گیرد که زیرِ آن گم می‌شود؛ هم‌چون تجربه‌ی غریبِ دیدنِ همسرِ آرایش‌کرده‌ات در عروسیِ برادرش. در این شرایط است که رفاقت و جمع‌های خودمانی احساسِ رهایی می‌دهند، جایی که زبان سرانجام نفسی می‌کشد، و ما از آن همه دروغ به جایی صمیمانه، گیرم دروغ‌هایی صمیمانه، قدم می‌گذاریم. اما این رانتِ بزرگ دیر یا زود آفتِ رفاقت‌ها می‌شود؛ مکانِ امنی که از بس آن بیرون کثیف و سرد است، با کم‌ترین آمادگی قصری رویایی جلوه می‌کند. لذتِ بی‌پیرایگی و صمیمیت از زبان به افراد منتقل می‌شود، و به این توهم دامن می‌زند که چه آسان می‌توان دیگری را لمس کرد، و یا لمس شد! و این همان جایی است که آدم‌ها را پیش از آن که آدمش باشند واردِ قمارِ بزرگ می‌کند؛ اعتماد. آدمی با اعتماد معنای زندگی را می‌فهمد؛ اعتماد بنیادِ عشق و ایمان است. اما عظیم‌تر از آن فروریختنِ آن است. چه بهتر است که بزدلانه از آن طفره بروی، تا این که گوه‌خورانه پا پس بکشی و انکارش کنی. برایش که آماده نباشی، وقتی زودتر از موعدش به آن برسی، سقوط می‌کنی و فرصتِ ایمان را از دست می‌دهی. اکنون تو آماده‌ای تا خودت را دوباره به زبانِ رسمی واگذار کنی، به حیاط خلوتِ قدرت، به منطقه‌ی خارج از سیاست. به برهوتِ حقیقت خوش آمدید!📒



@Kajhnegaristan

هستن هستی چطور است؟

قوه شناختی ما «چیز» می‌سازد. هر چیز، به مثابه یک تکه؛ یک ذره. هر ذره از بی‌نهایت تا بی‌نهایت به امکان وجود و نیستی دسترسی دارد. بودن هر ذره در ذرات دیگر و مملوء از ذرات دیگر است. اما گمان است که حقیقت بودن، در چیزی و یا خارج از چیزی نمی‌گنجد. چرا که «چیز»ی نیست و اگر هم باشد -فرای فرم- مگر چیزی جز همین «بودن» است؟ نمی‌توان تصور کرد که در خود یا خارج از خود باشیم؛ هستیم. انگار که قطره‌ای آب از یک لیوان را ((در آب)) بپنداریم. نه آنکه غلط است، مهمل است.

@Kajhnegaristan

♦️سرنوشت دولت شهر در دوران پسامدرنیته♦️
قسمت ششم
🎙ارائه: رضا مجد

@Kajhnegaristan

♦️سرنوشت دولت شهر در دوران پسامدرنیته♦️
قسمت پنجم
🎙ارائه: رضا مجد

@Kajhnegaristan

♦️سرنوشت دولت شهر در دوران پسامدرنیته♦️
قسمت چهارم
🎙ارائه: رضا مجد

@Kajhnegaristan