🔍. . . کارل مارکس میدانست که دو نوع ایدئالیست احساساتی وجود دارد؛ کسانی مانند شارل فوریه که چنان به آینده نگاه میکنند که انگار قرار است آب دریا در آن به لیموناد تبدیل شود! واحد اجتماعیِ ایده ئالش دقیقاً ۱۶۲۰ نفر است. نوع دیگری از ایدئالیستهای دلنگران هم وجود دارند که میگویند آینده تا حدود بسیار زیادی مانند حال خواهد بود. . . پراگماتیستهایی سفتوسخت. به نظر میرسد آنها فکر میکنند شکلاتهای مارس و صندوق بینالمللی پول تا پانصد سال آینده هم با ما خواهند بود!. . .
⭕️. . . سیستم ما توسط رویاپردازانی اداره میشود که خود را واقعگرا میخوانند. این که فکر کنیم آینده با حال متفاوت خواهد بود، قطعاً بدین معنا نیست که بهتر خواهد بود. ممکن است صدها درجه بدتر باشد. نکته این است که تاریخ برای ما آنقدر انعطافپذیر هست که بتوانیم انتخاب کنیم. هیچکدام از نظریهپردازان سیاسی دهۀ ۱۹۹۰ نمیتوانستند مانند دو هواپیمایی که به مرکز تجارت جهانی برخورد کردند، نشان بدهند که تاریخ کاملاً جدیدی آغاز شده است. ممکن است با این تغییر تاریخ بهتر نشده باشد؛ اما مطمئناً مثل قبل باقی نمانده است. . .