قلم بیداری

♻️دردهای بی‌ درمان

✍رضارضائی ۱۴۰۳/۶/۱۸

آیا اگر مثل دیگران درد نداریم، یعنی درد نداریم؟

مقدمه: به نظر می‌رسد که مشکلات اقتصادی و فرهنگی و... بخصوص در حوزه‌ی معیشت و آموزش اگر هنوز به برخی از مردم نرسیده، به‌زودی خواهد رسید و دردمند شدن اقشار بیشتر جامعه ممکن است که پدیده‌های اعتراضی جدیدی را به همراه داشته باشد.
یکم: با نگاه جامعه‌شناسی، مشکلات و معضلات اجتماعی اگر مرتفع نشود، همه‌گیر می‌شود و به #درد_مشترک تبدیل می‌شود؛
دوم: به نظر می رسد که اعتقاد برخی روان‌شناسان اینگونه است که برخی حالات روحی و روانی افراد مثل حس ناکامی‌، استرس‌، ناامیدی‌ و بلاتکلیفی، شبیه بیماری‌های مسری هستند که به دیگران نیز سرایت می کنند و انباشت انها بخصوص ناامیدی فردی منجر به #ناامیدی_جمعی می‌شود (مثل خندیدن که اگر از فردی شروع شود، می تواند به دیگران سرایت کرده و یک جمعی را به خنده ی غیر ارادی بکشاند)؛
سوم: از نظر علوم سیاسی، عدم مشارکت مردم در تحولات سیاسی جامعه، باعث ایجاد رخوت و سستی و در نهایت به بی‌خیالی اجتماعی می انجامد که هم استیلا و تسلط را تسهیل می‌کند و هم چاره‌اندیشی و راه‌حل یابی را منتفی می‌کند؛
چهارم: از نظر اخلاقی و انسانی، وقتی دردهای مردم محروم سیستان و بلوچستان، خراسان جنوبی، کردستان، ایلام، خوزستان، یزد، بوشهر و حاشیه‌نشین‌های دیگر استان‌ها و شهرها و حتی حاشیه‌نشین‌های روستایی را ببینیم و کاری نتوانیم انجام دهیم، دچار درد #بیچارگی می‌شویم؛
پنجم: دردهای دیگران که هنوز دامن ما را نگرفته، دردهای بالقوه و برای ما بی‌درد هستند؛ اما زمانی که وسعت و سرعت فراگیری آنها زیاد شود، دردهای بالفعل برای همه‌ی ما می‌شوند و جامعه چاره‌ای ندارد مگر آنکه از قبل به فکر  پیشگیری و یا ایمن‌سازی خود باشد؛
ششم: با نگاهی ساده به #هزینه‌های تحصیل بخصوص در ابتدای سال تحصیلی برای دانش‌آموزان و دانشجویان، هزینه‌های درمان حتی یک بیماری ساده، هزینه‌ی مسکن حتی برای اجاره‌ی یک‌خانه‌ی کوچک در یک شهرستان کوچک، هزینه‌های معیشت حتی برای یک خانواده‌ی سه‌نفره و سایر هزینه‌ها، به نظر می‌رسد که دردهای بی‌ درمان کل کشور را فراگرفته است.

به اعتقاد این کنشگر مدنی:

۱- نمی‌توان در برابر دردهای #هم‌وطنان ساکت و بی‌تفاوت بود؛
۲- نمی‌توان منتظر ماند تا دچار رخوت، سستی، بی‌خیالی، بیچارگی، انفعال، بی‌پولی و شرمندگی شویم؛
۳- گرچه نمی‌توان از #دولت_چهاردهم انتظار معجزه داشت و یا برای مطالبات ضرب‌الاجل تعیین کرد اما می‌توان #زنگ_هشدار را به صدا در آورد و فریاد زد که: دردهای بی‌ درمان به‌زودی همه‌گیر خواهد شد؛
۴-  #اکثریت_هشتاددرصدی‌ها، گرچه #منتقد وضعیت موجود و #حاکمیت هستند؛ اما به‌شرط مشاهده‌ی نشانه‌هایی در تغییر و اصلاح به نفع مردم، پای‌کار بوده و کمک می‌دهد؛
5- گرچه ناامیدی چون درد بی‌ درمان درحال‌ شیوع است؛ اما در مقابل مسائلی مثل حاکمیت بر جزایر سه‌گانه، عدم تغییر مرزها بخصوص کریدور زنگزور، اخراج اتباع بدون مجوز، بهانه‌تراشی‌های غرب برای گسترش تحریم‌های ظالمانه، ایجاد ناامنی در مرزها و داخل کشور، #اتحاد و #یکپارچگی_ملی را به ارمغان خواهد آورد؛
6- گرچه ناکارآمدی و #فساد سیستماتیک و گسترده، حاکمیت را با عدم مشروعیت مواجه ساخته؛ اما امید به جوانان و زنان، بارقه‌های امید بین‌نسلی را افزایش داده است؛
گرچه تحریم، تحصن و اعتصاب را به‌عنوان یک کنشگری مدنی می‌شناسیم اما نمی‌توان بیش از اندازه روی تاب‌آوری 30%  مردم زیر خط فقر و 30% مردم در معرض فروغلتیدن در دامن فقر و درد، حساب کرد و چه بسا عدم تاب آوری باعث کنش‌های مطالبه گرایانه‌ی گسترده‌ی غیر قابل پیش بینی و غیر قابل کنترل اجتماعی شود. پس باید مراقب دردهای بی درمان باشیم که برطرف شود و نه اینکه گسترش یابد.

پاینده باد ایران، آزاد، آباد، شاد و متحد

https://t.center/darvishane49

♻️ارتباط هشتاددرصدی‌ها و قوانین آتی

سلسله گفتارهای هشتاددرصدی‌ها ۱۰

✍رضا رضائی. ۱۴۰۲/۱۲/۲۶

مصوبات #مجلس_نا_نمایندگان دارای مشروعیت، اعتبار و مقبولیت است؟
بر اساس اصول دموکراسی، همگی معتقدیم که نمایندگان قانون‌گذاری بر اساس رأی #اکثریت انتخاب و قوانین آن بر اساس رأی اکثریت همان اکثریت مردمی وضع می‌شود پس هم مقبولیت دارد، هم اعتبار و هم مشروعیت. 
ولی اگر این قاعده بر هم بخورد و نمایندگان با آرای ۵ تا ۱۰ درصد واجدین شرایط حوزه‌ی انتخابیه‌ی خود، به مجلس راه یابند، یعنی مجلس نا نمایندگان شکل گرفته که قوانین آن به تصویب اکثریتی می‌رسد که در اقلیت هستند و جامعه با رویگردانی از انتخابات و نمایندگان مجلس نشان دادند که برای آنها اعتباری قائل نیستند، پس به صورت منطقی، قوانینی که بعداً وضع می کنند نیز فاقد اعتبار خواهد شد.
در این حالت به‌صورت طبیعی دو جریان یا دو طیف در جامعه شکل می‌گیرد، طیف اول کسانی هستند که خود را موظف به تابعیت و اجرای هرآنچه که نامش قانون است، می‌دانند؛ چون پایبندی به قانون را ثمره‌ی رشد فرهنگی و ادای مسئولیت اجتماعی می‌دانند، طیف دوم را گروهی تشکیل می‌دهند که در اعتراض به وضعیت جامعه و قوانین جاری آن، در انتخابات شرکت نکرده و یا رأی باطله دادند.
به‌صورت طبیعی این افراد، نه‌تنها مجلس را مجلس نا نمایندگان می‌دانند؛ بلکه مصوبات آن را فاقد اعتبار دانسته و قانون را قانون نمی‌دانند که در این صورت یا تمکین به آن نمی‌کنند، یا آن را دور می‌زنند، یا با آن مخالفت می‌کنند، یا با توان هشتاددرصدی خود، در صدد انحلال مجلس و ملغی نمودن مصوبات قبلی و آتی برمی‌آیند.
بازهم به‌صورت طبیعی، حاکمیت برگزارکننده‌ی انتخابات که عملکرد خود را صحیح و تشکیل مجلس را قانونی می‌داند، هرگونه مخالفت و تعارض با منتخبین و مصوبات آنها را غیرقانونی و مستوجب برخورد حقوقی، انتظامی، نظامی و قوم و قبیله‌ای می‌داند.
پس طیف اول حتی اگر مخالف حاکمیت و انتخابات هم باشند، با تسلیم بودن در مقابل قانون، به‌عنوان اهرم حمایتی مورداستفاده قرار می‌گیرند و طیف دوم به‌عنوان اختلال گران در نظم عمومی و اجرای قوانین، شناخته می‌شوند و به‌این‌ترتیب، چالش‌های اجتماعی و دوقطبی‌سازی‌های جدید شکل می‌گیرد.
با تبیین وضعیت موجود باید هشدار داد که یا مجلس نا نمایندگان و تقلیل یافته که دارای پشتیبانی اکثریت مردم نیستند، به خیل هشتاددرصدی‌ها ملحق شده و #استعفا بدهند، یا در اولین مصوبه‌ی خود، ضمن #اصلاح قانون انتخابات، خواستار برگزاری مجدد انتخابات شوند.
در حالت دوم، باید #هشدار داد که اکثریت هشتاددرصدی با حاکمیت در حالت رویارویی قرار می‌گیرند، پس عقل سلیم حکم می‌کند که حاکمیت برای جلوگیری از خودبراندازی، خودتخریبی و جلوگیری از هیجانات غیرقابل‌کنترل ناشی از اعتراضات مردمی، با شجاعت و خردمندی، انتخابات را ملغی و برگزاری هر انتخاباتی را منوط به همه‌پرسی قانون اساسی و اصلاح قوانین از جمله قوانین مربوط به انتخابات کند.
بی شک در آستانه‌ی سال نو، نوگرایی حاکمیت باعث جلوگیری بیشتر از #ناامیدی و #بی‌اعتمادی مردم شده و در یک حالت طبیعی و بدون خشونت، #انتقال_قدرت صورت خواهد گرفت.

پاینده باد ایران آزاد، آباد، شاد، متحد و خردمند
https://t.center/darvishane49

♻️شروع، پایان و نتیجه‌ی نمایش

رضارضائی. ۱۴۰۲/۱۲/۴

هر تماشاگربرای دیدن یک نمایش، با هیجان زیادی منتظر شروع است و در حین نمایش نیز، بی‌صبرانه منتظر پایان است تا بتواند بر اساس یافته‌های خود، از نمایش نتیجه بگیرد و چنانچه
فرض را بر شروع یک انتخابات سالم و#دموکراتیک بگذاریم، قاعدتاً برای مردم می‌بایست همان هیجان و بی‌صبری و شوق برداشت از نتیجه‌ی آن را نیز تصور کنیم؛ اما چنانچه مخاطب و بیننده‌ی نمایش از قبل نتیجه را بداند، پس عجله و هیجانی برای دیدن آن ندارد و حتی تبلیغات و بروشور و مناظره و یا حتی دیدن صف افراد شناسنامه به دست نیز برایش جالب وبرانگیزاننده نیست.
حال فرض کنیم که چندین انتخابات گذشته، مردم کشور را به بی‌ثمری انتخابات در زندگی
روزمره، اقتصاد، فقر، فلاکت، دزدی، فساد، رانت، و حتی تداوم و استمرار دروغ و دغل‌کاری
رسانده باشد، پس عکس‌العمل مردم در خصوص انتخابات آتی قابل‌پیش‌بینی است.
بی شک با فرض‌های بالا، نتیجه، #ناامیدی از صندوق آراء که تبلور دموکراسی است خواهد بود واحتمالاً خانه‌نشینی و قهر و یا به قولی #مبارزه‌ی_منفی و #مقاومت_مدنی.
در این میان، حامیان ایده‌های #عبور، #گذار، #اصلاح، #روزنه گشایی، #تعامل، #تکلیف، حفظ نظام و تبلور مسلمانی، اول باید جواب تاول پاهایی که ۴۵ سال این مسیر را آمده بدهند و اسم مردم پسندی برای هزینه های سوخت شده از منابع مملکت را بیابند و بعد یک جفت کفش مطمئن به هر ایرانی بدهند و سپس بگویند: بفرمایید در انتخابات شرکت کنید یا قهر کنید و شرکت نکنید.
چرا که نه‌تنها دعوت به مشارکت در انتخابات باید دلیل قانع‌کننده‌ی عینی داشته باشد، بلکه
قهر مدنی نیز باید اقناع‌کننده و تبیین‌کننده‌ی فردای پس از انتخابات باشد و در واقع افقی روشن پیش روی مطالبه‌گران، کنشگران مدنی و بخصوص جوانان و زنان به‌عنوان رهبران جنبش مردمی کنونی قرار دهد.
به عبارت ساده‌تر قابل‌پیش‌بینی بود که با نزدیک‌شدن به انتخابات ۱۱ اسفند، مردم با
حجم انبوده تبلیغات از یک سو، و بیانیه و اطلاعیه ی کم مخاطب از سوی دیگر مواجه
خواهند شد و بازهم تصمیمات مردم، تابعی از سرقت افکار عمومی خواهد بود و اگر جریان
های سیاسی و روشنفکری تا دقیقه ی نود، فکری نکنند و فرد مورد وثوقی را به صحنه نیاورند و گل آخر را نزنند، نتیجه ی بازی مثل بازی های قبل رقم خواهد خورد و #نهضت_بیداری، #خیزش_خردورزی و #جنبش_مردمی صدمات جبران ناپذیری خواهد دید مگر آنکه مردم به رهبری خودشان و با بصیرت خویش افزای خود، کاری کنند کارستان.

پاینده باد ایران آزاد، آباد و شاد
https://t.center/darvishane49