قلم بیداری

♻️کاش هر روز، روز تحلیف بود

✍رضارضائی ۱۴۰۳/۵/۶

چرا در قانون اساسی فقط برای رئیس‌جمهور،  برگزاری مراسم #تحلیف مصوب شده؟

مقدمه: چون طبق قانون اساسی، رئیس‌جمهور باید سوگندنامه‌ای را قرائت و آن را امضا کند و به آن تعهد شرعی، عرفی، اخلاقی، اجتماعی و کاری داشته باشد، خیلی خوب می‌شد که این تحلیف را می‌توانستیم توسعه بدهیم.
یکم: کاش می‌شد که رئیس‌جمهور هر روز در ابتدای شروع کار قسم یاد می‌کرد که در آن روز فقط رضای خدا و خدمت به مردم کشور را سرلوحه قرار داده و به‌هیچ‌وجه مصالح ملک و ملت را فدای مصلحت صاحبان قدرت و تأییدکنندگان یا صاحب فرمان نکند؛
دوم: کاش می‌شد که در مجلس نیز پس از اخذ رأی اعتماد به هر وزیر، برای او نیز مراسم تحلیف برگزار و متن کتبی امضا شده ی آن سوگندنامه‌ هم از وی اخذ می‌شد؛
سوم: کاش برای انتصاب هر معاون و مشاور و مدیرکل و استاندار و شهردار و هر صاحب دستوری، مراسم تحلیف برگزار می‌شد؛
چهارم: کاش علاوه بر دریافت سوگندنامه، تضمین‌های حقوقی، مالی، جانی و حیثیتی هم اخذ می‌شد؛
پنجم: کاش هم‌زمان با مراسم تحلیف رئیس‌جمهور، مراسم تحلیف کل مردم کشور هم انجام می‌شد و همه با هم سوگند یاد می‌کردند که تا پای جان، مطالبات قانونی، شرعی و انسانی مبتنی بر حقوق شهروندی خود را به گونه ای وقفه ناپذیر از مسئولین خواستار شوند و تا تحقق آن در صحنه بمانند؛
ششم: کاش در تحلیف، علاوه بر سوگندیادکردن برای ادای تکالیف، سوگندنامه‌ای برای پرهیز از نفی تکالیف، تفسیر به رأی تکالیف، عدم پاسخگویی، پارتی‌بازی، رانت خواری، زمینه چینی فساد و غارت، نابودی محیط‌زیست و ... را نیز می‌داشتیم؛
هفتم: کاش برای #انتصابیون هم مراسم تحلیف می داشتیم؛
هشتم: کاش برای اقلیت‌های دینی و قومی، زنان، جوانان، اصناف و فرودستان و گرفتاران و بیچارگان نیز مراسم تحلیف می داشتیم که تا پای جان برای استیفای حقوق خود در جنبش مردمی حضور فعال داشته و اجازه‌ی سلطه‌گری و استبداد را به هیچ فرد و جناحی ندهند؛
نهم: کاش علاوه بر دعوت از شخصیت های  سیاسی خارجی برای شرکت در  مراسم تحلیف رئیس جمهور، از #سازمان های_مردم_نهاد رسمی و غیر رسمی که در جنبش جهانی ضد #استعمار، ضد #استثمار، ضد #فقر، ضد #استبداد، ضد #خشونت، ضد #جنگ، ضد تبعیض، ضد کودک و همسر آزاری و حفاظت از #محیط_زیست و #صلح_جهانی فعالیت می کنند نیز دعوت می شد.

به اعتقاد این کنشگر مدنی:
۱- نه تنها باید از مراسم تحلیف رئیس جمهور اقلیتی، اکثریتی، انتصابی، انتخابی، موقت، چهارساله، استخری، هلیکوپتری، محدود و محصور استقبال کرد، بلکه باید خواستار بسط و توسعه‌ی آن به تمامی رده‌های حاکمیتی و کارگزاران شد؛
۲- باید تضامین بیشتری از رئیس و وکیل و وزیر و معاون و مشاور گرفت؛
۳- باید شاهدان مراسم تحلیف را از حاکمیتی به مردمی تبدیل کرد ( بند ۹ بالا)؛
۴- باید هر روز، روز تحلیف برای همه باشد.

پاینده باد ایران آزاد، آباد، شاد و متحد

https://t.center/darvishane49

♻️قیام شادی

رضا رضائی. نوزدهم آذر 02

آیا قیام و جنبش بعدی، قیام شادی و نشاط خواهد بود؟
هرچند که غم و غصه‌ی فراوان در ایام سوگواری پیامبر، ائمه و بزرگان دین داریم؛ اما باید توجه داشت که سه نکته فراموش شده یا به انحراف رفته است.
اول- باید سوگواری از حکومتی، تظاهر و نمایش، به فردی و باطنی تبدیل شود.
دوم – ماهیت وجودی بزرگان دین، فرامین آنها، دین، آئین و مسلک آنها را وارد حکومت و رفتار کارگزاران حکومتی کنیم.
سوم _ بزرگداشت زادروز، بزرگداشت تحقق منویات، گسترش سیره و سلوک، نهادینه‌سازی اعتقاد به #آزادی، #برابری، توسعه، #پیشرفت و #صلح جهانی بزرگان دین و ملت را به‌صورت جمعی و همگانی جایگزین سوگواری کنیم و پس از عبور از دوران " هرچه داریم از تاسوعا و عاشورا داریم" به دوران طلایی "هرچه داریم از شور و شادی و نشاط و امید داریم" برسیم. 
بی شک جایگزین‌کردن اعیاد و جشن‌های باستانی، به‌جای برگزاری روز و هفته و دهه‌ی عزا و ماتم، تأثیرات روحی و روانی بیشتری در نشاط و افزایش امید به زندگی دارد.
تصور این مطلب بسیار ساده است که مردم شادی‌کنان و پایکوبان به حرکت درآمده و به سمت کاخ ریاست‌جمهوری، کاخ دادگستری، مجلس، وزارتخانه‌ها و صداوسیما بروند و حق شاد بودن و شاد زیستن و برچیدن بساط ناکارآمدی و دزدی و اختلاس و هرگونه فسادی را مطالبه کرده و بگیرند.
تصور این مطلب خیلی زیباست که کارگران مدیران خائن و ظالم را از صنعت اخراج کنند.
تصور این مطلب بسیار دل‌انگیز است که مردم با شادی و کف زنان از متروها بیرون‌آمده و در خیابان‌ها گروه‌های شادی را ایجاد و هوراکشان برای تحقق آزادی و برابری، اموال مصادره‌شده‌ی دوران انقلاب را پس بگیرند و اموال به یغما رفته توسط بانک‌ها و بورس و مؤسسات مالی اعتباری و هلدینگ‌ها را مصادره کرده و شادی‌کنان برج‌ها و کاخ‌های ستمگران را بدون خشونت و آسیب، به خزانه‌ی ملت برگردانند.
تصور این مطلب بسیار شورانگیز است که مراکز آموزش، تعلیم، تربیت، مهارت‌آموزی و دانشگاه‌ها با شادی و نشاط و کف‌زدن و پایکوبی دانش‌آموزان و معلمان و اساتید فتح شده به اصل و ماهیت و کارکرد اصلی خود بازگردانده شوند.
بی شک این تصورات قابل‌تحقق و اجرا است مشروط بر آنکه باور کنیم که " قیام بعدی، قیام شادی" است چرا که میزان تاب‌آوری مردم در مقابل درد و رنج و ظلم و استبداد و خرافات و سیه روزی به پایان رسیده و رهبران شادی‌آفرین، رهبران اجتماعی آتی خواهند بود.

پاینده باد ایران آزاد، آباد و شاد
https://t.center/darvishane49