БУ ДАШТЛАРГА...
Азиз
Онажоним хотирасига!
Бизнинг даштга баҳор эрта келар эди,
Оқ турналар азиз қўшни бўлар эди.
Ёнбошлаган яшил чопон бобо қирлар,
Елкасига миндирарди айтиб сирлар.
Ёмғирларнинг энтикишин тинглардим мен,
Шамолларнинг ташвишини англардим мен.
Онажоним шамол каби кезар эди,
Тандирга нон ёпиб, офтоб узар эди.
Меҳрибоним булут билан диллашарди,
Ёмғир тинар, сўнг ғилминди қилишарди.
Қора саҳар оқ ниятлар элар эди,
Мактабхалтам орзу билан тўлар эди.
Олти болам – олти шаҳар дер эди-да,
Олти ёшда етим қолган ҳур эди-да...
Ёниб чироқ, туриб туёқ бўлсин, дерди,
Мен кам дедим, хирмонларинг тўлсин, дерди.
Ўқиш-ёзиш билмас эди – тақдир қисган,
Бу дунёнинг тошлоғида гулдай ўсган.
Шаҳид кетган оғасини қўмсар эди,
Чорижондан тирноқ йўқ, деб эслар эди.
Қиёматга уч кўза сув ғамлаганди,
Тақдир уч бор «болам»латиб алдаганди.
Отам эса сукунатнинг ўғли эди,
Етти яшар гўдак каби тўғри эди.
Уйимизга меҳмон эди қалдирғочлар,
Шомни ирим қилишарди симёғочлар.
Дилгир онам ун гардларди бойўғлига,
Кафтларидан сир оқарди тун бағрига.
Тушларимда камалаклар яшар эди,
Тилларимга ҳар кун бир сўз қўшар эди.
Оппоқ сутнинг қаймоғидай оқ тонгларда,
Гул кўнглимни чўмилтирган ул онларда...
Меҳр эмиб менинг кўнглим катта бўлди,
«Алпомиш»лар, «Кунтуғмиш»лар ёдда бўлди.
Сўнг танишдим саволи кўп олам билан,
Ўзим билмай хайрлашдим онам билан.
Чиқиб кетдим мен меҳрнинг меҳваридан,
Жудо бўлдим коинотим гавҳаридан.
Тандирдаги нонқўйгичда қўлин изи,
Худойим-эй! Қани ўзи, қани ўзи?..
Қўзигулдай тоза кўнглим бор эди-я,
Полвон онам, султон онам бор эди-я...
Онагинам ёмғир каби ёғиб ўтди,
Азим дунё бир томонга оғиб кетди.
Билдим: умр охири йўқ соғинишдир,
Ва ё онам эккан тутдан учган қушдир.
Юрган эдим ғам ҳақида шеърлар ёзиб,
Лек билмасдим қандай бўлар ғамнинг ўзи.
Она, сенинг борлигингдан шоир бўлдим,
Йўқлигингдан ғам селида тойир бўлдим.
Тол бешиклар кўкрагингга ботгани-чун,
Тол таёқлар кўкрагимга ботди бугун.
Қаро ерни қайириб босиб юрмадинг-а,
Сенсиз қувонч татимади, кўрмадинг-а...
Нени орзу қилиш керак, билмайдирман,
Ёлғончида энди орзу қилмайдирман.
Лопиллаган тобутингда кетди борим,
Куйиб-тутаб кетаётир ушбу шеърим.
Қизалоғим чеҳрасидан излагайман,
Тополмайман, кулиб туриб бўзлагайман.
Дейман: «Момонг кўкка учди – юлдуз бўлди»,
Тонгда дейди: «Момо, келинг, кундуз бўлди».
Тўн қависа, чирозлари шеър эди-я,
Шоир онам, чевар онам бор эди-я!
Онажоним шамолдайин елиб ўтди,
Мард келганди, мард яшади – ғолиб ўтди.
Эй, ёронлар, юрганимга ишонманглар,
Шеърлар айтсам, тирик, дея қувонманглар.
...Бу даштларга баҳор эрта келар эди,
Турна учса, дил ҳавасга тўлар эди.
Энди сира учгим келмай қолган менинг,
Орзуйимни замин ютиб олган менинг.
Энди кўзим кўкка ёниб боқолмайди,
Ерни суйган одам қанот қоқолмайди.
Бу ер бир пайт оддий тупроқ маскан эди,
Илдиз отдим – Она деган Ватан энди.
Шодмонқул САЛОМ
@Shodmonqul_SALOM
