گفتمان آب، توسعه و محیط زیست؛ صابر معصومی

اینجا نمایی از مناظر هرروزه #شهر #پنوم_پنه در #کامبوج است. شبیه این را در هزاران نقطه شهر می توانی ببینی.
نامی بهتر از هشلهفتی #توسعه و #حکمرانی برایش ندارم. اینجا در حقیقت هیچ‌چیز به هیچ‌چیز نمی آید. کامبوج نمونه جهانی حکمرانی شکست خورده است: کشوری برای تاراج.

🔹 چرا اینگونه است؟ برای اینکه اصولا ساختار #حاکمیت و #حکمرانی در این کشور برای درک و حل مساله و مشکل طراحی نشده است.
ما در بسیاری از موارد از جمله #فساد با کامبوج فاصله زیادی نداریم (علیرغم داعیه های جهانشمولمان در دوران #پهلوی و #جمهوری_اسلامی).

🔸آیا #حکومت #ایران اساسا برای درک و تحلیل و حل مساله و مشکل بنا شده بود/است؟

🖍 #اکولوژی_سیاسی تلاش می کند به این سوال پاسخ دهد که آیا بشر-ساختها، #طبیعت هستند؟ آیا #شهر یک غیر-طبیعت است در برابر مثلا سبزه و کوه و دریا؟

🔹برای آنان که پاسخشان به این سوال بله است، سوال دومی مبنی بر زمان و قدیم و جدید پیش می آید: آیا #روستا و #باغ –که قدیم هستند- طبیعت هستند؟

🔸برخی از اهل اکولوژی سیاسی معتقدند که غیرطبیعت وجود ندارد. هر ساختی و برساختی به هر حال در آغوش طبیعت صورت گرفته و بخشی از نقشه کلی طبیعت است. بنابراین نمی شود گفت که #تهران آلوده، طبیعت نیست (اما #طبیعی چطور؟). من هم به همین دسته تعلق دارم چرا که معتقدم آنهایی که بشر-ساخت را طبیعت نمی دانند، طبیعت را "دیگری" می دانند و می نمایانند، حال آن که طبیعت به خودی خود تعریفی ندارد، چون همه چیز است. دیگرباوران مساله طبیعت را می توان #آتئیست ها و #آگنوستیک های #محیط_زیست دانست.

🔹از سوی دیگر اصولا نمی شود چیزی ساخت که ضد طبیعت باشد. چرا که همه چیز از طبیعت است. شاید این اصل، همسان با پاسخ خداباوران باشد در مقابل این سوال که: آیا #خدا می تواند نابودکننده خود را بیافریند؟