Behrooz rezaei

مادرِ مرگ شدن طعمِ عجیبی دارد
آخرین بار همان روز تو را بوسیدم
بدنَت غرقِ کبودی و لبَت زخمی بود
من به چَشمانِ خودم مرگِ جهان را دیدم

چه کنم با نَفسِ گرمِ هزاران قاتل؟
با کسانی که تو را شکلِ جسد می‌دیدند
با کسانی که به آینده تجاوز کردند
با کسانی که به فریادِ تو می‌خندیدند

عمرِ کوتاهِ تو و حافظه‌ها یعنی مرگ
این فراموشیِ جمعی کمرم را خم کرد
کُشت و کُشتارِ هزاران نفرِ تنها را
گرگ با گرگ نمی‌کرد، ولی آدم کرد

داغ دیدیم و در این داغ به یغما رفتیم
ترسم این است بگویند: که خاموشی بُرد
ترسناک است که آرامشِشان پابرجاست
هیچ‌کس پُشتِ کسی نیست، فراموشی بُرد

انتقامِ همه را دست زمان بسپارم؟
باید آرام بگیرم پسِ این باید‌ها؟
شاید از مرگِ جگرگوشه‌ی من برخیزند؟
گورِ بابای زمان و همه‌ی شاید ها

جای خالیِ تو جُز برای من خالی نیست...


(بهروز رضایی)
@Behrooz_rezaei

من با کسی که خوب می‌خنده نمی‌خوابم⠀
من با کسی که زود می‌بخشه نمی‌مونم⠀
من با کسی که دیر می‌میره نمی‌جنگم⠀
من گه‌ترین موجودِ این دنیای داغونم⠀
⠀
من آرزوی مرگ دارم واسه هر کی که⠀
با زنده موندن ذاتشو داره بگا میده⠀
این شعر می‌تونه منو از چشم بندازه⠀
این شعر واسه کشتنم برنامه‌ها چیده⠀
⠀
من تک تکِ آدم فروشی‌ها رو می‌بینم⠀
زِر می‌زنم وقتی میگم چشمامو می‌بندم⠀
شاید بخندی به منی که کصخلم اما⠀
من به کسی که مُفتشو بُردن نمی‌خندم⠀
⠀
ترجیح می‌دم بِینتون آدم بده باشم⠀
معیارِ خوبی چیزی جز حرفای کاذب نیست⠀
این زندگی هرزس با هر کی باشه می‌خوابه⠀
این زندگی واسه منِ تک‌پر مناسب نیست⠀
⠀
⠀
(بهروز رضایی)
@Behrooz_rezaei

به سازِ دیگرانِ کمتر از خودَت برقص⠀
برای لاشیانِ با اَدب، ادب بریز⠀
همیشه جاکشانِ منطقی برنده‌اند⠀
درونِ استکانِ من دوباره شب بریز⠀
⠀
درونِ خلوتَت برای من دعا نکن⠀
برای من که خطِ باطلِ کلیشه‌ام⠀
تو آخرین گزینه‌ی به باد رفته‌ای⠀
وَ من همیشه بی‌حیاتر از همیشه‌‌ام⠀
⠀
سکوت کن، برای زندگی نکردنم ⠀
که هر امیدِ مُمکنی تباه می‌شود⠀
دوباره کوچِ من به سرزمینِ مادری⠀
که گا همیشه آخرین پناه می‌شود⠀
⠀
بدونِ من به یادِ خاطراتِ من نباش⠀
بدونِ من چرایِ زندگی مُسلَم است⠀
از این به بعدِ زندگیِ هر دومان به پشم⠀
که هر چه بعد از این برای من شَوَد کم است⠀
⠀
⠀
(بهروز رضایی)
@Behrooz_rezaei

اُمیدِ مُنجیو تو خاکِ سینم چال کردم
سرای بی‌گناهو رو طناب دار دیدم
درختا بی‌کس و کارن تو تاریکیِ جنگل
که جنگلبانو تو مهمونیِ نجار دیدم

چجوری میشه بعد از دیدنِ کُشتار جمعی
بازم خوشبختیِ فردی واست معیار باشه
شبیهِ اینه که دریا رو غارت کرده باشن
یه ماهی حامیِ مُرغای ماهی‌خوار باشه

(بهروز رضایی)
@Behrooz_rezaei

حفظ کن فاصله‌ات را که زبانم تلخ است⠀
به غم و شادیِ جعلیِ شما بدبینم⠀
با من از جشن نگو که نظرم روشن نیست⠀
من به فکرِ شبِ سنگینِ پس از تدفینم ⠀
⠀
به صمیمی شدن و جمع ندارم مِیلی⠀
زندگی در نظرم مثلِ شما زیبا نیست⠀
شادی و سرخوشیِ خالیِتان را دیدم⠀
حالتان بیشتر از لذتِ اِستمنا نیست⠀
⠀
هر چه را در نظرِ جمع مقدس باشد⠀
می‌کُشم، حقِ من این است که قاتل باشم⠀
حرمتِ هیچ کسی جز سه نفر واجب نیست⠀
احترامی به شما نیست که قائل باشم⠀
⠀
از شما کمترم اما به شما می‌چربم....⠀
⠀
⠀
(بهروز رضایی)
@Behrooz_rezaei

فعلِ غریب و بی سرانجامیست بودن⠀
این حرف‌ها را قبلِ گفتن هِی جَویدم⠀
درباره‌ی هر چیزِ مُمکن فکر کردم⠀
چیزی برای مثبت اندیشی ندیدم⠀
میلی نمانده به ملاقاتِ خودی‌ها⠀
⠀
هضمِ سکوتِ مدعی‌های شرافت⠀
هضمِ تجاوزهای بعد از دستگیری⠀
هضمِ تظاهر کردنِ مردم به شادی⠀
هضمِ هزاران اتفاقِ فوقِ کیری⠀
سخت است، مانندِ خُرافاتِ خودی‌ها⠀
⠀
از گُه‌خوری با جمله‌ی من می‌توانم⠀
از شکر کردن‌ها برای رستگاری⠀
از هر کتابِ زرد و چرتِ خودشناسی⠀
از وعده‌ی قلاده و پایانِ هاری⠀
احساسِ نفرت می‌کنم، لعنت به انسان⠀
⠀
راه نجاتِ ممکنی دیگر نمانده⠀
پای تمامِ آرزوها روی مین است⠀
یک مرگِ خوبِ دسته جمعی آرزو کن⠀
نابودی دنیا، امیدِ آخر این است⠀
هرچند ما جا مانده‌ایم در آن خیابان

(بهروز رضایی)
@Behrooz_rezaei

غمِ بی اختیارَت را چه باید گفت؟⠀
سیاهیِ بهارَت را چه باید گفت؟⠀
منِ دائم دُچارَت را چه باید گفت؟⠀
پِیِ توصیفی‌ام بالاتر از درد...⠀
⠀
مرا بستند و بال از باورَت چیدند⠀
لباسَت را در آوَردند و خندیدند⠀
تو می‌لرزیدی و جمعی تو را دیدند⠀
خدا آن لحظه در من خودکشی کرد

(بهروز رضایی)
@Behrooz_rezaei

دیوارو می‌بوسم برای آخرین بار⠀
رفتن یه وقتی داره و وقتِش رسیده⠀
من احترامِ خونه رو حالیمه، هرچند⠀
این خونه با من رنگِ آرامش ندیده⠀
⠀
این رفتن از رفتن فراتر می‌شه وقتی⠀
این چاله با من تا عذابِ چاه می‌رفت⠀
امشب منو هر کی ببینه، میگه: دیدم⠀
یه مَردِ مُرده تو خیابون راه می‌رفت⠀
⠀
رؤیای فردا رو گذاشتم پُشتِ دیروز⠀
امروزو کوبیدم به هر چی که ندارم⠀
باید همه از رفتنم خوشحال باشن⠀
من واسه این خونه شبیهِ اِنفجارم⠀
⠀
من بی‌خداحافظ شبو تو کوله کردم⠀
تهرانو تو سینم به سختی سر بُریدم⠀
کُلِ خیابونا رو کُشتم زیرِ کفشم⠀
من آخرین سیگارو تو کوچه کشیدم⠀
⠀
سنگینیِ این بارو از رو شونه‌هاتون⠀
کندم که از من، بعدِ من باری نَمونه⠀
من قول می‌دم که ازم چیزی براتون⠀
جز چندتا شعرِ چِرت و تکراری نمونه⠀
⠀
من واسه دل کندن باید بی‌رحم باشم⠀
تا خونِ احساسم رو دیوارا بپاشه⠀
من با کسی غیر از خودم تعارف ندارم⠀
حق با منه، حتی اگه با من نباشه⠀
⠀
⠀
(بهروز رضایی)⠀
@Behrooz_rezaei

لعنت به هر چیزی که جای فکر داره
لعنت به بغضی که گلومو کور کرده
من آدمِ دل کندن از مَردُم نبودم
اما یه چیزایی منو مجبور کرده

لعنت به تکرارِ فراموشیِ جمعی
لعنت به رؤیایی که بوی خون گرفته
لعنت به هر کی که همه روزای سختو
با حل شدن تو زندگی آسون گرفته

من آخرین عکسِ یه عکاسِ مریضم
تو پوشه‌ی پورنِ غم‌انگیزِ گروهی
این قافیه از بیخ و بُن معیوبه اما
میذارمِش پای فروپاشیِ روحی

من جنده‌ی دوزاریِ قُرصای خوابم
من غرقِ سِیلی از سؤالای جدیدم
من از خودم، از زندگی، از کُلِ مَردُم
من از همه چیزای جعلی نا امیدم

من آخرین تزریقِ یه تزریقی‌ام که
توی تنش دیگه رگی باقی نمونده
یه دخترِ ده ساله‌ که بعد از تجاوز
بیست و سه کیلو دردو تا خونه کشونده

من آش و لاشِ یه حضورِ بی دلیلم
من گُم شدم زیرِ سؤالای قدیمی
دنبالِ آغوشِ وطن بودم که آخر
ایرانو پیدا کردَمِش تو خونه تیمی

(بهروز رضایی)
@Behrooz_rezaei

بعد از خیابان و گلوله، بعد از هُجومِ تیر و خنجر
بعد از صدای جیغ و فریاد، تا استرس‌های مُکرر
حالا پس از آن مِهرِ بی مِهر، حالا پس از آبان و آذر
حالا که خون‌آلود و سردم، امشب برای بارِ آخر
آغوش می‌خواهم ولی لُخت، پیراهنَت را در بیاور


(بهروز رضایی)
@Behrooz_rezaei

ترسناک است که آرامشمان پابرجاست⠀
ترسناک است که عادت به حقیقت چربید⠀
آن طرف‌تر به کسی داشت تجاوز می‌شد⠀
چشمِ بی عاطفه‌ی ما نوکِ بینی را دید⠀
⠀
ترسناک است که از ترس دهان را بستیم⠀
ترسناک است خطا کردنِمان با تکرار⠀
ترسناک است که ما اشرفِ مخلوقاتیم⠀
ترسناک است فراموشیِ بعد از کُشتار⠀
⠀
ترسناک است خدایی که به ما می‌نازد...⠀
⠀
⠀
(بهروز رضایی)⠀
⠀
@Behrooz_rezaei

من نُسخه‌ی اَفسرده‌ی بهروزِ دَه ساله⠀
آینده‌ی یک کودکِ سَرخورده‌ی محدود⠀
تکرارِ استفراغِ شعر از فرطِ بیماری⠀
وسواس‌های فکریِ همراه با کمبود⠀
⠀
دلشوره‌های سرزمینِ زیرِ دندان‌ها⠀
من ذره‌ای از چِرک‌های زخمِ ایرانم⠀
آشفته‌ی پس کوچه‌های خشم و آزادی⠀
من معنیِ سرکوب‌ها را خوب می‌دانم⠀
⠀
تنهاییِ سیگارِ آخر، داخلِ پاکت⠀
تنهاییِ فریاد و سُرفه در خیابان‌ها⠀
آرامشِ ماقبلِ طوفان‌های انسانی⠀
یک جانِ ناقابل میان رفتنِ جان‌ها⠀
⠀
من زندگی را در طنابِ دار فهمیدم⠀
معنای بودن را پس از، از زندگی رفتن⠀
پیروزیِ مظلوم‌های مُرده یعنی ما⠀
مرگِ خدایِ ظاهرأ بخشنده یعنی من⠀
⠀
تکرار خواهد شد، زمان تکرارِ تاریخ است⠀
بَعدَش به شادی‌هایمان باید تظاهر کرد⠀
چیزی نمانده تا شکستِ اَسلحه، اما...⠀
این جای خالی را چگونه می‌شود پُر کرد؟⠀
⠀
⠀
(بهروز رضایی)⠀
⠀@Behrooz_rezaei

شاید این آخرینِ من باشد⠀
آخرین شعرِ شاعرِ لَت و پار⠀
آخرین بوسه قبلِ بوسه‌ی مرگ⠀
آخرین لحظه‌های زیرِ فشار⠀
⠀
آخرین جیغِ دختری تنها⠀
زیرِ بارِ تجاوزِ دَه نَر⠀
آخرین رقصِ مادری در جمع⠀
با لباسِ سیاه و چَشمی تَر⠀
⠀
آخرین خنده‌‌های مصنوعی⠀
آخرین گریه زیر دوشِ حمام⠀
رفتن و برنگشتن از رفتن⠀
آخرین شعرِ زندگی، وَ تمام⠀
⠀
جز تنفر چه در دلَت داری؟⠀
جز تنفر چه در دلم دارم؟⠀
من به هر کس که در خیابان مُرد⠀
من به زندانیان بدهکارم⠀
⠀
از صدای بلند و تیزِ سکوت⠀
از تنفر نمی‌شود برگشت⠀
به روالِ طبیعیِ سابق⠀
با دلِ پُر نمی‌شود برگشت⠀
⠀
شاید این، آخرین تلاشِ من است⠀
خشمِ بی شرطِ ناشی از خَفَقان⠀
کُشته‌ها را چگونه بشمارم⠀
آخرین جوخه بعدِ صوتِ اذان⠀
⠀
آخرین آخرینِ آخر ها⠀
آخرین زورِ یک طنابِ ضخیم⠀
آخرین اعتقادِ من به دعا⠀
به خداوندِ نانجیب و عقیم⠀
⠀
شاید این آخرینِ من باشد...⠀
⠀

(بهروز رضایی)
@behrooz_rezaei

پس از شلیک دیدم دختری روی زمین اُفتاد
مرا بی آنکه بشناسد بغل کرد و هراسان بود
وَ من بی آنکه نامَش را بدانم سنگرَش بودم
همان یک دخترِ تنها برایم کُلِ ایران بود

به روی شانه‌های ناشناسم اشک می‌بارید
وَ من با بوی خونِ لای موهایش زبانم مُرد
تمامِ حرفِمان آن اشک‌های بی نهایت بود
که یک شلیکِ دیگر در شلوغی مُفتِمان را بُرد

خیابان بوی خون می‌داد و او از زندگی می‌رفت
نگاهَش بعدِ مرگش هم کماکان بی مهابا بود
میانِ چهره های زیرِ پوشِش شکلِ هم بودیم
که از هر چهره‌ای تنها دو چَشمِ خیس پیدا بود

کنار هم، برای هم، شریکِ مرگِ هم بودیم...
ولی بی ترس تا پایانِشان با خشم می‌جنگیم

بهروز رضایی
@Behrooz_rezaei

چشای خیس و موهای پریشونو⠀
نگاهِ مادرِ غمگین و حیرونو⠀
صدای خنده‌ی نیکای بی جونو⠀
مگه میشه ببازم به فراموشی؟⠀
⠀
همه آدم فروشی‌های اَرزونو⠀
کتک خوردن تو هر شهر و خیابونو⠀
تمومِ ضربه‌های سختِ باتونو⠀
مگه میشه ببازم به فراموشی؟⠀
⠀
عذاب و غربتِ دلگیرِ مهسا رو⠀
نوید و چهره‌ی ستار و پویا رو⠀
حسین و زاهدان و قتلِ اَسرا رو⠀
مگه میشه ببازم به فراموشی؟⠀
⠀
نه می‌بخشم
نه حتی لحظه‌ای از یاد خواهم بُرد...

بهروز رضایی
@Behrooz_rezaei

⠀
برای زندگی، در هر خیابان غرقِ خون بودیم⠀
به یادِ دختری که لایقِ ناز و نوازش بود⠀
کتک خوردیم و با خون، اشک را از چهره می‌شُستیم⠀
خیابان شاهدِ بی رحمیِ یک مُشت جاکش بود⠀
⠀
بهروز رضایی
@Behrooz_rezaei

مادرم گفت: نکن، مرگ تو را می‌گیرد⠀
بی‌خبر بود که من زنده نبودم دیگر⠀
زندگی با همه‌ی زیر و بَمَش یعنی پشم⠀
من به بی خاصیتی ربط ندارم مادر⠀
⠀
داغِ ستار و نوید و همه مهساهامان⠀
دردِ نیکا و هزاران جسدِ خون‌آلود⠀
گور بابای سلاحِ جنگی و هر باتون⠀
پیکرِ هر یک از آن‌ها پسرَت بود، نبود؟⠀
⠀
دورِ چشمانِ پُر از منظره‌ات می‌گردم⠀
مادر از مادرِ نیکا، گذر باید کرد؟⠀
من که جانم کفِ دست است خودَت می‌دانی⠀
تو بگو از همه‌ی ما گذر باید کرد؟⠀
⠀
نگران بودنِ تو قابلِ درک است ولی⠀
تو خودَت بذرِ شرافت به دلم پاشیدی⠀
من پیِ بودنِ اینگونه‌ ام آیا مادر؟⠀
تو که عُمریست مرا بیشتر از من دیدی⠀
⠀
زن تو هستی و اِسارت همه‌ی عُمرَت بود⠀
زندگی بی زن و بی آزادی یعنی پَر⠀
تو خودَت اصلِ شُعارِ همه‌ی ایرانی⠀
زن و آزادی و زندگی تو هستی مادر⠀
⠀
پُشتِمان باش و وَرای منِ کم را حس کن...
.
بهروز رضایی
@Behrooz_rezaei

من اگر مُردم،تو سرپا باش و حقَت را بگیر
گور بابای تمامِ خود فروشانِ وطن
یک سوالِ ساده می‌پرسم، جوابش را بگو
زندگی با خایه مالی، یا شرافت با کفن؟

مرگ، بیجا می‌کند ما را بترساند رفیق
.
بهروز رضایی
@Behrooz_rezaei

غافلم از خودم، از او، از ما⠀
غافلم از کسی که می‌میرد⠀
لال و کور و کرم که می‌خندم⠀
زندگی هی بهانه می‌گیرد⠀
⠀
کرمِ خاکی درونِ آب افتاد⠀
زندگی را نمی‌شود فهمید⠀
ادعای بشر مُزخرف بود⠀
خالقِ بی‌شرف چرا خندید؟⠀
⠀
از خودم، از شما و از آن‌ها⠀
نا امیدم، چرا؟؟؟ نمی‌دانیم⠀
قاتلِ زندگی سرَش بالاست⠀
ما بگا رفتگانِ ایرانیم⠀
⠀
داغِمان بی تداوم و جَعلیست⠀
خاکِ هر کس که می‌رود هم سرد...⠀
واقعا بعد از این سکوتِ کثیف⠀
می‌شود ادعای بودن کرد؟⠀
⠀
می‌شود شاد و بی‌ملاحظه بود؟⠀
می‌شود کَنده شد از این تأثیر؟⠀
می‌شود، ما همیشه این بودیم⠀
نازِ خارِ جنایت و تحقیر⠀
⠀
ما همیشه لب و دهان بودیم...
.
بهروز رضایی
@Behrooz_rezaei