غافلم از خودم، از او، از ما⠀ غافلم از کسی که می‌میرد⠀ لال و کور و کرم که می‌خندم⠀ زندگی هی بهانه می‌گیرد⠀ ⠀ کرمِ خاکی درونِ آب افتاد⠀ زندگی را نمی‌شود فهمید⠀ ادعای بشر مُزخرف بود⠀ خالقِ بی‌شرف چرا خندید؟⠀ ⠀ از خودم، از شما و از آن‌ها⠀ نا امیدم، چرا؟؟؟ نمی‌دانیم⠀ قاتلِ زندگی سرَش بالاست⠀ ما بگا رفتگانِ ایرانیم⠀ ⠀ داغِمان بی تداوم و جَعلیست⠀ خاکِ هر کس که می‌رود هم سرد...⠀ واقعا بعد از این سکوتِ کثیف⠀ می‌شود ادعای بودن کرد؟⠀ ⠀ می‌شود شاد و بی‌ملاحظه بود؟⠀ می‌شود کَنده شد از این تأثیر؟⠀ می‌شود، ما همیشه این بودیم⠀ نازِ خارِ جنایت و تحقیر⠀ ⠀ ما همیشه لب و دهان بودیم... . بهروز رضایی @Behrooz_rezaei