کتاب طوبای محبت ۹، حاوی شش مجلس از گفتارهای حکیمانه ی انسان الهی، حاج محمد اسماعیل دولابی توسط انتشارات محبت وابسته به موسسه فرهنگی طوبای محبت منتشر شد تعداد صفحات ۱۶۹ قیمت کتاب ۲۲۰ هزار تومان
اگر انتظار کامل و محبت به حد کمال برسد، طوری می شود که امامش را ببیند یا نبیند در یقین او اثر ندارد. بلکه همه وقت با قلب خود مشاهده می کند. مثل پیامبر اکرم و اویس قَرَن که به ظاهر اصلا یکدیگر را ندیده اند اما هرگز از هم جدا نبودند. امام سجاد می فرماید منتظرین واقعی در زمان غیبت، آن قدر فهم پیدا کرده اند که غیبت و شهود برای آنها فرق نمی کند.
بنام خدا از آنجا که یکی از گروههای سیاسی در صدر فهرست کاندیداهای خود برای انتخابات مجلس، تصویری از عارف واصل حاج محمد اسماعیل دولابی را مورد استفاده قرار داده است، این موسسه که زیر نظر فرزند ارشدشان بعنوان وصی شرعی و وکیل حقوقی آن عزیز می باشد، صراحتا اعلام میدارد اقدام گروه مذکور کاملا غیر اخلاقی و غیرقانونی است و شخصیت الهی و معرفتی حاج اسماعیل دولابی نسبتی با هیچ شخصیت و گروه سیاسی ندارد. در صورتیکه سوء استفاده ی یاد شده طی روزهای آتی ادامه یابد، اقدامات حقوقی لازم در مورد آن انجام خواهد شد.
موسسه فرهنگی طوبای محبت مرکز تنظیم و نشر آثار حاج محمد اسماعیل دولابی
آنها خودشان شجرۀ طيّبه را تشريح كرده‌اند؛ فرمودند دوستان ما حكم برگ شجره را دارند. زينت درخت هم به برگ‌هاى آن است. اصلا درخت، اول برگ مى‌كند و بعد گل، اينها مال آن درختند و درخت مال اهل بيت خداست. برگ از درخت آب مى‌خورد؛ بنابراين ما ميهمان اهل بيتيم. اين درخت را خدا آفريده است. ريشه‌اش محمّد است و ساقه‌اش على و اولاد على و شاخه‌ها و شكوفه‌ها و برگ‌هاى آن هم شيعيان، دوستان و محبّين هستند. نيّت گُل و فكر گُل اين است كه خودش را نشان بدهد. نيّت برگ اين است كه خودش را به صاحبش و خالقش نشان دهد، به صانعش نشان دهد. چقدر لذّت‌بخش است وقتى صاحب باغ به باغ مى‌رود و مى‌بيند باغ آب خورده و خوش و شنگول است! بهار كه به باغ مى‌رود لذّت مى‌برد، مى‌بيند برگ‌ها و گل‌ها با هم در حركتند و همه دارند درخت را نشان مى‌دهند. ما همه از شجره آب مى‌خوريم. هركس در حدّ خودش نمايش دارد و با نيّت خوب هرچه رشد كند به درخت نزديك مى‌شود؛ از برگ به گل و از گل به شاخه. بالاخره اين درخت همه روى زمين را فرا مى‌گيرد. خدا خبيث‌ها را هم از بين مى‌برد، تيغ‌ها و خارها را از بين مى‌برد. خود قرآن خبر داده است لِيَميزَ اللهُ الْخَبيثَ مِنَ الطَّيِّبِ؛ خبيث را رد مى‌كند و از طيّب كنار مى‌زند.
اميدوارم آن‌قدر پاك شده باشيد و بخشيده شده باشيد كه هر وقت الله اكبر مى‌گوييد خدا را همه جا ببينيد. همه جا با خداى خود راه برويد. ان‌شاءالله اينها همه در قلب شماست. چند مرتبه كه عمل كردى خدا درش را به سوى شما باز مى‌كند. قلب انسان مثل غنچۀگل است؛ وقتى مقابل آفتاب قرار مى‌گيرد باز مى‌شود و بعد از آن عطرش پراكنده مى‌شود. قلب مؤمن وقتى ذكر خدا مى‌كند مثل غنچه باز مى‌شود. وقتى باز شد خندان مى‌شود و خودش را به باغبان نشان مى‌دهد. وقتى باغبان به آن آب ندهد سرش را پايين مى‌اندازد يعنى من تشنه‌ام. محمّد و آل محمّد باغبانند، به موقع آب مى‌دهند. اگر زياد آب بدهند گل خراب مى‌شود، اگر هيچ‌گاه آب ندهند خشك مى‌شود. اين كار را نمى‌كنند، بلكه به اندازه آب مى‌دهند. وقتى آب مى‌دهند شنگول مى‌شود و شكر خدا مى‌كند. همين‌كه خودش را نشان مى‌دهد شكر است. يعنى دست شما درد نكند. مؤمن وقتى به ذكر خدا خوشحال مى‌شود اين خوشحالى شكر است. ان‌شاءالله يك روزى طورى قلبت بخندد كه خودت هم‌صدايش را بشنوى؛ يعنى از خدا راضى شده است؛ آنجا ديگر كار تمام است؛ غم راه ندارد؛ خانه را تميز كرده است؛ يعنى خدا خودش را نشان داده است، ائمّه خودشان را نشان داده‌اند، آن‌وقت انسان بى‌اختيار خنده‌اش مى‌گيرد. آنجا كار مؤمن تمام است. يعنى كارش قرص و پايدار شده است. وحشت و اضطرابى ندارد. ان‌شاءالله خدا روزى كند. او معدن است و در خزانه‌اش باز است.
🌹 برای رفتن از دنیا، عجله نداشته باشید؛ عجله خوب نیست. صبر کنید زیبایی ها را درک کنیم. نگرانی هم نداشته باشیم که کجا می رویم. آدم یک مهمانی که می خواهد برود می پرسد کدام ناحیه است، چه جور است؛ آب و هوایش چطور است؟ شما هم از افراد، از کتابها، از عقلتان و از ائمه بپرسید. بپرسید که کجا می رویم. ما چون خبر نداریم، قدری وحشت داریم. البته اختیاری نیست، انسان را می برند؛ اما می خواهیم بدانیم جای خوبی است که با کِیف برویم و خودمان جلو بیفتیم. وقتی می گویند بفرمایید! جلو برویم.. اگر بدانیم جای خوبی است، خودمان جلوتر می رویم؛ اما اگر انسان نداند کجا می رود، یک مقدار آهسته و کند می رود. کمی می رود، بعد می ایستد. ولی بالاخره ما را می برند کفار و اشقیا را به زور می برند. چقدر بشر جاهل است که او را به زور به طرف خدا می برند. زور او هم نمی رسد که نرود؛ جیغ می زند. خدا ما را بینا کند که ببینیم این مهمانی اعظم است. مهمانی خدا بعد از این عالم طبیعت است. هر چه از ایمان نصیب شما شده باشد، و سفره ی خدا را دیده باشید، آن مهمانی خداست، ملاقات خداست،. هر چه عبادت کردی جزایش آن است. 🌹 کتاب طوبای محبت یک، چاپ جدید(هجدهم) مجلس نهم صفحه ی ۹۹
