#ترس در اندیشهی
#سعدیدر اندیشهی سعدی،
#ترس جُستاری است
#پرسمانخیز و بَسوان درخور اندیشه.
وی بر این باور است، هرگاه از جایی ترسی در تو آمد، خویش را در آن بیفکن، چه اینکه ترس و نگرانی از خودِ آن چیز
#سختتر و دشوارتر است.
او به خوبی میداند، «ترس» مایهی
#کاستی است و با ناامیدی همراه است.
«هرآینه تا
#رنج نبری
#گنج برنداری و تا جان در
#خطر ننهی بر دشمن
#ظفر نیابی و تا دانه
#پریشان نکنی،
#خرمن برنگیری. نبینی به اندکمایه رنجی که بردم چه تحصیل راحت کردم و به نیشی که خوردم چه مایه عسل آوردم.
غواص اگر اندیشه کند کامِ نهنگ
هرگز نکند دُرّ گرانمایه به چنگ»
#گلستان، باب سوم، آسِمانَک شمارهی ۲۳
وی با نگاه به این رویکرد از
#راستی نیز سخن میگوید، راستییی که مایهی
#دلیری است. او میداند، بیگناهان بیباکاناند و ترس و بیمی بر آنان نخواهد بود.
به نگر تنها کسانی که دستِ کج دارند یا از راستی و درستی به دور افتادهاند، ناگزیر در بیماند.
زر که ناب است و باک نمیدارد از سنگزر!
«کس نیاید به خانهی درویش
که خراج زمین و باغ بده
... نشنیدهای که هر که
#خیانت ورزد، پشتش از
#حساب بلرزد.»
همان، باب نخست، آسِمانَک شمارهی ۱۶
#بلال_ریگی#پیام_پارسی پینوشت نگارنده:
پرسمانخیز: مسئلهدار
بَسوان: اغلب (بس+وان به روشِ فراوان)
سنگزَر : سنگی که با آن اندازه و چگونگی/کیفیت تلا و زر را میآزمایند.
آسِمانَک: «حکایت»، این واژه در نیمروز(جنوب) افغانستان و بلوچستان ایران کاربرد دارد
#ParsiRaPasBdar@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂#پارسی_را_پاس_بداریمپاسداشت زبان
پارسی آرمان همه
پارسی زبانان و ایرانیان است