در منابع گوناگون از #شاهزاده_ملک_قاسم_میرزا (۱۸۶۰-۱۸۰۷) پسر #فتحعلیشاه و #حکمران_ارومیه بعنوان اولین ایرانی نام برده شده که به #روش_داگرئوتیپ بر روی صفحه نقره اندود #عکاسی کرده اگر چه تاکنون هیچ داگرئوتیپ ایرانی باقی نمانده است. ورود #فرانسیس_کارلهیان_فرانسوی به ایران در پاییز ۱۲۳۷ به نوعی سرآغاز آموزش و گسترش عکاسی در ایران بود. #آقارضا_اقبالالسلطنه (۱۸۹۰-۱۸۴۳) حسب امر و علاقه #ناصرالدین_شاه زیرنظر این عکاس فرانسوی به آموختن عکاسی مشغول شد و پس از یادگیری این فن، در حوالی ۲۰ سالگی بدریافت لقب #عکاسباشی مفتخر گردید و شاه مکان مستقلی را در کاخ گلستان با عنوان #عکاسخانه به فعالیتهای وی اختصاص داد، از اینرو از وی بعنوان نخستین عکاس حرفهای ایران نام میبرند. او بعدها شاگردانی از جمله #عباسعلی_بیک را تربیت کرد و هم اکنون بخش مهمی از آلبومهای بجا مانده از #دوره_ناصری به عکسهای این عکاس و شاگردانش اختصاص دارد. او همچنین نخستین کسی است که از آستان قدس رضوی در مشهد و نیز بسیاری از بناهای تاریخی کشور عکاسی کرده، همچنین در سالهای ۱۸۷۸-۱۸۷۳ از همراهان ناصرالدینشاه در سفر اروپا بود و عکسهایی از مناظر و همراهان شاه گرفته است. اما تاریخ عکاسی ایران بیش از نام هر حاکم دیگری با ناصر الدینشاه (۱۲۷۵-۱۲۱۰) گره خورده. طبق برخی اسناد یکی از نخستین برخوردهای او با عکاسی زمانی بوده که طبق اعلام بعضی منابع در ۱۳ سالگی و زمانیکه بعنوان ولیعهد ایران در تبریز اقامت داشت در آذرماه ۱۲۲۳ سوژه دوربین #ژول_ریشار_فرانسوی شد. ظاهراً این آشناییهای اولیه سبب علاقه ولیعهد جوان به عکاسی شد بطوریکه پس از رسیدن به سلطنت در شهریور ۱۲۲۷ همواره یکی از حامیان اصلی گسترش عکاسی در ایران لقب گرفت. وی در بسیاری موارد دانسته یا ندانسته از عکاسی بعنوان وسیلهای برای مستندنگاری تاریخی و فرهنگی بهره جست و عکاسان دربار را به اقصی نقاط کشور فرستاد تا از شهرها و روستاهای مختلف و آثار تاریخی و اقوام و طوایف ایرانی عکس بگیرند و اغلب توضیحاتی هم برای هر عکس بنویسند. ناصرالدینشاه خود عکاسی را از فرانسیس کارلهیان آموخت و تا آخر عمرش عکسهای بسیاری از خود، زنان حرمسرا، غلامان و خدمتکاران دربار و شخصیتها و محیط اطرافش گرفت که بسیاری از آنها هماکنون در آلبومخانه کاخ گلستان یا سایر آرشیوهای تاریخی موجود است. اولین عکاسخانه عمومی ایران به دستور ناصرالدینشاه و به سرپرستی عباسعلیبیک (از شاگردان آقارضا عکاسباشی) فروردین ۱۲۴۸ در خیابان جباخانه تهران تاسیس شد. از دیگر مواردی که سبب همگانی شدن بیشتر عکاسی در ایران شد میتوان به آغاز آموزش آن در #دارالفنون اشاره کرد که نخستین مدرس آن هم فرانسیس کارلهیان بود. #سرهنگ_لوییجی_پشه اهل ناپل ایتالیا و معلم پیاده نظام ارتش ایران، در اردیبهشت ۱۲۳۷ برای نخستین بار با هزینه شخصی به جنوب ایران رفت و به #روش_کلودیون_تر عکسهایی از #تخت_جمشید و #پاسارگاد تهیه کرد و کمی بعد نسخههایی از آنها را در آلبومی به ناصرالدینشاه تقدیم نمود که میتوان آن را نخستین گزارش تصویری در ایران که دارای تاریخ مشخص است بشمار آورد که در البومخانه #کاخ_گلستان موجود است. #آنتوان_سوریوگین، #روسیخان، #ژول_ریشار، #ارنست_هولتسر، #مسیو_پاپاریان، #لوییجی_مونتابونه، #ژاک_دمرگان و #آلبرت_هوتز از دیگر خارجیانی هستند که طی سالهای اولیه ورود عکاسی به ایران تصاویر بسیاری با موضوعات مختلف از زندگی اجتماعی و مناظر و معماری ایران آفریدند یا دستی در آموزش عکاسی داشتند.
در منابع گوناگون از #شاهزاده_ملک_قاسم_میرزا (۱۸۶۰-۱۸۰۷) پسر #فتحعلیشاه و #حکمران_ارومیه بعنوان اولین ایرانی نام برده شده که به #روش_داگرئوتیپ بر روی صفحه نقره اندود #عکاسی کرده اگر چه تاکنون هیچ داگرئوتیپ ایرانی باقی نمانده است. ورود #فرانسیس_کارلهیان_فرانسوی به ایران در پاییز ۱۲۳۷ به نوعی سرآغاز آموزش و گسترش عکاسی در ایران بود. #آقارضا_اقبالالسلطنه (۱۸۹۰-۱۸۴۳) حسب امر و علاقه #ناصرالدین_شاه زیرنظر این عکاس فرانسوی به آموختن عکاسی مشغول شد و پس از یادگیری این فن، در حوالی ۲۰ سالگی بدریافت لقب #عکاسباشی مفتخر گردید و شاه مکان مستقلی را در کاخ گلستان با عنوان #عکاسخانه به فعالیتهای وی اختصاص داد، از اینرو از وی بعنوان نخستین عکاس حرفهای ایران نام میبرند. او بعدها شاگردانی از جمله #عباسعلی_بیک را تربیت کرد و هم اکنون بخش مهمی از آلبومهای بجا مانده از #دوره_ناصری به عکسهای این عکاس و شاگردانش اختصاص دارد. او همچنین نخستین کسی است که از آستان قدس رضوی در مشهد و نیز بسیاری از بناهای تاریخی کشور عکاسی کرده، همچنین در سالهای ۱۸۷۸-۱۸۷۳ از همراهان ناصرالدینشاه در سفر اروپا بود و عکسهایی از مناظر و همراهان شاه گرفته است. اما تاریخ عکاسی ایران بیش از نام هر حاکم دیگری با ناصر الدینشاه (۱۲۷۵-۱۲۱۰) گره خورده. طبق برخی اسناد یکی از نخستین برخوردهای او با عکاسی زمانی بوده که طبق اعلام بعضی منابع در ۱۳ سالگی و زمانیکه بعنوان ولیعهد ایران در تبریز اقامت داشت در آذرماه ۱۲۲۳ سوژه دوربین #ژول_ریشار_فرانسوی شد. ظاهراً این آشناییهای اولیه سبب علاقه ولیعهد جوان به عکاسی شد بطوریکه پس از رسیدن به سلطنت در شهریور ۱۲۲۷ همواره یکی از حامیان اصلی گسترش عکاسی در ایران لقب گرفت. وی در بسیاری موارد دانسته یا ندانسته از عکاسی بعنوان وسیلهای برای مستندنگاری تاریخی و فرهنگی بهره جست و عکاسان دربار را به اقصی نقاط کشور فرستاد تا از شهرها و روستاهای مختلف و آثار تاریخی و اقوام و طوایف ایرانی عکس بگیرند و اغلب توضیحاتی هم برای هر عکس بنویسند. ناصرالدینشاه خود عکاسی را از فرانسیس کارلهیان آموخت و تا آخر عمرش عکسهای بسیاری از خود، زنان حرمسرا، غلامان و خدمتکاران دربار و شخصیتها و محیط اطرافش گرفت که بسیاری از آنها هماکنون در آلبومخانه کاخ گلستان یا سایر آرشیوهای تاریخی موجود است. اولین عکاسخانه عمومی ایران به دستور ناصرالدینشاه و به سرپرستی عباسعلیبیک (از شاگردان آقارضا عکاسباشی) فروردین ۱۲۴۸ در خیابان جباخانه تهران تاسیس شد. از دیگر مواردی که سبب همگانی شدن بیشتر عکاسی در ایران شد میتوان به آغاز آموزش آن در #دارالفنون اشاره کرد که نخستین مدرس آن هم فرانسیس کارلهیان بود. #سرهنگ_لوییجی_پشه اهل ناپل ایتالیا و معلم پیاده نظام ارتش ایران، در اردیبهشت ۱۲۳۷ برای نخستین بار با هزینه شخصی به جنوب ایران رفت و به #روش_کلودیون_تر عکسهایی از #تخت_جمشید و #پاسارگاد تهیه کرد و کمی بعد نسخههایی از آنها را در آلبومی به ناصرالدینشاه تقدیم نمود که میتوان آن را نخستین گزارش تصویری در ایران که دارای تاریخ مشخص است بشمار آورد که در البومخانه #کاخ_گلستان موجود است. #آنتوان_سوریوگین، #روسیخان، #ژول_ریشار، #ارنست_هولتسر، #مسیو_پاپاریان، #لوییجی_مونتابونه، #ژاک_دمرگان و #آلبرت_هوتز از دیگر خارجیانی هستند که طی سالهای اولیه ورود عکاسی به ایران تصاویر بسیاری با موضوعات مختلف از زندگی اجتماعی و مناظر و معماری ایران آفریدند یا دستی در آموزش عکاسی داشتند.
وزیر اعظمی این حاج ابراهیم کلانتر پس از خواجه تاجدار به #فتحعلیشاه رسید و چون تمامی مشاغل دولتی را دربین خانواده و نزدیکانش تقسیم کرده بود و از طرفی سر خانواده دور و دراز #قاجار_ها بی کلاه مانده بود، طی توطئه ای #صدر_اعظم نگون بخت بهمراه تمامی اعضای خانواده اش در یک روز معین قتل عام شدند و از برادران و برادرزادگان و کل فامیل بزرگ هاشمیه تنها دو پسر خردسال حاجی ابراهیم کلانتر باقی ماند که یکی بنام #علیرضا همان موقع #مقطوع_النسل شد و تا پایان عمر #معتمد_حرمسرا_ی_فتحعلیشاه گردید و دگری بنام #علی_اکبر که چون به مرض آبله دچار بود و مردنی به نظر میرسید، به امان خدا رهایش کردند که تقدیر چنین بود آن طفل مردنی زنده بماند و چراغ خانواده هاشمی و قوام را که میرفت به خاموشی گراید روشن نگهدارد و از سر نو، نطفه یکی از بزرگترین فامیل های اشرافی ایران بسته شود. لازم بذکر است که تمامی افراد این خانواده که دستی در سیاست داشته اند، همگی از #سر_سپردگان#انگلیس بوده و چه بسا #خیانت های بسیاری به این آب و خاک روا داشته اند!
#سر_سپردگی آنان بقدری روشن بود که حتی #سر_دنیس_رایت می گوید: #قوام_الملک در ۱۹۱۱ که پناه به #کنسولی_انگلیس در شیراز آورده بود، به همان اندازه طرفدار #بریتانیا بود که دشمنان خونی اش #قشقایی_ها طرفدار #آلمان بودند و پس از مرگ قوام، پسرش لقب پدر را به ارث گرفت و ضمن حمایت از #انگلستان در #جنگ_اول_جهانی ، #مقرری_سالیانه ای از انگلیسیها دریافت میداشت.... همچنین #اشرف_پهلوی که بنا به دستور #رضا_شاه#همسر#علی_قوام شده بود، در کتاب چهره هایی در آینه میگوید: ... در روز دوم #حمله#متفقین به ایران که #تهران را #بمباران کردند، من که وحشت کرده بودم پسر کوچکم را بغل کرده و بسوی زیرزمین رفتم که دراین هنگام شوهرم (فرزند قوام الملک شیرازی) جلوی مرا گرفت و گفت بچه را بده تا او را به #سفارت_انگلستان ببرم!! خانواده او روابط نزدیکی با انگلیسی ها داشت.....
ــــــــــــــــــــــــ با سپـــــاس ــــــــــــــــــــــ علی سجادی ـــــــــــــــــــــــ بن مایه: هزار فامیل. علی شعبانی، ص ۲۳ الی ۲۶
روی سخنم با جماعتی ست که این عکس از دختری را که این دست آن می چرخانید و لای لاطائلاتتان به سخره می گیرید، خانم #تاج_السلطه#دختر#ناصر_الدین_شاه است که از زنان و مردان عصر خود و حتی همین عصر ، پیشگام تر بود و فهمیده نشد!! او عضو #انجمن_حریت_نسوان بود. طرفدار #مشروطه_خواهی بود. زمانی که بردگان سیاه پوست را به خدمت می گرفتند، او طرفدار برابری و برابرخواهی بود و نژاد پرستی را قبول نداشت. دختران و پسران عصر خودش را که می دید، از سطحی نگری شان رنج می برد. #پدرش ( #ناصرالدین_شاه ) و بخصوص #برادرش ( #مظفرالدین_شاه ) را به سختی #نقد کرده است. خطاب سخنم به شمایی است که ذهن های بسته تان، به مسخره کردن و دشنام دادن به این و آن منجر گشته است، بروید به خودتان بپردازید و کسب معلومات و معرفت کنید! و بدانید که شش فرزند و دو همسر #رضا_شاه نیز از #تبار_قاجاری بودند! #ژنرال_چشم_آبی ( #تیمسار_جهانبانی ) نیز از نبیره های #فتحعلیشاه ملعون است. پس به صرف اینکه تبار و خانواده کسی به قاجاریه می رسد، نمی توان و نباید در مقام تخطئه اشخاص برآمد. هر کسی پاسخگوی اعمال خودش است و نه پدرانش. همین تاج السلطنه در کتاب خاطراتش نوشته است: ...... هر کس مسخره تر بُود بیشتر طرف توجه است! هر کس که رذل تر، بیشتر مورد التفات بود!! تمام اشخاص بزرگِ عالی عاقل، خانه نشین شده و تمام مردم مفسد بی سوادِ نانجیب، مصدر کارهای عمدهٔ بزرگ.....
حقا که همین سخنش در عصر حاضر ایران با چنین مردمانی تازه است و قابل لمس در روزمره گی هایمان. جان کلام را بگویم: سبیل این دختر مال خودش است، اختیارش را دارد، تفکراتش برای همه است بخواهی نخواهی او اندیشمند بود.
#سپر#نادری #گنجینه#جواهرات#بانک_مرکزی ⤵️ سپر نادری مانند #تاج#فتحعلی_شاه ، یک اثر هنری فوق العاده و نمونه کاملی از تقارن و دقت ریاضی با وزن ۲۲۵ قیراط تزئین شده است که توسط ستارهای از ردیفهای الماس بیرنگ و یاقوت و زمرد احاطه که از #پوست_کرگدن ساخته شده است و در حدود ۱٫۵ فوت (۴۶ سانتی متر) قطر دارد. نادر در جنگهای بسیاری از این سپر استفاده کرده است. پوشش این سپر در ابتدا ساده بوده است که با دستور #فتحعلیشاه_قاجار#مرصع شده است. مرکز این سپر توسط یکی از بزرگترین یاقوتهای سرخ رنگ در جهان با وزن ۲۲۵ قیراط تزئین شده است که توسط ستارهای از ردیفهای الماس بیرنگ و یاقوت و زمرد احاطه شده است همچنین هشت زمرد بزرگ در اندازههای متفاوت پشت سر هم با یاقوتهای در میان زمرد به این سپهر ترکیبی از دقت ریاضی و پالایش هنری است. طراحان و هنرمندان این اثر هنری نفیس بدون شک یک کار دشوار را بدون دستگاههای برش و اندازه گیری دقیق در پیش داشته اند که میتوان آفریبش این اثر هنری را کمال هنر جواهر سازی در ایران نامید..
در منابع گوناگون از #شاهزاده_ملک_قاسم_میرزا (۱۸۶۰-۱۸۰۷) پسر #فتحعلیشاه و #حکمران_ارومیه بعنوان اولین ایرانی نام برده شده که به #روش_داگرئوتیپ بر روی صفحه نقره اندود #عکاسی کرده اگر چه تاکنون هیچ داگرئوتیپ ایرانی باقی نمانده است. ورود #فرانسیس_کارلهیان_فرانسوی به ایران در پاییز ۱۲۳۷ به نوعی سرآغاز آموزش و گسترش عکاسی در ایران بود. #آقارضا_اقبالالسلطنه (۱۸۹۰-۱۸۴۳) حسب امر و علاقه #ناصرالدین_شاه زیرنظر این عکاس فرانسوی به آموختن عکاسی مشغول شد و پس از یادگیری این فن، در حوالی ۲۰ سالگی بدریافت لقب #عکاسباشی مفتخر گردید و شاه مکان مستقلی را در کاخ گلستان با عنوان #عکاسخانه به فعالیتهای وی اختصاص داد، از اینرو از وی بعنوان نخستین عکاس حرفهای ایران نام میبرند. او بعدها شاگردانی از جمله #عباسعلی_بیک را تربیت کرد و هم اکنون بخش مهمی از آلبومهای بجا مانده از #دوره_ناصری به عکسهای این عکاس و شاگردانش اختصاص دارد. او همچنین نخستین کسی است که از آستان قدس رضوی در مشهد و نیز بسیاری از بناهای تاریخی کشور عکاسی کرده، همچنین در سالهای ۱۸۷۸-۱۸۷۳ از همراهان ناصرالدینشاه در سفر اروپا بود و عکسهایی از مناظر و همراهان شاه گرفته است. اما تاریخ عکاسی ایران بیش از نام هر حاکم دیگری با ناصر الدینشاه (۱۲۷۵-۱۲۱۰) گره خورده. طبق برخی اسناد یکی از نخستین برخوردهای او با عکاسی زمانی بوده که طبق اعلام بعضی منابع در ۱۳ سالگی و زمانیکه بعنوان ولیعهد ایران در تبریز اقامت داشت در آذرماه ۱۲۲۳ سوژه دوربین #ژول_ریشار_فرانسوی شد. ظاهراً این آشناییهای اولیه سبب علاقه ولیعهد جوان به عکاسی شد بطوریکه پس از رسیدن به سلطنت در شهریور ۱۲۲۷ همواره یکی از حامیان اصلی گسترش عکاسی در ایران لقب گرفت. وی در بسیاری موارد دانسته یا ندانسته از عکاسی بعنوان وسیلهای برای مستندنگاری تاریخی و فرهنگی بهره جست و عکاسان دربار را به اقصی نقاط کشور فرستاد تا از شهرها و روستاهای مختلف و آثار تاریخی و اقوام و طوایف ایرانی عکس بگیرند و اغلب توضیحاتی هم برای هر عکس بنویسند. ناصرالدینشاه خود عکاسی را از فرانسیس کارلهیان آموخت و تا آخر عمرش عکسهای بسیاری از خود، زنان حرمسرا، غلامان و خدمتکاران دربار و شخصیتها و محیط اطرافش گرفت که بسیاری از آنها هماکنون در آلبومخانه کاخ گلستان یا سایر آرشیوهای تاریخی موجود است. اولین عکاسخانه عمومی ایران به دستور ناصرالدینشاه و به سرپرستی عباسعلیبیک (از شاگردان آقارضا عکاسباشی) فروردین ۱۲۴۸ در خیابان جباخانه تهران تاسیس شد. از دیگر مواردی که سبب همگانی شدن بیشتر عکاسی در ایران شد میتوان به آغاز آموزش آن در #دارالفنون اشاره کرد که نخستین مدرس آن هم فرانسیس کارلهیان بود. #سرهنگ_لوییجی_پشه اهل ناپل ایتالیا و معلم پیاده نظام ارتش ایران، در اردیبهشت ۱۲۳۷ برای نخستین بار با هزینه شخصی به جنوب ایران رفت و به #روش_کلودیون_تر عکسهایی از #تخت_جمشید و #پاسارگاد تهیه کرد و کمی بعد نسخههایی از آنها را در آلبومی به ناصرالدینشاه تقدیم نمود که میتوان آن را نخستین گزارش تصویری در ایران که دارای تاریخ مشخص است بشمار آورد که در البومخانه #کاخ_گلستان موجود است. #آنتوان_سوریوگین، #روسیخان، #ژول_ریشار، #ارنست_هولتسر، #مسیو_پاپاریان، #لوییجی_مونتابونه، #ژاک_دمرگان و #آلبرت_هوتز از دیگر خارجیانی هستند که طی سالهای اولیه ورود عکاسی به ایران تصاویر بسیاری با موضوعات مختلف از زندگی اجتماعی و مناظر و معماری ایران آفریدند یا دستی در آموزش عکاسی داشتند.