💚 شعر ناب 💚

بگذر از نی، من حكايت ميكنم
وز جدايی ها شكايت ميكنم
ناله های نی ، از آن نی زن است
ناله های من ، همه مال من است
شرحه شرحه سينه ميخواهی اگر
من خودم دارم ، مرو جای دگر
اين منم كه رشته هايم پنبه شد
جمعه هايم ناگهان يكشنبه شد
چند ساعت ، ساعتم افتاد عقب
پاك قاطی شد سحر با نيمه شب
يك شبه انگار بگرفتم مرض
صبح فردايش زبانم شد عوض
آن سلام نازنينم شد «هلو»
وآنچه گندم كاشتم ، روييد جو
پای تا سر شد وجودم «فوت» و«هد»
آب من«واتر» شد و نانم«برد»
وای من! حتي پنيرم «چيز» شد
است و هستم ، ناگهانی «ايز» شد
من كه با آن لهجه و آن فارسی
آنچنان خو كرده بودم سال سی
من كه بودم آنهمه حاضر جواب
من كه بودم نكته ها را فوت آب
من كه با شيرين زبانيهای خويش
کار خود در هر كجا بردم به پيش
آخر عمری ، چو طفلي تازه سال
از سخن افتاده بودم ، لال لال
كم كمك ،‌ گاهي «هلو» ، گاهي «پيليز»
نطق كردم! خرده خرده ، ريز ريز
در گرامر همچنان سردرگمم
مثل شاگرد كلاس دومم
گاه «گود مورنينگ» من جای سلام
از سحر تا نيمه شب دارد دوام
با در و همسايه هنگام سخن
لرزه می افتد به سر تا پای من
مي كنم با يك دو تن اهل محل
گاهگاهي يك «هلو» رد و بدل
گر هوا خوبست يا اين كه بد است
گفتگو درباره اش صد در صد است
جز هوا ، هر گفتگويی نابجاست
اين جماعت ، حرفشان روی هواست
بگذر از نی ، من حكايت مي كنم
وز جدايی ها شكايت مي كنم
نی كجا اين نكته ها آموخته
نی كجا داند نيستان سوخته
نی كجا از فتنه های شرق و غرب
داغ بر دل دارد و تيشه به فرق
بشنو از من ، بهترين راوی منم
راست خواهی ، هم نی و هم نی زنم
سوختند آنها نيستان مرا
زير و رو كردند ايران مرا
كاش ميماندم در آن محنت سرا
تا بسوزانند در آتش مرا
تا بسوزانندم و خاكسترم
در هم آميزد به خاك كشورم
ديدی آخر هر چه رشتم پنبه شد
جمعه هايم ناگهان يكشنبه شد

هادی خرسندی

دست و پایم سست میگردد نگاهم میکنی ،،،
این دل شوریده را یک بوسه راضی می کند...

#مرتضی_شاکری

‌‌



شیخ اگر گفت حرام است تو نشنیده بگیر

گوش مــا نیست به حرف دگران ای ساقی




جواد_زهتاب

من بــودم و کنجی و حــریفی و سکوتی

غم را که نشان داد؟ بلا را که خبر کرد؟

#دهلوی

با خون خود دوباره رقم می‌زنم تو را
ای زندگی ساده بهم می‌زنم تو را

امروز اگر به کام دل خسته نگذری
فردا مگر به فرق سرم می‌زنم تو را

گیرم به گوش هر که صدای تو خوش نخورد
گیتار من! برای خودم می‌زنم تو را

تو خوش‌ترین فروغ حیاتی به چشم من
کی پیش آب و آینه کم می‌زنم تو را؟

در جذر و مد، سرود من از تو لبالب است
در ساز زیر و نغمۀ بم می‌زنم تو را

آهسته،اشپلاق زنان، درد دل کنان
در جاده صبح زود قدم می‌زنم تو را

عفیف_باختری

رنجیدم و خندیدم و از درد نگفتم
از آنچه که دنیا سرم آورد نگفتم
با هیچ کسی غیر خدا هیچ زمانی
با آنچه که او با دل من کرد نگفتم

گر دُری در دل نهان داری برون آر از صدف
ور نداری  حرف نیکی  لب فروبند از سخن

فیض کاشانی

از درد ترک خورده و از زخم کبودیم
کوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیم

او می رود و هر قدمش لاله و نسرین
ما سنگ‌تر از قبل همانیم که بودیم

ما شهرتمان بسته به این است بسوزیم
با داغ عزیزیم که خاکستر عودیم

تن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته‌ست
از غیرتمان بود ، نوشتند حسودیم

جوگندمی از داغ غمش تار به تاریم
در حسرت پیراهن او پودبه‌پودیم

پیگیر پریشانی ما دیربه‌دیر است
دلتنگ به یک خنده‌ی او زودبه‌زودیم

بر سقف اگر رستن قندیل فراز است
ما نیز همانیم ، فرازیم و فرودیم

یک روز می‌آید و بماند که چه دیر است
روزی که بفهمد که چه گفتیم و که بودیم

بعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغم
آمد ببرد آنچه ز تو تازه سرودیم

@

دردِ ما زخم رقیبان ستمکار نبود
ترسِ ما حیله‌ی آن دشمنِ مکار نبود

آن‌که ما را به زمین می‌زد و گریان می‌کرد
نارفیقی‌ست که همراه و وفادار نبود

هر که با ما سخن از نان و نمکدان می‌زد
نانِ ما خورد و دلش با دل ما یار نبود

غم که در سینه‌ی ما جای خودش را دارد
یک نفر با دل ما یاور و غمخوار نبود

اشکِ ما را که همین قوم به فریاد زدن
ورنه این دل به کسی گریه بدهکار نبود

زهرِ نامرد به این سینه دگر ما را بس
این دل سوخته‌ی ما که خطا کار نبود

#محمدرضا_عبدالله_زاده

آذر
دخترِِ ته تُقاری پاییز است
دُردانه‌ی فصل‌ِ عاشقی
پُلی‌ست بینِ پاییزِدلتنگی وزمستانِ بی‌قرار
آذر دختریست با موهای قرمز
و گونه‌های سُرخ همچو انار
و دلی نازک‌تر از شیشه
آذر عاشق است
عاشقِ بی ادعای چشم انتظار
دل تنگ که می‌شود
زیرِ چترِ ابرِ دلتنگی
می‌زند زیر باران
و های‌های در خلوتِ پاییزی خود
می‌باردومی‌باردو می‌بارد .

#محسن_شکراللهی

از باغ میبرند چراغانی ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی ات کنند

پر کرده اند صبح ترا از ابر های تار
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند۷

یوسف به این رها شدن از چاه دل مبند
ای بار میبرند که زندانی ات کنند

ای گل گمان نکن به شب جشن میروی
شاید به خاک مرده یی ارزانی ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه یی بترس که شیطانی ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه ایست که قربانی ات کنند


فاضل نظری

تو اگر دغدغه ات مردم شام و یمن است

من دلم پیشِ غریبے ست که نامش وطن است

گندمے را که تو از کیسه ے ما مے بخشی

سهم نانے ست که در سفره ے امثالِ من است

#مصطفی_علوی

تو را از آب می‌گیرم، تو را از بین ماهی‌ها
اگر این گریه بگذارد، اگر این بی‌پناهی‌ها

به‌حال مرد نابینا چه‌گونه سود خواهد داشت؟
چراغ کوچکی روشن بسازد، در سیاهی‌ها

نترس از گم شدن مریم، سراغم آمدی هرگاه
تنم را توته توته می‌گذارم، بر دو راهی‌ها

بنازم دست نقاشی، که بر رغم پشیمانی
دل خونین آدم را کشیده بر صراحی‌ها

خطر پشت خطر یک‌سو، سر طاس و سفر یک‌سو
من و این فصل تابستان، من و این بی‌کلاهی‌ها

اگر دیدی به‌خاک افتادن گل‌های‌سوری را
به یاد آور، خزان در ذات خود دارد تباهی‌ها

#کاوه_جبران

باز آمدم که فکر تو را آب و گل کنم
مادر! اجازه هست کمی درد دل کنم

مادر! اجازه هست که چیزی بگویمت
از حس دردناک مریضی بگویمت

از حس دردناک خودم کودک خرت
اصلاً بلای بد شده این بچه بر سرت

هرگز بنای کاخ امیدت نبوده‌ام
دستی به روی موی سپیدت نبوده‌ام

مادر! ببین که دربه‌دری عادتم شده
شب‌ها شراب و لندغری عادتم شده

شب‌ها و روزها شده من خانه نیستم
اصلاً به زندگی سرسوزن ...نه نیستم

یک سو شراب و شعر و جهانی شبیه گور
یک سو چخوف و نیچه و لعنت به بوف کور

یک سو فرار و نفرتی از هرچه آدم است
یک سو دلی که سخت گرفتار مریم است

افتاده‌ام میان بلاهای روزگار
کس نیست یک صدا بزند،‌های روزگار!

کاوه جبران

نیستی مریم ببینی چشم های ساده را
دیده دیده کور گشته طول و عرض جاده را
نیستی اما بیا و خاطراتت را ببر
ناجوان مردانه کندی بیخ یک شهزاده را
ذره ذره خاک راهت میشدم آخر چرا
ذره ذره آب کردی، ذره آماده را
زیر دل هر شب دعایت میکنم جز مادرم
ای خدا هرگز نبخشی هرچه جنس ماده را
مرگ هم بی تو سراغم را نمیگیرد ولی
آرزو دارم ببینی مرگ این دلداده را
کاش میشد زندگی را مثل فلمی سر کنیم
کاش میشد میگرفتی دست یک افتاده را

#کاوه_جبران

فریاد! که ما بی‌خبران، گرسنه مردیم
با هر نَفَس از خوانِ کَرَم بود، صلا ها

👤بیدل

من که الا عاشقی جرمی نکردم هیچ وقت
این عقوبت‌های پی در پی جزای من نبود

#فروغی_بسطامی

از حیا مگذر که در ناموسگاه اعتبار
شرم مردان را وقار است و زنان را زیور است

بیدل

چشمانت

انگیزه ی شعر است...

نگاهم کن...






#محمد_قدیم

ما گشته ایم، نیست، تو هم جست وجو مكن
آن روزها گذشت، دگر آرزو مکن

دیگر سراغ خاطره های مرا مگیر
خاكستر گداخته را زیر و رو مکن

در چشم دیگران منشین، در کنار من
ما را در این مقایسه بی آبرو مکن

راز من است غنچه لب های سرخ دوست
راز مرا برای کسی بازگو مکن

دیدار ما تصور یک بی نهایت است
با یکدگر دو آینه را رو برو مکن...

فاضل نظری