Pazudharma

🖋 حیواناتِ کوچک؛ مسوولیتِ بزرگ.

▪️در زمانه ای که ویروس کرونا با غفلت و بی تفاوتیِ مردم و مسوولین فرصت و فضایِ مناسبی برای اوجِ دوباره یافته و محرومیت ها و محدودیت ها را باری دیگر به زندگی ها سرازیر کرد؛ زمانی که #مجلس و اعضایِ یک دولتِ واحد هنوز قادر نیستند درباره ی موضوعی ساده مثلِ #کنکور به تصمیمی درست برسند و اَسَف بارتر از این، در جایی که زمزمه هایِ وجودِ «مافیای کنکور» هم به گوش می رسد تا در کنارِ تمامِ مافیاهای موجود رخ بنمایاند؛ در سرزمینی که مردمِ آن، هر یک به نوعی و به فراخورِ حال و روزشان، دغدغه های اقتصادی و اجتماعی و روزمرگی دارند و جانشان را در این راه از دست می دهند و به طور کلی، در وضعیتی که فقط بیانگرِ یک جامعه ی بیمار و ناسالم است که نیاز به درمانی ریشه ای و اساسی دارد، به میانِ آمدن جراحی زیبایی بر روی حیوانات خانگی می تواند برای مردم(چه آنان که با مسوولیتِ نگهداری از یک حیوان آشنا هستند و چه کسانی که نه تنها بیگانه بلکه مخالفِ آنند) سنگین باشد و به ویژه، متولیانِ این امر را چنان به درد آورد تا به واکنش و اعتراض و محکوم و مردود کردن وادار نماید.

▪️«جامعه دامپزشکی حیوانات کوچک» در دفاع از «قاطبه صنعت دامپزشکان حیوانات خانگی در ایران» با صدورِ نامه ای توئیتِ مربوط به جراحی های زیبایی بر روی حیوانات خانگی را محکوم و مردود اعلام کرد. در این بیانیه دو نکته حائز اهمیت است که به آنها می پردازیم. همانطور که پیشتر هم اشاره شد بر این باوریم شاید برخی جراحی ها از جمله بینی و بوتاکس بر روی حیوانات انجام نمی شود ولی این موضوع هیچ توجیهی برای ضعفِ موجود در عملکردِ این «قاطبه»، نظام دامپزشکی و بی اخلاقی های رایج نیست و نخواهد بود. افزون بر این، باید به این واقعیت توجه شود که یک جامعه به مثابه ی یک سیستم یا نظام است که از اندام ها یا بخش های بسیار متفاوتی تشکیل شدند؛ که هر یک #نقش و #کارکرد خودشان را دارند؛ که نمی توان این بخش های یک نظام و سیستم را بر اساسِ سلیقه ها و رجحان های شخصی طبقه بندی کرد. به طور مثال، همان طور که نمی توان در ساختاری به نام بدن، بیماری های پوستی را در مقایسه با بیماری های قلب و عروق دارای اهمیتِ کمتری دانست، به همین نسبت نمی توان مشکلات یا بیماری های حیوانات را نسبت به موضوعاتِ سیاسی بی اهمیت تلقی کرد.

1- «بی شک هدف غایی و عالیه دامپزشکی به ویژه طب حیوانات خانگی چیزی جز کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی این موجودات زیبای آفرینش نیست...»

▪️به نظر می رسد قاطبه ی دامپزشکان یا واقعیتِ های کفِ کلینیک ها و بیمارستان های دامپزشکی(حتی اعضای خودش!!!!) به طور کلی بی خبر است و/یا هم چون فضایِ حاکم بر جامعه، به واکنشِ دفاعی به نامِ انکار و تکذیب مبتلا شده است تا به این ترتیب بتواند از بارِ سنگینِ مسوولیت ها شانه خالی کند!
🔺صحبت از کدام «کاهش درد» و صحبت از کدام «بهبود کیفیت زندگی» است؟!
البته اگر منظور از کاهش درد یوتانایزِ سگی است که دستش شکسته و/یا به بیماری #دیستمپر مبتلا شده است، حق کاملا به جانبِ این «قاطبه» است!!! اگر انتخابِ مرگ به جایِ درمانِ بیماری از رسالت های این «صنف مظلوم»(به تعبیر #حکیم_مهر) است، بی گمان، این هدف محقق شده و می شود!
🔺در جایی که هیچ #آموزشِ خاصی به سرپرستانِ حیوانات خانگی در #نگهداری_مسوولانه ارائه نمی شود، صحبت از کدام بهبودِ کیفیت زندگی است؟! آن هم در ساختارِ نهادی چون «جامعه دامپزشکی حیوانات کوچک» که اصلی ترین هدفِ خود را این گونه معرفی می کند: «ایجاد ارتباط هر چه بیشتر بین دامپزشکان شاغل در این حرفه و آگاهی دادن به کلینیک های حیوانات خانگی و همچنین دامپزشکان و علاقمندان به حیوانات خانگی می باشد.»
این هدف چگونه به بیماران خدمت می کند؟! منظور از «آگاهی دادن به کلینیک های حیوانات خانگی» به طور دقیق یعنی چه؟

2- «جامعه دامپزشکی حیوانات کوچک» این اطمینان را هم داده است که «قاطبه»ی مورد نظر «از لحاظ علمی و وجدان کاری در سطح بالایی حتی نسبت به کشورهای منطقه قرار دارند...»!!!

▪️فقط یادآور می شویم که طرح چنین ادعایی آن هم از سویِ یک صنفِ تحصیل کرده(!) بایستی براساسِ داده های واقعی، واقعیت های موجود، بازخوردهای دریافتی(به طور مثال از طریق پرسشنامه و روش های مختلف تحقیق) و در دسترس بودن تمامِ اینها امکان پذیر است و نه توهم و رویا!!!

فلور خواجوی
https://t.center/pazudharma