Pazudharma

‍ 🖋 حکایتِ یک امداد و نجات

◾️یک #سگ_بومی یک باره در وسط شهر ظاهر می شود که از منظر #مردم، ظاهری «ناخوشایند» دارد! سگی که به یک موجود فضایی تشبیه شده که در قسمت بالایی بدن و گردن مو دارد و بقیه بدن او فقط پوست است.

◾️از همین منظر، این سگ حتی با تنفس خودش می تواند محیط را #آلوده و یک شهر را بیمار کند!

◾️تلفن های همراه به کار می افتند تا به هر سامانه ای که در حافظه مردم ثبت و ضبط شده است از حضور یک موجود عجیب و غریب و غیرقابل شناسایی خبر دهند.

◾️#اداره_کل_محیط_زیست، #آتش_نشانی و شاید سامانه #شهرداری(که بیشتر به سامانه #کشتار_سگ ها تغییرِ کاربری داده است!) از دمِ دست ترین شماره هایی است که مردم به آنها متوسل می شوند.

◾️طبق بند 5 شرح وظایف آتش نشانی و خدمات ایمنی شهرداری تهران «مقابله با حیوانات وحشی و موذی» از جمله وظایفی است که یک #آتش_نشان برعهده دارد که به نظر می رسد تک تک واژگانِ به کار رفته در این بند ابتدا مشمول تعریف درست و دقیق و سپس، بازنگری است!

◾️ به نظر نمی رسد «مقابله با یک حیوان وحشی و یا موذی» در راستای وظایفی باشد که طبق بند 7 همین شرح وظایف «در آن جان و مال شهروندان در معرض خطر قرار می باشد.»

◾️به بیانی بهتر، اگر برای جان و مال #شهروندان احترام و ارزشی این چنین قایلیم و برای امداد و نجات آنها، تا پای جان پیش می رویم و آتش نشانان با #ازخودگذشتگی تمام این مهم را بارها و بارها به اثبات رسانده اند، نمی توانیم با «حیوانات وحشی و موذی» به «مقابله» بپردازیم. بلکه باید همان روحیه امداد و نجاتِ اصولی در موردِ تمام #زیستمندان و بدون بکارگیری هیچ صفتی از جمله «وحشی» و «موذی» انجام گیرد- حتی اگر یک حیوان از گونه #حیات_وحش شهری باشد مانند #روباه.

◾️#تماس_های_مردمی به نتیجه می رسد و در نهایت، سازمان آتش نشانی وارد عمل شده و این موجود را با وضعیتی که در تصویر کاملا مشخص است می گیرد و به خودرو منتقل می کند. در این فرآیند، به نظر می رسد که حتی هیچ مشورتی با #دامپزشکِ مستقر در اداره کل سازمان حفاظت محیط زیست هم صورت نگرفته است تا با توضیح مشخصات ظاهری، اطلاعات درست و کارشناسانه ای دریافت شده و براساس آن اقدام شود.

◾️در بررسی صحنه های جنایی، حتی #عکاسان نیز از #دستکش استفاده می کنند! ولی ما در کشورمان برای #جمع_آوری زباله های آلوده نیز با #فرهنگ_استفاده از دستکش فرسنگ ها دور و بیگانه ایم!!!

◾️اگر به جای این سگ بومی، فردی با درجه #سوختگی حاد و ظاهری «ناخوشایند» بود، آیا #امدادگران باز به همین روش و از ترس #آلودگی، آن شهروند #مصدوم را این گونه حمل و منتقل می کردند؟

◾️آیا اساسا، یک بیمار را باید به شکلی اصولی و استاندارد حمل کرد یا صرفا بنابر قضاوت های ارزشی و اخلاقی با او رفتاری #مغرضانه داشت؟

◾️همین رفتار، به خودیِ خود، چه پیام های اخلاقی به مردمی که ناظر بر صحنه هستند می دهد؟ آیا راهنمای درستی برای رفتار آنها با حیوانات است؟ بین این رویه و #سنگسار کردن آن #سیاهگوشِ مادر ارتباطی نیست؟! سلاخی کردن #خرس_های_سمیرم چطور؟!

◾️با مشاهده هر نوع صحنه #خشونت_آمیز در سطح #جامعه چرا مردم به جای #انزجار به #رضایت_خاطر دست می یابند!؟

🔺نَفَسِ حیوانات ما به شماره افتاده است! این نَفَس ها را می توان شنید و شمرد...

◀️ به جای #دفاعِ تمام قد از این حرکت ها، به جای جست و جو و پیدا کردن هر ریسمانی که بتوان با توسل به آن «توجیه» کرد تا شاید برخی #انگیزه های شخصی و نیات هدفمند را سیراب نماییم، به بررسی ساختاری و #آسیب_شناسیِ علمی و همه جانبه بپردازیم. با دفاع از این اقدامات اشتباه، ما شاید خودمان را «موجه» و «مثبت» جلوه بدهیم ولی به حال حیوان و جامعه و کشور هیچ قدم مثبت و سازنده ای برنمی داریم!

https://t.center/pazudharma

عملکرد #شهرداری در به #قتل رساندن #وحشیانه_سگ ها علاوه بر #ناآگاهیِ مطلق این #ارگان_دولتی از حیوانات، تداعی کننده مفهوم «جرایم کینه ورزانه» است که در مورد #جرایمی به کار می رود که هدفش تحقیر کردن یا از میان بردن اعضای گروه اقلیتی است که مجرمین کینه ورز از آنها «تنفر» دارند. مرتکبین این #جرم افرادی متعصب هستند که با قایل شدن تبعیض, #خشونت های درونی خود را به مرحله ظهور می رسانند.
اگر این استدلال های منطقی که #کشتار وحشیانه سگ ها در کاهش جمعیت آنها تاثیر ندارد، ترس مردم را از بین نمی برد، باور به «نجاست» را تغییر نمی دهد و بیماری های مشترک بین انسان-حیوان را ریشه کن نمی کند همچون میخ آهنی است که نرود در سنگ، از چه روشی می توان برای مهار کردن این ناآگاهان دارای «قدرت» استفاده کرد؟!
آیا این روش می تواند #تصویب_قانون باشد؟ ضروری است بدانیم که #قانون سیستمی از #هنجارهای یکسان برای نظم بخشیدن به رفتارهای انسانی است. هدف از تثبیت چنین سیستمی برقراری کنترل های اجتماعی است. قوانین معمولا نه از طریق آداب و رسوم بلکه توسط آمرین(سیاسی) جامعه تفسیر و اعمال می شود. حال در جایی که «آمرین سیاسی» در تفکر و واژگان خود سگ را حیوونی «#ولگرد» می دانند و/یا او را اصلا بعنوان حیوان قبول ندارند که خود را موظف به حمایت و حفاظت از او کنند، چگونه می توان انتظار تدوین قانونی را داشت که طی آن زندگی این موجود در تمام جوانب تضمین شود؟ رسیدگی به «جرم کینه ورزانه»-ای که سالهاست توسط شهرداري و سازمانهای تابعه به وحشیانه ترین و بی رحمانه ترین شکل انجام می شود چگونه خواهد بود؟
تک تک ماموران معذوری که براحتی #تفنگ خود را به سوی حیوانی بی دفاع در تاریکی شب نشانه رفته و او را نقش بر زمین کردند، #بچه های کوچک را در پناه #مادر و مادرشیرده را درکنار فرزندان و سگ بیمار را به قتل رساندند و یا فرزندان کوچک را همانند تکه ای سنگ به داخل ماشین پرت کردند، پس از تصویب قانونی که بدلیل تخصصی نبودن اشکالات بسیاری خواهد داشت، کمبودهای روحی و روانی خود را چگونه برطرف خواهند کرد؟
اینها سوالاتی اساسی است که باید در پی یافتن پاسخی برای آنها باشیم. برخورد با بیماران روحی و روانی جامعه تنها با تصویب قانون حمایت از حیوانات نمی توان تضمین کرد. این مقوله پیش درآمدهای بسیاری دارد که باید مورد توجه قرار گیرند و بررسی علمی و کارشناسانه شوند.
اما تا تحقق اين مهم، ما #انزجار کامل خود از رویه ای که شهرداری و تک تک #کارکنان او در برخورد با انسان-حیوان دارند با صدایی بلند اعلام می کنیم...
اميدواريم تك تك سگ هايي كه به دست كارمندان اين #نهاد_دولتي به قتل رسيدند و خونشان ريخته شد، بتوانند آنها را ببخشند...
https://telegram.me/Pazudharma