شاه فرتوت ابریقستان

‍ ‍ بازخوانی سقوط #قذافی و محمدرضاشاه از زبان سردار #حسین_علایی

✍ #حسین_علیزاده
(بخش دوم)

سرانجام سردار علایی پایان قذافی را چنین ترسیم می‌کند که
«برخورد غلط قذافی با اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و پیمان ناتو داد که بتوانند با استفاده از ظرفیت حقوقی شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت طلایی برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود و نیز گسترش حضور نظامی در شمال آفریقا و تقویت نیروهایشان در حوزة دریای مدیترانه و تسلط بر چاه‌های نفت لیبی استفاده کنند.»

💢 شرح سقوط #شاه

حسین علایی در ۱۹ دی ۱۳۹۰ ( یک سال پیش از سقوط قذافی) مقاله‌ای از خود به یادگار گذاشت که کسی را باور آن نمی‌رفت. او نه شرح سقوط شاه بلکه شرح سقوط نظامی را ترسیم می‌کند که اگر تدبیری اندیشیده نشود بر آن همان خواهد رفت که بر شاه رفت.
علایی در یادداشت خود که به مناسبت قیام ۱۹ دی ۱۳۵۶ به تحریر درآورد، چنان اشارات واضحی را به کار بست که بر بسیاری این باور حاصل آمد که او در صدد مقایسه رفتار #علی_خامنه‌ای با محمدرضا_پهلوی بر آمده است. این تلقی باعت شد که به منزل مسکونی او یورش برده شود و برخی قصد جان او را کنند.
علایی شرح سقوط شاه را چنین آغاز می‌کند:
«روز ۱۹ دی ماه سال ۱۳۵۶ سر آغاز قیامی مردمی و فراگیر است که ظرف حدود یک سال توانست شاه را از کشور بیرون کند... بهانه آن را خود حکومت فراهم کرد... حکومت شاه به بهانه نداشتن مجوز برای راهپیمایی به طلاب و جوانان در خیابان صفائیه حمله کرد... هرچه بر کشته‌های خیابانی و بازداشت مردم و تعداد زندانیان سیاسی افزوده می‌شد عملا از اقتدار نظام شاهنشاهی کاسته می‌شد»
سردار علایی پس از شرح چرایی و چگونگی سقوط شاه با به کار بردن عبارتی که #خامنه‌ای به کار بسته بود، می‌نویسد:
احتمالا شاه پس از خروجش از کشور از خود پرسیده که:
«اگر به مردم معترض اجازه راهپیمایی مسالمت‌آمیز را می‌دادم و آنها را متهم به اردو کشی و زورآزمایی خیابانی نمی‌کردم، مسئله خاتمه نمی‌یافت؟ آیا اگر به جای حصر کردن بعضی از بزرگان در خانه‌هایشان باب گفتگو با آنها را باز می‌کردم، کار به فرار من از کشور می‌انجامید؟ اگر به جای اتهام زدن به مردم که خارجی‌ها عامل تحریک شما هستند به شعور جمعی آنها توهین نمی‌کردم حالا خودم مجبور بودم به خارجی‌ها پناه ببرم؟»

جمهوری اسلامی در شرایط مشابه
اینکه یک فرمانده عالیرتبه سپاه همچون حسین علایی یک بار به بهانه سقوط شاه و بار دیگر به بهانه سقوط قذافی دست به قلم برد و حکایت سقوط دو حکومت را ترسیم کند، این گمان را قوت می‌بخشد که او برای نظام جمهوری اسلامی همان سرنوشت را گمان دارد، اگر همان روش ها را به کار بندد که شاه و قذافی به کار بستند. این گمان وقتی قوت می‌گیرد که به یادآوریم علایی معترض به خشونت عریان حاکمیت در ۸۸ بود.
بازخوانی سقوط قذافی و شاه آن هم از زبان یک فرمانده سپاه اینک معنایی ژرف دارد وقتی به یادآوریم مردم ایران در گوشه گوشه کشور دست به اعتراض زده اند به ویژه وقتی می‌دانیم خیزش اخیر مردم ناشی از فقر و فاقه و ظلم و فساد و تبعیض است.
مداخله نظامی علیه قذافی در حالی به اجرا گذاشته شد که او گمان می‌کرد باب دوستی با غرب را گشوده است.
جمهوری اسلامی همین را هم ندارد. این در حالی است که مثلث ریاض–تل‌آویو–واشنگتن نیز به هم رسیده‌اند.
آنچه سردار علایی درباره سقوط شاه و قذافی نوشته بود پیش بینی روزی همچون امروز بود که در ایران شاهد خیزش گرسنگان هستیم و سرکوب را هیچ فایده‌ای نیست.

بخش اول:
https://t.me/oldkingofebrighestan/46902

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan

‍ بازخوانی سقوط #قذافی و محمدرضاشاه از زبان سردار #حسین_علایی

✍ #حسین_علیزاده
(بخش اول)

«شیوه غلط برخورد قذافی در آرام سازی اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و ناتو داد که با استفاده از شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود استفاده کنند.»

این سخن دقیق، ارزیابی یکی از بلندپایه‌ترین اعضای پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یعنی #حسین_علائی، فرمانده پیشین نیروی دریایی #سپاه و رئیس پیشین ستاد مشترک سپاه است.
او این تحلیل را در ۳۰ دی ۱۳۹۱ یعنی به فاصله دو روز از کشته‌شدن #معمر_قذافی به رشته تحریر درآورده بود.
علایی به رغم مقام رفیعش در مدارج نظامی از نادر فرماندهان ارشد سپاه پاسداران است که صاحب فکر و قلم در حوزه روابط بین‌الملل است.
شرح آنچه که علایی به قلم توانایش به تصویر کشیده، علت قتل فجیع رهبری است که با "ساده_زیستی" حکومت خود را شروع کرده بود، خود را "رهبر_انقلاب_اسلامی_جهانی" می‌نامید ولی به دست مردمانش به خفت‌بارترین طرز ممکن کشته شد. این در حالی بود که در دوران رهبریش، تحصیلات رایگان را در کشور به راه انداخت و توانست در دوران زمامداری خود ۲۵ درصد از واجدین شرایط جمعیت شش و نیم میلیونی لیبی را به سطح تحصیلات عالیه برساند... در حکومت او درآمد سرانه نزدیک به ۱۰ هزار دلار بود.
اما، چرا قذافی به دست همان مردمی که گمان داشت بهترین کشور را برایشان ساخته به فجیع ترین وضع کشته و کشورش اینک عملا چند پاره شده است؟ شاید کمتر کسی بتواند باور کند کشور امن لیبی در دوران قذافی به یکی از پایگاه های داعش تبدیل شده و در این کشور اینک برده فروشی امری عادی شده است.
در پاسخ به پرسش بالا، سردار علایی به طرز معناداری نور بر علل فروپاشی حکومت قذافی می تاباند. او می نویسد:
«سرهنگ معمر قذافی داعیه مبارزه با استعمار جهانی را داشت و با این بهانه عملا تمام آزادی‌های سیاسی و اجتماعی را از ملت لیبی سلب نمود و یک سیستم بسته حکومتی را ایجاد کرد. مشخص است که سیستم‌های سیاسی بسته نسبت به سیستم‌های باز اشتباه بیشتری می‌کنند زیرا مقامات دولتی در این نوع سیستم‌ها در فضایی محدود و بسته تصمیم می‌گیرند و همۂ فعالیت‌ها و اقدامات آنها با مجوز شخص اول مملکت انجام می‌شود.»

او می‌افزاید:
«قذافی از درآمد هنگفت نفت یک نیروی نظامی پرخرج و تعداد زیادی نهاد امنیتی سرکوبگر ایجاد کرد...در دوران حکمرانی خود تمام آزادی‌های سیاسی را از مردم گرفته بود و در این کشور هیچ حزب و رسانه مستقلی وجود نداشت...قذافی به اسلام تظاهر می‌کرد ولی مردم باید به اسلام، آنگونه که او تفسیر می‌کرد، گردن می‌نهادند.»
علایی می‌افزاید در حالی که در لیبی نرخ بیکاری به ۳۰ درصد رسیده بود قذافی در راه مخالفت شدید با عربستان، به دنبال یافتن جای پایی در فرامرزهای لیبی بود. اما، در پی تحریم‌هایی که از ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۰ از سوی سازمان ملل بر لیبی وضع شد در نهایت قذافی در نابودسازی تأسیسات هسته‌ای خود با آمریکا همکاری کرد و با امضای پروتکل الحاقی موجب شد تا روابط لیبی با آمریکا و غرب عادی شود.
اما، دست کشیدن او از جاه‌طلبی هسته‌ای و آغاز دوستی با غرب، پایان خوشی را برای او رقم نزد. با بهار عربی در تونس و مصر که منتهی به سقوط "بن‌علی" (پس ۲۴ سال حکومت) و سقوط #حسنی_مبارک (پس از ۲۰ سال حکومت) شد، نوبت به قذافی رسید که برای ۴۲ سال حکومت بلامنازع را در دست داشت. با اوج‌گیری قیام در لیبی، وی مردم به پاخاسته خود را مشتی موش صحرایی خواند و تجمعات مردم بلافاصله از سوی نیروهای امنیتی و نظامی سرکوب شد.

قذافی فراموش کرده بود که سیاست و قدرت از معنای قدیمی و تاریخی استبدادی آن فاصله گرفته و به مفهوم جدید "قانون"،"نظام حقوقی" و "مسئولیت" تبدیل شده است.
در حالی که گویا علایی ترسیمی روشن نه از یک #دیکتاتور بلکه هر دیکتاتوری به دست می دهد شرح سقوط قذافی را چنین می‌نویسد که «وی خود را "رهبر_مادام_العمر انقلاب" می‌دانست.
ساختارهای حکومتی بگونه‌ای طراحی شده بود که موجب عدم امکان تغییر رهبر انقلاب به دست مردم می‌شد. در عین حال قذافی از اطرافیان خود به طور مرتب تعریف و تمجید می‌شنید و به عنوان "رهبری_حکیم" [بخوانید #فرزانه] معرفی می‌شد.
این در حالی بود که او از شناسایی و فهم مطالبات واقعی مردم خود عاجز بود. او در مراحل نخست مواجهه با اعتراضات و تظاهرات پرشمار مردمی به جای تن دادن به خواسته‌های مردم، راهکار اتکا به زور و بازداشت‌های گسترده و نقض فاحش حقوق بشر را برگزید...

«پایان بخش اول»

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan

مردم #شاه را سرنگون کردند چون به کسی پاسخگو نبود

#حسین_علایی در روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:

شاه، وجود نارضایتی‌ها در بین مردم را باور نمی‌کرد و همه اعتراضات را به تحریک بیگانگان و یا عوامل خارجی نسبت می‌داد و آنها را بی‌اهمیت و ناچیز می‌شمرد. او هیچ مخالفی را چه مذهبی و چه غیرمذهبی تحمل نمی‌کرد و چون فکر می‌کرد که مردم باید او را به خاطر امنیت کشور قبول داشته باشند، بنابراین اهل گفتگو با منتقدین و مخالفین خود نبود.

شاه هرگونه مخالفت را ناشی از برنامه‌ریزی و اقدام خارجی‌ها می‌دانست و در سرکوب و کشتار مردم معترض تردید نمی‌کرد.

پ.ن. چه حکایت آشنایی

#شاه_فرتوت_ابریقستان
@Oldkingofebrighestan

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
#بخش_دوم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan

سرانجام سردار علایی پایان قذافی را چنین ترسیم می کند که «برخورد غلط قذافی با اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و پیمان ناتو داد که بتوانند با استفاده از ظرفیت حقوقی شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت طلایی برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود و نیز گسترش حضور نظامی شان در شمال آفریقا و تقویت نیروهایشان در حوزة دریای مدیترانه و تسلط بر چاه‌های نفت لیبی استفاده کنند.»

💢 شرح سقوط شاه
حسین علایی در ۱۹ دی ۱۳۹۰ ( یک سال پیش از سقوط قذافی) مقاله‌ای از خود به یادگار گذاشت که کسی را باور آن نمی‌رفت. او نه شرح سقوط شاه بلکه شرح سقوط نظامی را ترسیم می‌کند که اگر تدبیری اندیشیده نشود بر آن همان خواهد رفت که بر شاه رفت.
علایی در یادداشت خود که به مناسبت قیام ۱۹ دی ۱۳۵۶ به تحریر درآورد چنان اشارات واضحی را به کار بست که بر بسیاری این باور حاصل آمد که او در صدد مقایسه رفتار #علی_خامنه‌ای با #محمدرضا_پهلوی بر آمده است. این تلقی باعت شد که به منزل مسکونی او یورش برده شود و برخی قصد جان او را کنند.
علایی شرح سقوط شاه را چنین آغاز می‌کند: « روز ۱۹ دی ماه سال ۱۳۵۶ سر آغاز قیامی مردمی و فراگیر است که ظرف حدود یک سال توانست شاه را از کشور بیرون کند... بهانه آن را خود حکومت فراهم کرد... حکومت شاه به بهانه نداشتن مجوز برای راهپیمایی به طلاب و جوانان در خیابان صفائیه حمله کرد... هرچه بر کشته‌های خیابانی و بازداشت مردم و تعداد زندانیان سیاسی افزوده می‌شد عملا از اقتدار نظام شاهنشاهی کاسته می‌شد»
سردار علایی پس از شرح چرایی و چگونگی سقوط شاه با به کار بردن عبارتی که خامنه‌ای به کار بسته بود، می‌نویسد:
احتمالا شاه پس از خروجش از کشور از خود پرسیده که:«اگر به مردم معترض اجازه راهپیمایی مسالمت‌آمیز را می‌دادم و آنها را متهم به اردو کشی و زورآزمایی خیابانی نمی‌کردم، مسئله خاتمه نمی‌یافت؟... آیا اگر به جای حصر کردن بعضی از بزرگان در خانه‌هایشان ...باب گفت‌وگو با آنها را باز می‌کردم، کار به فرار من از کشور می‌انجامید؟... اگر به جای اتهام زدن به مردم که خارجی‌ها عامل تحریک شما هستند به شعور جمعی آنها توهین نمی‌کردم حالا خودم مجبور بودم به خارجی‌ها پناه ببرم؟»

💢 جمهوری اسلامی در شرایط مشابه
اینکه یک فرمانده عالیرتبه سپاه همچون حسین علایی یک بار به بهانه سقوط شاه و بار دیگر به بهانه سقوط قذافی دست به قلم برد و حکایت سقوط دو حکومت را ترسیم کند، این گمان را قوت می‌بخشد که او برای نظام جمهوری اسلامی همان سرنوشت را گمان دارد، اگر همان روش ها را به کار بندد که شاه و قذافی به کار بستند. این گمان وقتی قوت می‌گیرد که به یادآوریم علایی معترض به خشونت عریان حاکمیت در ۸۸ بود.
بازخوانی سقوط قذافی و شاه آن هم از زبان یک فرمانده سپاه اینک معنایی ژرف دارد وقتی به یادآوریم مردم ایران در گوشه گوشه کشور دست به اعتراض زده اند به ویژه وقتی می‌دانیم خیزش اخیر مردم ناشی از فقر و فاقه و ظلم و فساد و تبعیض است.
مداخله نظامی علیه قذافی در حالی به اجرا گذاشته شد که او گمان می‌کرد باب دوستی با غرب را گشوده است. جمهوری اسلامی همین را هم ندارد. این در حالی است که مثلث ریاض – تل آویو – واشنگتن نیز به هم رسیده‌اند.
آنچه سردار علایی درباره سقوط شاه و قذافی نوشته بود پیش بینی روزی همچون امروز بود که در ایران شاهد خیزش گرسنگان هستیم و سرکوب را هیچ فائده ای نیست.

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
بخش یکم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan


👈 «شیوه غلط برخورد قذافی در آرام سازی اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و ناتو داد که با استفاده از شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود استفاده کنند.»
این سخن دقیق ارزیابی یکی از بلندپایه‌ترین اعضای پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یعنی #حسین_علائی، فرمانده پیشین نیروی دریایی سپاه و رئیس پیشین ستاد مشترک سپاه است. او این تحلیل را در ۳۰ دی ۱۳۹۱ یعنی به فاصله دو روز از کشته‌شدن #معمر_قذافی به رشته تحریر درآورده بود.
علایی به رغم مقام رفیعش در مدارج نظامی از نادر فرماندهان ارشد سپاه پاسداران است که صاحب فکر و قلم در حوزه روابط بین الملل است.
شرح آنچه که علایی به قلم توانایش به تصویر کشیده علت قتل فجیع رهبری است که با #ساده_زیستی حکومت خود را شروع کرده بود، خود را #رهبر_انقلاب_اسلامی_جهانی می‌نامید ولی به «دست مردمانش» به خفت بارترین طرز ممکن کشته شد. این در حالی بود که در دوران رهبریش «تحصیلات رایگان را در کشور به راه انداخت و توانست در دوران زمامداری خود ۲۵ درصد از واجدین شرایط جمعیت شش و نیم میلیونی لیبی را به سطح تحصیلات عالیه برساند... در حکومت او درآمد سرانه نزدیک به ۱۰ هزار دلار بود.»
اما، چرا قذافی به دست همان مردمی که گمان داشت بهترین کشور را برایشان ساخته به فجیع ترین وضع کشته و کشورش اینک عملا چند پاره شده است؟ شاید کمتر کسی بتواند باور کند کشور #امن لیبی در دوران قذافی اینک به یکی از پایگاه های داعش تبدیل شده و در این کشور اینک برده فروشی امری عادی شده است.
در پاسخ به پرسش بالا، سردار علایی به طرز «معناداری» نور بر علل فروپاشی حکومت قذافی می تاباند. او می نویسد: « سرهنگ معمر قذافی داعیه مبارزه با استعمار جهانی را داشت و با این بهانه عملا تمام آزادی‌های سیاسی و اجتماعی را از ملت لیبی سلب نمود و یک سیستم بسته حکومتی را ایجاد کرد. مشخص است که سیستم‌های سیاسی بسته نسبت به سیستم‌های باز اشتباه بیشتری می‌کنند زیرا مقامات دولتی در این نوع سیستم‌ها در فضایی محدود و بسته تصمیم می‌گیرند و همۂ فعالیت‌ها و اقدامات آنها با مجوز شخص اول مملکت انجام می‌شود.»
او می افزاید « قذافی از درآمد هنگفت نفت یک نیروی نظامی پرخرج و تعداد زیادی نهاد امنیتی سرکوبگر ایجاد کرد...در دوران حکمرانی خود تمام آزادی‌های سیاسی را از مردم گرفته بود و در این کشور هیچ حزب و رسانه مستقلی وجود نداشت...قذافی به اسلام تظاهر می‌کرد ولی مردم باید به اسلام، آن گونه که او تفسیر می‌کرد، گردن می‌نهادند.»
علایی می افزاید در حالی که در لیبی نرخ بیکاری به ۳۰ درصد رسیده بود قذافی در راه مخالفت شدید با عربستان به دنبال یافتن جای پایی در فرامرزهای لیبی بود. اما، در پی تحریم‌هایی که از ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۰ از سوی سازمان ملل بر لیبی وضع شد «در نهایت قذافی در نابود سازی تأسیسات هسته‌ای خود با آمریکا همکاری کرد و با امضای پروتکل الحاقی موجب شد تا روابط لیبی با آمریکا و غرب عادی شود».
اما، دست کشیدن او از جاه‌طلبی هسته‌ای و آغاز دوستی با غرب پایان خوشی را برای او رقم نزد. با بهار عربی در تونس و مصر که منتهی به سقوط #بن_علی (پس ۲۴ سال حکومت) و سقوط #حسنی_مبارک (پس از ۲۰ سال حکومت) شد، نوبت به قذافی رسید که برای ۴۲ سال حکومت بلامنازع را در دست داشت. با اوج‌گیری قیام در لیبی، وی مردم به پاخاسته خود را مشتی «موش صحرایی» خواند و «تجمعات مردم بلافاصله از سوی نیروهای امنیتی و نظامی سرکوب شد».

«قذافی فراموش کرده بود که سیاست و قدرت از معنای قدیمی و تاریخی استبدادی آن فاصله گرفته و به مفهوم جدید "قانون"،"نظام حقوقی" و "مسئولیت" تبدیل شده است.»
در حالی که گویا علایی ترسیمی روشن نه از یک #دیکتاتور بلکه هر دیکتاتوری به دست می دهد شرح سقوط قذافی را چنین می نویسد که «وی خود را #رهبر_مادام_العمر انقلاب می‌دانست... ساختارهای حکومتی به گونه ای طراحی شده بود که موجب عدم امکان تغییر رهبر انقلاب به دست مردم می‌شد... در عین حال قذافی از اطرافیان خود به طور مرتب تعریف و تمجید می‌شنید و به عنوان #رهبری_حکیم [بخوانید #فرزانه] معرفی می‌شد... این در حالی بود که او از شناسایی و فهم مطالبات واقعی مردم خود عاجز بود. او در مراحل نخست مواجهه با اعتراضات و تظاهرات پرشمار مردمی به جای تن دادن به خواسته‌های مردم، راهکار اتکا به زور و بازداشت‌های گسترده و نقض فاحش حقوق بشر را برگزید.»

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
👇👇👇👇👇👇
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
#بخش_دوم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan

سرانجام سردار علایی پایان قذافی را چنین ترسیم می کند که «برخورد غلط قذافی با اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و پیمان ناتو داد که بتوانند با استفاده از ظرفیت حقوقی شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت طلایی برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود و نیز گسترش حضور نظامی شان در شمال آفریقا و تقویت نیروهایشان در حوزة دریای مدیترانه و تسلط بر چاه‌های نفت لیبی استفاده کنند.»

💢 شرح سقوط شاه
حسین علایی در ۱۹ دی ۱۳۹۰ ( یک سال پیش از سقوط قذافی) مقاله‌ای از خود به یادگار گذاشت که کسی را باور آن نمی‌رفت. او نه شرح سقوط شاه بلکه شرح سقوط نظامی را ترسیم می‌کند که اگر تدبیری اندیشیده نشود بر آن همان خواهد رفت که بر شاه رفت.
علایی در یادداشت خود که به مناسبت قیام ۱۹ دی ۱۳۵۶ به تحریر درآورد چنان اشارات واضحی را به کار بست که بر بسیاری این باور حاصل آمد که او در صدد مقایسه رفتار #علی_خامنه‌ای با #محمدرضا_پهلوی بر آمده است. این تلقی باعت شد که به منزل مسکونی او یورش برده شود و برخی قصد جان او را کنند.
علایی شرح سقوط شاه را چنین آغاز می‌کند: « روز ۱۹ دی ماه سال ۱۳۵۶ سر آغاز قیامی مردمی و فراگیر است که ظرف حدود یک سال توانست شاه را از کشور بیرون کند... بهانه آن را خود حکومت فراهم کرد... حکومت شاه به بهانه نداشتن مجوز برای راهپیمایی به طلاب و جوانان در خیابان صفائیه حمله کرد... هرچه بر کشته‌های خیابانی و بازداشت مردم و تعداد زندانیان سیاسی افزوده می‌شد عملا از اقتدار نظام شاهنشاهی کاسته می‌شد»
سردار علایی پس از شرح چرایی و چگونگی سقوط شاه با به کار بردن عبارتی که خامنه‌ای به کار بسته بود، می‌نویسد:
احتمالا شاه پس از خروجش از کشور از خود پرسیده که:«اگر به مردم معترض اجازه راهپیمایی مسالمت‌آمیز را می‌دادم و آنها را متهم به اردو کشی و زورآزمایی خیابانی نمی‌کردم، مسئله خاتمه نمی‌یافت؟... آیا اگر به جای حصر کردن بعضی از بزرگان در خانه‌هایشان ...باب گفت‌وگو با آنها را باز می‌کردم، کار به فرار من از کشور می‌انجامید؟... اگر به جای اتهام زدن به مردم که خارجی‌ها عامل تحریک شما هستند به شعور جمعی آنها توهین نمی‌کردم حالا خودم مجبور بودم به خارجی‌ها پناه ببرم؟»

💢 جمهوری اسلامی در شرایط مشابه
اینکه یک فرمانده عالیرتبه سپاه همچون حسین علایی یک بار به بهانه سقوط شاه و بار دیگر به بهانه سقوط قذافی دست به قلم برد و حکایت سقوط دو حکومت را ترسیم کند، این گمان را قوت می‌بخشد که او برای نظام جمهوری اسلامی همان سرنوشت را گمان دارد، اگر همان روش ها را به کار بندد که شاه و قذافی به کار بستند. این گمان وقتی قوت می‌گیرد که به یادآوریم علایی معترض به خشونت عریان حاکمیت در ۸۸ بود.
بازخوانی سقوط قذافی و شاه آن هم از زبان یک فرمانده سپاه اینک معنایی ژرف دارد وقتی به یادآوریم مردم ایران در گوشه گوشه کشور دست به اعتراض زده اند به ویژه وقتی می‌دانیم خیزش اخیر مردم ناشی از فقر و فاقه و ظلم و فساد و تبعیض است.
مداخله نظامی علیه قذافی در حالی به اجرا گذاشته شد که او گمان می‌کرد باب دوستی با غرب را گشوده است. جمهوری اسلامی همین را هم ندارد. این در حالی است که مثلث ریاض – تل آویو – واشنگتن نیز به هم رسیده‌اند.
آنچه سردار علایی درباره سقوط شاه و قذافی نوشته بود پیش بینی روزی همچون امروز بود که در ایران شاهد خیزش گرسنگان هستیم و سرکوب را هیچ فائده ای نیست.

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
بخش یکم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan


👈 «شیوه غلط برخورد قذافی در آرام سازی اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و ناتو داد که با استفاده از شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود استفاده کنند.»
این سخن دقیق ارزیابی یکی از بلندپایه‌ترین اعضای پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یعنی #حسین_علائی، فرمانده پیشین نیروی دریایی سپاه و رئیس پیشین ستاد مشترک سپاه است. او این تحلیل را در ۳۰ دی ۱۳۹۱ یعنی به فاصله دو روز از کشته‌شدن #معمر_قذافی به رشته تحریر درآورده بود.
علایی به رغم مقام رفیعش در مدارج نظامی از نادر فرماندهان ارشد سپاه پاسداران است که صاحب فکر و قلم در حوزه روابط بین الملل است.
شرح آنچه که علایی به قلم توانایش به تصویر کشیده علت قتل فجیع رهبری است که با #ساده_زیستی حکومت خود را شروع کرده بود، خود را #رهبر_انقلاب_اسلامی_جهانی می‌نامید ولی به «دست مردمانش» به خفت بارترین طرز ممکن کشته شد. این در حالی بود که در دوران رهبریش «تحصیلات رایگان را در کشور به راه انداخت و توانست در دوران زمامداری خود ۲۵ درصد از واجدین شرایط جمعیت شش و نیم میلیونی لیبی را به سطح تحصیلات عالیه برساند... در حکومت او درآمد سرانه نزدیک به ۱۰ هزار دلار بود.»
اما، چرا قذافی به دست همان مردمی که گمان داشت بهترین کشور را برایشان ساخته به فجیع ترین وضع کشته و کشورش اینک عملا چند پاره شده است؟ شاید کمتر کسی بتواند باور کند کشور #امن لیبی در دوران قذافی اینک به یکی از پایگاه های داعش تبدیل شده و در این کشور اینک برده فروشی امری عادی شده است.
در پاسخ به پرسش بالا، سردار علایی به طرز «معناداری» نور بر علل فروپاشی حکومت قذافی می تاباند. او می نویسد: « سرهنگ معمر قذافی داعیه مبارزه با استعمار جهانی را داشت و با این بهانه عملا تمام آزادی‌های سیاسی و اجتماعی را از ملت لیبی سلب نمود و یک سیستم بسته حکومتی را ایجاد کرد. مشخص است که سیستم‌های سیاسی بسته نسبت به سیستم‌های باز اشتباه بیشتری می‌کنند زیرا مقامات دولتی در این نوع سیستم‌ها در فضایی محدود و بسته تصمیم می‌گیرند و همۂ فعالیت‌ها و اقدامات آنها با مجوز شخص اول مملکت انجام می‌شود.»
او می افزاید « قذافی از درآمد هنگفت نفت یک نیروی نظامی پرخرج و تعداد زیادی نهاد امنیتی سرکوبگر ایجاد کرد...در دوران حکمرانی خود تمام آزادی‌های سیاسی را از مردم گرفته بود و در این کشور هیچ حزب و رسانه مستقلی وجود نداشت...قذافی به اسلام تظاهر می‌کرد ولی مردم باید به اسلام، آن گونه که او تفسیر می‌کرد، گردن می‌نهادند.»
علایی می افزاید در حالی که در لیبی نرخ بیکاری به ۳۰ درصد رسیده بود قذافی در راه مخالفت شدید با عربستان به دنبال یافتن جای پایی در فرامرزهای لیبی بود. اما، در پی تحریم‌هایی که از ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۰ از سوی سازمان ملل بر لیبی وضع شد «در نهایت قذافی در نابود سازی تأسیسات هسته‌ای خود با آمریکا همکاری کرد و با امضای پروتکل الحاقی موجب شد تا روابط لیبی با آمریکا و غرب عادی شود».
اما، دست کشیدن او از جاه‌طلبی هسته‌ای و آغاز دوستی با غرب پایان خوشی را برای او رقم نزد. با بهار عربی در تونس و مصر که منتهی به سقوط #بن_علی (پس ۲۴ سال حکومت) و سقوط #حسنی_مبارک (پس از ۲۰ سال حکومت) شد، نوبت به قذافی رسید که برای ۴۲ سال حکومت بلامنازع را در دست داشت. با اوج‌گیری قیام در لیبی، وی مردم به پاخاسته خود را مشتی «موش صحرایی» خواند و «تجمعات مردم بلافاصله از سوی نیروهای امنیتی و نظامی سرکوب شد».

«قذافی فراموش کرده بود که سیاست و قدرت از معنای قدیمی و تاریخی استبدادی آن فاصله گرفته و به مفهوم جدید "قانون"،"نظام حقوقی" و "مسئولیت" تبدیل شده است.»
در حالی که گویا علایی ترسیمی روشن نه از یک #دیکتاتور بلکه هر دیکتاتوری به دست می دهد شرح سقوط قذافی را چنین می نویسد که «وی خود را #رهبر_مادام_العمر انقلاب می‌دانست... ساختارهای حکومتی به گونه ای طراحی شده بود که موجب عدم امکان تغییر رهبر انقلاب به دست مردم می‌شد... در عین حال قذافی از اطرافیان خود به طور مرتب تعریف و تمجید می‌شنید و به عنوان #رهبری_حکیم [بخوانید #فرزانه] معرفی می‌شد... این در حالی بود که او از شناسایی و فهم مطالبات واقعی مردم خود عاجز بود. او در مراحل نخست مواجهه با اعتراضات و تظاهرات پرشمار مردمی به جای تن دادن به خواسته‌های مردم، راهکار اتکا به زور و بازداشت‌های گسترده و نقض فاحش حقوق بشر را برگزید.»

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
👇👇👇👇👇👇
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
#بخش_دوم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan

سرانجام سردار علایی پایان قذافی را چنین ترسیم می کند که «برخورد غلط قذافی با اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و پیمان ناتو داد که بتوانند با استفاده از ظرفیت حقوقی شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت طلایی برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود و نیز گسترش حضور نظامی شان در شمال آفریقا و تقویت نیروهایشان در حوزة دریای مدیترانه و تسلط بر چاه‌های نفت لیبی استفاده کنند.»

💢 شرح سقوط شاه
حسین علایی در ۱۹ دی ۱۳۹۰ ( یک سال پیش از سقوط قذافی) مقاله‌ای از خود به یادگار گذاشت که کسی را باور آن نمی‌رفت. او نه شرح سقوط شاه بلکه شرح سقوط نظامی را ترسیم می‌کند که اگر تدبیری اندیشیده نشود بر آن همان خواهد رفت که بر شاه رفت.
علایی در یادداشت خود که به مناسبت قیام ۱۹ دی ۱۳۵۶ به تحریر درآورد چنان اشارات واضحی را به کار بست که بر بسیاری این باور حاصل آمد که او در صدد مقایسه رفتار #علی_خامنه‌ای با #محمدرضا_پهلوی بر آمده است. این تلقی باعت شد که به منزل مسکونی او یورش برده شود و برخی قصد جان او را کنند.
علایی شرح سقوط شاه را چنین آغاز می‌کند: « روز ۱۹ دی ماه سال ۱۳۵۶ سر آغاز قیامی مردمی و فراگیر است که ظرف حدود یک سال توانست شاه را از کشور بیرون کند... بهانه آن را خود حکومت فراهم کرد... حکومت شاه به بهانه نداشتن مجوز برای راهپیمایی به طلاب و جوانان در خیابان صفائیه حمله کرد... هرچه بر کشته‌های خیابانی و بازداشت مردم و تعداد زندانیان سیاسی افزوده می‌شد عملا از اقتدار نظام شاهنشاهی کاسته می‌شد»
سردار علایی پس از شرح چرایی و چگونگی سقوط شاه با به کار بردن عبارتی که خامنه‌ای به کار بسته بود، می‌نویسد:
احتمالا شاه پس از خروجش از کشور از خود پرسیده که:«اگر به مردم معترض اجازه راهپیمایی مسالمت‌آمیز را می‌دادم و آنها را متهم به اردو کشی و زورآزمایی خیابانی نمی‌کردم، مسئله خاتمه نمی‌یافت؟... آیا اگر به جای حصر کردن بعضی از بزرگان در خانه‌هایشان ...باب گفت‌وگو با آنها را باز می‌کردم، کار به فرار من از کشور می‌انجامید؟... اگر به جای اتهام زدن به مردم که خارجی‌ها عامل تحریک شما هستند به شعور جمعی آنها توهین نمی‌کردم حالا خودم مجبور بودم به خارجی‌ها پناه ببرم؟»

💢 جمهوری اسلامی در شرایط مشابه
اینکه یک فرمانده عالیرتبه سپاه همچون حسین علایی یک بار به بهانه سقوط شاه و بار دیگر به بهانه سقوط قذافی دست به قلم برد و حکایت سقوط دو حکومت را ترسیم کند، این گمان را قوت می‌بخشد که او برای نظام جمهوری اسلامی همان سرنوشت را گمان دارد، اگر همان روش ها را به کار بندد که شاه و قذافی به کار بستند. این گمان وقتی قوت می‌گیرد که به یادآوریم علایی معترض به خشونت عریان حاکمیت در ۸۸ بود.
بازخوانی سقوط قذافی و شاه آن هم از زبان یک فرمانده سپاه اینک معنایی ژرف دارد وقتی به یادآوریم مردم ایران در گوشه گوشه کشور دست به اعتراض زده اند به ویژه وقتی می‌دانیم خیزش اخیر مردم ناشی از فقر و فاقه و ظلم و فساد و تبعیض است.
مداخله نظامی علیه قذافی در حالی به اجرا گذاشته شد که او گمان می‌کرد باب دوستی با غرب را گشوده است. جمهوری اسلامی همین را هم ندارد. این در حالی است که مثلث ریاض – تل آویو – واشنگتن نیز به هم رسیده‌اند.
آنچه سردار علایی درباره سقوط شاه و قذافی نوشته بود پیش بینی روزی همچون امروز بود که در ایران شاهد خیزش گرسنگان هستیم و سرکوب را هیچ فائده ای نیست.

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
بخش یکم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan


👈 «شیوه غلط برخورد قذافی در آرام سازی اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و ناتو داد که با استفاده از شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود استفاده کنند.»
این سخن دقیق ارزیابی یکی از بلندپایه‌ترین اعضای پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یعنی #حسین_علائی، فرمانده پیشین نیروی دریایی سپاه و رئیس پیشین ستاد مشترک سپاه است. او این تحلیل را در ۳۰ دی ۱۳۹۱ یعنی به فاصله دو روز از کشته‌شدن #معمر_قذافی به رشته تحریر درآورده بود.
علایی به رغم مقام رفیعش در مدارج نظامی از نادر فرماندهان ارشد سپاه پاسداران است که صاحب فکر و قلم در حوزه روابط بین الملل است.
شرح آنچه که علایی به قلم توانایش به تصویر کشیده علت قتل فجیع رهبری است که با #ساده_زیستی حکومت خود را شروع کرده بود، خود را #رهبر_انقلاب_اسلامی_جهانی می‌نامید ولی به «دست مردمانش» به خفت بارترین طرز ممکن کشته شد. این در حالی بود که در دوران رهبریش «تحصیلات رایگان را در کشور به راه انداخت و توانست در دوران زمامداری خود ۲۵ درصد از واجدین شرایط جمعیت شش و نیم میلیونی لیبی را به سطح تحصیلات عالیه برساند... در حکومت او درآمد سرانه نزدیک به ۱۰ هزار دلار بود.»
اما، چرا قذافی به دست همان مردمی که گمان داشت بهترین کشور را برایشان ساخته به فجیع ترین وضع کشته و کشورش اینک عملا چند پاره شده است؟ شاید کمتر کسی بتواند باور کند کشور #امن لیبی در دوران قذافی اینک به یکی از پایگاه های داعش تبدیل شده و در این کشور اینک برده فروشی امری عادی شده است.
در پاسخ به پرسش بالا، سردار علایی به طرز «معناداری» نور بر علل فروپاشی حکومت قذافی می تاباند. او می نویسد: « سرهنگ معمر قذافی داعیه مبارزه با استعمار جهانی را داشت و با این بهانه عملا تمام آزادی‌های سیاسی و اجتماعی را از ملت لیبی سلب نمود و یک سیستم بسته حکومتی را ایجاد کرد. مشخص است که سیستم‌های سیاسی بسته نسبت به سیستم‌های باز اشتباه بیشتری می‌کنند زیرا مقامات دولتی در این نوع سیستم‌ها در فضایی محدود و بسته تصمیم می‌گیرند و همۂ فعالیت‌ها و اقدامات آنها با مجوز شخص اول مملکت انجام می‌شود.»
او می افزاید « قذافی از درآمد هنگفت نفت یک نیروی نظامی پرخرج و تعداد زیادی نهاد امنیتی سرکوبگر ایجاد کرد...در دوران حکمرانی خود تمام آزادی‌های سیاسی را از مردم گرفته بود و در این کشور هیچ حزب و رسانه مستقلی وجود نداشت...قذافی به اسلام تظاهر می‌کرد ولی مردم باید به اسلام، آن گونه که او تفسیر می‌کرد، گردن می‌نهادند.»
علایی می افزاید در حالی که در لیبی نرخ بیکاری به ۳۰ درصد رسیده بود قذافی در راه مخالفت شدید با عربستان به دنبال یافتن جای پایی در فرامرزهای لیبی بود. اما، در پی تحریم‌هایی که از ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۰ از سوی سازمان ملل بر لیبی وضع شد «در نهایت قذافی در نابود سازی تأسیسات هسته‌ای خود با آمریکا همکاری کرد و با امضای پروتکل الحاقی موجب شد تا روابط لیبی با آمریکا و غرب عادی شود».
اما، دست کشیدن او از جاه‌طلبی هسته‌ای و آغاز دوستی با غرب پایان خوشی را برای او رقم نزد. با بهار عربی در تونس و مصر که منتهی به سقوط #بن_علی (پس ۲۴ سال حکومت) و سقوط #حسنی_مبارک (پس از ۲۰ سال حکومت) شد، نوبت به قذافی رسید که برای ۴۲ سال حکومت بلامنازع را در دست داشت. با اوج‌گیری قیام در لیبی، وی مردم به پاخاسته خود را مشتی «موش صحرایی» خواند و «تجمعات مردم بلافاصله از سوی نیروهای امنیتی و نظامی سرکوب شد».

«قذافی فراموش کرده بود که سیاست و قدرت از معنای قدیمی و تاریخی استبدادی آن فاصله گرفته و به مفهوم جدید "قانون"،"نظام حقوقی" و "مسئولیت" تبدیل شده است.»
در حالی که گویا علایی ترسیمی روشن نه از یک #دیکتاتور بلکه هر دیکتاتوری به دست می دهد شرح سقوط قذافی را چنین می نویسد که «وی خود را #رهبر_مادام_العمر انقلاب می‌دانست... ساختارهای حکومتی به گونه ای طراحی شده بود که موجب عدم امکان تغییر رهبر انقلاب به دست مردم می‌شد... در عین حال قذافی از اطرافیان خود به طور مرتب تعریف و تمجید می‌شنید و به عنوان #رهبری_حکیم [بخوانید #فرزانه] معرفی می‌شد... این در حالی بود که او از شناسایی و فهم مطالبات واقعی مردم خود عاجز بود. او در مراحل نخست مواجهه با اعتراضات و تظاهرات پرشمار مردمی به جای تن دادن به خواسته‌های مردم، راهکار اتکا به زور و بازداشت‌های گسترده و نقض فاحش حقوق بشر را برگزید.»

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
👇👇👇👇👇👇
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
#بخش_دوم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan

سرانجام سردار علایی پایان قذافی را چنین ترسیم می کند که «برخورد غلط قذافی با اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و پیمان ناتو داد که بتوانند با استفاده از ظرفیت حقوقی شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت طلایی برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود و نیز گسترش حضور نظامی شان در شمال آفریقا و تقویت نیروهایشان در حوزة دریای مدیترانه و تسلط بر چاه‌های نفت لیبی استفاده کنند.»

💢 شرح سقوط شاه
حسین علایی در ۱۹ دی ۱۳۹۰ ( یک سال پیش از سقوط قذافی) مقاله‌ای از خود به یادگار گذاشت که کسی را باور آن نمی‌رفت. او نه شرح سقوط شاه بلکه شرح سقوط نظامی را ترسیم می‌کند که اگر تدبیری اندیشیده نشود بر آن همان خواهد رفت که بر شاه رفت.
علایی در یادداشت خود که به مناسبت قیام ۱۹ دی ۱۳۵۶ به تحریر درآورد چنان اشارات واضحی را به کار بست که بر بسیاری این باور حاصل آمد که او در صدد مقایسه رفتار #علی_خامنه‌ای با #محمدرضا_پهلوی بر آمده است. این تلقی باعت شد که به منزل مسکونی او یورش برده شود و برخی قصد جان او را کنند.
علایی شرح سقوط شاه را چنین آغاز می‌کند: « روز ۱۹ دی ماه سال ۱۳۵۶ سر آغاز قیامی مردمی و فراگیر است که ظرف حدود یک سال توانست شاه را از کشور بیرون کند... بهانه آن را خود حکومت فراهم کرد... حکومت شاه به بهانه نداشتن مجوز برای راهپیمایی به طلاب و جوانان در خیابان صفائیه حمله کرد... هرچه بر کشته‌های خیابانی و بازداشت مردم و تعداد زندانیان سیاسی افزوده می‌شد عملا از اقتدار نظام شاهنشاهی کاسته می‌شد»
سردار علایی پس از شرح چرایی و چگونگی سقوط شاه با به کار بردن عبارتی که خامنه‌ای به کار بسته بود، می‌نویسد:
احتمالا شاه پس از خروجش از کشور از خود پرسیده که:«اگر به مردم معترض اجازه راهپیمایی مسالمت‌آمیز را می‌دادم و آنها را متهم به اردو کشی و زورآزمایی خیابانی نمی‌کردم، مسئله خاتمه نمی‌یافت؟... آیا اگر به جای حصر کردن بعضی از بزرگان در خانه‌هایشان ...باب گفت‌وگو با آنها را باز می‌کردم، کار به فرار من از کشور می‌انجامید؟... اگر به جای اتهام زدن به مردم که خارجی‌ها عامل تحریک شما هستند به شعور جمعی آنها توهین نمی‌کردم حالا خودم مجبور بودم به خارجی‌ها پناه ببرم؟»

💢 جمهوری اسلامی در شرایط مشابه
اینکه یک فرمانده عالیرتبه سپاه همچون حسین علایی یک بار به بهانه سقوط شاه و بار دیگر به بهانه سقوط قذافی دست به قلم برد و حکایت سقوط دو حکومت را ترسیم کند، این گمان را قوت می‌بخشد که او برای نظام جمهوری اسلامی همان سرنوشت را گمان دارد، اگر همان روش ها را به کار بندد که شاه و قذافی به کار بستند. این گمان وقتی قوت می‌گیرد که به یادآوریم علایی معترض به خشونت عریان حاکمیت در ۸۸ بود.
بازخوانی سقوط قذافی و شاه آن هم از زبان یک فرمانده سپاه اینک معنایی ژرف دارد وقتی به یادآوریم مردم ایران در گوشه گوشه کشور دست به اعتراض زده اند به ویژه وقتی می‌دانیم خیزش اخیر مردم ناشی از فقر و فاقه و ظلم و فساد و تبعیض است.
مداخله نظامی علیه قذافی در حالی به اجرا گذاشته شد که او گمان می‌کرد باب دوستی با غرب را گشوده است. جمهوری اسلامی همین را هم ندارد. این در حالی است که مثلث ریاض – تل آویو – واشنگتن نیز به هم رسیده‌اند.
آنچه سردار علایی درباره سقوط شاه و قذافی نوشته بود پیش بینی روزی همچون امروز بود که در ایران شاهد خیزش گرسنگان هستیم و سرکوب را هیچ فائده ای نیست.

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
بخش یکم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan


👈 «شیوه غلط برخورد قذافی در آرام سازی اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و ناتو داد که با استفاده از شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود استفاده کنند.»
این سخن دقیق ارزیابی یکی از بلندپایه‌ترین اعضای پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یعنی #حسین_علائی، فرمانده پیشین نیروی دریایی سپاه و رئیس پیشین ستاد مشترک سپاه است. او این تحلیل را در ۳۰ دی ۱۳۹۱ یعنی به فاصله دو روز از کشته‌شدن #معمر_قذافی به رشته تحریر درآورده بود.
علایی به رغم مقام رفیعش در مدارج نظامی از نادر فرماندهان ارشد سپاه پاسداران است که صاحب فکر و قلم در حوزه روابط بین الملل است.
شرح آنچه که علایی به قلم توانایش به تصویر کشیده علت قتل فجیع رهبری است که با #ساده_زیستی حکومت خود را شروع کرده بود، خود را #رهبر_انقلاب_اسلامی_جهانی می‌نامید ولی به «دست مردمانش» به خفت بارترین طرز ممکن کشته شد. این در حالی بود که در دوران رهبریش «تحصیلات رایگان را در کشور به راه انداخت و توانست در دوران زمامداری خود ۲۵ درصد از واجدین شرایط جمعیت شش و نیم میلیونی لیبی را به سطح تحصیلات عالیه برساند... در حکومت او درآمد سرانه نزدیک به ۱۰ هزار دلار بود.»
اما، چرا قذافی به دست همان مردمی که گمان داشت بهترین کشور را برایشان ساخته به فجیع ترین وضع کشته و کشورش اینک عملا چند پاره شده است؟ شاید کمتر کسی بتواند باور کند کشور #امن لیبی در دوران قذافی اینک به یکی از پایگاه های داعش تبدیل شده و در این کشور اینک برده فروشی امری عادی شده است.
در پاسخ به پرسش بالا، سردار علایی به طرز «معناداری» نور بر علل فروپاشی حکومت قذافی می تاباند. او می نویسد: « سرهنگ معمر قذافی داعیه مبارزه با استعمار جهانی را داشت و با این بهانه عملا تمام آزادی‌های سیاسی و اجتماعی را از ملت لیبی سلب نمود و یک سیستم بسته حکومتی را ایجاد کرد. مشخص است که سیستم‌های سیاسی بسته نسبت به سیستم‌های باز اشتباه بیشتری می‌کنند زیرا مقامات دولتی در این نوع سیستم‌ها در فضایی محدود و بسته تصمیم می‌گیرند و همۂ فعالیت‌ها و اقدامات آنها با مجوز شخص اول مملکت انجام می‌شود.»
او می افزاید « قذافی از درآمد هنگفت نفت یک نیروی نظامی پرخرج و تعداد زیادی نهاد امنیتی سرکوبگر ایجاد کرد...در دوران حکمرانی خود تمام آزادی‌های سیاسی را از مردم گرفته بود و در این کشور هیچ حزب و رسانه مستقلی وجود نداشت...قذافی به اسلام تظاهر می‌کرد ولی مردم باید به اسلام، آن گونه که او تفسیر می‌کرد، گردن می‌نهادند.»
علایی می افزاید در حالی که در لیبی نرخ بیکاری به ۳۰ درصد رسیده بود قذافی در راه مخالفت شدید با عربستان به دنبال یافتن جای پایی در فرامرزهای لیبی بود. اما، در پی تحریم‌هایی که از ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۰ از سوی سازمان ملل بر لیبی وضع شد «در نهایت قذافی در نابود سازی تأسیسات هسته‌ای خود با آمریکا همکاری کرد و با امضای پروتکل الحاقی موجب شد تا روابط لیبی با آمریکا و غرب عادی شود».
اما، دست کشیدن او از جاه‌طلبی هسته‌ای و آغاز دوستی با غرب پایان خوشی را برای او رقم نزد. با بهار عربی در تونس و مصر که منتهی به سقوط #بن_علی (پس ۲۴ سال حکومت) و سقوط #حسنی_مبارک (پس از ۲۰ سال حکومت) شد، نوبت به قذافی رسید که برای ۴۲ سال حکومت بلامنازع را در دست داشت. با اوج‌گیری قیام در لیبی، وی مردم به پاخاسته خود را مشتی «موش صحرایی» خواند و «تجمعات مردم بلافاصله از سوی نیروهای امنیتی و نظامی سرکوب شد».

«قذافی فراموش کرده بود که سیاست و قدرت از معنای قدیمی و تاریخی استبدادی آن فاصله گرفته و به مفهوم جدید "قانون"،"نظام حقوقی" و "مسئولیت" تبدیل شده است.»
در حالی که گویا علایی ترسیمی روشن نه از یک #دیکتاتور بلکه هر دیکتاتوری به دست می دهد شرح سقوط قذافی را چنین می نویسد که «وی خود را #رهبر_مادام_العمر انقلاب می‌دانست... ساختارهای حکومتی به گونه ای طراحی شده بود که موجب عدم امکان تغییر رهبر انقلاب به دست مردم می‌شد... در عین حال قذافی از اطرافیان خود به طور مرتب تعریف و تمجید می‌شنید و به عنوان #رهبری_حکیم [بخوانید #فرزانه] معرفی می‌شد... این در حالی بود که او از شناسایی و فهم مطالبات واقعی مردم خود عاجز بود. او در مراحل نخست مواجهه با اعتراضات و تظاهرات پرشمار مردمی به جای تن دادن به خواسته‌های مردم، راهکار اتکا به زور و بازداشت‌های گسترده و نقض فاحش حقوق بشر را برگزید.»

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
👇👇👇👇👇👇
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
بخش یکم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan


👈 «شیوه غلط برخورد قذافی در آرام سازی اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و ناتو داد که با استفاده از شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود استفاده کنند.»
این سخن دقیق ارزیابی یکی از بلندپایه‌ترین اعضای پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یعنی #حسین_علائی، فرمانده پیشین نیروی دریایی سپاه و رئیس پیشین ستاد مشترک سپاه است. او این تحلیل را در ۳۰ دی ۱۳۹۱ یعنی به فاصله دو روز از کشته‌شدن #معمر_قذافی به رشته تحریر درآورده بود.
علایی به رغم مقام رفیعش در مدارج نظامی از نادر فرماندهان ارشد سپاه پاسداران است که صاحب فکر و قلم در حوزه روابط بین الملل است.
شرح آنچه که علایی به قلم توانایش به تصویر کشیده علت قتل فجیع رهبری است که با #ساده_زیستی حکومت خود را شروع کرده بود، خود را #رهبر_انقلاب_اسلامی_جهانی می‌نامید ولی به «دست مردمانش» به خفت بارترین طرز ممکن کشته شد. این در حالی بود که در دوران رهبریش «تحصیلات رایگان را در کشور به راه انداخت و توانست در دوران زمامداری خود ۲۵ درصد از واجدین شرایط جمعیت شش و نیم میلیونی لیبی را به سطح تحصیلات عالیه برساند... در حکومت او درآمد سرانه نزدیک به ۱۰ هزار دلار بود.»
اما، چرا قذافی به دست همان مردمی که گمان داشت بهترین کشور را برایشان ساخته به فجیع ترین وضع کشته و کشورش اینک عملا چند پاره شده است؟ شاید کمتر کسی بتواند باور کند کشور #امن لیبی در دوران قذافی اینک به یکی از پایگاه های داعش تبدیل شده و در این کشور اینک برده فروشی امری عادی شده است.
در پاسخ به پرسش بالا، سردار علایی به طرز «معناداری» نور بر علل فروپاشی حکومت قذافی می تاباند. او می نویسد: « سرهنگ معمر قذافی داعیه مبارزه با استعمار جهانی را داشت و با این بهانه عملا تمام آزادی‌های سیاسی و اجتماعی را از ملت لیبی سلب نمود و یک سیستم بسته حکومتی را ایجاد کرد. مشخص است که سیستم‌های سیاسی بسته نسبت به سیستم‌های باز اشتباه بیشتری می‌کنند زیرا مقامات دولتی در این نوع سیستم‌ها در فضایی محدود و بسته تصمیم می‌گیرند و همۂ فعالیت‌ها و اقدامات آنها با مجوز شخص اول مملکت انجام می‌شود.»
او می افزاید « قذافی از درآمد هنگفت نفت یک نیروی نظامی پرخرج و تعداد زیادی نهاد امنیتی سرکوبگر ایجاد کرد...در دوران حکمرانی خود تمام آزادی‌های سیاسی را از مردم گرفته بود و در این کشور هیچ حزب و رسانه مستقلی وجود نداشت...قذافی به اسلام تظاهر می‌کرد ولی مردم باید به اسلام، آن گونه که او تفسیر می‌کرد، گردن می‌نهادند.»
علایی می افزاید در حالی که در لیبی نرخ بیکاری به ۳۰ درصد رسیده بود قذافی در راه مخالفت شدید با عربستان به دنبال یافتن جای پایی در فرامرزهای لیبی بود. اما، در پی تحریم‌هایی که از ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۰ از سوی سازمان ملل بر لیبی وضع شد «در نهایت قذافی در نابود سازی تأسیسات هسته‌ای خود با آمریکا همکاری کرد و با امضای پروتکل الحاقی موجب شد تا روابط لیبی با آمریکا و غرب عادی شود».
اما، دست کشیدن او از جاه‌طلبی هسته‌ای و آغاز دوستی با غرب پایان خوشی را برای او رقم نزد. با بهار عربی در تونس و مصر که منتهی به سقوط #بن_علی (پس ۲۴ سال حکومت) و سقوط #حسنی_مبارک (پس از ۲۰ سال حکومت) شد، نوبت به قذافی رسید که برای ۴۲ سال حکومت بلامنازع را در دست داشت. با اوج‌گیری قیام در لیبی، وی مردم به پاخاسته خود را مشتی «موش صحرایی» خواند و «تجمعات مردم بلافاصله از سوی نیروهای امنیتی و نظامی سرکوب شد».

«قذافی فراموش کرده بود که سیاست و قدرت از معنای قدیمی و تاریخی استبدادی آن فاصله گرفته و به مفهوم جدید "قانون"،"نظام حقوقی" و "مسئولیت" تبدیل شده است.»
در حالی که گویا علایی ترسیمی روشن نه از یک #دیکتاتور بلکه هر دیکتاتوری به دست می دهد شرح سقوط قذافی را چنین می نویسد که «وی خود را #رهبر_مادام_العمر انقلاب می‌دانست... ساختارهای حکومتی به گونه ای طراحی شده بود که موجب عدم امکان تغییر رهبر انقلاب به دست مردم می‌شد... در عین حال قذافی از اطرافیان خود به طور مرتب تعریف و تمجید می‌شنید و به عنوان #رهبری_حکیم [بخوانید #فرزانه] معرفی می‌شد... این در حالی بود که او از شناسایی و فهم مطالبات واقعی مردم خود عاجز بود. او در مراحل نخست مواجهه با اعتراضات و تظاهرات پرشمار مردمی به جای تن دادن به خواسته‌های مردم، راهکار اتکا به زور و بازداشت‌های گسترده و نقض فاحش حقوق بشر را برگزید.»

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
👇👇👇👇👇👇
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
#بخش_دوم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan

سرانجام سردار علایی پایان قذافی را چنین ترسیم می کند که «برخورد غلط قذافی با اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و پیمان ناتو داد که بتوانند با استفاده از ظرفیت حقوقی شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت طلایی برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود و نیز گسترش حضور نظامی شان در شمال آفریقا و تقویت نیروهایشان در حوزة دریای مدیترانه و تسلط بر چاه‌های نفت لیبی استفاده کنند.»

💢 شرح سقوط شاه
حسین علایی در ۱۹ دی ۱۳۹۰ ( یک سال پیش از سقوط قذافی) مقاله‌ای از خود به یادگار گذاشت که کسی را باور آن نمی‌رفت. او نه شرح سقوط شاه بلکه شرح سقوط نظامی را ترسیم می‌کند که اگر تدبیری اندیشیده نشود بر آن همان خواهد رفت که بر شاه رفت.
علایی در یادداشت خود که به مناسبت قیام ۱۹ دی ۱۳۵۶ به تحریر درآورد چنان اشارات واضحی را به کار بست که بر بسیاری این باور حاصل آمد که او در صدد مقایسه رفتار #علی_خامنه‌ای با #محمدرضا_پهلوی بر آمده است. این تلقی باعت شد که به منزل مسکونی او یورش برده شود و برخی قصد جان او را کنند.
علایی شرح سقوط شاه را چنین آغاز می‌کند: « روز ۱۹ دی ماه سال ۱۳۵۶ سر آغاز قیامی مردمی و فراگیر است که ظرف حدود یک سال توانست شاه را از کشور بیرون کند... بهانه آن را خود حکومت فراهم کرد... حکومت شاه به بهانه نداشتن مجوز برای راهپیمایی به طلاب و جوانان در خیابان صفائیه حمله کرد... هرچه بر کشته‌های خیابانی و بازداشت مردم و تعداد زندانیان سیاسی افزوده می‌شد عملا از اقتدار نظام شاهنشاهی کاسته می‌شد»
سردار علایی پس از شرح چرایی و چگونگی سقوط شاه با به کار بردن عبارتی که خامنه‌ای به کار بسته بود، می‌نویسد:
احتمالا شاه پس از خروجش از کشور از خود پرسیده که:«اگر به مردم معترض اجازه راهپیمایی مسالمت‌آمیز را می‌دادم و آنها را متهم به اردو کشی و زورآزمایی خیابانی نمی‌کردم، مسئله خاتمه نمی‌یافت؟... آیا اگر به جای حصر کردن بعضی از بزرگان در خانه‌هایشان ...باب گفت‌وگو با آنها را باز می‌کردم، کار به فرار من از کشور می‌انجامید؟... اگر به جای اتهام زدن به مردم که خارجی‌ها عامل تحریک شما هستند به شعور جمعی آنها توهین نمی‌کردم حالا خودم مجبور بودم به خارجی‌ها پناه ببرم؟»

💢 جمهوری اسلامی در شرایط مشابه
اینکه یک فرمانده عالیرتبه سپاه همچون حسین علایی یک بار به بهانه سقوط شاه و بار دیگر به بهانه سقوط قذافی دست به قلم برد و حکایت سقوط دو حکومت را ترسیم کند، این گمان را قوت می‌بخشد که او برای نظام جمهوری اسلامی همان سرنوشت را گمان دارد، اگر همان روش ها را به کار بندد که شاه و قذافی به کار بستند. این گمان وقتی قوت می‌گیرد که به یادآوریم علایی معترض به خشونت عریان حاکمیت در ۸۸ بود.
بازخوانی سقوط قذافی و شاه آن هم از زبان یک فرمانده سپاه اینک معنایی ژرف دارد وقتی به یادآوریم مردم ایران در گوشه گوشه کشور دست به اعتراض زده اند به ویژه وقتی می‌دانیم خیزش اخیر مردم ناشی از فقر و فاقه و ظلم و فساد و تبعیض است.
مداخله نظامی علیه قذافی در حالی به اجرا گذاشته شد که او گمان می‌کرد باب دوستی با غرب را گشوده است. جمهوری اسلامی همین را هم ندارد. این در حالی است که مثلث ریاض – تل آویو – واشنگتن نیز به هم رسیده‌اند.
آنچه سردار علایی درباره سقوط شاه و قذافی نوشته بود پیش بینی روزی همچون امروز بود که در ایران شاهد خیزش گرسنگان هستیم و سرکوب را هیچ فائده ای نیست.

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264

🔴بازخوانی سقوط #قذافی و #محمدرضا_شاه از زبان سردار #حسین_علایی
✍ #حسین_علیزاده
بخش یکم
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan


👈 «شیوه غلط برخورد قذافی در آرام سازی اعتراضات مردمی، بهترین بهانه را به آمریکا و ناتو داد که با استفاده از شورای امنیت سازمان ملل از این فرصت برای نابودی یکی از مخالفین سنتی خود استفاده کنند.»
این سخن دقیق ارزیابی یکی از بلندپایه‌ترین اعضای پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یعنی #حسین_علائی، فرمانده پیشین نیروی دریایی سپاه و رئیس پیشین ستاد مشترک سپاه است. او این تحلیل را در ۳۰ دی ۱۳۹۱ یعنی به فاصله دو روز از کشته‌شدن #معمر_قذافی به رشته تحریر درآورده بود.
علایی به رغم مقام رفیعش در مدارج نظامی از نادر فرماندهان ارشد سپاه پاسداران است که صاحب فکر و قلم در حوزه روابط بین الملل است.
شرح آنچه که علایی به قلم توانایش به تصویر کشیده علت قتل فجیع رهبری است که با #ساده_زیستی حکومت خود را شروع کرده بود، خود را #رهبر_انقلاب_اسلامی_جهانی می‌نامید ولی به «دست مردمانش» به خفت بارترین طرز ممکن کشته شد. این در حالی بود که در دوران رهبریش «تحصیلات رایگان را در کشور به راه انداخت و توانست در دوران زمامداری خود ۲۵ درصد از واجدین شرایط جمعیت شش و نیم میلیونی لیبی را به سطح تحصیلات عالیه برساند... در حکومت او درآمد سرانه نزدیک به ۱۰ هزار دلار بود.»
اما، چرا قذافی به دست همان مردمی که گمان داشت بهترین کشور را برایشان ساخته به فجیع ترین وضع کشته و کشورش اینک عملا چند پاره شده است؟ شاید کمتر کسی بتواند باور کند کشور #امن لیبی در دوران قذافی اینک به یکی از پایگاه های داعش تبدیل شده و در این کشور اینک برده فروشی امری عادی شده است.
در پاسخ به پرسش بالا، سردار علایی به طرز «معناداری» نور بر علل فروپاشی حکومت قذافی می تاباند. او می نویسد: « سرهنگ معمر قذافی داعیه مبارزه با استعمار جهانی را داشت و با این بهانه عملا تمام آزادی‌های سیاسی و اجتماعی را از ملت لیبی سلب نمود و یک سیستم بسته حکومتی را ایجاد کرد. مشخص است که سیستم‌های سیاسی بسته نسبت به سیستم‌های باز اشتباه بیشتری می‌کنند زیرا مقامات دولتی در این نوع سیستم‌ها در فضایی محدود و بسته تصمیم می‌گیرند و همۂ فعالیت‌ها و اقدامات آنها با مجوز شخص اول مملکت انجام می‌شود.»
او می افزاید « قذافی از درآمد هنگفت نفت یک نیروی نظامی پرخرج و تعداد زیادی نهاد امنیتی سرکوبگر ایجاد کرد...در دوران حکمرانی خود تمام آزادی‌های سیاسی را از مردم گرفته بود و در این کشور هیچ حزب و رسانه مستقلی وجود نداشت...قذافی به اسلام تظاهر می‌کرد ولی مردم باید به اسلام، آن گونه که او تفسیر می‌کرد، گردن می‌نهادند.»
علایی می افزاید در حالی که در لیبی نرخ بیکاری به ۳۰ درصد رسیده بود قذافی در راه مخالفت شدید با عربستان به دنبال یافتن جای پایی در فرامرزهای لیبی بود. اما، در پی تحریم‌هایی که از ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۰ از سوی سازمان ملل بر لیبی وضع شد «در نهایت قذافی در نابود سازی تأسیسات هسته‌ای خود با آمریکا همکاری کرد و با امضای پروتکل الحاقی موجب شد تا روابط لیبی با آمریکا و غرب عادی شود».
اما، دست کشیدن او از جاه‌طلبی هسته‌ای و آغاز دوستی با غرب پایان خوشی را برای او رقم نزد. با بهار عربی در تونس و مصر که منتهی به سقوط #بن_علی (پس ۲۴ سال حکومت) و سقوط #حسنی_مبارک (پس از ۲۰ سال حکومت) شد، نوبت به قذافی رسید که برای ۴۲ سال حکومت بلامنازع را در دست داشت. با اوج‌گیری قیام در لیبی، وی مردم به پاخاسته خود را مشتی «موش صحرایی» خواند و «تجمعات مردم بلافاصله از سوی نیروهای امنیتی و نظامی سرکوب شد».

«قذافی فراموش کرده بود که سیاست و قدرت از معنای قدیمی و تاریخی استبدادی آن فاصله گرفته و به مفهوم جدید "قانون"،"نظام حقوقی" و "مسئولیت" تبدیل شده است.»
در حالی که گویا علایی ترسیمی روشن نه از یک #دیکتاتور بلکه هر دیکتاتوری به دست می دهد شرح سقوط قذافی را چنین می نویسد که «وی خود را #رهبر_مادام_العمر انقلاب می‌دانست... ساختارهای حکومتی به گونه ای طراحی شده بود که موجب عدم امکان تغییر رهبر انقلاب به دست مردم می‌شد... در عین حال قذافی از اطرافیان خود به طور مرتب تعریف و تمجید می‌شنید و به عنوان #رهبری_حکیم [بخوانید #فرزانه] معرفی می‌شد... این در حالی بود که او از شناسایی و فهم مطالبات واقعی مردم خود عاجز بود. او در مراحل نخست مواجهه با اعتراضات و تظاهرات پرشمار مردمی به جای تن دادن به خواسته‌های مردم، راهکار اتکا به زور و بازداشت‌های گسترده و نقض فاحش حقوق بشر را برگزید.»

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
👇👇👇👇👇👇
https://t.me/diplomathosseinalizadeh/264