روز + نامه - نگین حسینی

این صدای دلنشین، روایت‌هایی که تا عمق جان نفوذ می‌کند، و همراهی بی‌دریغ و شجاعانه استاد #محمد_عمرانی با #جنبش_مردمی در چند ماه اخیر، از نقطه‌های امید من به این انقلاب بوده است. هر بار که «شک» کرده‌ام، لحن آرام اما اطمینان‌بخش او نجاتم داده است.
این ویدیو را (که نمی‌دانم چه کسی به این خوش‌سلیقگی ساخته)، به پاس همراهی و همدلی ایشان به اشتراک می‌گذارم. بر این باورم که «آزادگی» آدمی را بزرگتر و عزیزتر و ارزشمندتر می‌کند، و آقای عمرانی چقدر این روزها بزرگتر و عزیزتر و ارزشمندتر شده است.
هرکسی ایشان را از نزدیک دید، سلام گرم مرا از دل سرد شیکاگو به ایشان برساند و بگوید که ستاره شمال من شدید در شب‌هایی که با دلهره، خیال کردم راه را گم کرده‌ام… باشد تا صبح پیروزی، این لبخند را بر صورت مهربان‌تان ببینم.

#نگین_حسینی #زن_زندگی_آزادی #مهسا_امینی #هنرمند_آزاده
@neginpaper

موسیقی اعتراض
سپهر از نوجوانی به موسیقی رپ علاقه داشت. یکی از همان روزها، در کلاس زبان مشغول نوشتن متن رپ بود که همکلاسی‌اش از او خواست برایش رپی را که نوشته بخواند و صدای ضبط شده را برایش بفرستد تا در تنظیم آن کمکش کند. سپهر با خوشحالی رپی را که نوشته بود، اجرا کرد و برای دوستش فرستاد. با اشتیاق منتظر تنظیم آهنگش بود اما طولی نکشید که فهمید آن دوست، آن رفیق، رپ‌خوانی سپهر را برای همه فرستاده تا مسخره‌اش کند. آخر سپهر از کودکی کم‌شنوا بود و نوع بیان کلماتش، کمی متفاوت از دیگران. خیلی‌ها همین را دستمایه تمسخرش کردند؛ صدایش را برای هم می‌فرستادند تا همدیگر را بخندانند!

اولین تجربه سپهر از نوشتن متن رپ و خواندن آن نه تنها شیرین نبود، بلکه می‌توانست او را تا همیشه از نوشتن و خواندن رپ منصرف کند. اما سپهر به رپ عاشق‌تر از آن بود که زخم زبان‌ها و تحقیرها بتواند جلویش را بگیرد. زخمش‌هایش را کلمه کرد و کلمه‌ها را به موسیقی اعتراضی‌اش سپرد تا به گوش دل آدمها برساند:

«یه چند سالی میگذره از روزای سرد// فقط من موندم و کوله‌بار درد// پر تلخیو زجرو خاطرات بد// که روحمو می‌بره با سالهای قبل// اینقده تو جمع تحقیر شدم// که نسبت به همه بدبین شدم// خواستم بسازم رویای خودم// چرا باید بگم کاش جاش بودم// می‌گفتن بخون بخندیم حاجی// سلطان رپ فارس الگوی مایی// کینه نفرت پر توهم// یه عمر باید برسی که جای ما شی»

سپهر حالا بیست ساله است و دانشجوی معماری. به عکاسی علاقه زیادی دارد؛ در عکس‌هایش درد و رنج مردم را به تصویر می‌کشد و چهره‌هایی را که پر از داستان‌های ناگفته‌اند، به زیبایی در قاب جا می‌دهد. از بخت بد، سال گذشته سه دزد و خفت‌گیر به سپهر حمله کردند و دوربین عکاسی و موبایلش را دزدیدند. اما چه کسی می‌تواند با حمله کردن و ربودن، با تمسخر و تحقیر، جانی را که شیفته است، تهی از عشق کند؟

«سپهر دائمی» روزی اسمی می شود در تاریخ موسیقی ایران. پسری که به جرم کم شنوایی، محکوم شد که از دنیای رپ فاصله بگیرد اما ایستاد تا نشان دهد که تفاوت ظاهری‌اش با خیلی‌ها دلیل نمی‌شود که دست از علاقه و عشقش بردارد. هنرمندان دارای معلولیت، استانداردهای دست‌سازِ آدم‌ها را به چالش می‌کشند و نشان می‌دهند که عیب و ایراد در داشتن معلولیت و تفاوت‌ها نیست؛ بلکه در ذهن‌ِ مردمی است که به استانداردها خو کرده‌اند و شهامت رویارویی با تفاوت‌ها را ندارند.

« من خودم ساختم رویامو از بچگی// گفتن نمیتونی تش میتونی سرگرمی شی// ادامه میدم واسم مهم نی خستگی»

نشانی کانال سپهر:
@sepehrdmi
#نگین_حسینی #سپهر_دائمی #هنرمند_کم_شنوا #رپ_فارسی
@neginpaper