نِکْراسوفْسْکایا 48

Louane maman

به طور کلی انسان‌ها موجوداتی نارَس، اجتماع انسانی یک گله‌ی متعفن و جامعه‌ی مدنی یک زندان اعتباری است. گمان می‌شود که انسان‌ها پیشرفته‌ترین نوع حیوان‌اند اما حقیقت این است که انسان‌ها بیمارترین نوع حیوانات‌اند. حیواناتی که ویژگی‌های مغزی و عصبی آن‌ها باعث رنج خود و دیگران و نابودی جهان پیرامونی می‌شود‌. انسان تنها حیوانی است که عمیقاً حسادت، تکبر، حرص و حقارت را تجربه می‌کند، از آن رنج می‌برد، برمبنای آن زندگی می‌کند و این پتانسیل را دارد که میلیون‌ها نفر را بخاطر همین احساس بکُشد. انسان تنها حیوانی است که می‌تواند توهمات خودش را تئوریزه کند، در قالب دین بریزد و به آن تقدس ببخشد و سپس براساس آن خود و دیگران را قانع کند که باید ویرانی به بار آورند. انسان تنها حیوانی است که در انتزاع خود غرق می‌شود و آن را وحی یا عقل می‌نامد و با آن دیگران را شکنجه‌ می‌کند. هیچ حیوانی جز انسان به دلیل ویژگی های بیولوژیکِ عصبی و مغزی‌اش موجب مرگ میلیاردها گونه‌ی جاندار نشده، تغییرات اقلیمی رقم نزده، ظاهر طبیعت را نابود نکرده، هم‌نوعان خودش را به فقر و فلاکت نکشانده. انسان‌ها تنها نوع حیوانات‌اند که به سختی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و زبان هم را نمی‌فهمند. هر گلّه و قوم انسانی زبانی متفاوت و مختص به خود دارد. فرهنگ گله‌های مختلف انسانی نیز مختلف است. یعنی اگر یک چینی با فرهنگ بومی را بگذارید کنار یک آمریکایی با فرهنگ معمول جغرافیای خویش هر دو از زندگی کنار هم رنج می‌برند و رفتارشان یکدیگر را آزار می‌دهد. انسان تنها موجودی است که انبوهی از «نهادهای مشروعیت‌بخش» برای خودش ساخته که خودش از آن‌ها راضی نیست. نهاد مشروعیت‌بخش دین، نهاد مشروعیت‌بخش آکادمی و امثالهم. مثلا هیچ مشخص نیست که بر چه مبنایی انسان‌ها خود را مجبور به تحصیل دانشگاهی می‌کنند در صورتی که اکثریت از آن هیچ حس رضایتی دریافت‌نمی‌کنند. انسان تنها موجودی است که برای خودش مرز تعریف کرده. مرزهای مختلف اعتباری و سیاسی که هر چند قراردادی‌اند اما ثمره‌ی عملی دارند: تولد در محدوده یک مرز می‌تواند جرم باشد، می‌تواند دلیلی برای تحقیر شدن باشد، می‌تواند عامل فقر باشد، می‌تواند دلیل جنگ باشد. می‌گویند انسان اشرف حیوانات است. خطاست. انسان قطعا پست‌ترین نوع حیوانات است و مجموعه‌ی آن‌چه او ساخته، یعنی جامعه‌ی بشری، یک زندان متعفن است. نوع بشر از نظر سیستم مغزی و عصبی بیمار است. اگر یک درس از تمام زندگی‌ام گرفته باشم این است که زندگی دربین این گونه‌ی جاندار شقاوت است. شقاوتی که بر ما تحمیل شده.

در زبان روسی از هر فعل می‌توانید بیش از ۱۲۰ حالت صرفی بسازید. صرفا جهت اطلاع.

لنین یک قرن پیش گفت: «کمونیسم یعنی حاکمیت‌ شوراها به علاوه‌ی برق‌کشی.»
منظور او اصالت تکنیک در جامعه‌سازی بود. قدرت از علم برمی‌خیزد. همان‌طور که توسعه از علم زاده می‌شود. بافته‌های حرّافان علوم انسانی پوچ است و حالت دومی هم ندارد. انتزاع است و انتزاعیات با واقعیت عالم خارج یکی نیست. این تصویر ترجمه‌ی جمله‌ی صد سال پیش لنین است. روزی که رهبران صنایع دانش‌بنیان، تکنیسین‌های حرفه‌ای آشکارا در جایگاهی برتر از سیاستمداران ایستاده‌اند. این عکس نماد است. باشد که حکمرانان بیاموزند.

عارضم به محضر شریفتان که بعد از پایان مسئولیتم در شورای متحد دانشجویی خاور دور و حدود یک سال فاصله داشتن از فعالیت تشکّلی، سرانجام دیروز تکلیف ایجاب کرد و دوباره به این عرصه برگشتیم. دیروز به عنوان رییس «شورای دانشجویان خارجی» دانشگاه دولتی ولادی‌وستوک انتخاب شدم. حیف که شیرازی‌ام و حوصله‌ام نمی‌کشد تا جزییات را شرح بدهم برایتان. ولی در کل لولا حضور الحاضر و قیام الحجه بوجودا الناصر عمرا دوباره مسئولیت می‌پذیرفتم. می‌دانید که من چقدر از قدرت گریزانم. امان از تکلیف. خدا قبول کند.

همه از آتش بس در غزه و پیروزی مقاومت فلسطین می‌گویند؟ من می‌خواهم از نفرتم نسبت به طرفداران فلسطین بگویم. طرفداران بی‌رگ و ریشه‌ای که وجودشان بر زمین مایه‌ی شرمساری است. از خاورمیانه و جهان اسلامِ کثیف و بی‌شرافت که هیچ وقت برای فلسطین نجنگید کما هو حقه.

آدم‌‌ها! احمق نباشید‌. هیچ پیروزی در کار نیست و فلسطینیان بیش از هفتاد سال است که زجر می‌کشند، و این رنج و اشغال همچنان ادامه دارد. پایان این جنگ هم با مرگ ده‌ها هزار زن و بچه‌ی بیگناه اهل غزه رقم خورد، و با نابودی فرماندهانشان. مسئول این رنج همان کشورهایی‌اند که ادعای حمایت از آرمان فلسطین دارند. آدم‌ها! این دولت‌های طرفدار فلسطین هیچ وقت برای فلسطین نجنگیدند. آدم‌ها! مسلمانان مایه‌ی ننگ و بی‌آبرویی نوعِ بشریت‌اند. آدم‌ها! ذهن این کشورها و مردمانشان مریض است، اگر مریض و فلج مغزی نبودند، چطور یک جمعیت ۵۰۰ میلیونی نمی‌تواند چالش یک کشور ۱۰ میلیونی -که بدون اجازه‌ی همین ۵۰۰ میلیون هیچ راه ارتباطی با جهان خارج ندارد- را حل کند؟ آدم‌ها! تنها جنگی که علیه «اصل موجودیت اسراییل» راه افتاده و ارتش‌های کشورهای مسلمان به طور رسمی درگیرش شدند جنگ استقلال بود که از مه ۱۹۴۸ تا ژوئیهٔ ۱۹۴۹ به طول انجامید. آدم‌ها! می‌دانید تلفات جنگ استقلال چقدر بود؟ فقط بیست هزار نفر! و پس از آن کشورهای مسلمان عقب نشینی کردند. آدم‌ها! منطقه‌ی خاورمیانه یک منطقه‌ی بی‌شرف با انسان‌های سست عنصر است، اگر غیر از این بود ۸۰ سال اسراییل در آن دوام نمی‌آورد، بلکه یا کل مسلمین نابود می‌شدند یا کل اسراییل از بین می‌رفت. آدم‌های خاورمیانه‌ای! شما تنها انسان‌های روی زمین نیستید که با مسأله‌ی مرگ و زندگی مواجه می‌شوند، بفهمید که شما مرکز جهان نیستید و به تجربیات دنیا نگاه کنید. همین روسیه‌ی همسایه‌ی شما در نبرد با آلمان حاضر می‌شود برای زنده ماندن بجنگد و بیست و هفت میلیون نفر تلفات بدهد، آن هم فقط ظرف دو سال! اما کشورهای مسلمان با بیست هزار تلفات برای همیشه از اقدامِ متحدِ دولتی علیه موجودیت اسراییل عقب نشستند. شرف و بی‌شرفی قابل جمع نیستند. اگر سالیان دراز با بی‌شرف زندگی می‌کنید بدانید که خودتان هم تبدیل به بی‌شرف شده‌اید چون جمع نقیضین محال است. آری، واقعیت این است که ساکنان خاورمیانه فقط رنج کشیدن بلدند، اما جنگیدن بلد نیستند، برای همین ذلیل باقی می‌مانند.

شک ندارم که به جبر تاریخ، روزی روزگاری در این جهان، حاکمیتی متشکل از انقلابیون واقعی به کار اسراییل پایان می‌دهد، اما در آن روز اسراییل تنها کشوری نیست که فانی می‌شود، کشورهای خائن خاورمیانه نیز تقاص خواهندداد. همه، بدون استثنا از ایران گرفته تا ترکیه، از قطر گرفته تا امارات. چه، آنان به خونِ مظلومِ همسایه خیانت کردند و خیانت به خون مظلوم مکافاتش سنگین است.

و چقدر غم‌انگیز است مشاهده‌ی بی‌چارگی فکری این مردم‌‌. یکی فکر می‌کند در جبهه‌ی حق ایران است، دیگری از لج نیروی مقاومت به تقویت مواضع اسراییل می‌بالد. یکی در ترکیه پای می‌کوبد و دیگری در لبنان کِل می‌کشد. و همه بی‌چاره‌اند. همه در کلیشه‌هایی گیر کرده‌اند که سالیان سال در مغزشان فرو شده. نه عزیزان. در این خاورمیانه‌ی امروز، غیر از گند و گُه و کثافت وجود ندارد. اسراییل شر مطلق است، و ایران همان‌قدر خائن است به آرمان فلسطین که امارات متحده‌ی عربی. اگر می‌خواهید در راه پایان‌دادن به تراژدی‌های این مردم بیچاره حرکت کنید و روزی در این میدان واقعا مفید باشید، قدم اول فاصله گرفتن از کلیشه‌هایی است که در مغزتان فرو کرده‌اند. بکوشید صحنه را آن‌چنان که هست ببینید و بدانید که باطل بودن تمام طرف‌های دولتی درگیری، محال نیست و ضرورت ندارد زیر چتر یکی بایستید.

ما فاتَ مَضی وَ ما سیأتیكَ فَاَیْنَ؟
قُمْ! فَاغْتَنِم الفُرصَةَ بَینَ العَدَمَین...

می‌دانستید زبان اول بزرگترین ادبیان معاصر روسیه یعنی پوشکین و تالستوی فرانسوی بوده؟ هر دو در کودکی ابتدا فرانسوی آموختند و سپس روسی. روسی زبان دوم تالستوی و پوشکین است. در قرن نوزدهم زبان فرانسوی در روسیه زبان فرهیختگانی بود. خانواده‌های دانشمند و یا اعیان، از کودکی به فرزندان خویش فرانسه می‌آموختند. طبقات بالای اجتماع به فرانسه سخن می‌گفتند، مردانشان با دختران فرانسوی ازدواج می‌کردند، برای فرزندان خود از فرانسه معلم می‌آوردند و در آثار قلمی خویش از زبان فرانسه بسیار بهره می‌برند. اگر به روسیه آمدید، به یک کتابفروشی بروید و کتاب جنگ و صلح تالستوی را ورق بزنید. می‌بینید که فصول نخستین کتاب به زبان فرانسه نوشته شده و در بخش‌های روسی کتاب هم عبارات فرانسوی فراوان است که ترجمه آن برای روس‌زبانان امروزی در پاورقی آمده.

خلاصه‌ای از مقاله‌ی «الغای خانواده» را اینجا آرشیو کردم. هایلایت الغای خانواده را ببینید.

https://www.instagram.com/arsham_bakhmannezhad?igsh=MTB0ODN0YWNndnIwNA==

«وقتی تالستوی می‌خوانم شوق به زندگی پیدا می‌کنم و وقتی داستایفسکی می‌‌خوانم شوق به مرگ!»

این جمله نقل قول از استاد نحو روسی من است مارینا یوریونا، همین الان، سر کلاس. و چقدر مختصر و رسا تفاوت این دو اَبَر نویسنده را نشان می‌دهد. ظاهراً نه فقط برای ما خارجی‌‌ها، بلکه برای خود روس‌ها هم داستایفسکی دستگاه تولید رانه مرگ است.

چهار سال پیش بر روی یک پروژه‌ی شخصی در زمینه‌ی روانکاوی اجتماعی کار می‌کردم به نام «سابینا اشپیلرین». در چارچوب این پروژه یکی از مسائل مورد تحقیق عبارت بود از «خانواده و آینده‌ی آن در جامعه‌ی امروز». ذیل این مبحث توضیح داده‌ام که چرا استمرار نهاد اجتماعی خانواده نه ممکن است و نه مطلوب و ایده‌ی الغای خانواده را طرح کردم. در این سال‌ها پروژه‌ی سابینا اشپیلرین دائما در حال توسعه، پیشرفت و تکامل بوده و به زعم من دستاوردهای خوبی هم داشته. اما چون تکمیل نشده هنوز آن را منتشر نکرده‌ام. امیدوارم روزی در قالب یک کتاب مدون و منسجم ارائه گردد‌. به هر حال قصد دارم برخی از مباحث ذیل این پروژه را اینجا و در صفحه اینستاگرام ادامه بدهم. مانند قبل. اگر علاقه‌مند هستید برای این‌که در کانتکست مدعی قرار بگیرید یادداشت‌های الغای خانواده که در این کانال چهار سال پیش منتشر کردم را بخوانید. ده پست شامل هشت یادداشت متصل نگاشته‌شده به تاریخ ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۱ در استانبول و دو ضمیمه‌. یادداشت‌ها را می‌توانید با جستجوی عبارت «الغای خانواده» در بخش سرچ کانال بیابید. اصل بحث را به زبان روسی نوشتم و فعلا مجال ترجمه‌ی کامل آن را ندارم. یادداشت‌های فارسی چهار سال پیش هم با قلمی خام‌تر و ضعیف‌تر از امروز نوشته‌شده و همچنین به منابع و رفرنس‌های علمی اشاره‌ای ندارد، اما به هر حال برای آشنایی با فضای کلی بحث و به مثابه یک مقدمه راهگشاست.

«مرگ‌اندیشی» فلسفه‌ای کوتاه و در عین حال کامل است که سوژه را به متانت و کمال رفتاری می‌رساند. انتباه دائمی نسبت به مقوله‌ی فنا به رفتار و عواطف انسان تعادل می‌بخشد. سوژه‌ی مرگ‌اندیش هرگز گرفتار شادی افراطی نمی‌شود چون می‌داند که در هر حال وضع کنونی موقتی است و دیر یا زود همه چیز را از دست خواهدداد و با مرگ ملاقات می‌کند، در عین حال رنج‌های زیاد نیز او را دچار اندوه شدید نمی‌کند چرا که حقیقت موقتی بودن هر نوع مصیبت و اَلَم و پایان‌ یافتن آن به دست مرگ نزدش حاضر است.

پس از یک دهه تحصیل و تحقیق و تدریس فلسفه اگر فردی از من بخواهد تا او را با بهترین مکتب فلسفی که می‌شناسم آشنا کنم، نه فیلسوفی را به او معرفی خواهم کرد و نه کتابی پیشنهاد خواهم‌داد، فقط می‌گویم:
«به مرگ بیندیش، آنگاه کمال فلسفی نزد تو حاصل است»

#روش

یک توصیه برای دانشجویان

من از ۱۶ سالگی که در دبیرستان توحید شیراز درس می‌خواندم و ناگهان تصمیم گرفتم وارد فضای المپیاد ادبی بشوم، روزانه ۱۶ ساعت برنامه‌ی مطالعاتی داشتم. همیشه کم می‌خوابیدم و بد غذا می‌خوردم. تا آن موقع ورزش حرفه‌ای می‌کردم اما پس از آن به دلیل مشغله‌های علمی تمریناتم نامنظم شد. از ۱۶ سالگی تا ۲۶ سالگی روزانه ۱۶ ساعت مشغول کار نظری و مطالعاتی بودم و حتی اکثر شغل‌هایی که داشتم هم به گونه‌ای بود که در خواندن، نوشتن و یا ارائه‌های علمیِ شفاهی خلاصه می‌شد. در این سال‌ها همیشه خوابِ کم و نامنظم داشتم. حدود ۴-۵ ساعت. تغذیه‌ی بدی داشتم. بعضی وعده‌ها را فراموش می‌کردم و هیچ زمان‌بندی منظمی برای غذا خوردن نداشتم. به علاوه محضِ صرفه‌جویی در وقت مصرف فست فودم زیاد بود. ورزشم هم نامنظم بود‌ و گاهی اصلا نبود! ظرف این ده سال پیشرفت علمی خوبی داشتم، سه زبان خارجی یاد گرفتم، حدود هزار و پانصد جلد کتاب خواندم و در چهار رشته‌ی دانشی آثار پژوهشی تالیف کردم. اما این همه‌ی ماجرا نیست.

چنین مشی و رویکردی باعث شد که از نظر جسمانی با ضعف شدید، عارضه‌های عصبی، بیماری‌های گوارشی و دردهای مفصلی مواجه شوم. سرانجام و به حسب اجبار، حدود دو سال است که سبک زندگی‌ام را تغییر داده‌ام. روزانه ۸ ساعت می‌خوابم. هر روز یک و نیم تا دو ساعت ورزش می‌کنم که شامل تکنیک‌های غیر‌هوازی بدنسازی و تمرینات هوازی شنا می‌شود. عادات غذایی‌ام را هم تا جایی که مستلزم هزینه‌ی اضافه‌ نباشد اصلاح کردم، مثلا سعی می‌کنم به اندازه‌ی آب بنوشم، وعده‌های غذایی‌ام منظم باشد و تا حد امکان بجای خرید فست فود، آشپزی کنم‌. در نهایت این ایام روزانه فقط ۸ ساعت صرف انواع فعالیت علمی می‌کنم.

نکته‌ی جالب توجه چیست؟ با وجود این‌که میزان ساعات فعالیت علمی من به نصف رسیده، اما بازدهی‌ام در فعالیت‌های مطالعاتی از قبل بیشتر است. با کمال تعجب من امروز در سن ۲۸ سالگی از ۸ ساعت فعالیت علمی نتیجه‌ای می‌گیرم فراتر از ۱۶ ساعت کار علمی در ۲۵ سالگی! الغرض، گاهی جسم آدمی کشش اراده‌ی او را ندارد. ما آکادمیسین‌ها عیب بزرگمان این است که در برنامه‌های بلند مدت زندگی، کشش و تاب‌آوری جسم خویش را لحاظ نمی‌کنیم. در نهایت باید بفهمیم که ما قوه‌ی عاقله‌ی محض نیستیم، بلکه از حیث جسمانی به عنوان گونه‌ای از حیوانات، وجودی بیولوژیک با ظرفیت‌های معین و شکننده داریم. برای پیشرفت علمی ضرورتا باید آستانه‌ی تاب‌آوری تن را لحاظ کنیم و در حفاظت و نیز بهره‌وری بهینه از آن بکوشیم. این‌گونه هم نتیجه‌ی حاصله بیشتر خواهد بود و هم آلام جسمانی کمتر.

خوب بخوابید، خوب بخورید، خوب ورزش کنید و با برنامه درس بخوانید. بزرگی یک بار به من گفت: «کارِ زیاد مال خر است، آدم حساب‌شده کار می‌کند.»

حکایت نام فامیل مفتی جدید حلب، حکایت فامیل جناب مستطاب کیریاکُس نخست‌وزیر یونان است که هرگز در اخبار صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران به زبان نیامد!

دیروز در پاسخ به سوالی ذیل بحث «فریبِ فلسفه» گفتم و دوباره این‌جا تکرار می‌کنم. دلیل این که در ایران تمام بحث‌های حول فلسفه‌ی ماتریالیسم به بیراهه رفته‌اند، ترجمه‌ی غلط این ترم فلسفی است.

هر دو باور محوری در متون آموزشی فارسی مبنی بر این‌که «ماتریالیسم نفیِ متافیزیک است» و «ماتریالیسم به معنای اصالت ماده است» از ریشه خطاست. ماتریالیسم اولا نفی فلسفه و وجود‌اندیشی نیست، بلکه خودش یک مکتب فلسفه‌ی محض است. ثانیا ترجمه‌ی لغت ماتریال در ادبیات ماتریالیسم، معادل «ماده»‌ی عربی نیست بلکه معادل «عین» یا «خارج» است. متفکران ایرانی این واژه را ابتدائا اشتباه به عربی برگردانده‌اند و سپس ترمِ اشتباه عربی را وارد ادبیاتِ کتب و جزوات آموزش فلسفه‌ی فارسی کرده‌اند.

درست‌تر بود که ماتریالیسم از ابتدا به خارج‌گرایی، عین‌گرایی یا معادل‌های شبیه به این‌ها برگردانده‌شود. به هر حال امروزه ترجمه‌ی ماتریال به «ماده» رواج دارد. پس توجه کنید که مقصود از ماده صرفا چیزی است که «مستقل از ذهن» ما وجود دارد، چه ما آن را درک کنیم چه درک نکنیم. مثلا در فرض وجود خدا، او ماده است و این یعنی وجود خارجی دارد، و موجودیت او وابسته به ذهن سوژه نیست، نه اینکه او جسم دارد. همچنین روابط اجتماعی نیز از مصادیق ماده‌اند چون وجود خارجی دارند.

این مرحله از بحث اساسا زبان‌شناختی است و ما قبل فلسفه!

#روش

کوتاه درباره سیستم آموزشی جدید روسیه و مقاطع تحصیلی آن

در سال‌های اخیر زمزمه‌های متعددی از تغییر سیستم کلان آموزش عالی روسیه به گوش می‌رسید. سرانجام امروز وزارت علوم و تحصیلات عالی اصلاحات نهایی را اعلام کرد. از سال آینده یعنی ۲۰۲۶، مقاطع لیسانس و فوق لیسانس در روسیه وجود نخواهدداشت. از این پس آموزش عالی به دو بخش تحصیلات پایه و تحصیلات تخصصی تقسیم می‌شود. تحصیلات پایه از چهار تا شش سال بسته به رشته‌ی انتخابی به طول می‌انجامد. طول مدت دوره تخصصی نیز حداقل یک سال و حد اکثر سه سال خواهدبود.

مقطع دکتری یا аспирантура کماکان وجود دارد اما شاغلین به دکتری از نظر حقوقی دانشجو محسوب نمی‌شوند، طبق قانون آن‌ها «محصل» و «پژوهشگر» هستند و عنوان دانشجو بر این قشر صدق نمی‌کند. همچنین بنابر اعلام امروز وزارت، دانشجویانی که اکنون در مقطع لیسانس و فوق‌لیسانس درس می‌خوانند بدون تغییرِ فرآیند آموزشی می‌توانند تحصیل خود را به پایان برسانند و مدارک آن‌ها معتبر خواهدبود.

وزارت علوم روسیه هدف این تغییرات را ناکارآمدی نسبی سیستم آموزشی سابق در تربیت متخصصین با صلاحیت بالا اعلام کرد. ریاست دستگاه آموزشی روسیه معتقد است این تغییرات سبب‌ساز تسهیل روند ورود فارغ‌التحصیلان دانشگاه به بازار کار و ارتقاءِ کیفیتِ ایفای نقش تخصصی آن‌ها در اجتماع خواهدشد.

به نظر من هم حرکت رو به جلو و مثبتی است.

@ghalbe_biganeh

امروز در سلسله استوری‌های «فریبِ فلسفه» از «تقدم علوم تجربی بر علوم انسانی» گفتم، و اینکه چرا دانشجویان علوم فنی، مهندسی و تجربی روا نیست به گرایش‌های علوم انسانی هجرت کنند. بخوانید و در صورت تمایل در تکمیل بحث مشارکت کنید:

https://www.instagram.com/arsham_bakhmannezhad?igsh=MTB0ODN0YWNndnIwNA==

راهی که گمان می‌کنید میانبر است، معمولا طولانی‌ترین مسیر است.

در یک رشته استوری رویکرد دانشجویان جهانِ غیرِ عرب نسبت به مسأله فلسطین را شرح دادم. هایلایت «اسراییل و دانشجو» را ببینید و نشر دهید. چه، این بحث را به مرور توسعه خواهم‌داد و قصد دارم پیشرفت بحث متناسب با سوالات فعالان تشکلی دانشجویی در ایران باشد. از اینجا بخوانید:

https://www.instagram.com/arsham_bakhmannezhad?igsh=MTB0ODN0YWNndnIwNA==