🔍اگر شعر را درک نمی کنید، نمی توانید دنیا را درک کنید، نمی توانید سیاست را درک کنید، نمی توانید چیزی درباره معماری یا هر چیزی که به بودنمان مربوط است، درک کنید. فکر می کنم که معماری وظیفه مشابهی مانند شعر که آن هم دغدغه اش فرم است دارد، زیرا لحظه ای را شکل می دهد که خصوصیات ذاتی انسان را به نوعی ساختارمند کند. بنابراین بنظر می رسد معماری خیلی هم درباره ی ویژگی های نمایشیِ سایت نیست، بلکه واقعاً در مورد این مسئله است که چگونه می توان درون چیزی که ناگزیر انسان را محدود می کند، هنوز قدرت ایجاد چیزی را داشته باشیم، که حتی نمی خواهم آن را نام گذاری کنم چرا که به زحمت می تواند خودش را معرفی و هویت مند کند. ولی در نهایت من واقعاً فکر می کنم معماری و شعر با یکدیگر مرتبط هستند.