توره | اساطیر باستان

👁‍🗨 در اساطیر #آریایی و دیانت #زرتشتی اعتقاد به تقابل نیکی و پلیدی و روشنی و تاریکی به یک اصل قابل تعمیم بدل شده است. اصولا هر وجود نیکو و خیری را باید معاندی از لشگر شر باشد که این قانون حتی در مورد شخص #هورمزد نیز صادق است.

در اعتقاد #آریایی برترین گوهر وجودی هر انسان یا دیتی ای "اندیشه" است‌. بنابراین طبیعی است که اندیشه پاک باعث تعالی به سوی نور و اندیشه پلید باعث سقوط در ظلمت شود. همچنین قابل انتظار است که از دو لشگر متقابل و از هرکدام از آنها به نوبه خود وجودی والا متوکل بر مفهوم اندیشه باشد. این وجود در جبهه روشنی #وهومنه (بهمن) امشاسپند است و در جبهه تاریکی #اکومنه (اکوان) دیو کماله.

#اکومنه (اوستایی) یا #آکامن (پهلوی) و یا #اکوان_دیو (فارسی دری) نام سررسته دیوان کماله و پلیدترین آنان است. او دقیقا در تقابل با بهمن امشاسپند مفهوم اندیشه ناپاک و شوم را میرساند و دیوی بس دهشتناک است.

#گاهان در #اوستا از اکومن به عنوان دیوی یاد میکند که فرستاده شد تا #زرتشت را بفریبد و فره او را به ناپاکی بیالاید. اما او موفق به این امر نشد و استعانت از هورمزد و بهمن، زرتشت را از این مخمصه عظیم رهانید. (در شاهنامه میخوانیم که او به همین طریق #جمشید را فاسد ساخت و فر ایزدی را از وی دور ساخت)

همچنین او در #وندیداد وجودی بسیار زشت و پلید معرفی شده که هیکلی بس ناخوشایند و تاریک دارد که نگاه در آن هراس در دل هر آفرینشی می اندازد. وجودش سیاه رنگ و هراسناک است و چشمانی به سرخی آتش جهنم دارد.

در #بندهشن در توصیف نبرد او با وهومنه امشاسپند در پایان هزاره #اوشیدر این گونه میخوانیم که نبردی بس عظیم بود که باعث ویرانی و هلاک بسیاری از خلقت اهورا مزدا شد. اما بهمن پس از کامیابی و پیروزی وجود او را چون سرنوشت دیگر اهریمنان در بند میکند و خرابیهای به بار آورده او را با قدرت نور شفا میبخشد. علیرغم این موضوع اکومنه پیوسته در تاریخ جهان تا فرا رسیدن آرماگدون بزرگ به عنوان شیطانی پلید باعث وسوسه اذهان آدمیان است و گفته شده افکاری که توسط او فاسد شوند توفیق عبور از #چینود_پل و ورود در #وهشت_انگهو (بهشت برین) را نمی یابند

باید بدانیم که نبرد با #اکوان_دیو در #شاهنامه فردوسی از خوان های هفتگانه پهلوان بزرگ #رستم است. چون رستم با رخش بر اکوان یورش میبرد او هر بار از نظر غیب شده و میگریزد و بدین سان رستم از نبرد با او درمانده میشود و خسته و بی رمق در کنار چشمه ای به خواب میرود. در این هنگام دیو از فرصت استفاده کرده و او را بلند کرده و تا آسمان بالا میبرد و برای تحقیر پهلوان از او میخواهد تا خود چگونه انتخاب کند که او را از ان ارتفاع به دریا بیفکند یا به کوه. رستم چون از برعکس بودن عمل دیوان آگاهی داشت از او میخواهد تا به کوه بیفکندش و چون دیو او را به دریا می افکند با شنا کردن خود را نجات میدهد و بار دیگر به دیو یورش میبرد و این بار با استعانت از نام یزدان مانع استفاده دیو از جادو میشود و بدینسان سر او را از بدنش جدا میکند.

▫️ @Torecilik