شهرِ زنان، شهرِ امن

#تجربه #زنان #دنیا از #مبارزه علیه #آزار و اذیت خیابانی
می‌خواهم در مسیر خانه آزاد باشم، نه هراسان

🔻زنان در خیابان‌ها، پارک‌ها، سرویس‌های بهداشتی عمومی، مدارس، دانشگاه‌ها، و محل کار خشونت را در سطوح مختلف تجربه می‌کنند. تجاوز گروهی وحشیانه به جیوتی سینگ ۲۳ ساله در اتوبوسی در شهر دهلی هند در سال ۲۰۱۲ جهان را تکان داد.
🔻چندی پیش هم ده‌ها هزار نفر از زنان آرژانتین در اعتراض به تجاوز جنسی و قتل یک زن ۱۸ ساله به خیابان‌ها آمدند و جنبشی به اسم «نه حتی یکی کمتر»- به‌راه افتاد که می‌خواست دیگر هیچ زنی قربانی خشونت مردان نشود.
🔻این جنبش از مرزهای این کشور فراتر رفت و معترضان برای اعلام همبستگی در بولیوی، شیلی، السالوادور، مکزیک، پاراگوئه، و اروگوئه هم به خیابان آمدند.
🔻در دست معترضان پلاکاردی با این نوشته دیده می‌شد: «می‌خواهم در مسیر خانه آزاد باشم، نه هراسان.»
🔻تعدادی از جنبش‌های حمایت از زنان در سطوح محلی و فراملی خواهان دسترسی برابر و امن زنان به شهرهای‌شان هستند.
جنبش‌های اجتماعی و کنشگران سازمان‌های مردم‌نهادی راه افتاده که مثلا جنبش شب را پس بگیر یکی از این جنبش‌هاست.
🔻این جنبش‌ها به دنبال برگرداندن حق زنان برای دسترسی امن به فضاهای عمومی هستند و در نقاط مختلف جهان رشد پیدا کرده‌اند.
🔻یک استاد دانشگاه در آرژانتین که برای این حق تلاش می‌کند می‌گوید «بدن اولین قلمرو ماست. زندگی زیر سایه خشونت دشوار است. برای تحقق حق بر شهر [باید] خشونت را از بین برد.»
منبع:
سایت برزن

https://t.center/Shahr_Zanan

‍ زنان ترنس و جنبش‌های فمینیستی

هلیا عسگری

کانون زنان ایرانی

حذف زنان ترنس از روز جهانی خشونت علیه زنان

حذف زنان ترنس از جنبش‌های فمینیستی باعث شده تا  زنان تراجنسیتی از بحث در مورد خشونت علیه زنان نیز کنار گذاشته شوند. اگر در مطالعات مربوط به خشونت علیه زنان تعریف درستی از واژه «زن» نشود باعث می‌شود زنان ترنس  به طور کامل از مطالعات حذف شوند و محققانی که درباره خشونت علیه زنان کار می‌کنند، از ابتدا به سراغ زنان ترنس نمی‌روند و هیچ داده علمی و قابل تاییدی درباره آنها وجود نخواهد داشت.  درج نکردن زنان ترنس در داده‌ها، خشونتی را که زنان ترنس با آن مواجه می‌شوند را از دید نهادهای آکادمیک و همچنین عموم مردم دور نگه می‌دارد که این موضوع خود  بخشی از پاک کردن صورت مساله است، همچنین  پاسخگویی و راه‌حلی هم برای آن نخواهد بود.
زنان ترنس همه خشونت‌هایی را که زنان در جوامع مختلف با آن مواجه هستند را تجربه می‌کنند و علاوه بر آن به خاطر هویت جنسی و جنسیتی خود نیز تبعیض‌ها و خشونت‌هایی از جمله زن‌ستیزی و ترنس‌هراسی را متحمل می‌شوند که شاید زنان دیگر هیچوقت این نوع خشونت و تبعیض‌ها را تجربه نکرده باشند. حال اگر زنان ترنس عضوی از یک اقلیت دینی، مذهبی، قومی و یا سیاسی باشند فشار این تبعیض‌ها و خشونت‌ها چندین برابر می‌شود.

*این مطلب را در سایت کانون زنان ایرانی بخوانید.

https://ir-women.com/18600

#کانون_زنان_ایرانی #پرونده_ویژه_روزهای_نارنجی #خشونت_علیه_زنان #به_خشونت_علیه_زنان_بگو_نه #۱٦روز_فعالیت_علیه_خشونت_جنسیتی #دنیا_را_نارنجی_کن #روزهای_نارنجی #۲۵نوامبر
#روزجهانی_منع_خشونت_علیه_زنان

#stop_violence_against_women #orange_the_world #violence #women

#تجربه #زنان #دنیا از #مبارزه علیه #آزار و اذیت خیابانی
می‌خواهم در مسیر خانه آزاد باشم، نه هراسان

🔻زنان در خیابان‌ها، پارک‌ها، سرویس‌های بهداشتی عمومی، مدارس، دانشگاه‌ها، و محل کار خشونت را در سطوح مختلف تجربه می‌کنند. تجاوز گروهی وحشیانه به جیوتی سینگ ۲۳ ساله در اتوبوسی در شهر دهلی هند در سال ۲۰۱۲ جهان را تکان داد.
🔻چندی پیش هم ده‌ها هزار نفر از زنان آرژانتین در اعتراض به تجاوز جنسی و قتل یک زن ۱۸ ساله به خیابان‌ها آمدند و جنبشی به اسم «نه حتی یکی کمتر»- به‌راه افتاد که می‌خواست دیگر هیچ زنی قربانی خشونت مردان نشود.
🔻این جنبش از مرزهای این کشور فراتر رفت و معترضان برای اعلام همبستگی در بولیوی، شیلی، السالوادور، مکزیک، پاراگوئه، و اروگوئه هم به خیابان آمدند.
🔻در دست معترضان پلاکاردی با این نوشته دیده می‌شد: «می‌خواهم در مسیر خانه آزاد باشم، نه هراسان.»
🔻تعدادی از جنبش‌های حمایت از زنان در سطوح محلی و فراملی خواهان دسترسی برابر و امن زنان به شهرهای‌شان هستند.
جنبش‌های اجتماعی و کنشگران سازمان‌های مردم‌نهادی راه افتاده که مثلا جنبش شب را پس بگیر یکی از این جنبش‌هاست.
🔻این جنبش‌ها به دنبال برگرداندن حق زنان برای دسترسی امن به فضاهای عمومی هستند و در نقاط مختلف جهان رشد پیدا کرده‌اند.
🔻یک استاد دانشگاه در آرژانتین که برای این حق تلاش می‌کند می‌گوید «بدن اولین قلمرو ماست. زندگی زیر سایه خشونت دشوار است. برای تحقق حق بر شهر [باید] خشونت را از بین برد.»
منبع:
سایت برزن

https://t.center/Shahr_Zanan

#معرفی #کتاب #شهر
#آموزش_انسان_را_آزاد_می_کند!
🔻تجربه #مشارکتی کوی سیزده آبان؛ موسسه پژوهشی کوکان دنیا
آموزش انسان را آزاد می کند (مروری بر طرح مشارکتی مراقبت از رشد و تکامل کودکان در محله 13 آبان تهران)، ناصر یوسفی (موسسه پژوهشی کودکان دنیا)، انتشارات کارگاه کودک، 1391
کتاب «آموزش انسان را آزاد می کند» مروری بر چهارده سال (1390-1376) تجربه برنامه‌ریزی مشارکتی است، که با هدف بهبود زندگی کودکان کوی سیزده آبان، از سوی #موسسه #پژوهشی #کودکان #دنیا آغاز شده و همچنان تداوم خود را حفظ کرده است. این تجربه نشان می‌دهد که بر خلاف تصور عمومی و غالب، تجربه مشارکت فعال مردمی و شکل گیری نهادهای مدنی در جامعه شهری ایران میسر خواهد بود.
اما تعریف یک الگوی از پیش اندیشیده شده و وارداتی در این باره موفق نخواهد شد.
چنین مشارکتی باید بر پایه نیازها و خواست های واقعی گروه های اجتماعی ساکن شکل گیرد و تداوم یابد. در واقع مشارکت با تعریف پروژه های کوتاه مدت در محلات تحقق نمی یابد؛ آنچه ما غالبا در پروژه های مدیریت شهری تحت عنوان برنامه های مشارکتی مشاهده می کنیم، برنامه هایی کوتاه مدت به منظور رسیدن به هدفی تک بعدی (برای مثال نوسازی مساکن) و با مداخله حداکثری نهاد متولی است، که نه به مشارکت فعال مردم می انجامد و نه فرایندی مداوم و ماندگار است؛ بلکه به بدبینی ها و مقاومت مردمی نیز دامن می زند؛ ضمن اینکه با به سر رسیدن دوره زمانی در نظر گرفته شده، فارغ از رسیدن به نتیجه مطلوب یا خیر، نهاد مسئول جامعه محلی را رها کرده و دغدغه ای برای پیگیری شرایط زندگی ساکنان ندارد.
https://t.center/Shahr_Zanan
چنین رویکردی بالطبع جریان ساز نخواهد بود و بنیانی را در زندگی جامعه هدف تغییر نخواهد داد. در واقع به نظر می رسد تعریف پروژه هایی چون نوسازی بافت های فرسوده یا سایر طرح های مشابه با رویکرد مشارکتی، بدون توجه به ایجاد نهاد مدنی که بر مبنای مشارکت واقعی و فعال مردم شکل گرفته باشد به ثمر نخواهد رسید: مردمی که به صورت مداوم درباره مسایل مختلف محل زندگی خود دغدغه جدی داشته باشند، به صورتی پویا و همیشگی در بهسازی محیط زندگی خود و تغییر آن به سوی بهتر شدن فعالیت کرده و در رابطه ای دو سویه احساس تعلق بیشتری نسبت به محله خود پیدا کنند. اما تجربه کوی سیزده آبان در این زمینه تجربه ای متفاوت بوده است و از موفقیتی نسبی در این زمینه برخوردار است.
منبع:
http://anthropology.ir/node/20812
https://t.center/Shahr_Zanan

#تجربه #زنان #دنیا از #مبارزه علیه #آزار و اذیت خیابانی
می‌خواهم در مسیر خانه آزاد باشم، نه هراسان

🔻زنان در خیابان‌ها، پارک‌ها، سرویس‌های بهداشتی عمومی، مدارس، دانشگاه‌ها، و محل کار خشونت را در سطوح مختلف تجربه می‌کنند. تجاوز گروهی وحشیانه به جیوتی سینگ ۲۳ ساله در اتوبوسی در شهر دهلی هند در سال ۲۰۱۲ جهان را تکان داد.
🔻چندی پیش هم ده‌ها هزار نفر از زنان آرژانتین در اعتراض به تجاوز جنسی و قتل یک زن ۱۸ ساله به خیابان‌ها آمدند و جنبشی به اسم «نه حتی یکی کمتر»- به‌راه افتاد که می‌خواست دیگر هیچ زنی قربانی خشونت مردان نشود.
🔻این جنبش از مرزهای این کشور فراتر رفت و معترضان برای اعلام همبستگی در بولیوی، شیلی، السالوادور، مکزیک، پاراگوئه، و اروگوئه هم به خیابان آمدند.
🔻در دست معترضان پلاکاردی با این نوشته دیده می‌شد: «می‌خواهم در مسیر خانه آزاد باشم، نه هراسان.»
🔻تعدادی از جنبش‌های حمایت از زنان در سطوح محلی و فراملی خواهان دسترسی برابر و امن زنان به شهرهای‌شان هستند.
جنبش‌های اجتماعی و کنشگران سازمان‌های مردم‌نهادی راه افتاده که مثلا جنبش شب را پس بگیر یکی از این جنبش‌هاست.
🔻این جنبش‌ها به دنبال برگرداندن حق زنان برای دسترسی امن به فضاهای عمومی هستند و در نقاط مختلف جهان رشد پیدا کرده‌اند.
🔻یک استاد دانشگاه در آرژانتین که برای این حق تلاش می‌کند می‌گوید «بدن اولین قلمرو ماست. زندگی زیر سایه خشونت دشوار است. برای تحقق حق بر شهر [باید] خشونت را از بین برد.»
منبع:
سایت برزن

https://t.center/Shahr_Zanan

#معرفی #کتاب #شهر
#آموزش_انسان_را_آزاد_می_کند!
🔻تجربه #مشارکتی کوی سیزده آبان؛ موسسه پژوهشی کوکان دنیا
آموزش انسان را آزاد می کند (مروری بر طرح مشارکتی مراقبت از رشد و تکامل کودکان در محله 13 آبان تهران)، ناصر یوسفی (موسسه پژوهشی کودکان دنیا)، انتشارات کارگاه کودک، 1391
کتاب «آموزش انسان را آزاد می کند» مروری بر چهارده سال (1390-1376) تجربه برنامه‌ریزی مشارکتی است، که با هدف بهبود زندگی کودکان کوی سیزده آبان، از سوی #موسسه #پژوهشی #کودکان #دنیا آغاز شده و همچنان تداوم خود را حفظ کرده است. این تجربه نشان می‌دهد که بر خلاف تصور عمومی و غالب، تجربه مشارکت فعال مردمی و شکل گیری نهادهای مدنی در جامعه شهری ایران میسر خواهد بود.
اما تعریف یک الگوی از پیش اندیشیده شده و وارداتی در این باره موفق نخواهد شد.
چنین مشارکتی باید بر پایه نیازها و خواست های واقعی گروه های اجتماعی ساکن شکل گیرد و تداوم یابد. در واقع مشارکت با تعریف پروژه های کوتاه مدت در محلات تحقق نمی یابد؛ آنچه ما غالبا در پروژه های مدیریت شهری تحت عنوان برنامه های مشارکتی مشاهده می کنیم، برنامه هایی کوتاه مدت به منظور رسیدن به هدفی تک بعدی (برای مثال نوسازی مساکن) و با مداخله حداکثری نهاد متولی است، که نه به مشارکت فعال مردم می انجامد و نه فرایندی مداوم و ماندگار است؛ بلکه به بدبینی ها و مقاومت مردمی نیز دامن می زند؛ ضمن اینکه با به سر رسیدن دوره زمانی در نظر گرفته شده، فارغ از رسیدن به نتیجه مطلوب یا خیر، نهاد مسئول جامعه محلی را رها کرده و دغدغه ای برای پیگیری شرایط زندگی ساکنان ندارد.
https://t.center/Shahr_Zanan
چنین رویکردی بالطبع جریان ساز نخواهد بود و بنیانی را در زندگی جامعه هدف تغییر نخواهد داد. در واقع به نظر می رسد تعریف پروژه هایی چون نوسازی بافت های فرسوده یا سایر طرح های مشابه با رویکرد مشارکتی، بدون توجه به ایجاد نهاد مدنی که بر مبنای مشارکت واقعی و فعال مردم شکل گرفته باشد به ثمر نخواهد رسید: مردمی که به صورت مداوم درباره مسایل مختلف محل زندگی خود دغدغه جدی داشته باشند، به صورتی پویا و همیشگی در بهسازی محیط زندگی خود و تغییر آن به سوی بهتر شدن فعالیت کرده و در رابطه ای دو سویه احساس تعلق بیشتری نسبت به محله خود پیدا کنند. اما تجربه کوی سیزده آبان در این زمینه تجربه ای متفاوت بوده است و از موفقیتی نسبی در این زمینه برخوردار است.
منبع:
http://anthropology.ir/node/20812
https://t.center/Shahr_Zanan