فلسفه

■ #ﻣﻴﺸﻞ_ﻓﻮﻛﻮ : درباره سکس ارباب برده

من پدیده اس& ام را جذاب تر از این که شما می گویید می بینم. این طور بگویم که روابط جنسی توسط و از طریق مناسبات اسطوره ای [mythological] ساخته و توسعه می یابد. اس&ام رابطه میان یک زن یا مردی که رنج می کشد با زن یا مردی که رنج می دهد نیست. بلکه رابطه میان سرور است و کسی که این سرور سروری اش را اعمال می کند. آنچه برای کنشگران اس&ام جالب است این است که این رابطه همزمان کنترل شده و گشوده است. این مانند یک بازی شطرنج است که یکی می تواند ببرد و یکی ببازد. سرور در بازی اس&ام بازنده خواهد بود اگر قادر به برآوردن نیازهای قربانی خود نباشد. و به عکس بنده بازنده خواهد بود اگر نتواند از پس چالشی برآید که سرور پیش رویش می گذارد. این ترکیب قواعد و گشودگی آن ها موجب می شود روابط جنسی در هم تنیده تر شود چرا که یک طراوت دایمی، یک تنش دایمی و یک عدم قطعیت دایمی را دامن می زند که یک سکس معمولی فاقد آن است. هدف این است که همه بدن به مثابه ابزار جنسی مصرف شود.

فوکو در این گفت و گو بر دو وجه ظهور فانتزی های سادومازوخیستی تأکید می کند نخست پیوند آن با میل به خلق و ابداع فرم هایی که بدن را به مثابه ابزار جنسی به کار می کشد و توجه سکس به خودش به مثابه مجرای #لذت. و دوم وجه تئاتریکال کنش اس&ام که برخلاف هیبت خوفناک اش تنها مرزهای وجود داشتن را به مثابه مجرای لذت به آزمون می گذارد و رابطه های سروری-بردگی را به مثابه یک فرم اجرایی از محتوای اجتماعی اش تهی می کند.


این دو وجه کنش اس&ام مورد توجه باب پلانت در مقاله ای مفصل در زمینه جایگاه #مفهوم #سادومازوخیسم در مجموعه اندیشه فوکو شده است.
پلانت با این مسئله شروع می کند که فوکو در زمینه سوژه و «خود» با ایده ها سارتر در مورد تقدم وجود بر ماهیت شخص همدل بود.
تفاوت تنها در این بود که ساتر درگیر یک دوگانگی در اندیشه اخلاقی اش بود میان «خلاقیت» و «اصالت». خلاقیت اشاره به همه امکانات شدن سوژه دارد که در بند هیچ ذات و ماهیتی نیست. اما اصالت بند و مهاری است بر گشودگی این خلاقیت.

«اصالت» در اندیشه #اگزیستانسیالیست هایی مانند سارتر و #هیدگر از اشکال خاص بودن مانند دلشوره (ترس-آگاهی) و تجربه وجدان و مرگ می آید. اینها تجربه های اصیلی هستند که یگانگی ما را حفظ می کنند در برابر گم شدن ما در میان توده ها (Das Mann در بیان هیدگر). اما #فوکو خلاقیت فرم های لذت را بر دنبال کردن «اصالت» ترجیح می دهد. هرچند فوکو مسئله اش با «اصالت» را بیان نمی کند اما به نظر می رسد که شیوه بودن #سوژه را همزبان با #سارتر به مثابه #خلق اثر هنری می داند.

join us | کانال فلسفه
@Philosophy3.

‍ ‍ فلسفه پیوسته فزون می خواهد ، طالب امر ابدی است ، خواستار حقیقت است.

حقیقتی که در سنجه ی آن حتی درست عیارترینِ هستی نیز فی نفسه، لحظه ای میمون بیش نیست.

درکل نسبت فلسفه با تاریخ به رابطه کشیشی اقرار نیوش با فردی توبه کار می ماند و از این رو باید همچون او گوشی تیز برای استماع اسرار فرد توبه کار داشته باشد.

تاریخ بی گمان قادر است حیات پرفراز و نشیب نوع بشر را با صدایی رسا و پرشور به بیان آورد،

اما باید از مقامی ارشد ( فلسفه ) درخواست کند تا آن را شرح دهد و تحلیل کند
و آن‌گاه می تواند از اعجاب مسرت بخشی لذت ببرد که ابتدا تقریبا هیچ شوقی برای بازشناختن رونوشتی ندارد که فلسفه تدارک دیده است.

فلسفه نباید زیاده از حد به یک وجه جزئی از هستی پدیدارشناختی و بالاخص به ظاهر این مفهوم چشم بدوزد،
بلکه باید حقیقت آن را در و همراه با وجه پدیدارشناختی اش درنظر بگیرد.


#مفهوم_آیرونی_با_ارجاع_مدام_به_سقراط
👤 #سورن_کی‌یرکگور
■ ترجمه صالح نجفی

join us : | کانال فلسفه
@Philosophy3