تاریخ و فرهنگ دره شهر

دامپروری نیاکان ما درگذشته

دامپروری در این دیار به این روش بوده است که درزمستان گله وگوسفند خودرا به مکانی کوچ میدادند که #مر یعنی غار داشت تا ازگزند سرما محفوظ باشند وچون فصل علف سبز نبود از کاه وجو برای دامهایشان استفاده می کردند ..
فصل زمستان تمام میشد علف سبز رویده میشد به کَوَر همین کبیر کوه کوچ میکردند

آنچه من از گذشته بیاد دارم صلح و دوستی و همیاری و یکی دانستن مردم سیمره در ان دوران برای من دلیلی برای ذکر موضوع بود و آن اینکه بزرگان اطراف سیکان و سیمره می زیستند ، قسمت بالادست سیکان در کَوَر را بین طوایف اطراف این رودخانه طبق قراردادی شفاهی تقسیم کرده بودند

#نوم_ری: همین مسیری که ازسراب سیکان مستقیم عبور میکردند به سرخه میری ها وسیدهای پشته فرهاد اباد اختصاص داشت
#کنی_کرمشه: به طایفه یوسفوند تعلق داشت چون طایفه یارکه دامداری نداشتند
#کرهال بالای کوه به هاشم ابادی ها وشاهنشین ها تعلق داشت که اکثریت گله ورمه مرحوم حاج علی سیاه سیاه بودند
#کنی_کو یعنی چشمه کبود به مردم کرمشه وغارت مالگه و گل زرد تعلق داشت ..
این تقسیم بندی برای هرسال به قوت خود باقی مانده بود و مردم در کمال مصالحه و امنیت و آرامش می زیستند ...

روش کوچ عشایر در دشت مهرگان کده :
برای (کوچ) یا همان مال بار خودمون وسایل رفاهی که مورد نیاز بود عبارت بودند از از یک سیاه چادر ( #دوار) ، #چیت و #میغ_چوبی و #پوشاک #نمد #گلیم #لحاف ازاین قبیل...

سیاه چادر و چیت را بار استر و الاغ بار میبستند و پوشاک و لحاف و نمد و اینجور وسایل بر پشت مادیان ..
#تل_میت میبستند و وسطش گود میکردند که بانوی خونه یابقول خودمون کیوانو را بران تل میت سوار میکردند
مردها هم هرکسی اسب داشت یامادیان میگفتند تازه سوار یا بقول قدیمی ها #نوزین سوارمیشدن براه کوچ ادامه میدادن چون نمیتوانستند یکروزه به بالای کبیرکوه برسند درسراب سیکان یک شب استراحتی می کردند که به آن نام بامسمای #شومالگه می گفتتد ..

روز بعد کوچ بار می کردند تا به همان مقصد اصلی میرسیدند ...
چادرها رااراسته میکردن و برای گزند باران سیل، یک #پارینگ در دور چادر میکندند پارینگ : چوبی باریک بود که مانع عبور اب به داخل سیاه چادر میشد ...

بعداز اراستن سیاه چادر #دوار به فکر پرچین یا آغل برای گوسفندها میافتادند
پرچین پناهگاهی بود برای محافظت از حشمشان در مقابل سرما ..
و از برگ وچوب درختهای بلوط وارجن، کیکم درست میشد..
#بارکردن: کوچ، مهاجرت
تل میت: همان جای که باپوشاک برپشت مادیان یااسب قاطر سوار میکردن تا بانوان محترمه بران سوار بشوند.
کیوانو: خانم ها یابانوان
سیاه چادر: دوار ، از موی بز درست میکنند بادوک می ریسند بعدباکرکیت که چند دندانه دارد از اهن درست شده بادسته چوبی. پرچین: بابرگ وشاخه درختها دایر میکنند همانند حصاری است جای امنی برای گوسفندها ، چیت از ساقه نی وریسمان از پشم گوسفند چیده میشود دور تادور سیاه چادر میکشند که جلوی سرما را بگیرد
تیلا یامیغ: از چوب درختان نونهال بریده وجهت پناه وتکیه چیت بکارمیبرند
پارین :چوب بارکیه برای گذر اب باران در پشت سیاه چادر می کنند یامیکشند
نوزین: یعنی کره اسب تازه سواری شده شومالگه :یعنی استراحتگاه یکشب

ادامه دارد...
بقلم : #جعفر_یوسفوند
ویرایش : ادمین
تاریخ و فرهنگ دره شهر
@CEYMARIAN