پژواک قلم

"آن یکی" نیست، یک ملت است

✍رضارضائی ۱۴۰۳/۶/۲۷

آیا تحقیر قهرمانان ملی، ابزار وفاق ملی است؟

مقدمه: وقتی رئیس محترم جمهور در کنفرانس خبری ۲۶ شهریور برای آزادی محصوران، آقای میرحسین موسوی را " آن یکی" خطاب می کند و حتی اشاره ای به بانوی آزاده خانم رهنورد نمی کنند، پس :
یکم: برای جنبش های مردمی مثل #جنبش_سبز با نماد " #میر_حسین_موسوی"، جنبش زن، زندگی، آزادی با نماد #مهسا(ژینا) و #جنبش_اکثریت_هشتاددرصدی ها، یا احترام قائل نیست و یا باور ندارد یا با آنها مخالف بوده و گاهی فقط شعار طرفداری می‌دهد؛
دوم: رئیس جمهور بعنوان نماینده ی #اصلاح_طلبان، با سوال چالشی عدم داشتن پشتوانه ی پنجاه درصدی ها و شصت درصدی ها مواجه شد ولی خواستار وحدت، اتحاد، گذشت و وفاق بود در حالیکه جریان اصلاحات نیز در صف هشتاد درصدی های معترض بهمراه جنبش سبز قرار داشت و تحقیر قهرمان جنبش سبز به معنای عدم تعهد کلامی پزشک جمهور به #وفاق بین جریانات مردمی است؛
سوم: گرچه شخصیت و کلام آقای رئیس جمهور در کنفرانس، بارقه هایی از امید را بهمراه داشت و خود ایشان هم معتقد بود که بدون مردم و سرمایه ی اجتماعی نمی توان کاری کرد، لیکن نباید فراموش کرد که حافظه ی تاریخی ملت ایران پر از حرف ها و شعارهایی است که عملی نشد و حالا به عنوان نمره ی منفی آن دولت ها محسوب می شود.

به اعتقاد این کنشگر مدنی:

۱: به نظر می رسد که با وجود پیام ها و سیگنال های مثبت در لابلای فرمایشات رئیس جمهور محترم، نشانه هایی از تسلط و قدرت مجمع تشخیص مصلحت در موضوعات رفع تحریم و FATF به نمایش گذاشته شد که ممکن است وعده های ایشان را با چالش های جدی مواجه سازد؛
۲: به نظر می رسد که فرمایش رئیس محترم جمهور در مورد مذاکره با شورای عالی امنیت ملی و شورای انقلاب فرهنگی، نشان از سعی ایشان برای متقاعد سازی شوراهایی است که ظاهراَُ قانونی ولی دارای عملکرد سوال برانگیز هستند؛
۳: به نظر می رسد که ایشان ساختار شکنی را مساوی هنجار شکنی دانسته و تعهد جامعه برای حفظ هنجارهای با ارزش فرهنگی، ملی و مذهبی را مساوی اجبار مردم به عدم اصلاح، تغییر و عبور از ساختارهای فساد زا می دانند؛
۴: به نظر می رسد که رئیس محترم جمهور در این کنفرانس خبری، جلوه هایی از مردمی بودن را نشان دادند اما متقاعد سازی و اقناع مردم با وجود استفاده از فعل"مستقبل" در تمام وعده های گره گشا بخصوص در حوزه ی معیشت، فیلترینگ، تحریم و حقوق شهروندی، حاکی از وجود تفکر، برنامه و تیم عملیاتی است که در آینده ی دور یا نزدیک ممکن است موفق به انجام تعهدات شوند، و ممکن است موفق هم نشوند؛
۴: به نظر می رسد که موضوعات برای نقد و آسیب شناسی دولت چهاردهم را خودشان فراهم می کنند و این مهم را باید به فال نیک گرفت و در دستور کار کنشگران مدنی، معترضان و منتقدان قرار داد.
فراموش نکنیم که گرچه مهندس میر حسین موسوی در #حصر بوده و به مرور زمان دچار کهولت سن و ضعف جسمانی شده اند اما ایشان همچنان رهبر جنبش مردمی معروف به "جنبش سبز" و از مطالبه گران مطرح و از وطن دوستان به نام هستند که به هیچ وجه نمی توان با بی اعتنایی و تحقیر ایشان، راه سبزشان را از جنبش مردمی ایران جدا دانست.

پاینده باد ایران آزاد، آباد، شاد و متحد

https://t.center/pezhvakeghalam

وفاق ملی ناهمگون
✍رضارضائی ۱۴۰۳/۵/۳
آیا امکان دارد که از نا همجنس ها، ناهمرنگ ها و نا متجانس‌هایی که دارای اهداف و مقاصد مختلف هستند، یک گروه متجانس تحت عنوان #وفاق_ملی ساخت؟
مقدمه: بازی با کلمه‌ی "وفاق" عمری به درازای  بازی سیاسی با کلماتی مثل وحدت و همبستگی دارد و وفاق ملی نیز از آن اصطلاحات است که در ظاهر شامل همه‌ی جریانات فکری و گرایشات قومی و سیاسی می‌شود اما تا به منصه ی ظهور نرسد و آثار مثبت آن هویدا نشود، نمی توان در مورد آن قضاوت کرد.
یکم: کدام عقل سلیم حکم می‌کند که گروه مستبدان و خودکامگان با مطیعان و مجبوران به یک وفاق  می رسند؟
دوم: وقتی کسی برای احراز و کاندید شدن و پیروزی و حذف رقیب و به دست گرفتن قدرت ظاهری، از یک جای خاص حمایت شده، امکان ندارد که بتواند با افراد و گروه‌هایی که در این فرایند حذف شدند (عادلانه یا ظالمانه) بتواند حتی در یک مورد به توافق و وفاق برسد چون اولین مشکل #تعارض_منافع و دومین مشکل تبعیت است که وقتی پای منافع میان می آید، رنگ می‌بازد و به تمرد و طغیان بدل می شود.
سوم: وقتی فردی مدیون و وام‌دار  یک یا چند مرکز قدرت و ثروت و رانت است، غیر ممکن است که خود را نماینده مردم (اکثریت، اقلیت، رای داده و نداده) بداند مگر آنکه این مهم را کتمان یا فراموش کند.
چهارم: وفاق حول محورهای پذیرش سیستم های موجود، سیاست‌های کلان، قوانین مضر، نهادهای غیر پاسخگوی بودجه بر، دخالت‌های نظامیان، عدم حل مشکل قانون راهبردی و #برجام و #FATF و عدم توجه به معیشت مردم، وفاق در حفظ وضعیت موجود و تداوم آن است و به طور کلی در برگیرنده‌ی اصلاحات و تحول و حتی تغییرات اندک نیز نیست.
پنجم: وقتی وفاق ملی فقط برای قوه‌ی مجریه در دستور کار قرار گرفته و برای دیگر قوا و نهادها فقط توصیه و سفارش به همکاری وجود دارد، چنانچه با بدبینی کامل فرض کنیم که آنها نه به وفاق درونی خود رسیده‌اند و نه از نظر ذاتی با قوه‌ی مجریه امکان وفاق دارند، پس می‌توان بر اساس این پیش فرض، وفاق ملی را یک شعار شکست خورده‌ی قبل از تحقق ارزیابی کرد.
ششم: وفاق ملی به معنی هم اندیشی با چند نفر از اقلیت‌ها و یا بکار گیری چند خانم در مناصب حکومتی نیست، وفاق ملی باید با مردمی که می‌خواهند حامی دولت باشند انجام شود و این مهم فقط با #شفاف سازی، عمل به وعده‌ها، توجه به خواسته‌ی #اکثریت که انتخابات را #تحریم کرده و این را یک#کنشگری_مدنی_خشونت_پرهیز و دارای پیام " نه" است، می‌دانند، تحقق می‌یابد.
نظر این کنشگر مدنی: وفاق ملی یک شعار است که  ممکن است جنبش مردمی را به تاخیر بیاندازد و یا در آن خلل ایجاد کند.
در این صورت امیدهای اندک نیز به نا امیدی تبدیل می‌شود.
پس به جای آن باید وفاق ملی را در کنار مردم و خواسته‌های مردم قرار گرفتن، تعریف کرده و آن را تنها راه نجات ملی بدون خشونت و بدون براندازی دانست که امکان عبور از ناکارآمدی‌ها و سلطه گری را فراهم و آینده‌ی نیک برای ملک و ملت را در فضایی آرام فراهم می‌آورد.

پاینده باد ایران آزاد، آباد، شاد و متحد

https://t.me/+QJg_SxlCSLhiYjFk

https://t.center/pezhvakeghalam

@pezhvakeghalam