Pazudharma

«انسان ها به همدیگر کمک نمی کنند درصورتی که یه حیوون رو آوردن باهاش زندگی انسانی میکنن درصورتی که به طبیعت تعلق دارد.» و «آدم ها را رها کردیم توی طبیعت و حیوانات را آوردیم توی جامعه ی انسانی.» «اینکه این همه هزینه کنی واسه یه حیوون، بده به یه انسان که شرمنده زن و بچه نشه»...
همه ما، این جملات و یا گفته های مشابه را زیاد شنیدیم. این جملات در هنگام کمک/غذا دادن/نگهداری #حیوانات حتی بیشتر و شاید خشن تر هم شنیده می شود. ولی هنگام رویارویی با چنین سوالات یا برخوردهایی چه باید کرد؟

#سکوت!

شاید سکوت یکی از بهترین پاسخ هایی باشد که بتوان به چنین طرز #تفکری-بطورکلی- داد. زیرا ما نمی توانیم برای مردم #معترض، از هر #قشر و #طبقه_اجتماعی و با هر سطح #تحصیلات و #باورهای_فرهنگی و #مذهبی که باشند، در زمانی بسیار کوتاه توضیح دهیم که:

#انسان، تنها حیوانی است که برای بقای خود از #الگوهای فرهنگی پیروی می کند. آنچه #فرهنگ را از دیگر الگوهای زندگی متمایز می کند این است که فرهنگ از طریق #یادگیری به دست می آید. انسان یاد می گیرد و از #عقل و #هوش خود استفاده می کند. در مقایسه با اکثر حیوانات، انسان حیوانی است که پس از تولد کاملا ناتوان است و نمی تواند بدون کمک دیگران به زندگی خود ادامه دهد.

ما فقط زمانی از تاثیر فرهنگ خود آگاه می شویم که به طور ناگهانی با فرهنگ متفاوتی روبرو می شویم و رفتارهایی را مشاهده می کنیم که متفاوت از رفتارهای ماست(بطور مثال رفتار مردم با حیوانات در کشورهای مختلف). باورهای #دینی و مذهبی یکی از #عنصرهای مهم تشکیل دهنده فرهنگ است. ارزش ها نیز همین گونه است. به همین دلیل در کشور ما باور به «#نجاست» سگ(خواه از سوی دوستداران حیوانات اثبات شده باشد و خواه رد) به اولین و مهمترین نوع برخورد اعتراضی می شود. بدون شک، «باور نجاست سگ» را نمی توان از طریق #مشاجره و با استناد به #آیات و #احادیث و #فتاوی طی چند دقیقه از بین برد! شاید، #احترام به این باور و رد شدن از کنار آن- در شرایط حال حاضر جامعه- بهترین روش برخورد و چه بسا سست کردن «باور نجاست» باشد!

اما آنچه باعث #مقایسه انسان و حیوان می شود، به قسمت #ارزش های یک فرهنگ برمی گردد. ارزشی مانند کمک به #ایتام، جشن های #نیکوکاری و مانند اینها از سوی جامعه و رسانه ها همیشه تبلیغ می شود. در اینجاست که کمک به «یه حیوون» در قیاس با کمک به یک کودک یتیم از جایگاهی بسیار ناچیز برخوردار می گردد. بدون شک ما نمی توانیم از یک شهروند معترض سوال کنیم که وظیفه «#دولت» در تامین #نیازهای_اولیه و اساسی #مردم جامعه چیست و کجاست؟! نمی توانیم توجه او را به این موضوع جلب کنیم که همین «دولت» حتی نسبت به شهروندان غیرانسان خود هم مسوول است! زیرا خود «دولت» به تازگی متوجه شده که #آب و #هوا و #حیوان اگر مهم تر از «#برجام» نباشند، کمتر نیستند!!!
https://t.center/pazudharma

"همه #حیوانات برای بقای خود طرح و نقشه ای دارند. آنها برای به دست آوردن غذا، آب و حفاظت از قلمرو خود از الگوهایی پیروی می کنند. شاید انسان تنها حیوانی باشد که برای بقای خود از #الگوهای_فرهنگی نیز پیروی می کند. آنچه #فرهنگ را از دیگر الگوهای زندگی متمایز می کند این است که فرهنگ از طريق #یادگیری به دست می آید.انسان می آموزد و از عقل و هوش خود استفاده می کند. در مقایسه با اکثر حیوانات، انسان حیوانی است که پس از تولد کاملا ناتوان است و نمی تواند بدون کمک دیگران به زندگی خود ادامه دهد. در مقایسه با اکثر حیوانات، انسان هم بیشترین توانایی و هم بیشترین نیاز را برای یادگیری دارد. مثلا کره اسبی را در نظر بگیرید که تازه متولد شده است. این کره اسب، پس از چند ساعت، می تواند بدود و با جفتک زدن از خود دفاع کند. زیرا این رفتارهای او نه توسط آموزش بلکه توسط #غریزه یا الگوهای رفتاری که به صورت #ژنتیک برنامه-ریزی شده اند هدایت می شود. برعکس، نوزاد انسان ناتوان است و نیازمند کمک. او نه تنها وابسته به بزرگ ترهاست بلکه دارای کمبود الگوهایِ رفتاریِ ضروری برای زندگی در جامعه انسانی است. او برای زنده ماندن باید چیزهای زیادی را بیاموزد. او باید بیاموزد که چه چیزی خطرناک است و چگونه باید از خطر در امان بماند. او باید #مهارت ها، #دانش ها و راه های مورد قبول جامعه ای را که قرار است در آن زندگی کند بیاموزد. او می بایستی راه زندگی را بیاموزد. از دیدگاه جامعه شناسی، او باید فرهنگ جامعه خود را بیاموزد. انسان نمی تواند فقط با تکیه بر منابع بیولوژیکی خود انسانی کامل شود. بنابراین، یکی از ساده ترین تعاریفی که می توان به دست داد این است که آموختن فرهنگ یعنی آموختن راه زندگی. مجموعه ایده ها و عادات که انسان ها یاد می گیرند، با دیگران مشارکت می کنند و از یک نسل به نسل دیگر منتقل می کنند. فرهنگ راهنمای زندگی است. بنابراین، فرهنگ دارای دو کیفیت اساسی است:
١- آموختنی است
٢- همان کاری است که دیگر اعضای جامعه نیز انجام می دهند.
بدون این دو #کیفیت، چیزی به نام جامعه انسانی وجود ندارد."
https://telegram.me/Pazudharma

"همه #حیوانات برای بقای خود طرح و نقشه ای دارند. آنها برای به دست آوردن غذا، آب و حفاظت از قلمرو خود از الگوهایی پیروی می کنند. شاید انسان تنها حیوانی باشد که برای بقای خود از #الگوهای_فرهنگی نیز پیروی می کند. آنچه #فرهنگ را از دیگر الگوهای زندگی متمایز می کند این است که فرهنگ از طريق #یادگیری به دست می آید.انسان می آموزد و از عقل و هوش خود استفاده می کند. در مقایسه با اکثر حیوانات، انسان حیوانی است که پس از تولد کاملا ناتوان است و نمی تواند بدون کمک دیگران به زندگی خود ادامه دهد. در مقایسه با اکثر حیوانات، انسان هم بیشترین توانایی و هم بیشترین نیاز را برای یادگیری دارد. مثلا کره اسبی را در نظر بگیرید که تازه متولد شده است. این کره اسب، پس از چند ساعت، می تواند بدود و با جفتک زدن از خود دفاع کند. زیرا این رفتارهای او نه توسط آموزش بلکه توسط #غریزه یا الگوهای رفتاری که به صورت #ژنتیک برنامه-ریزی شده اند هدایت می شود. برعکس، نوزاد انسان ناتوان است و نیازمند کمک. او نه تنها وابسته به بزرگ ترهاست بلکه دارای کمبود الگوهایِ رفتاریِ ضروری برای زندگی در جامعه انسانی است. او برای زنده ماندن باید چیزهای زیادی را بیاموزد. او باید بیاموزد که چه چیزی خطرناک است و چگونه باید از خطر در امان بماند. او باید #مهارت ها، #دانش ها و راه های مورد قبول جامعه ای را که قرار است در آن زندگی کند بیاموزد. او می بایستی راه زندگی را بیاموزد. از دیدگاه جامعه شناسی، او باید فرهنگ جامعه خود را بیاموزد. انسان نمی تواند فقط با تکیه بر منابع بیولوژیکی خود انسانی کامل شود. بنابراین، یکی از ساده ترین تعاریفی که می توان به دست داد این است که آموختن فرهنگ یعنی آموختن راه زندگی. مجموعه ایده ها و عادات که انسان ها یاد می گیرند، با دیگران مشارکت می کنند و از یک نسل به نسل دیگر منتقل می کنند. فرهنگ راهنمای زندگی است. بنابراین، فرهنگ دارای دو کیفیت اساسی است:
١- آموختنی است
٢- همان کاری است که دیگر اعضای جامعه نیز انجام می دهند.
بدون این دو #کیفیت، چیزی به نام جامعه انسانی وجود ندارد."
https://telegram.me/Pazudharma