دکتر اسلامی نُدوشن

🔰جـــوانـان و فــرهنــگ

حکیم و تاریخ نویس یونانی، حدود دو هزار و پانصد سال پیش درباره‌ی نوع تربیّت جوانان ایران می‌نویسد: «به فرزندان خود، تقوا و فضیلت می‌آموزند، همانگونه که دیگران خواندن و نوشتن را... در قوانین ایران کوشش می‌شود که افراد، تربیّتی پیدا کنند تا آنان را پیشاپیش، از دست یازیدن به کارهای سنگین و شرارت آمیز باز دارد».
آن‌گاه موارد آموزش به کودکان را بر می‌شمارد؛
"دادگری، اعتدال و قناعت، آیین رزم و شکار، خو گرفتن به سختی و پرورشِ تن و روان، هر دو..."
امّا هم او در پایان کتاب خود از انحطاط حکومت ایران نیز حرف می‌زند که در غرورِ غفلت، غرق شدند و سرانجام مقهورِ چهل هزار سرباز مقدونی گردیدند.
وی یکی از علّت‌های اقتدار ایرانیان را توجّه به تربیّت جوانان می‌داند؛ یعنی سخت‌کوشی، انضباط و استحکام اخلاقی.

بدیهی است که امروزه مسئولیّت ما پیچیده‌تر و سنگین‌تر است؛ زیرا آموزش و تربیّت به میان عامّه‌ی مردم کشیده شده است و علاوه بر آن، ما با دنیایی پُر از رقابت و کشش و کوشش سر و کار داریم و توقّع مردم ما آن است که یک زندگیِ آرام و آبرومند برای آنان فراهم شود.
اگر پرسیده شود که آینده‌ی یک کشور چگونه خواهد بود، در یک کلمه باید جواب داد: بسته به آن است که جوانانش چگونه تربیّت شوند.

ذهن جوان با کتاب که عمده‌ترین وسیله‌ی آموزش است، پرورش می‌یابد . ولی وقت و عادتِ کتاب خوانی در زندگی جوانان، نظم و برنامه‌ریزیِ بهتر و سنجیده‌تری را می‌طلبد.

جوان ایرانی نیاز دارد که در وهله‌ی اوّل، خود و تاریخ و فرهنگ دینی و ملّیِ خود را بشناسد، سپس با جریان‌های عمده‌ی فکریِ جهان آشنا گردد و بدین گونه دارای قریحه‌ی نقد و تحلیل گردد. اگر دیدِ روشن نسبت به جهان و کشور خود نداشته باشد، مهارت و تخصّص هم به کار وی نخواهد آمد.

از طریق آشنایی با گذشته‌ی کشور است که جوان ایرانی در می‌یابد که از کجا آمده و به کجا می‌رود. ادبیات یکی از مهمّ‌ترین عناصر فرهنگ ایران است. تاریخ و فرهنگ ادبیِ این سرزمین سرشار از آموزه‌های اخلاقی، دینی و حِکَمی و آیینِ زندگی است. جوانان باید از این آبشخورهای پاک و زلال فرهنگ ایرانی، برای آبادانیِ میهن خویش بهره گیرند.
در شاهنامه نیز بر همین موضوع تأکید شده است:
گُهر، بی‌هنر زار وخوار است و سُست
به فرهنگ باشد روان تندرست

جوان ایرانی باید بداند که برای چه سرزمین و آینده‌ای کار می‌کند. آینده، بسیار پُر توقّع و سختگیر است و به هر سواری رکاب نمی‌دهد. بزرگترین غفلت که بهای گرانی باید برایش پرداخت، غفلت از آینده است. همه‌ی اینها به چگونگیِ بهره‌گیری از وقت باز می‌گردد:
قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند
بس خجالت که از این حاصل ایّام بریم
"حافظ"

#فصلنامه_هستی‌
دوره‌ی دوّم، پاییز ۱۳۸۰، شماره ۳

✅دکتر محمدعلی اسلامی نُدوشن
___
کانال دکتراسلامی نُدوشن
@dr_eslaminodoushan

#معرفی_کتاب
#فصل‌نامه_هستی
فصلنامه‌ای به صاحب‌امتیازی و سردبیری محمدعلی اسلامی نُدوشن که در زمینه تاریخ و فرهنگ و تمدن و در ارتباط با ایرانسرای فردوسی طی سالهای ۱۳۷۰ تا ۱۳۸۷ منتشر می‌شد.
محمدرضا شفیعی کدکنی، محمدتقی دانش‌پژوه، فتح‌الله مجتبایی، عبدالحسین زرین‌کوب و خانم شیرین بیانی از جمله اعضای هیات مشاوران این فصلنامه بودند که بزرگان ادب و فرهنگ در آن قلم می‌زدند.
دکتر اسلامی نُدوشن در یکی از آخرین مقدمه‌های فصلنامه می‌نویسد:

ما در اين چند ساله كوشيديم كه آنچه در "هستي" انتشار مي‌دهيم، در خور مباني‌اي باشد كه به آنها پايبند بوديم، يعني فرهنگ، تاريخ و تمدّن، اگر انتظار خود و خوانندگان خود را چنانكه بايد برآورده نكرده باشيم، سبب عمده‌اش آن بود كه از لحاظ دريافت مقاله تا اندازه‌اي در دوره‌ "عسرت قلمي" به سر مي‌برده‌ايم... با اينهمه "هستي" طيّ اين مدّت توانست لااقل رابطه‌ گرمي ميان خود و خوانندگانش برقرار دارد.

دکتر محمدعلی اسلامی نُدوشن

__________________
کانال دکتراسلامی نُدوشن
@dr_eslaminodoushan
__________________
پیج اینستاگرام دکتر اسلامی نُدوشن
instagram.com/eslaminodoushan