بریده‌ها و براده‌ها

#سفر #بهار_میرسد

#پیشنهادعکس ، عکاس: سید بابک موسوی
ایران، سنجاب روی شاخه پر شکوفه راه میرود
#بهار_میرسد

پیشنهاد #موسیقی
#بهار_میرسد
@bbtoday

پیشنهاد #موسیقی
ای نازنین
ای عزیز من
خوش آمدی
از کوهپایه‌های سرسبز آمدی
تو گل زیبای بهاری هستی

موسیقی فولک ارمنی، از ساخته‌های کومیتاس
#بهار_میرسد
https://t.me/BBToday/3776

چه انتظار خوشی بود!


▪️از بیست و پنجم اسفند، دیگر زمستان رفته و بهار سر زده بود. پنج روز آخر اسفند را «پنجه» می‌گفتیم که از قدیم‌ترین زمان از روزهای پرمعنای سال بوده بود؛ زیرا می‌بایست مقدّمات آمدن نوروز را فراهم کند. این نوروز به‌هرحال و در هر خانه، ولو با مقداری گرفتاری، عادت شده بود و جزو حکم بود که امید تازه برانگیزد.
در کنار خانه‌تکانی، سایر نظافت‌های گاه‌به‌گاهی نیز که در طی سال نشده بود، می‌شد: چراغ‌ها و لامپاها، سماور و شیشه‌های پنجره و ظرف‌های مس را می‌دادند سفید کنند. همه‌ی گوشه‌های دوردست منزل رُفته می‌شد. رخت‌های بهاری را می‌شستند و روی بند می‌انداختند و آن‌گاه تهیه‌ی خوراکی‌های خاصّ نوروز بود.
شیرینی که به‌آن «حلوا» می‌گفتند، البتّه از شهر آورده می‌شد، ولی این شیرینی پادزهری داشت که می‌بایست آن را در همان خانه تهیه کرد و آن عبارت بود از آن‌چه که در مجموع «آب‌کرده» می‌گفتند؛ یعنی میوه‌های خشک ترش و شیرین، چون آلو، قیسی، آلبالو، برگه‌ی شفتالو و زردآلو که در آب خیس می‌شد. از این «آب‌کرده» رسم بود که یک لیوان به‌ هر مهمانی که وارد خانه می‌شد خورانده شود، زیرا فرض بر این بود که اشخاص با خوردن شیرینی و تنقّلات گرمی‌شان می‌کند و نوشابه‌ی خشک، آن گرمی را دفع خواهد نمود. بنابراین تغارهایی توی خانه بود مخصوص این کار و کمچه‌ای روی آن که در آن می‌زدند و توی نیم‌کاسه یا لیوان برای تازه‌وارد می‌آوردند...

یک یا دو روز پیش از رسیدن عید، چاروادارهای زغال‌کِش -که از شهر می‌رسیدند- بارشان شیرینی و سورسات عید بود. عطّارها می‌دادند خرما و کشمش و نخودچی و انجیر و حلواهای ارزان‌قیمتی -که از شیره‌ی انگور و مغز گردو درست می‌شد- بیاورند که به‌مصرفِ عیدِ فقیرترها می‌رسید، زیرا آن‌ها دسترسی به‌ خرید حلوای اصلی نداشتند؛ بنابراین این کاروانِ پیش از شبِ عید، کاروان مخصوصی بود. علاوه بر آن، مقدار اضافه‌تری قند و چای و ادویه و پارچه با خود می‌آوردند: شیرین‌کننده‌ی کام و نونوارکننده‌ی کسانی بود که در دِه دستشان به‌دهن‌شان می‌رسید. شیرینی در زندگی مردمِ آن زمان اهمیّت بسیار داشت؛ زیرا خیلی کم‌تر از آن‌چه بدن احتیاج داشت، به‌آن می‌رسید. به‌ چربی (به‌علت وجود گوسفند) کم‌ و بیش دسترسی بود ولی شیرینی جزو نوادر به‌شمار می‌رفت. از این رو، وجود آن با عید و عیش و عروسی و سور وابسته بود.

پنج روز «پنجه» در خانه‌ی ما کارهای عید تهیّه می‌شد. نخستین نشانه‌ی عید با رسیدن نخستین شیر آغوز (ماک) که از صحرا می‌آوردند، آغاز می‌گشت. این شیر را کمی می‌جوشاندند که سفت می‌شد مانند ماست و آن را در اصطلاح محلّی «فله» می‌خواندند. طعمی نه ترش، بلکه روغنی داشت و بسیار خوشمزه و مقوّی بود. همان هفته‌ی اول زایمان، شیر بز را می‌شد به‌این صورت درآورد، بعد از آن دیگر به‌مصرف ماست می‌رسید.
از شیر نخستین گوسفندانی که زاییده بودند «فله» برای ارباب‌ها فرستاده می‌شد؛ زیرا یُمن داشت که روز نوروز «سفیدی» بر سر سفره باشد. ما خودمان گوسفند صحرایی نداشتیم، اما از گله‌ی خویشاوندان برای ما نیز آورده می‌شد.
رسم بر این بود که تشریفات عید به‌بهترین نحو ممکن انجام گیرد. نوعی ماهیّت مذهبی پیدا کرده بود، یعنی رعایتش به‌همان اندازه‌ی مناسک مذهبی واجب شمرده می‌شد. آدابی که در کبوده به‌کار می‌رفت، نسبت به‌ آن‌چه من بعد در تهران دیدم، گمان می‌کنم که ریشه‌ی قدیمی‌تر و دست‌نخورده‌تر داشت؛ مثلاً ما هفت‌سین نمی‌شناختیم.

روز عید، چنان‌که در سراسر ایران رسم است، شرط اول نظافت بود. همه می‌بایست به‌حمّام رفته و نوترین لباس خود را در بر کرده باشند. زن‌ها با زینت‌هایی بر خود.
پدرم که همیشه نظیف و منظّم بود، لباس پاکیزه‌ی خود را به‌تن می‌کرد. در زمان من دیگر کت و شلوار بود. مادرم سراپا در لباس نو می‌رفت، نو نه بدان معنا که همان سال دوخته شده باشد، منظور آن‌ست که از لای بقچه بیرون آمده و خیلی کم به‌تن شده بود. بوی گل سرخ و بیدمشک که لای آن‌ها خوابانده شده بود، می‌داد.
همه دم به‌روشنی می‌زد، با چارقد سفید وال، چادر نماز سفید که خال‌ها یا گل‌های خیلی ریز داشت. تنها شلوار استثنا بود. من و خواهرم نیز نوترین لباسی که داشتیم می‌پوشیدیم. چه انتظار خوشی بود!


روزها (سرگذشت)، استاد محمدعلی اسلامی ندوشن، یزدان، تهران، ۱۳۶۳، جلد یک[چاپ چهارم ۱۳۹۲]
صص ۸۷–۸۴
#نوروز_خوانی

https://www.instagram.com/shafiei_kadkani
#بهار_میرسد

#بهار_میرسد
#زندگی یک چوپان در زمانه #کرونا
@bbtoday

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا
تار: هوشنگ ظریف
آواز: محمدرضا شجریان
#موسیقی


👈دقیقه ۹ اونجا که میخواند
بیا که وقت #بهار است، تا من و تو به هم
به دیگران بگذاریم، باغ و صحرا را
#بهار_میرسد
https://soundcloud.com/mohammad-amini-1/1tc9hahdkboa

سبزه عید نوروز 99 : کدام دانه را انتخاب کنیم و چه روزی بکاریم:

هنگام کاشت سبزه نوروز

#عدس = ۱۵ اسفند ماه
#شنبلیله = ۱۶ اسفند ماه
#ارزن = ۱۶ اسفند ماه
#ماش = ۱۸ اسفند ماه
#گندم = ۲۰ اسفند ماه
#شاهی = ۲۲ اسفند ماه

#بهار_میرسد 🌺🍀🌷💐🌻🌿🌼🌱
#کرونا_را_شکست_میدهیم



👈آموزش تصویری سبز کردن عدس
👈آموزش تصویری سبز کردن ماش
👈آموزش تصویری سبز کردن گندم
👈اصول کاشت سبزه و سبزه شناور برای سفره هفت سین

سبزه عید نوروز 99 : کدام دانه را انتخاب کنیم و چه روزی بکاریم:

هنگام کاشت سبزه نوروز

#عدس = ۱۵ اسفند ماه
#شنبلیله = ۱۶ اسفند ماه
#ارزن = ۱۶ اسفند ماه
#ماش = ۱۸ اسفند ماه
#گندم = ۲۰ اسفند ماه
#شاهی = ۲۲ اسفند ماه

#بهار_میرسد 🌺🍀🌷💐🌻🌿🌼🌱
#کرونا_را_شکست_میدهیم



👈آموزش تصویری سبز کردن عدس
👈آموزش تصویری سبز کردن ماش
👈آموزش تصویری سبز کردن گندم
👈اصول کاشت سبزه و سبزه شناور برای سفره هفت سین

پیشنهاد #موسیقی
#بهار_میرسد
@bbtoday

پیشنهاد #موسیقی
ای نازنین
ای عزیز من
خوش آمدی
از کوهپایه‌های سرسبز آمدی
تو گل زیبای بهاری هستی

موسیقی فولک ارمنی، از ساخته‌های کومیتاس
#بهار_میرسد
https://t.me/BBToday/3776

محمدرضا لطفی | بیات اصفهان
#پیشنهادموسیقی #بهار_میرسد
@bbtoday