خانه هنر و ادبیات House of Art & Literature

‌
قدسیان را عشق هست و درد نیست
درد را جز آدمی درخورد نیست

هرکه را در عشق محکم شد قدم
در گذشت از کفر و از اسلام هم


منطق الطیر؛ جواب هدهد.
#عطار

@adaabiiat

چرا رمان می‌خوانیم ؟!
رمان‌های بزرگ ترکیبی از جامعه‌شناسی، روان‌شناسی؛ اسطوره‌شناسی فلسفه‌‌ورزی و ...هستند.  هیچ ژانری چنین غنی و مضاعف نیست. و این  در حالی است که خواننده نمی‌داند که چگونه فلسفه؛ روان‌شناسی و جامعه‌شناسی را در درون خود آورده است. هیچ رمان مهمی برای تفریح نیست. رمان جنگ و صلح تولستوی در واکنش به جنگ‌های ناپلئون نوشته شده.  همه رمان‌های مهم جهان در حال تحلیل پیچیده و چند وجهی تاریخ کشور خودشان هستند؛ مثل رمان‌های مارکز ، فوئنتس و یوسا اما اثرشان تاریخی محض نیست. همینگوی تحت تأثیر جنگ های داخلی اسپانیا بود. اما آنچه تولید کرد صرفا تاریخ نیست.
نیچه دلباخته اندیشه‌های داستایفسکی بود زیرا شاید تاکنون هیچ رمان نویسی به این درجه از عمق نرسید تا از روان انسان بگوید. فروید داستایفسکی را همکار خود می‌دانست.
می‌توان رمان را به شکل تفریح خواند اما نتیجه‌ای که این تفریح می‌دهد زیر و رو کردن جهان ماست. چه کسی است که بیگانه کامو را بخواند و به چیستی وجود گرفتار شده در امری که ما را بیگانه می‌کند قرار نگیرد؟
چه کسی است که کافکا بخواند اما تحت تاثیر اندیشه‌های پیچیده آن قرار نگیرد؟

#تبارشناسی_کتاب
@adaabiiat

یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
ای دل غمدیده حالت بِهْ شود دل بد مکن
وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور
گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن
چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دایما یکسان نباشد حال دوران غم مخور
هان مشو نومید چون واقف نه ای از سرّ غیب
باشد اندر پرده بازی های پنهان غم مخور
ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی بر کند
چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور
گرچه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید
هیچ راهی نیست کآن را نیست پایان غم مخور
حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب
جمله می داند خدای حالگردان غم مخور
حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار
تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

#حافظ
۱۴۰۳/۹/۱۲
@adaabiiat

▫وقتی بر می‌خيزم‌، بگذار با اشتياق باشد، مثل پرنده‌ای‌. وقتی می‌افتم‌، بگذار بدون پشيمانی باشد‌، مثل برگی‌.

- وندل بری
@adaabiiat

آهنگ: «جهانِ گذران»
خواننده: #شهریار_پیروزفر

برخیز و مخور غمِِ جهانِ گذران
بنشین و دمی به شادمانی گذران
در طبعِ جهان، اگر وفایی بودی
نوبت به تو خود نیامدی از دگران

#خیام
@adaabiiat

به راه بادیه رفتن، بِه از نشستنِ باطل
و گر مراد نیابم، به‌قدر وُسع بکوشم...

#سعدی
@adaabiiat

روزی سقراط، حکیم نامی یونانی، مردی را دید که خیلی ناراحت و متاثر است. علت ناراحتی‌اش را پرسید.

پاسخ داد:
در راه که می‌آمدم یکی از آشنایان را دیدم. سلام کردم، جواب نداد و با بی‌اعتنایی و خودخواهی گذشت و رفت و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.

سقراط گفت:
چرا رنجیدی؟

مرد با تعجب گفت:
خب معلوم است، چنین رفتاری ناراحت‌کننده است.

سقراط پرسید:
اگر در راه کسی را می‌دیدی که به زمین افتاده و از درد و بیماری به خود می‌پیچد، آیا از دست او دلخور و رنجیده می‌شدی؟

مرد گفت:
مسلم است که هرگز دلخور نمی‌شدم. آدم که از بیماربودن کسی دلخور نمی‌شود.

سقراط پرسید:
به‌جای دلخوری چه احساسی می‌یافتی و چه می‌کردی؟

مرد جواب داد:
احساس دلسوزی و شفقت و سعی می‌کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.

سقراط گفت:
همه این کارها را به‌خاطر آن می‌کردی که او را بیمار می‌دانستی، آیا انسان تنها جسمش بیمار می‌شود؟ آیا کسی که رفتارش نادرست است، روانش بیمار نیست؟ اگر کسی فکر و روانش سالم باشد، هرگز رفتار بدی از او دیده نمی‌شود؟

بیماری فکر و روان نامش «غفلت» است و باید به‌جای دلخوری و رنجش، نسبت به کسی که بدی می‌کند و غافل است، دل سوزاند و کمک کرد و به او طبیب روح و داروی جان رساند.

پس از دست هیچ‌کس دلخور مشو و کینه به دل مگیر و آرامش خود را هرگز از دست مده و بدان که هر وقت کسی بدی می‌کند، در آن لحظه بیمار است.

#سقراط
@adaabiiat

‍
امروز کارهای بسیار دارم؛
باید خاطرات‌ام را قربانی کنم،
روحِ زنده‌ام را سنگ‌ کنم،
سپس،
به خودم بیاموزم
که دوباره زندگی کنم.

شاعر: #آنا_آخماتووا

برگردان: #مرجان_وفایی  
@adaabiiat

▫آن‌هایی که بیش از بقیه از مرگ می‌ترسند،
کسانی هستند که با حجم زیادی از زندگی نزیسته
به مرگ نزدیک می‌شوند.

- اروین د یالوم
@adaabiiat

این حقیر نابغه عظیم‌الشان گمنامی هستم که بعدها دنیا قدرم را خواهد شناخت و مجسمه‌ام را خواهند ریخت و برای فقدانم آب پیاز توی چشمشان خواهند چکانید، ننه‌من‌غریبم راه می‌اندازند و روی قبرم گل لاله‌عباسی نثار خواهند کرد !

توپ مرواری
#صادق_هدایت
@adaabiiat

شب که نمی‌توانم
از گام‌های مه بگذرم
به چه شناسایی
اندوهگینم

برگرد
از نقش اسب برگرد
و دلتنگیت را با من بگو
این نرگس را بستان و
پیشانی غمگینان را ببوس

تا من
خونم را زخم‌تر کنم
زخم‌تر ببینم

#هوشنگ_چالنگی
@adaabiiat

▫همه‌ی انسان‌ها، در لحظاتی از زندگی‌شان، خود را تنها احساس می‌کنند و تنها هم هستند. زیستن یعنی جدا شدن از آنچه بودیم برای رسیدن به آنچه در آینده‌ی مرموز خواهیم بود. تنهایی، عمیق‌ترین واقعیت در وضع بشری است.

- اکتاویو پاز
@adaabiiat

زلالِ بعد از بارانی!
شکوه جنگل
به وقت تکاندن بال‌های خیس درخت.

غنیمتی!
چون آخرین قطره‌‌ی چکیده
از انگشت آفتاب
در عزیمت ابر.

کاج گذشته از طوفانم
رنگین کمان تواضع!
بگو کی می‌رسی؟
تا شانه‌هایم
لجاجت باران را دوام بیاورد.

پرنده‌ی پاییزم
زخمیِ جا مانده از
نبرد مرزهای مه‌گرفته‌‌
بگو کی می‌رسی؟
دلتنگی‌ تلخیِ شیرینی‌ست
مثل سکوت صبحِ آتش‌بس

#مهناز_نیکفر
آبان ۱۴۰۳
@adaabiiat

بیرون زده‌ام از جراحتِ پوست
عبورِ وارونه‌ی جان
از رگ به سر‌چشمه
مهاجرم
از تن به طعنه‌ی نطفه
پناهنده به خاک
باید آرام بخوابم
بی‌هراس از تاریکیِ تنگ
شاید رؤیای جوی‌بار
بجوشاندم در حوالیِ تاک
و بدواند موهای کودکی‌ام را
در جنونِ پُرپیچِ رَزها
شاید بیدار شوم با ترانه‌ی رود
در شمایلِ یک درخت
و متبلور شوم
بر شاخه‌های آویزان
از طراوتِ انگور
باید آرام بخوابم

#مهناز_نیک‌فر

پ.ن : این منظره‌ی زیبا تو مسیرم امروز منو یاد شعر قدیمی‌م انداخت .
@adaabiiat

آلوده‌ اند به هم
گندم به مو و
تن به رایحه
ساق‌های نازکی
در حوالی لمس خورشید

به رفتار بید مشکوکیم
در مراوده با
سیبِِ آغشته به لب‌
در اندام مجعد رود

به آدم که آرام
عشق بیرون می‌کشد از هوس
در تبعید

باد می‌‌رقصد
گندم در هوای موهای حوا
خوشه به خوشه زرد می‌شود

آب مجنون شده!
چند سیب
به تطهیر رود بدهکاریم؟

#مهناز_نیکفر
مرداد ۱۴۰۳

@adaabiiat

#چرا_ادبیات
#ادبیات_چیست
#میثم_متاجی
در این ویدئو تازه‌هایی بشنوید از ادبیات غنایی
@adaabiiat

در گریختن رستگاریی نیست.
بمان و چیزی از خودت بساز که نشکند ...

خانه ادریسیها
#غزاله_علیزاده
@adaabiiat

دوره‌ی جدید کارگاه‌های آنلاین شعر و داستان‌نویسی رویش را به همه‌ی دوستان علاقه‌مند به ادبیات و نوشتن توصیه می‌کنم .
سال‌هاست در این کارگاه کاربردی شاگردی می‌کنم و هر روز دریچه‌ی جدیدی از ادبیات به روی‌م گشوده می‌شود .
ادبیات اقیانوسی‌ست که پایان ندارد .
@adaabiiat