✍️ عباس کیارستمی زیبا زیست، زیبایی و سادگی را دوست داشت، همچون کودکان، عدالت و آزادی؛ و زندگی را در تمام ابعاد آن. فیلمهایش آکنده از روایتهای مرگ بودند، اما سرشار از امید و باور به جهانی بهتر و شور شکوفای خوشبختی. در سینمای شاعرانهاش، امید، کالبدی کودکانه داشت و کودکانی میتوانستند زندگی را با تجربه ساده هستی و طبیعت و احساس لرزش بیپایان ِ عواطف، به یک معجزه تبدیل کنند. امید به معصومیتی هنوز از دست نرفته.