Mikola Dziadok

Роўна 4 гады таму быў затрыманы наш дарагі сябар, Мікола Дзядок.

11 лістапада 2020 года Мікола быў затрыманы і збіты супрацоўнікамі ГУБАЗіК і МУС, а пасля пераведзены ў СІЗА. Праз год суддзя Анастасія Папко прызнала яго вінаватым па трох артыкулах Крымінальнага кодэкса: арт. 342,арт. 361,арт. 295-3. Яна прызначыла пакаранне ў выглядзе пяці гадоў пазбаўлення волі ва ўмовах агульнага рэжыму, адпаведна запыту пракурора Антона Цюменцава.

Цяпер Мікола знаходзіцца ў Гродзенскай турме №1. Ён мусіў выйсці з турмы 25 красавіка 2025 года, але супраць яго ўзбудзілі новую крымінальную справу паводле ч. 1 арт. 411 Крымінальнага кодэкса (злоснае непадпарадкаванне адміністрацыі турмы). Апошнія чатыры месяцы Мікола правёў у ШІЗА.

______________
Адрас для лістоў:
Мікалай Аляксандравіч Дзядок
турма № 1. 230023, г. Гродна, вул. Кірава, 1

[2/2]

Moreover, strict compliance with the rules is demanded only from those who ‘stand out’ in some way: political prisoners and those who dare to speak about their rights. The others have more or less quiet lives – as long as they are silent. I have observed the application of Article 411 so many times, and it was always out of revenge to a prisoner for his indomitable will, or for the defense of his rights, and never anything else.

In their official publications, correctional officers - though it would be more correct to call them punitive - constantly repeat that they took the best from the Soviet penal system. It is true, if to you the best things are a total disregard for the individual, ruthless suppression of prisoners’ will, promoting divisions into castes and roles and the use of fear as the only method of control. The President of Belarus likes to say that Belarus is the centre of Europe. But why then does this ‘centre’ brutally ignore its international commitments - not least the Declaration of Human Rights, which guarantees respect for human dignity, the right to humane treatment and a fair trial? A convict in Belarus is a powerless and dependent creature, whose fate is entirely in the hands of the officials of the penitentiary and the Department of Corrections. If they want to, they will put you in a remand prison, secure housing unit or transfer to a prison. They can lower the status of a convict so that he will cease to exist as a person for others (this is done by loyal prisoners who can execute any order), or extend their sentence. This feeling of despair and powerlessness is difficult to convey – it can only be felt.

Of course, I would really like to shout to the whole world about the injustice caused to me by the punitive system, but I do want to be the last convict under Article 411. Therefore, I appeal to the international and Belarusian human rights agents, to all international organisations interested in human rights, and to concerned people of Belarus: do everything possible for the repeal of Article 411 of the Criminal Code. The Belarusian society is atomised, constrained by fear and conformism. Separate groups can barely defend their economic rights, and those who are trying to protect their political rights are subject to endless repression. However, I am convinced that the Belarusian people will wake up and realize that ‘those who would give up essential Liberty, to purchase a little temporary Safety, deserve neither Liberty nor Safety’3, that the collective will of the people can force the state machine to listen to reason and begin to fulfill its international obligations.

Of course, the world's attention and that of Europe today is focused on Ukraine, where people die in tens and hundreds, and it seems that the suffering of the five political prisoners in a relatively stable and peaceful Belarus is a small matter. However, let’s not forget that the events in the Ukraine began largely due to the lack of respect for human dignity, the attempts to impose on society a life of fear and an anti-democratic system of values. What are we witnessing in Belarus, if not the same thing?

I therefore send to you, and all those who have the power and ability to influence the situation, my hope that what is happening to me will not happen to anyone else in Belarus.

Mikalai Dziadok

Prison No. 4

March 2015’.

[1/2]

‘Greetings! My name is Mikalai Dziadok. I am writing this letter to all those for whom the words 'justice', 'humanism' and 'human dignity' are not an empty phrase.

On February 26 this year, I was sentenced under Part 1 of Article 411 of the Criminal Code to one year of imprisonment. The title of this article is ‘Willful disobedience to the requirements of the administration of a correctional facility’. The sentence was handed down in prison just five days before the end of my previous term, 4 years and 6 months. I noted that I received the maximum penalty under this article. In 2012, a former political prisoner Zmitser Dashkevich was convicted under the same article.

What was my ‘crime’? 16 disciplinary violations in almost 2 years in Prison No. 4, in particular; wearing a tracksuit, talking to inmates in neighbouring cells and walking around the cell after 10 p.m. It is also important to note that for each of the 16 violations I was reprimanded, either receiving a warning or five to ten days in a punishment cell, thus serving sixty days in a punishment cell of this prison alone.

The Constitution, the Criminal Code and the Correctional Code of Belarus declare a lot of good principles and rights, but they are trampled into the mud when Article 411 of the Criminal Code is in action. It allows them to send a person to a correctional colony for one year (or two years under the second part of this article), for wearing or not wearing certain clothes, or for a conversation with your cellmate. Is there such a terrible and absurd legal norm elsewhere in the world?!

Initially, Article 411 of the Criminal Code was introduced to deal with crime bosses in penitentiaries and the internal prison laws inherited by Belarus from the Soviet era. Today, however, these internal laws are almost universally defeated by the administrations of prisons and colonies, and the article was and is increasingly being used against political prisoners and other inmates fighting for their rights. The very wording of the article opens up a space for moral violence and violation of human dignity. Here is an example: a prison inspector spits on the ground and gives a convict a mop to clean it up. The latter refuses. Four such refusals are enough for criminal prosecution! One of the convicts told me this story, and even if it is not quite true or exaggerated - everything in it is within the law, and this is the worst thing about it. In full accordance with the law, a prisoner can be put in prison for four refusals to perform work that humiliates him! I do not know of even a single case of acquittal under Article 411.

In general, human rights violations and abuses in Belarusian prisons have reached such a scale that they have become a system and a habit, they should be described in a whole book, not a single letter! However, I don't want to be overambitious in this appeal, and so I will focus on the effects of Article 411.

This scope for arbitrary actions of prison administrations is created by the Interior Ministry’s Internal Rules of Conduct (IRC), which should be followed by each convict. However, convicts are not familiarised with the entire rules, only part of them, and they are told that the rest of the document is ‘for official use’. This does not prevent the administration from demanding full observance of the rules by the convicts. The rules themselves are written in a manner that allows the punishment of anyone at any time for things such as: being unshaven, wearing dirty clothes or shoes, unbuttoned collars, improper greeting or not greeting a representative of the administration, not standing up in the presence of prison authorities and so on. Often violations reports are simply falsified, and then try proving that your shoes were actually clean! It is for such ‘violations’ that Belarusian political prisoners continue to be put in disciplinary segregation, secure housing unit and deprived of family visits. These prisoners include: Ihar Alinevich, Artsiom Prakapenka, Yauhen Vaskovich and Mikalai Statkevich.

Since June 17th, Mikola has been placed in SHIZO (the punishment isolation cell, is the most severe form of legal punishment for inmates) which this day compiles more than a 100 days of deprivations: he receives no letters, no books, he can take no walks, and he is denied a decent bed.

At the same time, the regime has initiated a new criminal case against him according to the 411 of the Criminal Code.

Mikola has sent a word from behind bars, “This question was already brought up by me 9 years ago, though back then everyone was indifferent. Now, the application of this article has become ubiquitous. Hence, my open letter, written in 2015, is still relevant today.”

We attach his letter below.

[3/3]

Вядома, мне вельмі хацелася б крычаць на ўвесь свет аб несправядлівасці, якую здзейсніла і здзяйсняе са мной карная сістэма, але яшчэ больш я хачу стаць апошнім асуджаным па артыкуле 411 КК. Таму звяртаюся да міжнародных і беларускіх праваабарончых структур, да ўсіх зацікаўленых у захаванні правоў чалавека міжнародных арганізацый і да ўсіх неабыякавых людзей Беларусі з заклікам зрабіць усё магчымае для адмены артыкула 411 КК. Так, беларускае грамадства атамізаванае, скаванае страхам і канфармізмам, асобныя групы ў ім ледзь абараняюць свае эканамічныя правы, а тыя, хто спрабуе абараняць палітычныя правы, падвяргаюцца бясконцым рэпрэсіям. Аднак я перакананы, што беларусы павернуць твары і зразумеюць: «той, хто памяняў сваю волю на бяспеку, не заслугоўвае ні першага, ні другога», калектыўная воля людзей можа прымусіць дзяржаўную машыну прыслухацца да голасу розуму і пачаць выконваць свае міжнародныя абавязацельствы.

Безумоўна, увага ўсяго свету, і ў першую чаргу Еўропы, сёння прыкавана да Украіны, дзе людзі гінуць дзясяткамі і сотнямі, і ў параўнанні з гэтым здаецца, што пакуты нейкіх пяці палітычных зняволеных у адносна стабільнай і, галоўнае, мірнай Беларусі такія нязначныя, што не трэба аб іх казаць на ўсю краіну. Аднак узгадаем, што і падзеі ва Украіне пачаліся шмат у чым з-за адсутнасці ў аўтарытарнай улады павагі да чалавечай годнасці, з-за спроб навязаць грамадству жыццё ў страху і антыдэмакратычную сістэму каштоўнасцей. Тое ж мы назіраем і ў Беларусі, ці не праўда?

Таму я звяртаюся са сваім заклікам да вас і ўсіх, у каго ёсць сілы і магчымасць паўплываць на становішча, з надзеяй, што тое, што адбываецца са мной, больш не адбудзецца ні з кім у Беларусі.

Мікалай Дзядок

Турма № 4

Cакавік 2015 года»

[2/3]

Наогул, парушэнне правоў чалавека і здзекі ў беларускіх турмах дасягнулі такога размаху, што сталі сістэмай і звычкай, пра іх можна пісаць не ліст, а кнігу! Але ў гэтым звароце я не магу ахапіць усё і засяроджуся толькі на артыкуле 411 КК.
Такую прастору для самавольства адміністрацыі турмаў і калоній ствараюць напісаныя ў МУС Правілы ўнутранага распарадку (ПУР), якія абавязаны выконваць кожны асуджаны. Аднак асуджаных не знаёмяць з ПУР цалкам, толькі часткова, матывуючы гэта тым, што ПУР «для службовага карыстання», што не перашкаджае адміністрацыі патрабаваць іх выканання ад асуджаных. Самі ПУР складзены такім чынам, каб пакараць можна было любога асуджанага ў любы момант за такія рэчы, як няголенасць, бруднае адзенне ці абутак, незашпілены гузік на каўняры, за тое, што няправільна павітаўся ці не павітаўся з прадстаўніком адміністрацыі, не ўстаў у яго прысутнасці і за многае іншае. Нярэдка акты аб парушэннях проста фальсіфікуюцца, і паспрабуй потым дакажы, што твой абутак на самай справе быў чысты! За падобныя «парушэнні» працягваюць трапляць у ШІЗА, ПКТ (памяшканне камернага тыпу), пазбаўляцца спатканняў з роднымі беларускія палітычныя зняволеныя: Ігар Аліневіч, Мікалай Статкевіч, Арцём Пракапенка, Яўген Васьковіч. Прычым строгага выканання ПУР патрабуюць выключна ад тых, хто неяк «вылучаецца»: ад палітычных зняволеных і тых, хто адважваецца гаварыць начальству пра свае правы. Астатнія жывуць больш-менш спакойна – пакуль маўчаць. Колькі разоў я назіраў прымяненне артыкула 411 КК, і заўсёды яно было помстай асуджанаму за нязломную волю, за адстойванне сваіх правоў і ніколі нічым іншым.

У афіцыйных выданнях чыноўнікі папраўчай (хоць правільней пісаць – карнай) сістэмы ўвесь час паўтараюць, што ўзялі лепшае ад савецкай папраўчай сістэмы. Гэта так, калі лепшым лічыць татальнае грэбаванне асобай, бязлітаснае падаўленне волі асуджаных, спрыянне падзелу іх на касты і ролі, выкарыстанне страху як адзінага метаду кіравання. Пры гэтым прэзідэнт Беларусі любіць паўтараць, што Беларусь – цэнтр Еўропы. Аднак чаму гэты «цэнтр» груба ігнаруе ўзятыя на сябе міжнародныя абавязацельствы – хоць бы Дэкларацыю правоў чалавека, якая гарантуе чалавеку павагу яго чалавечай годнасці, права на гуманнае стаўленне да яго і справядлівы суд? У Беларусі асуджаны – бяспраўная і залежная істота, чый лёс цалкам утрымліваюць у сваіх руках чыноўнікі папраўчай установы і ДВП (Дэпартамента выканання пакаранняў МУС). Захочуць – пасадзяць у ШІЗА, ПКТ, на турэмны рэжым, захочуць – знізяць статус асуджанага да таго, што ён перастане існаваць для іншых як асоба (для гэтых спраў ёсць лаяльныя адміністрацыі зняволеныя, якія выконваюць кожны загад), захочуць – дададуць тэрмін пакарання. Гэта пачуццё адчаю і бяспраўя цяжка перадаць – яго трэба перажыць самому.

[1/3]

«Вітаю! Мяне завуць Мікалай Дзядок. Звяртаюся з гэтым лістом да ўсіх, для каго словы «справядлівасць», «гуманізм» і «чалавечая годнасць» не пусты гук.

26 лютага гэтага года я быў асуджаны па частцы 1 артыкула 411 Крымінальнага кодэкса на 1 год пазбаўлення волі. Назва гэтага артыкула – «Злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі папраўчай установы». Прысуд мне вынесены ў турме за пяць дзён да заканчэння майго папярэдняга тэрміну – чатыры гады шэсць месяцаў. Адзначу таксама, што мне прызначана максімальнае пакаранне па гэтым артыкуле – адзін год з магчымага аднаго года. У 2012 г. па гэтым жа артыкуле быў асуджаны ўжо былы палітычны зняволены Зміцер Дашкевіч.

У чым жа складалася маё «злачынства»? У шаснаццаці дысцыплінарных парушэннях без нечага за два гады знаходжання ў турме № 4, у прыватнасці: нашэнне спартыўнага касцюма, перамовы з суседнімі камерамі і хаджэнне па камеры пасля 22 гадзін. Немалаважна тое, што за кожнае з гэтых шаснаццаці парушэнняў я ўжо быў пакараны ў дысцыплінарным парадку, атрымаўшы вымову або ад пяці да дзесяць сутак ШІЗА (штрафнога ізалятара), адседзеўшы ў штрафным ізалятары толькі ў гэтай турме шэсцьдзясят сутак.

У Канстытуцыі, Крымінальным і Крымінальна-выканаўчым кодэксах Рэспублікі Беларусь дэкларуецца мноства добрых прынцыпаў і правоў, але ўсе яны застаюцца затаптанымі ў гразь, пакуль у Беларусі дзейнічае артыкул 411 КК, які дазваляе адправіць чалавека ў калонію на адзін год (або на два – па частцы другой гэтага артыкула) за нашэнне ці ненашэнне прадмета адзення, за размову з суседам па камеры. Ці ёсць такая жахлівая і абсурдная прававая норма яшчэ дзе-небудзь у свеце?!
Першапачаткова артыкул 411 уводзіўся ў КК для барацьбы з крымінальнымі аўтарытэтамі ў месцах пазбаўлення волі і крымінальнымі «паняццямі», якія засталіся Беларусі ў спадчыну ад крымінальнай супольнасці часоў СССР. Аднак сёння крымінальныя «паняцці» практычна паўсюдна пераможаны ўладай, а артыкул застаўся і ўсё больш актыўна ўжываецца да палітычных зняволеных і іншых зняволеных, якія хоць бы неяк змагаюцца за свае правы. Ужо сама фармулёўка артыкула адкрывае найвялікшую прастору для маральнага гвалту і зневажання чалавечай годнасці. Прыклад: турэмны кантралёр (наглядчык) плюе на асфальт і дае асуджанаму ў рукі швабру: «Прыбірай!» Той адмаўляецца: «Не буду!» Чатырох такіх адмоў дастаткова для ўзбуджэння крымінальнай справы! Гэты выпадак мне распавёў адзін з асуджаных, і нават калі ён у чым-небудзь непраўдзівы альбо перабольшаны – усё адбываецца ў рамках закона, і гэта самае страшнае. У поўнай адпаведнасці з законам зняволенага можна пасадзіць за чатыры адмовы выконваць работу, што прыніжае чалавека! І мне не вядомы яшчэ ні адзін выпадак апраўдання судом па артыкуле 411 КК.

З 17 чэрвеня Мікола знаходзіцца ў ШІЗО, што складае болей ста дзён пазбаўленняў: ані лістоў, ані кніг, ані шпацыраў, ані адносна зручнага ложку.

У той жа час супраць яго ўзбудзілі новую справу па артыкуле 411 КК РБ.

Мікола перадаў з засценак пару сказаў: “Гэтае пытанне ўздымаў яшчэ 9 гадоў таму, але тады ўсім было ўсё адно, а цяпер гэты артыкул ужываецца масава. І мой адкрыты ліст, напісаны ў сакавіку 2015, дагэтуль актуальны”.

Прыводзім тэкст ліста ніжэй.

Віншуем Міколу з днём народзінаў!

У прымусовай немагчымасці ліставання з ім гэтымі днямі, мы ўзгадваем міколавыя словы наконт яго свята два гады таму:

"На дадзены момант ёсць пэўнае адчуванне страчаных магчымасцяў, і што жыццё віруе, а я як быццам у замарозцы, як герой Сталоне ў фільме “Разрушитель”. Не хапае, канешне, такого звыклага адчування, што Ты ў плыні, у працэсе, што Ты - дзейсная асоба ў рэчаіснасці.

Аднак зачыняючы адныя дзверы, жыццё заўсёды адчыняе іншыя, і няволі гэта таксама датычыцца на ўсе 100%. Таму не марнуюся і не скарджуся. Жыву, думаю, вучуся, працую над сабой і імкнуся не марнаваць аніводнай хвіліны з адведзенага мне часу ў няволі”.

Сёння яму спаўняецца 36 гадоў. Гэта чацвёрты дзень народзінаў, які ён святкуе за кратамі.

Мікола чалавек неімавернай моцы. Нам сумна разумець якімі выпрабаваннямі гартуецца яго сіла і, разам з тым, мы надзвычай ім ганарымся.

Спадзяемся як мага хутчэй зноў пабачыць яго на волі.

Як нам стала вядома, у чэрвені Міколу і многіх іншых палітзняволенных гродненскай турмы адправілі ў ШІЗА. Праз два месяцы Мікола дагэтуль там.

Больш за тое, уже болей года Мікола знаходзіцца ў адзіночнай камеры. У адпаведнасці з міжнародным правам (Правіла Манделы ААН, ад 2015), адзіночнае заключэнне болей за 15 дзён лічыцца катаваннем, бо яго прымяненне нават на працягу кароткага часу можа прынесці непапраўную шкоду здароўю чалавека.

Мы спадзяемся, што нават у стане ізаляцыі Мікола адчувае падтрымку сяброў, блізкіх і ўсіх салідарных з ім.

Сябры! Віншуем вас з Новым годам і Калядамі!

Мы зычым вам, каб нават у цяперашнія няпростыя часы зімовыя святы прыносілі вам цяпло і чараўніцтва.

Мы спадзяемся, што гэтыя хвалі добрых пачуццяў, жаданняў і надзей, даходзяць і да тых, хто вымушаны сустракаць зімовыя святы за кратамі.

Мы няспынна думаем пра Міколу і іншых палітзняволенных і чакаем іх на волі, каб сустракаць будучыя святы разам.

Сілаў, веры і святла!

✊ "Это стоики и образованные люди"

Наталья Мацкевич - адвокат:ка, защищавшая Николая Дедка и Игоря Олиневича, поделилась своими впечатлениями об анархистах в блице выпуска "Жизнь-Малина".

Полное интервью с Натальей

🏴Поддержать работу АЧК и помочь товарищ:кам

Дарагія сябры! На жаль, наш тэлеграм канал быў прызнаны экстрэмісцкім.

Калі вы падпісаныя на нас з Беларусі, калі ласка, паклапаціцеся пра сваю бяспеку.

Мы, у той час, працягваем пісаць пра Міколу і падтрымліваць яго.

Адрас для лістоў:
230023, г.Гродна, вул. Кірава 1, Турма №1
Дзядок Мікалай Аляксандравіч

#НататкіМіколы

Скончыў кнігу Р.Л.Стывенсана, са зборніка твораў у 5-ці тамах (“Библиотека журнала “Огонёк”, напісана), там было 2 творы: “Владетель Баллантрэ” і “Потерпевшие кораблекрушение”.

Абодва вельмі якасныя, разумныя і захапляльныя. Прытым, за кнігу я ўзяўся па “астатачным прынцыпе”; увогуле, пакуль ёсць што чытаць. Праўда, у другім рамане я знайшоў некалькі месцаў, дзе героі паводзяць сябе ну ўжо дужа нелагічна, насуперак тым характарам, якімі іх надзяліў аўтар.

Увогуле, пачаў за сабой заўважаць, што ўжо надта стаў я прыдзірчывы ў такіх момантах, нібыта саматужны літаратурны крытык =), заўважаю ў аўтараў такія вось праколы, і як быццам патрабавальна да іх стаўлюся, асабліва калі аўтар мне падабаецца.

Адрас для лістоў:
230023, г.Гродна, вул. Кірава 1, Турма №1
Дзядок Мікалай Аляксандравіч

#НататкіМіколы

Цікава было прачытаць пра Рэкса Стаўта і ягоную гісторыю. Я ведаю і пісьменніка такога, і ягонага героя - Ніра Вульфа, таму што ў мяне бацькі чыталі кнігі з гэтага цыклу =). І яны перыядычна валяліся ў доме.

Прыкол, што ФБР на яго дасье збірала. Хаця тыя часы былі такія, як я разумею, росквіт ягонага пісьменства прыйшоўся на Халодную вайну, і стопроц ФБР думала, что калі ён іх крытыкаваў, то ён патаемны шпіён ці агент уплыву СССР:)

Гэта быў час няхілай параноі ў ЗША, асабліва ў 1950-я, можна пагугліць пра “макартызм”, калі цікава.

А ўвогуле я да дэтэктываў стаўлюся някепска, без забабонаў, хіба, што гэты стыль загажаны нізкапробнымі шаблоннымі “творамі”, якія выходзяць, як з канвеера, а так дэтэктыў можа быць і інтэлектуальным, і пазнавальным, і сацыяльна-актуальным, узяць той жа “Код да Винчи” Дэна Браўна альбо “Последнее правило“ Джодзі Пікалт, якую я нядаўна чытаў.

Адрас для лістоў:
230023, г.Гродна, вул. Кірава 1, Турма №1
Дзядок Мікалай Аляксандравіч

#НататкіМіколы

Скончыў “Последнее правило” Джодзі Піколі. Нагадаю, там маці-адзіночка выхоўвае сына з сіндромам Аспергера, а сыну ўжо 18 год, і ён захапляецца крыміналістыкай.

Вельмі сацыяльны раман, там падымаецца куча пытанняў: і наконт стаўлення да дзяцей з псіхафізічнымі асаблівасцямі, і наконт траўлі ў школе, і г.д. Як па мне, аўтарцы вельмі добра атрымалася раскрыць унутраны свет сваіх герояў.

Раман чымсьці падобны на “Цветы для Элджернона” (дарэчы, гэты твор Піколі двойчы прыгадвае ў кнізе), але нашмат пазітыўней. Вельмі захапляльна, яна так крута трымае інтрыгу на працягу ўсяго аповеду.

Куча цікавай і пазнавальнай інфы, пададзенай як бы “між іншым”, ну і любоўная лінія ёсць і хэпі-энд у канцы :). Вельмі раю. Кніга 2010 году, дарэчы.

Адрас для лістоў:
230023, г.Гродна, вул. Кірава 1, Турма №1
Дзядок Мікалай Аляксандравіч

#НататкіМіколы
“Дзеяслоў”, гэты выпуск, таксама класны.

Мне дужа спадабаўся верш Віктара Жыбуля “Атэлье”, класна чэл валодае словам, і сэнс глыбокі. А яшчэ ёсць тры крутых апавяданні: Дар’я Палынская “З Днём Нараджэння” і Давід Шульман “Толькі для цябе” (ў апошнім як бы звязка з 2-х апавяданняў).

Вось Дар’я Палынская — маладая беларуская аўтарка, жыве ў Беластоку, апавяданне ў яе на тэму ўзаемаадносінаў, вельмі сучаснае і актуальнае, як я лічу. А Давід Шульман сам з Барысава і жыве ў Ізраілі, яму 75 год ужо, піша на беларускай і расійскай мове.

Апавяданні гэтыя — пра каханне, жыццё і надзвычай мудрыя, як па мне. Ягоны стыль мне нагадаў стыль Эфраіма Севелы, таксама пісьменнік-эмігрант, з Бабруйску родам. Там жа раней было выключна габрэйскае мястэчка. Таксама прасякнуты нейкай жыццёвай мудрасцю, троху сумнай, але жыццесцвярджальнай. У майго бацькі была ягоная кніга, дык я прачытаў гадоў у 11-12, і застаўся вельмі задаволены.

230023, г.Гродна, вул.Кірава 1, Турма №1
Дзядок Мікалай Аляксандравіч