زن و جامعه (زن کارگر)

🔳 جنبش "می‌‌تو" و مساله شکایت قضایی

✍ بابک خطی | طبیب و فعال اجتماعی

📍یکی از مواردی که در مورد روایت‌های خشونت در جنبش "می تو" توسط منتقدان در کشور ما مطرح می‌شود این است که تنها نوع راستی آزمایی که می تواند قابل اعتماد و مورد قبول باشد بررسی قضایی مساله -یعنی طرح شکایت از خشونت جنسی انجام شده در محاکم قضایی و پیگیری آن است.

🔶 در مورد این نقد باید گفت در عین ارزشمندی و سندیت بالای بررسی قضایی دو مشکل عمده و جدی در این مورد در شرایط فعلی وجود دارد:

🖱اول اینکه در قوانین فعلی ما عنوانی مستقل برای تعرض یا تجاوز جنسی تعریف نشده است. چیزی که در قانون فعلی وجود دارد "تجاوز به عنف" است یعنی مردی که با زنی -غیر از همسرش-به زور رابطه‌ی جنسی برقرار کند است و این عبارت فقط قسمت کوچکی از مفهوم گسترده‌ی خشونت جنسی را در بر می‌گیرد و در بسیاری از تعرضات جنسی، اصلا رابطه جنسی در مفهوم sexual intercourse اتفاق نیفتاده اما تجاوز یا تعرض جنسی صورت گرفته یا مثلا در مورد رابطه جنسی بدون رضایت بین یک زوج، که زن شاکی از اعمال خشونت باشد به هیچ وجه نمی‌توان این عنوان را قرار داد.

🟡 در عمل روی بسیاری از موارد تعرض جنسی فقط عنوان "رابطه‌ی نامشروع" قرار می‌گیرد که اشاره به موضوعی متفاوت یعنی "مشروعیت رابطه" است و در آن هیچ اشاره‌ای به عنصر "خشونت" وجود ندارد.

📍به همین خاطر موارد زیادی از خشونت یا تعرض جنسی اساسا در عنوان مجرمانه‌‌ی نمی‌گنجد که قرار باشد روی آن بررسی قضایی صورت گیرد.

🖱 مساله دیگر اینکه در مورد خشونتی که در آن رابطه‌ی جنسی هم صورت گرفته است و به اصطلاح تجاوز به عنف محسوب می‌شود نیز در صورت اثبات، مجازاتی در پی خواهد داشت که شدت و مرگبار بودن آن بسیاری از قربانیان را از طرح دعوی پشیمان می‌کند.

📍البته به طور کلی و حتی در کشورهایی که خشونت جنسی جرم‌انگاری شده، ارتکاب به آن در مفهوم تعدی به قانون بوده، مجازات مجرم را در پی دارد نیز در جریان آن هیچ مداخله‌ای در مورد افراد درگیر در این اتفاق و خصوصا آسیب‌های روانی و عاطفی وارده به قربانی صورت نمی‌گیرد و در بسیاری از مواقع نه باعث بهبود آلام قربانی و نه دارای اثرات پیشگیرانه در متجاوز است.

🔶 به خاطر این کاستی‌ها نوعی از اجرای عدالت تحت عنوان ترمیمی در موارد خشونت جنسی مورد توجه فراوان جوامع قرار گرفته است که تمرکز آن بر احساسات و آسیب‌های قربانی و مسوولیت‌پذیری و پذیرش متجاوز است.

#metoo
#من_هم
#علیه_خشونت_جنسی_جنسیتی
#افشای_متجاوز
#نان_کار_آزادی_
#امنیت_اجتماعی

زنان کارگر در کارخانه‌های تولید پوشاک ویتنام با آزار جنسی سیستماتیک مواجهند

✍نویسنده: کیت هودال
🖊برگردان: سمیرا راهی

🔹زنان کارگری که در کارخانه‌های ویتنام برای برندهای مشهور اروپا و آمریکا کفش لباس تولید می‌کنند، با آزار و اذیت جنسی سیستماتیک در محیط کار مواجه می‌شوند. طبق یافته‌های تحقیق بنیاد «پوشش عادلانه» و سازمان «مراقبت بین‌المللی»، حدود نیمی از ۷۶۳ زن که در کارخانه‌های سه استان ویتنام با آن‌ها مصاحبه شده، گفته‌اند که سال قبل دست‌کم یک نوع از خشونت و یا آزار و اذیت را متحمل شده‌اند.

🔹طبق نتایج مطالعه، نیمی از تمام زنان طی مصاحبه ادعا کرده‌اند که در مسیر رفت‌و‌آمد یا در محیط ‌کار آزار و اذیت جنسی را تجربه کرده‌‌اند. ۳۴/۳ درصد از این زنان مورد آزار و اذیت فیزیکی مانند بوسیدن، لمس کردن، کتک زدن و... قرار گرفته‌اند و ۲۸/۹ درصد آزار و اذیت غیر‌کلامی مانند اداها، صدا‌ها و نگاه‌های خیره نا‌خوشایند را تجربه کرده‌ و یا ایمیل و پیامک‌های اهانت‌آمیز دریافت کرده‌اند.

🔹یکی از کارگران استان دونگ‌نایی گفته است: «سرپرستم، مرا کتک زد و دست‌هایم را با چسب بست. او وسایل را به سمت من پرتاب می‌کرد.» زنان ۲۵ ساله یا جوان‌تر نیز ۱.۵ مرتبه، زنانی که تحصیلات کامل متوسطه یا تحصیلات دانشگاهی دارند، ۱.۷ مرتبه و زنان مهاجر و زنانی که یک سال یا کمتر در کارخانه کار کرده‌اند هم دو برابر، بیشتر مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند.

🔹همچنین کارکنان گزارش دادند که در زمان‎‌های شلوغ کاری، ماهانه تا ۹۰ ساعت کار می‌کنند که بیشترین آن حدود ۱۳-۱۲ ساعت در روز است. حدود نیمی از زنان، بیشتر از ۶۰ ساعت در ماه اضافه کاری کرده‌اند، اما بسیاری از آن‌ها گفته‌اند که بابت ساعات اضافه‌کاری دستمزدی دریافت نکرده‌اند. زنان، محیط کاری پر‌تنش و سرکوبگرانه‌ای را گزارش داده‌اند، تا حدی که به علت هراس از توبیخ و تنبیه، حتی از استراحت کوتاه برای رفتن به سرویس بهداشتی هم می‌ترسند.

🔹این مطالعه، رابطه عمیقی میان ساعت اضافه‌کاری و آزار و اذیت در محیط کار، شناسایی کرده است. زمانی که کارگران اضافه‌کاری ۳۰ ساعته یا بیش از آن در طول ماه داشتند، احتمال آزار و اذیت آن‌ها هم ۲.۴ مرتبه افزایش می‌یابد و وقتی کارگران نمی‌توانستند اضافه کاری را رد کنند، برای آن‌ها هم احتمال آزار ۱.۶ برابر بوده است.

🔹 علی‌رغم محبوبیت روزافزون کارزارهای رسانه اجتماعی مانند #MeToo و #ngungimlang (سکوت را متوقف کنید) افزایش آگاهی عمومی در‌ زمینه آزار و اذیت جنسی در ویتنام، هنوز هم بیشتر کارگران صنعت پوشاک می‌گویند که می‌ترسند از تجربه‌هایشان بگویند، چون هراس دارند مورد آزار و اذیت مضاعف قرار بگیرند و از کار بیکار شوند.
منبع: گاردین
از :دیدبان_آزار

متن کامل را از لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1858/

@zan_j

🔸پیام صوتی سمیه میرشمسی، دستیار کارگردان و از زنان سینماگر امضا کننده بیانیه«اعتراض به خشونت جنسی در سینما».

🔸ترانه علیدوستی:
"راویانی که در ایران جرات کرده‌اند با اسم یا بی‌اسم، روایاتی را منتشر کنند" تعداد بی‌شمار این روایت‌ها و اینکه تکرار شونده هستند، وضعیت خیلی وحشتناکی را از نظر من بوجود آورده و به دنبال آن سکوت هولناک همکاران عزیز من در سینمای‌مان خیلی ما را شگفت‌زده کرده است."
او ادامه داد: "واقعا سوال‌ ما این است که چه اتفاقی باید برای زنانی که کنار شما کار می‌کنند، بیافتد که واکنش شما را هم بر بیانگیزد. برای همین دیدیم خودمان باید کاری بکنیم و نیاز به یک همت و حرکت جمعی هست.

ترانه علیدوستی با اشاره به فضای "بیش از حد مردانه" سینمای ایران گفت "پول و روابط اجتماعی و روابط فرادست، فرودست"، بر این صنعت حاکم است و افراد برای ورود به این فضا یا ماندن در آن باید از سد بلندی عبور کنند.

در کشوری زندگی می‌کنیم که کار و بار و منافع افراد سریع به خطر می‌افتد" ... "سکوتشان خیلی مرا ناامید و دلشکسته کرد."


#من_هم
#metoo
#علیه_خشونت_آزار_جنسی_جنسبتی
#نان_کار_آزادی
#امنیت_اجتماعی
@zan_j

🔶 بیانیه صدها سینماگر زن علیه "خشونت و باج‌گیری جنسی" در سینمای ایران

بیش از ۳۰۰ سینماگر زن با انتشار بیانیه‌ای به "خشونت، آزار و باج‌گیری جنسی" در سینمای ایران اعتراض کردند. آن‌ها در این بیانیه خواستار "عواقب قانونی جدی" برای خشونت‌گران شده‌اند.

در بیانیه اعتراضی که در روز پنجشنبه ۱۱ فروردین (۳۱ مارس) منتشر شده است، نام زنان سرشناسی از سینمای ایران به چشم می‌خورد.

نیکی کریمی، هدیه تهرانی، سحر دولتشاهی، پوران درخشنده، تهمینه میلانی، ویشکا آسایش، مهرانه مهین‌ترابی، میترا حجار، ترانه علیدوستی، کتایون ریاحی، شقایق دهقان، هانیه توسلی و ... برخی از چهره‌هایی هستند که نسبت به خشونت، آزار و باج‌گیری جنسی در محیط کارشان اعتراض کردند.

این بیانیه از شب گذشته در صفحات شخصی شبکه‌های اجتماعی بسیاری از سینماگران زن ایران منتشر شده است و بر تعداد امضاکنندگان آن نیز افزوده شده است.
https://p.dw.com/p/49KNF

#metoo
#خشونت_ساختاری
#خشونت_جنسیتی
#علیه_نابرابری_و_تبعیض
@zan_j

🔻کارگران خانگی و جنبش MeToo در هند

🔶 عبور از من هم به سوی ما هم


✍نویسنده: سریپارنا چیتوپادهای
🖊برگردان: یگانه عربی


🔹️مینا زنی ۴۵ ساله است که در شهر جنوبی بنگلور، کارهای خدماتی و نظافتی منازل را انجام می‌دهد و یک بازمانده آزار جنسی در محیط کار است. او همیشه بیشتر درآمدش را پس‌انداز می‌کرد اما وقتی یکی از کارفرماهایش را به آزار جنسی متهم کرد، شغلش را در بسیاری از خانه‌ها از دست داد.

🔹️روزی پیرمرد صاحبخانه مینا را به‌زور گرفت و سعی کرد او را روی مبل بیندازد. او با تلاش بسیار توانست پیرمرد را هل دهد و از خانه فرار کند. مینا هیچ شکایتی به پلیس نکرد چون گمان می‌کرد کسی حرف او را باور نخواهد کرد. اما مدتی بعد آن زوج مینا را برای برگرداندن پول تحت فشار گذاشتند و حتی به او پیشنهاد دادند که برای بازگرداندن پول به سر کارش برگردد، ولی او نپذیرفت.

🔹️حادثه‌ای که اتفاق افتاد مینا را بسیار ترساند. او کابوس می‌دید و هراس، احساس شرم و گناه با خود داشت. افرادی مانند مینا که استخدام رسمی نیستند مثل زنانی که کارهای خدماتی منازل یا کارهای ساختمانی می‌کنند، در تولیدی‌های لباس کار می‌کنند و یا فروشنده‌ها، ۹۴% از نیروی کار زنان در هند را تشکیل می‌دهند. اما تجربه‌های آنها از آزار و تجاوز جنسی به ندرت بیان و علنی شده است.

🔹️در سال ۲۰۱۲ تحقیقی روی زنان ساکن هشت شهر هند، که در بخش رسمی و غیررسمی شاغل بودند، انجام شد و نشان داد که ۱۷% زنان در محیط کار مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند. بیشتر این زنان از گروه‌های آسیب‌پذیر بودند. ۲۹% زنان کارگر ساختمان و ۲۳% کارگران خدماتی خانه‌ها.

🔹️تاکنون موارد انگشت‌شماری از خشونت جنسی علیه کارگران در هند، در سطح ملی توجهات را به خود جلب کرده است. برای مثال در سال ۲۰۱۷ کارگران خدماتی و خانواده­‌هایشان به یک مجتمع آپارتمانی مجلل در دهلی حمله کردند، چرا که در آن ساختمان یک کارگر توسط کارفرمایش مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود؛ در سال ۲۰۱۱ یک بازیگر بالیوود هم بابت تجاوز به خدمتکارش محکوم شد. اما چنین مواردی بسیار اندک و نادرند.

🔹️جنبش Me Too در هند، از حمایت افراد متعددی برخوردار است که دارای سرمایه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هستند و اکنون رسانه‌های جریان اصلی هند جای خودش را پیدا کرده است. این جریان در هند آغاز شده ولی هنوز به زندگی میلیون‌ها زن فقیر و آسیب‌پذیر که در بخش اقتصاد غیرسمی شاغلند، سرایت نکرده است. ما هنوز منتظریم تا صدای کارگران غیر‌رسمی با دیگر صداها متحد شود. اکنون زمان آن رسیده که از #MeToo به سمت #Us all حرکت کنیم، از «من هم» به سوی «همه ما»

#دیدبان_آزار

متن کامل در لینک زیر

https://harasswatch.com/news/1889
@zan_j

به عنوان یک زن دارای معلولیت، هر روز در خیابان مورد آزار قرار می­‌گیرم

نویسندگان: امی کاوانا و هانا میسون بیش

برگردان: نیلوفر عدنانی

منبع: Huffington Post

🔸عنوان زنی نابینا که دنیا را با یک عصای سفید جهت­‌یابی می‌­کند، هر روز افرادی کاملا غریبه به من دست­‌درازی می­‌کنند. اتفاق افتاده که در فضاهای عمومی، توسط مردم و بدون آنکه نظر من را بپرسند، به قطار اشتباه سوار شوم و در بین جمعیت به سمت اشتباه، کشیده شوم. افراد زیادی می­‌خواهند که کمک کنند؛ اما هرگز فکر نمی­‌کنند که اگر بدون درخواست کمک، به سمتی ناخواسته کشیده شوند، چقدر ترسناک خواهد بود. آنچه این تماس­‌های بدون کسب رضایت را ترسناک‌­تر میکند، این است که من هیچ وقت متوجه نمی­‌شوم که آیا این مورد واقعا دست یاری­‌دهنده‌­ای است و یا یک تعرض جنسی دیگر.

اخیرا، در محل تقاطع خطوط عابر پیاده ایستاده بودم که مردی اعلام کرد: «من حواسم هست و از تو مراقبت می­‌کنم». او مرا به سمت دیگر خیابان کشاند و تا وقتی به سمت دیگر نرسیدیم، نرفت. سپس، شروع به نوازش بازویم کرد، پستان­‌هایم را لمس می­‌کرد و هم‌زمان می­‌گفت که می­‌خواهد از من مراقبت کند. تلاش کردم فرار کنم و به محض اینکه حرکت کردم، مرا تعقیب کرد. در حالی که دائم می­‌پرسید که کجا زندگی می­کنم، آیا دوست­پسری دارم، به سمت کدام قطار می‌­روم و اینکه می­خواست من را همراهی کند. وحشت کرده بودم، اما خوشبختانه راهم را تا نزدیک­‌ترین ایستگاه قطار می‌دانستم، و طبق معمول، کارمندان فوق­‌العاده­ مترو برای نجاتم آمدند و به من اطمینان دادند که در کمال امنیت، به قطار مورد نظرم خواهم رسید...


🔸صدای زنان دارای معلولیت، شایسته شنیده شدن است. تجربه‌­های این افراد باید به رسمیت شناخته و در مطالبات کمپین­های مقابله با خشونت جنسی گنجانده شود. بدون حمایت افراد خارج از دایره افراد توان­‌یاب و نیز جنبش­ زنان، ما به عنوان اهداف در دسترس برای آزار و تجاوز باقی می‌­مانیم و رضایت­‌مان همیشه نادیده گرفته خواهد شد. اگر واقعا می­‌خواهی به ما کمک کنی، به ما گوش بده و به بدن‌­هایمان احترام بگذار.

#خشونت_معلولین
#نان_کار_آزادی
#حمایت_تامین_امنیت_اجتماعی
http://harasswatch.com/news/1388/

زنان کارگر در کارخانه‌های تولید پوشاک ویتنام با آزار جنسی سیستماتیک مواجهند

✍نویسنده: کیت هودال
🖊برگردان: سمیرا راهی

🔹زنان کارگری که در کارخانه‌های ویتنام برای برندهای مشهور اروپا و آمریکا کفش لباس تولید می‌کنند، با آزار و اذیت جنسی سیستماتیک در محیط کار مواجه می‌شوند. طبق یافته‌های تحقیق بنیاد «پوشش عادلانه» و سازمان «مراقبت بین‌المللی»، حدود نیمی از ۷۶۳ زن که در کارخانه‌های سه استان ویتنام با آن‌ها مصاحبه شده، گفته‌اند که سال قبل دست‌کم یک نوع از خشونت و یا آزار و اذیت را متحمل شده‌اند.

🔹طبق نتایج مطالعه، نیمی از تمام زنان طی مصاحبه ادعا کرده‌اند که در مسیر رفت‌و‌آمد یا در محیط ‌کار آزار و اذیت جنسی را تجربه کرده‌‌اند. ۳۴/۳ درصد از این زنان مورد آزار و اذیت فیزیکی مانند بوسیدن، لمس کردن، کتک زدن و... قرار گرفته‌اند و ۲۸/۹ درصد آزار و اذیت غیر‌کلامی مانند اداها، صدا‌ها و نگاه‌های خیره نا‌خوشایند را تجربه کرده‌ و یا ایمیل و پیامک‌های اهانت‌آمیز دریافت کرده‌اند.

🔹یکی از کارگران استان دونگ‌نایی گفته است: «سرپرستم، مرا کتک زد و دست‌هایم را با چسب بست. او وسایل را به سمت من پرتاب می‌کرد.» زنان ۲۵ ساله یا جوان‌تر نیز ۱.۵ مرتبه، زنانی که تحصیلات کامل متوسطه یا تحصیلات دانشگاهی دارند، ۱.۷ مرتبه و زنان مهاجر و زنانی که یک سال یا کمتر در کارخانه کار کرده‌اند هم دو برابر، بیشتر مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند.

🔹همچنین کارکنان گزارش دادند که در زمان‎‌های شلوغ کاری، ماهانه تا ۹۰ ساعت کار می‌کنند که بیشترین آن حدود ۱۳-۱۲ ساعت در روز است. حدود نیمی از زنان، بیشتر از ۶۰ ساعت در ماه اضافه کاری کرده‌اند، اما بسیاری از آن‌ها گفته‌اند که بابت ساعات اضافه‌کاری دستمزدی دریافت نکرده‌اند. زنان، محیط کاری پر‌تنش و سرکوبگرانه‌ای را گزارش داده‌اند، تا حدی که به علت هراس از توبیخ و تنبیه، حتی از استراحت کوتاه برای رفتن به سرویس بهداشتی هم می‌ترسند.

🔹این مطالعه، رابطه عمیقی میان ساعت اضافه‌کاری و آزار و اذیت در محیط کار، شناسایی کرده است. زمانی که کارگران اضافه‌کاری ۳۰ ساعته یا بیش از آن در طول ماه داشتند، احتمال آزار و اذیت آن‌ها هم ۲.۴ مرتبه افزایش می‌یابد و وقتی کارگران نمی‌توانستند اضافه کاری را رد کنند، برای آن‌ها هم احتمال آزار ۱.۶ برابر بوده است.

🔹 علی‌رغم محبوبیت روزافزون کارزارهای رسانه اجتماعی مانند #MeToo و #ngungimlang (سکوت را متوقف کنید) افزایش آگاهی عمومی در‌ زمینه آزار و اذیت جنسی در ویتنام، هنوز هم بیشتر کارگران صنعت پوشاک می‌گویند که می‌ترسند از تجربه‌هایشان بگویند، چون هراس دارند مورد آزار و اذیت مضاعف قرار بگیرند و از کار بیکار شوند.
منبع: گاردین
از :دیدبان_آزار

متن کامل را از لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1858/

@zan_j

https://www.goodreads.com/book/show/56031710-chauvo-feminism

سم میلز، نویسنده و روزنامه‌نگار تحقیقی کتاب تازه‌ای منتشر کرده که به نظر می‌رسد به یکی از کتاب‌های پرفروش فمینیستی تبدیل شود و واژه‌ی تازه‌ای را به ادبیات فمینیستی و مطالعات جنسیت اضافه کند. نام این کتاب Chauvo-Feminism, On Sex, Power and #Metoo است. میلز در این کتاب موشکافانه به بررسی دسته‌ای از مردان پرداخته که نام chauvo feminist (فمینیست شوونیست) بر آن‌ها نهاده است و انتظار می‌رود همین واژه در ادبیات فمینیستی حسابی جا خوش کند.

مردان فمینیست شوونیست چه کسانی‌اند؟‌ وقتی کتاب میلز را بخوانید می‌بینید آن‌ها از رگ گردن نیز به تک تک ما نزدیک‌ترند. این مردان، آن‌قدر هوشیار و حواس جمع هستند که بدانند زمانه دیگر عوض شده، دیگر نمی‌توان رک و راحت حرفی زد که شائبه‌ی ضدزن بودن دارد. آن‌ها با شش‌دانگ حواس جمع، مراقب‌اند و می‌دانند که ضدیت علنی با زنان می‌تواند دیگر برای شغل، اعتبار و موقعیت اجتماعی آن‌ها سنگین تمام شود. بنابراین علنی و در عرصه‌ی عمومی هرگز وارد بساط ضد زن نمی‌شوند.

آن‌ها در باطن ضدزن‌اند. اما ضدیت آن‌ها با زن پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. میلز توضیح می‌دهد که این مردان بلدند این ضدیت با زن را کجا هدف بگیرند، حواس‌شان هست که با زن شجاع و قوی و آگاه و مستقل نباید دست خود را رو کنند. زن‌ستیزی آن‌ها گزینشی است. آن‌ها در برابر این زنان اغلب سرتاپا گوش‌اند، احترام ظاهری می‌گذارند و آن‌ها را تایید می‌کنند. طعمه‌های آن‌ها زنانی‌اند که به هر دلیلی در موقعیت آسیب‌پذیر، شکننده و فرودست قرار دارند. زنانی که به اندازه‌ی این آقا، تحصیل‌کرده نیستند یا مرعوب دانش و مدرک دانشگاهی و موقعیت شغلی مهم او می‌شوند. زنانی که تازه از یک موقعیت عاطفی شکننده بیرون آمدند که پای زنی هم وسط بوده و الان مستعد خشم از زنان و یاوه‌های «زنان علیه زنان‌اند»، زنانی که خانواده یا شبکه‌ای از آدم‌های حامی ندارند. زنی که وسط مرداب روانی و فکری و غیره گیر افتاده است.

رفتار آن‌ها با این طعمه‌ها به‌غایت پیچیده و کنترل‌گر است. فمینیست شوونیست ما یک روز در خلوت با کنترل‌گری موذیانه‌ی خود این زن طعمه را آزار عاطفی می‌دهد، فردا صبح که زن بیدار می‌شود می‌بیند آقا یک استاتوس یا رشته توئیت کوبنده‌ای در لزوم فمینیسم، برابری جنسیتی، توان‌مندسازی زنان و دفاع از زنان آزاردیده نوشته است. این مردان مدام زنان را در این موقعیت قرار می‌دهند که به خودشان، احساس‌شون، عقل‌شون و برداشت‌شون شک کنند. از خود بپرسند «لابد من بدبین‌ام و اشتباه می‌کنم» و «او واقعا مرد حامی زنان و بی‌نظیری است. من انقدر زخم‌خورده‌ام که بدبین شدم.»

تمام این مردان یک ویژگی مشترک دارند:‌ لشکری دوست زن دارند که خیلی از آن‌ها زنان فمینیست، مستقل و آگاهی هستند. این زنان، جز خوبی و همراهی و حمایت هیچی از فمینیست شوونیست ندیدند( چرا که آقا همیشه در برابر آن‌ها حواس‌اش جمع است و هرگز نه چیز ضدزنی می‌گوید نه کاری می‌کند که شائبه‌ی ضدیت با زن داشته باشد.) این زنان حامی دوست مرد خود هستند و گواهی می‌دهند که او مردی ضدزن نیست.
ویژگی کتاب میلز این‌جاست که دنبال چوب و چماق نیست. لحن و واژه‌های کتاب او بیش از هرچیز در این راستا است که «فمینیسم شوونیستی»، یک وضعیت روانی به‌غایت آزار دهنده برای خود مرد هم هست. او را مدام در موقعیتی قرار می‌دهد که نقش بازی کند، نه تنها دارد آزار می‌رساند و زخم می‌زند، بلکه دارد خودش را هم آزار می‌دهد. یکی دیگر از ده‌ها جلوه‌ی مردسالاری است که زهر را فقط به زندگی زنان سرازیر نمی‌کند، زندگی خود مرد را هم مسموم کرده است.

میلز کتاب را با تجربه‌ی شخصی خودش از مردی مصداق فمینیست شوونیست روایت می‌کند، نکته‌ی مهم دیگر کتاب او این است که صرفا در حد گفتن از رنج باقی نمی‌ماند. به دنبال راه‌حل‌هایی برای این معضل و بحث جدی‌تر درباره‌ی این مردان نیز که خاموش در هر جمعی هستند، می‌رود. کتاب او این حس شیرین را دارد که به عنوان یک زن ناگهان می‌بینید در تجربه‌ی این دست از مردان تنها نیستید، «زیادی حساس و بدبین و درگیر توهم» نیستید، این مردان وجود دارند. مردانی که در عموم همراه و حامی و هم‌صدای زنان‌اند و چون به خلوت می‌روند، با بعضی زنان رویه‌ی دیگری دارند.
#فمینیسم

#Metoo
@zan_j

✊قدم بعدی #MeToo چیست؟

🖊الکس پرس

سروناز احمدی

🔻با اینکه آزار جنسی بیش از یک قرن است که محرک سازماندهی در محیط کار بوده، اما می‌توان گفت اقدام امروز اولین اعتصابی در تاریخ آمریکا باشد که ایالت‌های متعددی به آن پیوسته‌اند و متمرکز بر آزار جنسی است. نکته درخور توجه این است که هم مبارزه برای ۱۵ دلار (Fight For 15 $)  و هم تایمز آپ (‏Time’s Up) ‏از این اعتصاب پشتیبانی کرده‌اند. تایمز آپ، گروهی برای معاضدت قانونی به کارگران کم‌درآمدی است که آزار جنسی را تجربه کرده‌اند و توسط زنانی در هالیوود شکل گرفته ...

⚡️مسئله کاهش آزار جنسی، مسئله این است که قدرت به دست چه کسی باشد. ​با این حال، بسیاری از نوشته‌هایی که درباره #MeToo منتشر می‌شوند تبدیل به گفتگوهایی شده‌اند میان نخبگان حول این که دیگر نخبگانی که احتمالا، گویا یا قطعا به کسی آزار جنسی رسانده‌اند، باید در محل کارهای سابقشان یا اجتماع پذیرفته شوند یا خیر. درحالی‌که آزار و هزینه‌های گزافِ اعتراض همچنان وجود دارند، فرضیه‎‌سازی و آزمایش‌های نظری غیرواقعی در صفحات نشریات تمامی ندارند.

در میدان بخوانید:
📌https://medn.me/3XKba

@zan_j
#آزارگران_جنسی
#جنبش_زنان

🗞 واکنش امنیتی دولت مصر علیه جنبش ضدتجاوز

❌بازداشت سه زن و سه مرد که شاهدان پرونده تجاوز دست‌جمعی چند مرد ثروتمند بودند، فعالان جنبش زنان مصر را نسبت به ادعاهای دولت مبنی بر حمایت از شاکیان و شاهدان بی‌اعتماد و ناامید کرد.

❗️نیمه‌شب دوشنبه ۱۷ شهریور نیروهای امنیتی مصر با یورش به خانه‌های این شش شاهد پرونده تجاوز دست‌جمعی، آن‌ها را با اتهاماتی همچون «خدشه‌دار کردن ارزش‌های خانوادگی مصر»، «تخریب تصویر عمومی مصر» و «هرزگی» روبه‌رو کرده‌اند.

💭برخی از اعضای کارزار فمینیستی ضدتجاوز مصر به گاردین خبر داده‌اند که نیروهای امنیتی از این بازداشت‌شدگان آزمایش واژن و مقعد گرفته‌اند. یکی از محققان دیده‌بان حقوق بشر در مصر می‌گوید «این لحظه‌ای وحشتناک برای جماعت کوییر و جنبش فمینیستی مصر است.»

📣 گزارش پرونده تجاوز دست‌جمعی در شبکه‌های اجتماعی و افشای مجموعه‌ای دیگر از روایت‌‌های تجاوز در مصر باعث شد جنبشی برای حمایت از گزارشگران تجاوز شکل بگیرد که یکی از مطالبات اصلی‌اش پنهان ماندن هویت قربانیان تجاوز و آزار جنسی است.

#️⃣ حامیان این جنبش با هشتگ iamthefairmontvictim# (من قربانی تجاوز فیرمونت هستم) کوشیدند با گزارشگران و قربانیان تجاوز اعلام همبستگی کنند، چرا که بعضی از آزارگران تهدید کردند هویت قربانیان را فاش می‌کنند. آن‌ها در نهایت موفق شدند قانونی هم در مجلس مصر برای حمایت از گزارشگران تجاوز به تصویب برسانند.

👈🏻 شورای ملی زنان که نهادی وابسته به حکومت مصر است، پیش از این تلاش کرده بود گزارشگران و بزه‌دیده‌های تجاوز را دعوت به گزارش و شهادت کند. اما حالا با دستگیری‌های اخیر، فعالان مصری خواهان استعفای رییس این نهاد هستند.

⭕️ واکنش هراس‌‌انگیز بخش امنیتی دولت مصر در عین وجود قانونی برای حمایت از گزارشگران تجاوز نشان می‌دهد نظم پدرسالار و مردسالار با افشای روایت‌های تجاوز دچار نگرانی‌هایی شده که دست به اقداماتی فراتر از قانون زده است.

🔴 این واکنش می‌تواند در عین حال تاییدی بر نظر کسانی باشد که معتقدند روایت تجاوز از جانب بزه‌دیدگان، نزاعی آشکار علیه وضعیت برتر متجاوزان و حتی علیه قانون به عنوان ناقض حقوق انسانی است.
#metoo

🔗 https://medn.me/oUhxF

@zan_j

اعتراض جنی وین هامر از سازمان فمن سوئد به #سوء_استفاده_جنسی ، #فساد_مالی و #پارتی_بازی در آکادمی #نوبل سوئد
NO NOBELPRIZE FOR ABUSE!
#metoo #noble #nobelprize

جایزه‌ی پولیتزر به کارزار #من‌هم علیه آزار جنسی رسید(me too)
--
هاوری واینستین در پی گزارش‌های نیویوکر و نیویورک‌تایمز از اوج قدرت در هالیوود سقوط کرد و به “مایه شرم” دنیای سینمای آمریکا تبدیل شد.
جایزه پولیتزر به پاس گزارش‌های افشاگرانه نیویورک تایمز و مجله نیویورکر از آزار جنسی گسترده زنان در هالیوود توسط هاروی واینستین، تهیه کننده پرنفوذ سینما به خبرنگاران این دو نشریه رسید.
این گزارش‌ها به نوبه خود به جنبش جهانی #Metoo (#من_هم) منجر شد که موجی علیه آزار جنسی زنان در کشورهای مختلف به دنبال داشت.
نیویورک تایمز در عین حال جایزه دومی را نیز به همراه روزنامه واشنگتن پست به دلیل پوشش خبری دخالت روسیه در انتخابات ۲۰۱۶ آمریکا از پولیتزر دریافت کرد.
جوایز پولیتزر از معتبرترین جوایز روزنامه‌نگاری در آمریکا هستند.
روزنامه واشنگتن پست هم به خاطر روزنامه نگاری تحقیقی که به افشای ادعاهای قدیمی جنسی علیه روی مور، نامزد حزب جمهوری خواه از آلاباما در انتخابات ویژه سنا، منجر شد جایزه گرفت.
روی مور که زمانی قاضی بود آن اتهامات را رد می کند اما او در نهایت انتخابات را به نامزد حزب دمکرات، داگ جونز، واگذار کرد.
رویترز از جمله به خاطر پوشش بحران روهینگیا جایزه گرفت
به علاوه نیویورک تایمز و واشنگتن پست مشترکا جایزه پولیتزر دیگری به خاطر پوشش اخبار مداخله ادعایی روسیه در انتخابات ۲۰۱۶ آمریکا دریافت کردند.
خبرگزاری رویترز از دیگر برندگان امسال این جوایز است. این خبرگزاری به خاطر پوشش برنامه مبارزه با مواد مخدر رودریگو دوترته، رئیس جمهور فیلیپین، جایزه بین المللی ۲۰۱۸ را گرفت.
این خبرگزاری همچنین برای پوشش بحران مسلمانان روهینگیا که شاهد فرار حدود ۷۰۰ هزار پناهنده از میانمار به بنگلادش بود در بخش عکاسی جایزه گرفت.
جایزه پولیتزر در سال ۱۹۱۷ تاسیس شد. امسال بیش از ۲۴۰۰ نفر نامزد دریافت جایزه در بخش های مختلف از جمله خدمات عمومی، اخبار فوری تا ستون آزاد، کاریکاتور و عکاسی بودند.


از:‌کارگاه خبر ژوپی‌
@Zane_karegar

اعتراض جنی وین هامر از سازمان فمن سوئد به #سوء_استفاده_جنسی ، #فساد_مالی و #پارتی_بازی در آکادمی #نوبل سوئد
NO NOBELPRIZE FOR ABUSE!
#metoo #noble #nobelprize