زن و جامعه (زن کارگر)

بیانیه‌ای در حمایت از سپیده رشنو:

🔶«ما نه مجرمیم و نه متخلف»
جمعی از شهروندان در حمایت از سپیده رشنو، بیانیه‌ای با عنوان «از هما دارابی تا سپیده رشنو؛ ما نه مجرمیم و‌ نه متخلف» منتشر کرده‌ و در آن نوشته‌اند:

🔹برای بیان ستم بر زنان لازم نیست چهار دهه پوشش اجباری و در پی آن حذف زنان از فضای عمومی را مرور کنیم. شاید اگر تنها به تیر ماه گذشته بازگردیم کافی باشد. به یک روز گرم که ممکن بود هر کدام از ما با خستگی روزمره و کلافه از کار، با یک روسری که حتی بر شانه‌هایمان هم سنگینی می‌کرد، در شهر در حال رفت‌و‌آمد باشیم. و ممکن بود هر لحظه کسی به خودش اجازه بدهد که به ما بگوید «حجابت مناسب نیست». در این لحظه ممکن بود هرکدام از ما چنان خشمگین شویم و چنان فریاد بزنیم که تا چند لحظه پیش، از خود انتظار نداشتیم.

🔹ما به پولی‌سازی آزادی و جریمه مالی برای انتخاب پوشش خود اعتراض داریم.
ما نه مجرم هستیم و نه متخلف، ما کسانی هستیم که با دیدن چشمان کبود سپیده رشنو نه‌تنها یک پا به عقب نمی‌رویم، بلکه با یکدیگر فریاد می‌زنیم: رهایی، حق ما و قدرت ما در جمع ما است.

از #دیدبان_آزار
#نان_کار_آزادی
#پوشس_اختیاری
@zan_j

اعتراض خیابانی #زنان_نپالی علیه قانون تجاوز

🔶 عدالت برای سوشمیتا


🔹️هفته گذشته، زنان نپالی در کاتماندو، پایتخت این کشور به خیابان‌ها آمده‌ و خواستار اصلاح قانون تجاوز شده‌اند. اخیرا سوشمیتا، مدل و هنرپیشه نپالی در تیک‌تاک افشا کرده که در سن ۱۶ سالگی توسط برگزارکننده برنامه دختر شایسته مورد تجاوز و سپس اخاذی قرار گرفته است. او در این مسابقه شرکت کرده و مقام اول را کسب می‌کند. در مهمانی بعد از مراسم، یکی از مردان برگزارکننده با مواد مخدر او را مسموم می‌کند، در اتاق هتل مورد تجاوز قرار می‌دهد و از او فیلم‌برداری می‌کند و سپس با تهدید به انتشار فیلم‌ها به مدت‌ ۶ ماه او را مورد تجاوز قرار می‌دهد و گاهی حتی از دوستانش هم دعوت می‌کند که به سوشمیتا تجاوز کنند.

🔹️سوشمیتا در یک سری ویدئو که در مجموع میلیون‌ها بازدید داشته، داستان خود را روایت می‌کند و با چشم گریان از قانون مرور زمان نپال می‌گوید که بازمانده تجاوز را موظف می‌کند تا حداکثر یک سال بعد از واقعه، ارتکاب جرم را گزارش کند. بلافاصله پس از انتشار ویدئوها، هشتگ #justiceforsushmita در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها به راه افتاد و حمایت گسترده‌ای از سوشمیتا شکل گرفت. بسیاری از چهره‌های سرشناس هنری و سیاسی در حمایت از او توییت کردند. چند روز بعد، هزاران معترض از جمله فعالان فمینیست به خیابان آمدند و اصلاح قانون را مطالبه کردند.
به دنبال فشار افکار عمومی، یک مرد در ارتباط با این پرونده بازداشت شده است. البته نه به اتهام تجاوز بلکه طبق مفاد قانونی مربوط به قاچاق انسان. دچن لاما، وکیل حقوق بشری می‌گوید: قانون تجاوز ما جامع نیست و به انبوهی از بی‌عدالتی و بی‌انصافی منجر می‌شود. این قانون خلاءهای بسیاری از جمله قید مرور زمان و تعریف ناقص تجاوز دارد و باید تغییر کند.

🔹️قانون مجازات مصوب ۲۰۱۷ در نپال، مدت قانون مرور زمان را برای گزارش اتهامات تجاوز از ۳۵ روز به یک سال افزایش داد. اما این قانون به طور کلی استیگمای تجاوز، وضعیت روانی بازمانده و تمامی عواملی که قربانی را به تعلل و سکوت می‌کشاند نادیده می‌گیرد و تنها یک سال برای دادخواهی به او فرصت می‌دهد. وکلا و کنشگران می‌گویند این قانون مانع عمده‌ای بر سر راه دستیابی به عدالت برای بازماندگان تجاوز است و به مرتکبان کمک می‌کند که از مجازات در بروند.

🔹️سازمان‌های بین‌المللی مانند عفو بین‌الملل و دیدبان حقوق بشر از دولت نپال خواسته‌اند که قانون تجاوز را مطابق با استانداردهای بین‌المللی اصلاح کند. به دنبال افشاگری سوشمیتا، بسیاری از دیگر زنان و دختران نپالی نیز در شبکه‌های اجتماعی از تجربه‌های خود نوشتند. حتی تعداد زیادی از دانش‌آموزان روایت کرده‌اند که توسط معلمان خود مورد تعرض جنسی قرار گرفته‌اند.

از #دیدبان_آزار

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1970/

🔻پرفورمنس‌های اعتراضی علیه خشونت جنسی نظامیان روسیه در اوکراین

🔶 رد خون و تجاوز بر بدن زنان اوکراینی

🔹️زنان کیسه‌ای مشکی روی سر خود کشیده‌اند، دستانشان را پشت خود گره زده‌ و با پایین‌تنه‌های برهنه و خونین روبروی سفارت ایستاده‌اند. بدن‌های خونین آنها گویای خشونتی است که با حضور و سکوت خود به آن اعتراض می‌کنند‌. آنها قصد دارند توجه افکار عمومی را به وقایع جنگ اوکراین جلب کنند.

🔹️هفته گذشته حدود ۲۰ زن استونیایی در تالین، پایتخت این کشور روبروی سفارت روسیه پرفورمنسی اعتراضی اجرا کردند. اعتراض این زنان متمرکز بر خشونت جنسی نظامیان روسیه علیه زنان اوکراینی بود. طی هفته‌های اخیر موارد متعددی از خشونت جنسی سربازان روسیه علیه زنان اوکراینی گزارش شده است؛ به‌طوریکه سازمان‌های حقوق بشری نسبت به تجاوز به مثابه سلاح جنگی در اوکراین هشدار داده‌اند. معترضان در بیانیه‌ای اعلام کرده‌اند: «سربازان روسیه به زنان و کودکان تجاوز می‌کنند و آنها را می‌کشند. افرادی که از این جنگ پشتیبانی می‌کنند، حامی جنایات جنگی هم هستند. آنها هم‌دست کشتارند. این پیام ما به حامیان رژیم پوتین است.»

🔹️در ویلنیوس، پایتخت لیتوانی هم در اقدامی مشابه، زنان در نزدیکی سفارت روسیه جمع شدند و پرفورمنس اعتراضی اجرا کردند. عده‌ای از معترضان عروسک‌هایی خونین به دست گرفته بودند که توجهات را به خشونت علیه کودکان اوکراینی جلب کنند. در وین هم اعضای اوکراینی انجمن «دموکراسی نامحدود» در مرکز وین تجمع و خشونت جنسی سربازان روسیه علیه زنان اوکراین را محکوم کردند. این زنان هم لباس‌هایی سفید به تن کرده بودند که روی آن رد خون و کف دست متجاوز روی آن پرینت شده بود.

🔹️از طرفی دیگر در آمریکا، حدود ۱۰۰ زن اوکراینی در میدان واشنگتن، علیه تجاوز به زنان اوکراینی، تجمع سکوت برگزار کردند. برخی از این زنان حلقه‌های گل سنتی روی سر گذاشته بودند و اکثریت لبان خود را چسب سیاه زده و روبان قرمز دور دست خود پیچیده بودند. آنها پلاکاردهایی به دست گرفته بودند که اشاره به جنایات در حال وقوع در اوکراین داشت. روی یکی از آنها نوشته شده: «دختران اوکراینی موهای خود را می‌تراشند تا کم‌تر جذاب به‌ نظر برسند و از تجاوز نظامیان روسی در امان بمانند.»

#دیدبان_آزار

https://harasswatch.com/news/1939

🔶از خشونت به دختران خوابگاهی هیچ‌چیز نمی‌دانید


🔹نگین باقری: تا به حال شده پای فیلم‌های سیاه و تلخی بنشینید و با خودتان بگویید: «مگر می‌شود این‌همه رنج برای یک نفر پیش بیاید؟ مگر می‌شود این‌همه تاریکی در زندگی یک نفر باشد؟» آنچه ما در سال‌های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰ از خوابگاه دیدیم به سیاهی همان فیلم‌های غیرواقعی است. هنوز هم باورم نمی‌شود که از آن مهلکه زنده بیرون آمدیم. ما دختران نوزده، بیست سالۀ اصطلاحا شهرستانی، سوژه‌های مناسبی برای این رنج و عذاب بودیم. چه چیزی راحت‌تر از خشونت نسبت به زنی که سن کمی دارد، خانواده‌ای نزدیکش نیست، با لهجه تهرانی حرف نمی‌زند و از سبک پوشش او معلوم است در شهر بزرگ نشده‌ است. حتی خشونتی که در خوابگاه دخترانه می‌دیدیم با هم برابر نبود. من که از اصفهان مهاجرت کرده ‌بودم ظلم کمتری متحمل می‌شدم تا هم‌اتاقی‌ کرد و سنی‌ام از سنندج؛ او هم خشونت کمتری را در مقایسه با دختر شبانه روستاهای تبریز می‌دید.

🔹مثلا آن روز امتحان داشتیم و در کتابخانه درس می‌خواندیم. مسئول شب، که بچه‌ها کفش‌دوزک صدایش می‌کردند و دختری هم‌سن و سال خودمان بود، در را باز کرد و بالای همه میزها آمد. فهمیدیم آمده که منشاء بوی سیگار را پیدا کند. دختر سیگاری آن پشت نشسته و تازه یک نخ آتش زده بود که کفش‌دوزک بالای سرش آمد و گفت: «به خانواده‌ات می‌گویم.» دختر سیگاری خودش را بی‌تفاوت نشان داد. یادم می‌آید پدرش استاد دانشگاه بود و ما خیال کردیم به خاطر خانواده فرهنگی‌اش هم که شده نگران چیزی نیست و حسرت خوردیم. یک ساعت بعد در حالی‌ که با دخترها در صف رزرو شام بودیم صدای جیغی بند دلمان را پاره کرد. دختر رفته بود حمام و رگ دستش را... . نمرد اما مگر فرقی هم دارد؟ او حالا زخمی دارد که هیچ وقت خوب نمی‌شود.

🔹کوه‌نوردی‌ تنها تفریح ما در خوابگاه آمده بود اما همیشه دیرتر از پسرها یا کوهنوردان دیگر به میدان دربند می‌رسیدیم. چرا که خوابگاه ساعت ۶:۳۰ صبح اجازه خروج را می‌داد. دوستی تعریف می‌کرد که یکی از شب‌های نمایشگاه مطبوعات بسیار دیر راهی خوابگاه شد و هیچ تاکسی برای رسیدن به میدان کاج سعادت‌آباد پیدا نمی‌کرد. ناچار سوار یکی از اتومبیل‌هایی که جلوی پایش ترمز زده‌ شد. می‌گفت مدام فکر می‌کردم اگر راننده حین کلمات جنسی‌، به جای خوابگاه به سمت زیر پل منحرف شود چه بلایی سرم خواهد آمد؟ این اتفاق برای او نیفتاد اما مگر فرقی هم دارد؟ اگر تا ساعت ۹ نمی‌رسید باید شب خطرناک‌تری را پشت سر می‌گذراند. تا به حال در اتاق مسافران ترمینال بیهقی، روی صندلی‌های فلزی سوراخ‌سوراخ آن خوابیده‌اید؟ ما وقتی با در بسته خوابگاه روبرو می‌شدیم، پناهگاهی به جز همین صندلی‌های ترمینال نداشتیم.

🔹️نظارتی که روی ما بود شباهتی به نظارت نامحسوس عصر مدرن نداشت. هیچ کسی اصلا نگران علنی شدن این اهرم‌های استبداد بلای سر ما نبود که بخواهد حداقل ظاهر ماجرا را حفظ کند. برای همین نه فقط بر رفت‌وآمد بلکه وسایل شخصی‌مان هم کنترل می‌کردند. مثلا مجبورمان ‌کردند با امضای نامه‌ای رضایت دهیم تا هر زمان میلشان کشید به محتویات لپ‌تاپمان دسترسی داشته باشند. چه شد که این فکر به ذهن مسئول فرهنگی دانشگاه خطور کرد؟ ساعت ۹ شب وقتی مسئول شب (چه اسم نمادینی) در چارچوب در اتاق‌ها حضور-غیاب می‌کرد متوجه شد دو دختر دانشکده زبان مشغول دیدن فیلم هستند. جلوتر رفت و دید فیلم هالیوودی و به زبان انگلیسی است. با خانواده دخترها تماس گرفتند و گفتند دخترتان در لپتاپ خود فیلم‌های غیراخلاقی نگه می‌دارد. از دختر و از خانواده او تعهد گرفتند که هیچ فیلم غیر فارسی‌زبانی دیگر در لپ‌تاپ‌هایشان نگهداری نشود. این اتفاق مسئول امور فرهنگی ما را مصمم کرد با نوشتن مصوبه‌ای به خودش اجازه دسترسی به لپ‌تاپ‌هایمان را بدهد. ما امضا نکردیم اما مگر ترس حمله یکباره آنها به لپ‌تاپ‌ها خیالمان را راحت می‌کرد؟

🔹️خوابگاه زیرمجموعه دانشگاه است و خشونتی که ما در خوابگاه تجربه می‌کردیم جدا از آنچه دانشگاه برایمان مقرر می‌کرد نبود. برای مثال در خوابگاه، مثل دانشگاه مقنعه را اجباری کردند. اگر می‌خواستیم با روسری بیرون برویم، مسئول حجاب پشتمان می‌دوید و اجازه خروج نمی‌داد. فرض کنید یک روز بعد از ظهر برای خرید یک بستنی قیفی از بقالی محل باید مقنعه می‌پوشیدیم تا سر کوچه برسیم و برگردیم.

#دیدبان_آزار
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1169/

متن زیر، بیانیه فمینیست‌های روسی است که علیه جنگ و اشغال در اوکراین متحد شده‌اند. فمینیسم یکی از معدود جنبش‌های اعتراضی روسیه معاصر است که از سرکوب دولت پوتین جان سالم به در برده است. در حال حاضر گرو‌ه‌های فمینیستی متعددی در دست‌کم ۳۰ شهر روسیه فعالند. در این متن، فمینیست‌هایی که در تظاهرات ضدجنگ در سراسر کشور شرکت می‌کنند، تمامی فمینیست‌های دنیا را به اتحاد در برابر تجاوز نظامی دولت پوتین فرا می‌خوانند. در متن این بیانیه آمده است:

ما به عنوان شهروندان و فمینیست‌های روس، این جنگ را محکوم می‌کنیم. فمینیسم به منزله نیروی سیاسی نمی‌تواند حامی جنگ و اشغال نظامی باشد. جنبش فمینیستی در روسیه برای حقوق گروه‌های آسیب‌پذیر، جامعه‌ای عادلانه و فرصت‌های برابر مبارزه می‌کند، جامعه‌ای که خشونت و درگیری نظامی در آن جایی ندارد.

جنگ یعنی خشونت، آوارگی، فقر، زندگی‌های نابودشده، ناامنی و بی‌آیندگی و با ارزش‌ها و اهداف فمینیسم ناسازگار است. جنگ نابرابری جنسیتی را تشدید می‌کند و دستاوردهای حقوق بشری را سال‌ها به عقب برمی‌گرداند. جنگ تنها با خود خشونت بمب و گلوله نمی‌آورد، بلکه خشونت جنسی به همراه دارد. تجربه‌های تاریخی نشان می‌دهد که در دوران جنگ، خطر تجاوز به زنان چند برابر می‌شود. به این دلیل و بسیاری دلایل دیگر، فمینیست‌های روسی و تمامی کسانی که به ارزش‌های فمینیستی باور دارند باید قویا علیه این جنگ که توسط دولت ما به راه افتاده، موضع‌گیری کنند.

امروز فمینیست‌ها از جمله نیروهای سیاسی فعال در روسیه هستند. برای مدتی طولانی، مقامات روسی ما را جنبش سیاسی خطرناکی تلقی نمی‌کردند. بنابراین ما موقتا کم‌تر گرو‌ه‌های سیاسی دیگر مورد سرکوب دولتی قرار گرفتیم. امروز بیش از ۴۵ سازمان فمینیستی در سرتاسر روسیه فعالیت می‌کنند. ما تمامی گروه‌ها و افراد فمینیست را به پیوستن به مقاومت فمینیستی علیه جنگ و متحد کردن نیروها برای مخالفت فعالانه با اشغال نظامی فرامی‌خوانیم. ما هم‌چنین از فمینیست‌های سراسر دنیا می‌خواهیم که به مقاومت ما بپیوندند. ما بی‌شماریم و در کنار هم می‌توانیم کاری کنیم کارستان. در طی دهه اخیر، جنبش فمینیستی قدرت فرهنگی و رسانه‌ای عظیمی کسب کرده است. نوبه آن رسیده که این نیروها را به قدرتی سیاسی علیه جنگ تبدیل کنیم. ما خود مقاومت علیه جنگ، مردسالاری، اقتدارگرایی و نظامی‌گری هستیم. ما آینده‌ای هستیم که پیروز خواهد شد.

ما از فمینیست‌های سراسر جهان می‌خواهیم:

🔹️به تظاهرات مسالمت‌آمیز علیه جنگ بپیوندند و کارزارهای حقیقی و مجازی علیه دیکتاتوری پوتین و جنگ در اوکراین راه‌اندازی کنند. می‌توانید از نماد جنبش مقاومت فمینیستی ضدجنگ در مطالب و تولیدات خود استفاده کنید و هم‌چنین هشتگ‌های#FeministAntiWarResistance #FeministsAgainstWar.

🔷️اطلاعات و اخبار مربوط به تجاوز نظامی پوتین را نشر دهید. تمام دنیا باید از اوکراین حمایت کند و از هرگونه کمکی به پوتین خودداری کند.

🔷️این بیانیه را با دیگران به اشتراک بگذارید. لازم است که نشان دهیم فمینیست‌ها مخالف این جنگ و هر جنگ دیگری هستند. هم‌چنین حیاتی است که نشان بدهیم فعالین روسی حضور دارند و آماده متحد شدن در برابر رژیم پوتین هستند. اکنون همه ما در خطر سرکوب از سمت دولت هستیم و به حمایت شما نیاز داریم.

از #دیدبان_آزار
@zan_j
#FeministsAgainstWar.
#همبستگی_علیه_فقر_خشونت_جنگ

🔻کارگران خانگی و جنبش MeToo در هند

🔶 عبور از من هم به سوی ما هم


✍نویسنده: سریپارنا چیتوپادهای
🖊برگردان: یگانه عربی


🔹️مینا زنی ۴۵ ساله است که در شهر جنوبی بنگلور، کارهای خدماتی و نظافتی منازل را انجام می‌دهد و یک بازمانده آزار جنسی در محیط کار است. او همیشه بیشتر درآمدش را پس‌انداز می‌کرد اما وقتی یکی از کارفرماهایش را به آزار جنسی متهم کرد، شغلش را در بسیاری از خانه‌ها از دست داد.

🔹️روزی پیرمرد صاحبخانه مینا را به‌زور گرفت و سعی کرد او را روی مبل بیندازد. او با تلاش بسیار توانست پیرمرد را هل دهد و از خانه فرار کند. مینا هیچ شکایتی به پلیس نکرد چون گمان می‌کرد کسی حرف او را باور نخواهد کرد. اما مدتی بعد آن زوج مینا را برای برگرداندن پول تحت فشار گذاشتند و حتی به او پیشنهاد دادند که برای بازگرداندن پول به سر کارش برگردد، ولی او نپذیرفت.

🔹️حادثه‌ای که اتفاق افتاد مینا را بسیار ترساند. او کابوس می‌دید و هراس، احساس شرم و گناه با خود داشت. افرادی مانند مینا که استخدام رسمی نیستند مثل زنانی که کارهای خدماتی منازل یا کارهای ساختمانی می‌کنند، در تولیدی‌های لباس کار می‌کنند و یا فروشنده‌ها، ۹۴% از نیروی کار زنان در هند را تشکیل می‌دهند. اما تجربه‌های آنها از آزار و تجاوز جنسی به ندرت بیان و علنی شده است.

🔹️در سال ۲۰۱۲ تحقیقی روی زنان ساکن هشت شهر هند، که در بخش رسمی و غیررسمی شاغل بودند، انجام شد و نشان داد که ۱۷% زنان در محیط کار مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند. بیشتر این زنان از گروه‌های آسیب‌پذیر بودند. ۲۹% زنان کارگر ساختمان و ۲۳% کارگران خدماتی خانه‌ها.

🔹️تاکنون موارد انگشت‌شماری از خشونت جنسی علیه کارگران در هند، در سطح ملی توجهات را به خود جلب کرده است. برای مثال در سال ۲۰۱۷ کارگران خدماتی و خانواده­‌هایشان به یک مجتمع آپارتمانی مجلل در دهلی حمله کردند، چرا که در آن ساختمان یک کارگر توسط کارفرمایش مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود؛ در سال ۲۰۱۱ یک بازیگر بالیوود هم بابت تجاوز به خدمتکارش محکوم شد. اما چنین مواردی بسیار اندک و نادرند.

🔹️جنبش Me Too در هند، از حمایت افراد متعددی برخوردار است که دارای سرمایه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هستند و اکنون رسانه‌های جریان اصلی هند جای خودش را پیدا کرده است. این جریان در هند آغاز شده ولی هنوز به زندگی میلیون‌ها زن فقیر و آسیب‌پذیر که در بخش اقتصاد غیرسمی شاغلند، سرایت نکرده است. ما هنوز منتظریم تا صدای کارگران غیر‌رسمی با دیگر صداها متحد شود. اکنون زمان آن رسیده که از #MeToo به سمت #Us all حرکت کنیم، از «من هم» به سوی «همه ما»

#دیدبان_آزار

متن کامل در لینک زیر

https://harasswatch.com/news/1889
@zan_j

قطعنامه زنان معترض در کابل علیه طالبان:

به خاطر رسیدن به مقاصد سیاسی‌تان زنان افغانستان را گروگان نگیرید


🔹شماری از زنان افغانستان با وجود ممنوع شدن برگزاری تظاهرات از سوی گروه طالبان روز یکشنبه ۱۸ مهر با گردهمایی در پارک نو واقع در مرکز شهر کابل نسبت به محدودیت‌های شغلی ایجاد شده برای زنان افغانستان اعتراض کردند. زنان معترض پلاکاردهایی با نوشته «سکوت جهان خجالت آور است»، و «از حقوق زنان افغان دفاع کنید» را حمل می‌کردند.

🔹شکریه سادات، یکی از زنان معترض در این تجمع گفت: «می‌توان به زور قدرت را به دست گرفت اما برای به دست آوردن حمایت مردم باید تلاش کرد. به حرف زنان گوش دهید. طالبان در صورت ادامه این روند سقوط خواهد کرد.» رحیمه نوروزی، یکی دیگر از معترضان نیز خواستار اعتراض جامعه جهانی نسبت به نقض حقوق زنان در افغانستان شد.

🔹زنان معترض گفتند تظاهرات زنان در کابل تا زمانی که به حقوق انسانی خود دست نیابند ادامه خواهد یافت. فرح مصطفوی، یکی از برگزارکنندگان این تظاهرات به دویچه وله گفت: «به‌طالبان گفتیم که حق کار و تحصیل را از زنان سلب نکنید. این حق انسانی زنان است، که مانند مردان کار کنند و آموزش ببینند.»

🔹به گزارش رسانه‌های افغانستان، در قطعنامه‌ای که دیروز از سوی آنان در شهر کابل خوانده شد، آمده است که طالبان باید هرچه زودتر به «گروگان‌کَشی سیاسی زنان و دختران» پایان دهند. همچنین در قطع‌نامه از طالبان خواسته شده است که اجازه دهند تا زنان شاغل به کارشان برگردند و مکاتب دخترانه در سراسر افغانستان به‌روی دختران بالاتر از صنف شش دوباره باز شود. این زنان تأکید کرده‌اند که طالبان باید محدودیت‌های بر گرفتن پول از بانک‌ها را نیز بردارند تا دوباره تجارت و کاروبار رونق یابد.

🔹آنان در این قطعنامه طالبان را به پایبندی به اعلام عفو عمومی توسط این گروه فراخوانده و گفته‌اند که تمامی بازداشت‌شدگان از جمله عالیه عزیزی، مدیر زندان زنانه هرات را رها کنند. خانم عزیزی از تاریخ ۱۰ مهر تاکنون مفقود است. در قطعنامه تأکید شده است که طالبان باید امینت جان تمامی اقلیت‌های مذهبی و قومی را تأمین کنند. در بخشی از قطعنامه همچنین از طالبان خواسته شده است به کسانی که قصد خروج از کشور را دارند، نیز اجازه‌ی خروج بدهند.

#دیدبان_آزار
#مرگ_بر_طالبان
نان کار آزادی مشارکت سیاسی

https://t.me/zan_j/22720?single

تلاش زنان قرقیز برای مقابله با سنت بی‌رحمانه آلاکاچو

🔶مردانی که برای اثبات «مردانگی» خود، زنان را می‌دزدند

🔹دیدبان آزار: آیسولو در راه برگشت به خانه بود که خودرویی با چهارسرنشین مرد در مقابلش توقف کرد. در عرض چند ثانیه یکی از مردان پیاده شد، او را کشید و به زور سوار ماشین کرد. فریاد زد، التماس کرد اما نتوانست مقاومت کند. مردی که او را ربوده بود قصد داشت با او ازدواج کند. در روز عروسی، آیسولو فهمید مرد قصد ازدواج با زن دیگری را داشته و می‌خواسته آن زن را بدزدد اما ساعت‌ها در خیابان چرخیده و پیدایش نکرده است. تصمیم می‌گیرد هر طور شده با عروس آینده‌اش به خانه برگردد و اولین زنی که به نظرش خوش‌قیافه می‌رسد را برباید و به خانه ببرد.

🔹این اتفاق در سال ۱۹۹۶ افتاد. زمانی که آیسولو نوجوان بود. امروز او ۴ فرزند دارد و هم‌چنان با آدم‌دزدی ‌که تبدیل به همسرش شد، زندگی می‌کند. این سنت قدیمی آلاکاچو به معنای (بگیر و فرار کن) نام دارد و ریشه آن به دوران قرون وسطی و در میان جلگه‌‌های آسیای مرکزی برمی‌گردد. سنتی که تا به امروز نیز تداوم پیدا کرده است. آلا کاچو چندین دهه است که در قرقیزستان غیرقانونی اعلام شده و در سال ۲۰۱۳ نیز قوانین سختگیرانه‌تری برای مقابله با آن تصویب شده است. پیش از سال ۲۰۱۳، مجازات این عمل تنها مبلغی معادل ۲۵ دلار بود اما قانون جدید مجازات تا ۱۰ سال حبس برای مرتکبین درنظر گرفت.

🔹آمار «مرکز حمایت از زنان»، نشان می‌دهد که سالانه دست‌کم ۱۲ هزار ازدواج و رابطه‌ زناشویی خلاف میل زن صورت می‌گیرد. این آمار مربوط به گزارشی از سال ۲۰۱۱ است که گفته می‌شود آماری پایین‌تر از واقعیت را تخمین زده است. مردان گفته‌اند زنان را می‌دزدند که مردانگی خود را اثبات کنند و از پرداخت شیربها که معادل ۴۰۰۰ هزار دلار می‌شود معاف شوند. ۸۰ درصد دخترانی که اینگونه دزدیده می‌شوند عموما به توصیه والدیشان سرنوشت خود را می‌پذیرند و تن به ازدواج می‌دهند. عروسان فراری نیز با خطر خشونت مضاعف و حتی مرگ مواجه می‌شوند.

🔹آیزادای ۲۷‌ساله یکی از عروسانی است که فرار کرد و اوایل آوریل سال جاری در مزرعه‌ای دار زده شد. او دو روز قبل در روز روشن و در مرکز بیشکک، توسط دو مرد رهگذر ربوده شده بود. در سال ۲۰۱۸ نیز موردی هولناک رخ داد که دیدگاه پلیس را نسبت به این معضل آشکار کرد. «بورولای توردالی»، دانشجوی ۲۰ ساله پزشکی، در ایستگاه پلیس توسط مردی که او را ربوده بود کشته شد. مرد با ضربات چاقو او را قتل رساند و سپس با چاقو حروف اول نام بورولای و مرد دیگری که خودش قصد ازدواج با او را داشت، روی بدن جسد حک کرد. مرتکب بابت قتل به ۲۰ سال حبس محکوم شد اما کنشگران فمینیست می‌گویند بخش عمده‌ای خشونتی که به زنان اعمال می‌شود هم‌چنان بی‌عقوبت باقی می‌ماند.

از #دیدبان_آزار

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1831/
#خشونت_سیستماتیک_قانونی_سنتی
@zan_j

روایت یک عکاس از مقاومت زنان بازمانده تجاوز در کنگو

«این زنان مبارز، رهبران حقیقی‌‌اند»

🔹دیدبان آزار: قهرمان‌ها عموما از جایی می‌آیند که انتظارش را نداری. «پلاتون»، عکاسی که به پرتره‌هایش از دیکتاتورها، روسای جمهور و دیگر چهره‌های دوران ما شهره است، قهرمانش را در میان لباس‌های جراحی و اتاق‌های ریکاوری بیمارستان شهری کوچک در جمهوری دموکراتیک کنگو، یکی از آسیب‌دیده‌ترین ملت‌های روی زمین پیدا کرد.

🔹حداقل ۲۰۰ هزار زن و کودک کنگویی در طی دوران درگیری هفت ساله مورد تجاوز قرار گرفته‌اند. این یکی از آشکارترین مواردی بوده که تجاوز به مثابه سلاح جنگی مورد استفاده قرار گرفته است. بیمارستان «پانزی» این زنان و هم‌چنین هزاران زن دیگر را که پس از پایان جنگ مورد تجاوز خشونت‌آمیز قرار گرفته‌اند، مداوا می‌کند.

🔹دنیا کنگو را به عنوان پایتخت تجاوز جهان می‌شناسد و مقامات ارشد سازمان ملل، کنگو را بدترین کشور دنیا برای زنان عنوان کرده‌اند. اما کنگو هم‌زمان مرکز شگفتی‌ها هم هست. هزاران زن بازمانده تجاوز، در حال مداوا و بهبودیابی جسمی و روحی‌اند.

🔹پلاتون در ماه مارس ۲۰۱۶، ۱۰ روز را در کنار تیم بیمارستان پانزی و مراجعان آن گذراند و داستان‌های روزمره مقاومت و بهبود یابی را ثبت کرد: «به هیچ‌وجه انتظار نداشتم که در پانزی با انبوهی از لذت و قدرت مواجه شوم. تصور می‌کردم با انسان‌های شکسته و نابودشده مواجه خواهم شد که البته این مواجهه رخ داد. اما این افراد شکسته، به نابودی تن نداده و برای غلبه بر آنچه که متحمل شده بودند مبارزه می‌کردند. زنانی که از آنها عکاسی کردم الهام‌بخش‌ترین انسان‌هایی‌اند که در کل زندگی خود ملاقات کرده‌ام.»

🔹ساندارای ۲۱ ساله یکی از این زنان است. او در سن ۱۶ سالگی توسط مرد همسایه مورد تجاوز قرار گرفته و به بیماری HIV مبتلا شده است. او در مزون دوکراس روند بهبودی را آغاز کرده و زندگی جدیدی را برای خود رقم زده است. او در برنامه موسیقی‌درمانی شرکت می‌کند و یکی از آهنگ‌های آلبوم اخیر گروه را او خوانده است. این آهنگ «بدن من سلاح نیست» نام دارد. او نه تنها به یک کنشگر مبارزه با خشونت علیه زنان تبدیل شده، بلکه شعر و ترانه می‌سراید و سروده‌هایش در رادیوهای محلی پخش می‌شوند.

🔹از دیدگاه پلاتو، رهبری حقیقی چنین ماهیتی دارد: «من از تعداد زیادی از رهبران جهان عکاسی کرده‌ام. بیش از هر عکاس دیگری. وقتی با چنین داستان‌هایی مواجه می‌شوم، به نظرم می‌آید که رهبران واقعی این زنانند. اینکه آنها را به چشم قربانی نگاه کنیم بسیار ساده‌انگارانه است. بله آنها بی‌تردید قربانی خشونت بوده‌اند اما هم‌زمان از خود شجاعت نشان می‌دهند، با خواست خودشان جلوی دوربین می‌ایستند و داستانشان را در جهت تغییر وضع موجود روایت می‌کنند.»

از #دیدبان_آزار

متن کامل

https://harasswatch.com/news/1786/

🔻نگرانی زنان افغانستان نسبت به مقررات پوشش پس از سیطره طالبان

🔶«اگر برقع بپوشم یعنی حکومت طالبان را پذیرفته‌ام»

🔹دیدبان آزار: با تسلط طالبان بر افغانستان، قیمت برقع به ۱۰ برابر افزایش پیدا کرده است. یک زن افغان به گاردین گفته زنان برای خرید برقع هجوم آورده‌اند.

🔹«فاطمه»، هنرمند و عکاس مد افغانستانی به گاردین می‌گوید: «زنان افغان خلاقیت زیادی در ترکیب لباس‌های سنتی با مد روز به خرج می‌دهند. در خیابان‌های کابل که راه می‌روید، زیبایی استایل زنان افغان چشمانتان را خیره می‌کند.» حالا اما انبوهی از زنان از ترس طالبان به دنبال خرید برقع رفته‌اند. «فوزیه» واقعیت زندگی تحت حکومت طالبان را به یاد می‌آورد: «همه ما زنان مسن‌تر از این صحبت می‌کنیم چقدر در آن دوران زن بودن سخت بود. من در کابل زندگی می‌کردم و به خاطر می‌آورم آنها چگونه زنانی را که بدون برقع و همراهی محارم به خیابان می‌آمدند، شلاق می‌زدند.»

🔹«مریم»، زن جوانی که برای خرید برقع آمده به گاردین می‌گوید: «شوهرم من را مجبور کرد که بیایم. گفت باید شیوه پوششم را عوض کنم و از این به بعد برقع بپوشم تا وقتی از خانه بیرون می‌روم توجه طالبان را جلب نکنم و شناسایی نشوم.» در برخی خانه‌ها بحث برقع به تنشی میان‌نسلی تبدیل شده است. والدین «حبیبه» ۲۶ ساله به او و خواهرش التماس می‌کنند که برقع بخرند. حبیبه به گاردین می‌گوید: «مادرم می‌گوید باید برقع بخرید. مادر و پدرم از طالبان می‌ترسند. مادرم تصور می‌کند با برقع می‌تواند دخترانش را از شر طالبان حفظ کند.»

🔹حبیبه که دانشجو است ادامه می‌دهد: «اما ما در خانه‌مان برقع نداریم و قصد هم نداریم که بخریم. من نمی‌خواهم پشت یک تکه پارچه شبیه پرده پنهان بشوم. اگر برقع بپوشم به این معنی است که حکومت طالبان را پذیرفته‌ام و به آنها حق داده‌ام که مرا کنترل کنند. می‌ترسم بابت نپوشیدن برقع مجبور به خانه‌نشینی شوم و آزادی واستقلالم را از دست بدهم. اما نمی‌توانم اجازه بدهم با برقع قدرتشان بر من تحمیل کنند.»

🔹برخی دیگر زنان جوان کابل هم حس مشابهی دارند و میان ناامیدی و مقاومت سردرگمند. «آمل»، مدل و طراح افغانستانی که سال‌ها برای بیزینس کوچک خودش تلاش کرده حالا نتیجه تمامی زحماتش را رو به نابودی می‌بیند: «تمام زندگی‌ام را صرف این کردم که تکثر و خلاقیت زنان افغانستان را به نمایش بگذارم و تصویر غالبی را که از زن افغانستانی ارائه می‌شود، به چالش بکشم. زنی همواره بی‌چهره و سرتاپا پوشیده شده در برقع. هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم خودم مجبور به پوشیدن برقع شوم. نمی‌دانم چه خواهد شد. حس می‌کنم هویتم در معرض فروپاشی است.»

از #دیدبان_آزار

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1826/
#مرگ_بر_طالبان
#نان_کار_آزادی
پوشش اختیاری
@zan_j

🔶اعتراض به قهرمان‌سازی روزنامه گاردین از کامیل احمدی

🔹در میان روایت‌های منتشر شده زنان از آزار جنسی و تجاوز در ماه‌های اخیر، بی‌شک روایات مرتبط با آزارگری‌های کامیل احمدی، یکی از تلخ‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین‌ها بود. آنجا که زنان، یکی پس از دیگری، از روزهایی نوشتند که در رویای همکاری با یکی از مطرح‌ترین پژوهشگران حوزه زنان به او روی آوردند، اما نتیجه این همکاری برای آنها، چیزی جز تحقیر، آزار جنسی، تجاوز و ترومای پس از آن به همراه نداشت.

🔹انتشار این روایت‌ها در ایران، با واکنش برخی انجمن‌ها هم روبرو شد. به طور مثال، انجمن جامعه‌شناسی ایران به خاطر اتهامات آزار جنسی عضویت احمدی را لغو کرد و انجمن حمایت از کودکان هم به همکاری با او پایان داد. حالا، با گذشت کمتر از شش ماه از این افشاگری‌ها، او که تحت حکم دادگاه، از کشور خارج شده بود، در مقاله‌ای بلندبالا، مورد تجلیل روزنامه گاردین قرار گرفت و یک شبکه فارسی زبان خارجی هم تریبونش را در اختیار او قرار داد. اقدامی که اعتراض و خشم کاربران فارسی زبان توئیتر را به همراه داشت.

🔹سوسن طهماسبی، فعال حقوق زنان ساکن آمریکا در واکنش به مقاله گاردین، در رشته توئیتی به این ماجرا پرداخت. او گاردین را به عنوان یک رسانه حرفه‌ای مورد خطاب نقادانه خود قرار داد و به اینکه بدون تحقیقات کامل، از احمدی یک قهرمان ساخته اعتراض کرد: «گاردین چطور می‌تواند بدون تحقیق، گزارشی ویژه برای کامیل احمدی منتشر کند؟ اگر تحقیقات انجام می‌دادند، حتما به زنان شجاعی که تجاوزهای او را افشا کردند، اشاره می‌شد. هیچ کس برای پژوهش نباید تحت تحقیب قرار بگیرد اما برای تجاوز چرا. نکته قابل تامل درباره کامیل احمدی این است که زنان راوی متعلق به گروه‌ها و اجتماعات به حاشیه رانده شده‌ای بوده‌اند که تحقیق‌های او بر آن متمرکز بوده است. علی‌رغم تهدیدهای او، ۸ زن تجربه‌های خود را بازگو و تجاوز‌های او را افشا کردند. یکی از زنان راوی حتی گفت که تمایل دارد از احمدی شکایت کند و همسرش او را حمایت می‌کند. احمدی پس از مدتی بیانیه‌ای منتشر کرد و البته مسئولیت چندانی به گردن نگرفت. او توضیح داد که به دلیل باورهای فرهنگی و سبک زندگی آزاد مورد قضاوت ناعادلانه قرار گرفته است.»

🔹سارا امت‌علی، روزنامه‌نگار سابق هم که این روزها در آمریکا سکونت دارد و جزو اولین افرادی بود که در جنبش من‌هم ایرانی، از آزارهای جنسی آیدین آغداشلو نوشته بود، به این موضوع واکنش نشان داد و نوشت: «روایت زنان آزاردیده از کامیل احمدی از دردناک‌ترین روایت‌های آزار بود و به قطع همکاری انجمن جامعه‌شناسی ایران با او‌ منجر شد. حالا پلیدی او در آزار زنان در سایه‌ فقدان آزادی در ایران قرار گرفته و محو شده. گاردین ازش تجلیل می‌کنه و ایران‌اینترنشنال بهش تریبون می‌ده. حیرتا.»

🔹یک روز پس از این واکنش‌ها در توئیتر بود که گاردین با چند خط توضیح، متن را اصلاح و اتهامات مرتبط با آزار جنسی کامیل احمدی را هم در روزنامه منتشر کرد.

از #دیدبان_آزار
#متجاوزین_آزارگران_جنسی
#سکوت_نکنیم
@zan_j

🔸آزار ۷۰ درصدی زنان در کشور ۷۲ ملت
✍️الهه محمدی

نیمه یکی از شب‌های سال ۲۰۱۴ بود؛ شبی آرام برای زن دانمارکی که پس از بازدید از موزه‌ای در نزدیکی راه‌آهن دهلی‌نو به سمت هتل محل اقامتش حرکت کرد. اما چند دقیقه‌ از قدم زدنش گذشته بود که هدف حمله گروهی تعدادی مرد قرار گرفت. پول‌هایش دزدیده و در آخر به او تجاوز شد.
فرقی ندارد دهلی نو باشید یا بمبئی؛ سوییسی باشید یا آمریکایی یا چینی. آمار و ارقام‌ می‌‌گوید اگر زن هستید و می‌خواهید به کشور هند سفر کنید باید درباره انواع آزار و اذیت‌های خیابانی در این کشور بیشتر بدانید.
#دیدبان_آزار

https://goo.gl/97uk7R

@zan_j
#خشونت_عليه_زنان
#ازارخياباني

به دنبال انقلاب مصر و خشونت‌هایی که علیه زنان در میدان التحریر رخ داد، هنر فمینیستی خیابانی در مصر جان تازه‌ای گرفت.
#دیدبان_آزار
@zan_j

گشت ارشاد، عامل مهم ایجاد حس ناامنی برای زنان در شهر

#دیدبان_آزار
http://t.center/zan_j

گشت ارشاد، عامل مهم ایجاد حس ناامنی برای زنان در شهر

#دیدبان_آزار
http://t.center/zan_j