☘کاسه‌های خالی هفته‌ای دو روز  کلاس پیلاتس می‌روم و موسسه‌ی والد و کودک. روزی یک پومودورو آزادنویسی می‌کنم بعلاوه‌ی پاره‌نویسی در کانالم و در این میان هر زمانی را که بدست می‌آورم کتاب می‌خانم. روزی سه وعده غذا درست می‌کنم و کارهای خانه که هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. با این برنامه سخت‌ترین قسمت نردبان والدگری برای من اختصاص زمان کیفی بصورت منظم و روزانه است. روانشناس کودک می‌گوید:«اگر حالا برای کودکانت وقت نگذاری در نوجوانی با آن‌ها چالش‌های عمیقی خواهی داشت. تلاش کن حتمن با هم بصورت روزانه زمان کیفی داشته باشید. کمال‌گرا هم نباش. ۸۰ درصد را هم اگر بتوانی انجام دهی و نتایج مثبت آن را در کودکانت ببینی، تقویت خواهی شد و ادامه می‌دهی. مثل زمانی که هر روز آشپزی می‌کنی. اما دو روز هم ممکن است حاضری بخورید یا غذایی ساده. زمان کیفی را بدلیل مشغله‌های روزمره حذف نکن. انتخاب زمان مناسب کلید حل مسئله است. متعهد باش و اهمیتش را برای خودت یادآوری کن.» پس از جستجو دریافتم بهترین زمان برای بازی با پسرم هنگامی است که دخترم می‌خابد. درست است که وقت کاملن دقیقی ندارد اما تنها زمانی  است که می‌توانم با خیال راحت روی ارتباط با پسرم تمرکز کنم. برای دخترم صبح‌ها که سپهر مدرسه است وقت می‌گذارم. با تصور کاسه‌‌هایی که لازم است هر روز از مهر و توجه مادرانه پر شوند انگیزه‌ی بیشتری برای انجام دادن بدست می‌آورم. زمان کیفی: 🔺به ترمیم رابطه‌ی بنیادین من و کودکم کمک می‌کند. 🔺عزت نفس او را بالا می‌برد. زیرا به او احساس ارزشمندی می‌دهد. 🔺من نیز می‌توانم بیشتر از وجود کودکم لذت ببرم. اما برای اجرای این تکنیک دچار نوسان می‌شوم. می‌دانم ما نسلی هستیم که نیاز داریم همزمان خود و کودکانمان را آموزش دهیم. با این جمله کمی به خودم امید می‌دهم و دوباره برای بهبود ارتباط با کودکانم تلاش می‌کنم. شما چگونه برای اختصاص زمان کیفی با کودکانتان برنامه‌ریزی می‌کنید؟ ✍شادی صفوی shadisafavi.ir @shadisafavi_writer @shadisafavi #والدگری #زندگی‌خلاق