〰من عاشقش بودم، به خانهی ما که میآمدند ،حالم عوض میشد .
یادم هست یک بار
مدادرنگیِ بیست و چهار رنگی را
که دوستِ پدرم از آلمان
برای سالِ تحصیلیم آورده بود
نویِ نو نگه داشتم تا عید ،
که اینها آمدند و هدیه کردم به او ...
که جا گذاشت و
برگشت به شهرِ قشنگِ خودشان ...
یک بار هم کفشهای پدرش را
در راه پله پشتِبام پنهان کردم
تا دیرتر بروند و دخترک
بتواند کارتون نِل را تا انتها ببیند .
این بار اما داستان فرق میکرد .
دیشب به من گفته بود برای صبحانه
حلیم و نان بربری دوست دارد .
بیوقت هم آمده بودند ، وسطِ زمستان .
زمستانِ برفیِ اَوایلِ دهه شصت.
من یازده ساله بودم یا کمی بیشتر و کمتر .
او ،دو سال از من کوچکتر .
هرکاری که کردم خوابم نَبُرد ،
دست آخر چهارصبح بلند شدم و
یک قابلمه کوچک برداشتم و
زدم به دلِ کوچه ،
به سمتِ فتحِ حلیم و بربری .
هوا تاریک بود هنوز ؛ اما کم نیاوردم ...
رفتم تا رسیدم به حلیمی ،
بسته بود .
با خودم گفتم حالا تا بروم نان بگیرم
باز میشود .
خلاصه ، در صبحِ برفی
با دستهای یخ زده از سرما
آنقدر راه رفتم تا ساعت شد هفت !
نان و حلیم بالاخره مهیا شد ،
و برگشتم...
وقتی رسیدم خانه، رفتهبودند.
اولِ صبح رفته بودند که زودتر
برسند به شهر و دیارِ خودشان.
اصلا نفهمیده بودند من نیستم...
خستگیش به تَنَم ماند ...
وقتی تلاش میکنی
برای حالِ خوبِ کسی و نمیبیند،
خستگیش به تَنَت میمانَد ...
همین ...
@SazoChakameoKetab☘🌿🍂☘🌿🍂☘🌿🍂#چیستا_یثربی...