،،، وای بر ناامیدانی که ما هستیم . چون انسان ممکن است بتواند از شر طاعون نیمه جانی در ببرد، اما از شر ناامیدی ممکن نیست جان به عافیت در ببرد. وای بر ناامیدانی که ما هستیم، با این نفرت و ناامیدی که چون بدترین بلاها در روح ما مردم رسوخ کرده و لحظه به لحظه فراگیرتر میشود، چهجور آیندهای در انتظار ما خواهد بود، چه جور آیندهای تدارک دیده شده؟
جنون، جنون، این مردم دارند دچار جنون نومیدی میشوند و... وای بر ناامیدانی که ما هستیم...
ای سرزمین! کدام فرزندها، در کدام نسل، تو را آزاد، آباد و سربلند؛ با چشمان باور خود خواهند دید؟ ای مادر ما، ایران جان زخمی تو در کدام روز هفته التیام خواهد پذیرفت؟ چشمان ما به راه عافیت تو سفید شد؛ ای ما نثار عافیت تو!
زیباترین روحیه ی سنتیِ ما ، عشق به بهار و نوروز است و ما مردم، علی رغم این همه مصیبت و مصیبت زدگی چه استعدادی برای زندگی و شادمانی داریم ... @sazochakameoketab 🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂 📒#نون_نوشتن #محمود_دولت_آبادی یاران همیشگی بهارتان مبارک
حکومت غالباً دلِ خوشی از نویسنده ندارد، مگر اینکه نویسنده مطابق میل او به مردم نگاه کند و از زندگی مردم، موافق با میل و اهداف حکومت حرف بزند و نویسندهای که نتواند ضوابط قراردادی را معیار کار خود قرار بدهد و نتواند بهرغم وضعیت موجود با حس و درک صادقانهی خود از واقعیت بنویسد، طبعاً مورد بیمهری و حتی نفرت و چهبسا کینهی حکومت قرار میگیرد.
ای سرزمین! کدام فرزندها، در کدام نسل تو را آزاد، آباد و سربلند؛ با چشمان باور خود خواهند دید؟ ای مادر ما، ایران! جان زخمی تو در کدام روز هفته التیام خواهد پذیرفت؟ چشمان ما به راه عافیت تو سفید شد؛ ای ما نثار عافیت تو!
در نویسندگی، این خروش جوانی را باید با تدبیر درآمیخت. کمگفتن و بیشتراندیشیدن را باید فراگرفت. نویسنده بیشتر با خود و با آنچه در کار پرداختنش هست در گفتوگو است. نویسنده نمیخواهد و نباید در کوتاهمدت کسی را در مورد چیزی که بدان معتقد است، قانع کند. در وهلهی اول، نویسنده میباید ضمن کشمکش درونیای که دارد، خود را به انجام کاری مجاب کند.
اندیشیدن را جدی بگیریم. اندیشیدن. آنچه ما کم داریم مردان و زنانی است که اندیشیدن را جدی گرفته باشند. اندیشیدن باید بهمثابهی یک کار مهم تلقی بشود. اندیشهورزیدن. بند زبان را ببندیم و بال اندیشه را بگشاییم. نویسنده نباید - فقط - در بند گفتن باشد. برای گفتن همیشه وقت هست، اما برای اندیشیدن ممکن است دیر بشود. چرا یک نویسنده نباید مغز خود را برای اندیشیدن و برای تخیل تربیت کند؟
آنچه در این گاهی نوشتنها آمده است در مسیر مدتی پانزده - شانزدهساله نوشته شده و هیچ کوششی بهجهت تغییر یا تحریف آنچه اندیشیده و نوشتهام انجام نگرفته. خواستهام هرآنچه در هر هنگام یادداشت کردهام بیاید، از آنکه خود بدانم در چهگاه چه میاندیشیدهام و شما نیز اگر خواستید بدانید!
78 ساله شد.. #محمود_دولت_آبادی (زادهٔ ۱۰ مرداد ۱۳۱۹)نویسنده، نمایشنامه نویس و فیلمنامهنویس وی خالق کلیدر و بسیاری آثار ارزشمند دیگر است. ما هم به نوبه ي خود زادروز نويسنده بزرگ ايران را شادباش مي گويم..
با آروزي سلامتي و شادكامي روزافزونِ اين بزرگوار..🌷