ابراز کردن عشق براي بيشتر مردم همانند کتابي است که در نظر دارند بعدا بخوانند،
يا مثل تلفني است که بعدا مي خواهند بزنند،
يا نامه اي که که زماني ديگر خواهند نوشت.
نيتمان خالص است،
عزممان جزم است،
ولي هميشه دليلي منطقي براي اقدام نکردن داريم.
لابد هنوز وقتش نرسيده يا حالش نيست يا کار مهمتري وجود دارد،
يا کواکب اجازه نمي دهند و فلان و بهمان...!
چنين است که روزها همه با فرصت هايي از دست رفته و به تاخير افکندن ها سپري مي شوند و از عشق که اين همه به آن نيازمنديم،
خبري نيست..
بعضي کارها را به هيچ رو نبايد به فردا موکول کرد.
طفلي که دوان دوان به طرفمان مي آيد تا در آغوشش بگيريم و از او تعريف کنيم،
همين الآن به ان نيازمند است نه زماني که براي ما مساعد است.
دوستي که به شانه هايت محتاج است تا دمي گريه کند نمي تواند منتظر زمان مناسب تري بماند.
کسي را که مي خواهد دوباره مطمئن شود که دوستش داريد نبايد به اميد فردا رها کنيد.
عشق تعهدي است که اطمينان ميدهد هروقت به من نياز داشتي در کنارت هستم.
اين فکر که بعضي زمان ها براي عشق مناسب تر است براي بعضي ها يک عمر پشيماني بار آورده است.
هيچ چيز نمي تواند جبران کننده دمي باشد که از ما عشق طلب شده است و ما بي پاسخ از کنار آن گذشته ايم.
@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂#زاده_برای_عشق #لئو_بوسكاليا