#
سیدحسین#
طاهرزاده در سال ۱۲۶۱ خورشیدی متولد شد. پدرش
#سید طاهر تویسرکانی از تویسرکان همدان برای تحصیل فقه بهحوزه علمیه اصفهان عزیمت کرد از این رو
سیدحسین دوران کودکی و جوانی خود را در اصفهان سپری کرد.[۱]
حسین در سال ۱۲۷۸ خورشیدی به تهران آمد و با
#جهانگیرمیرزا آشنا شد. جهانگیرمیرزا نوه حسامالسلطنه و جوان خوش ذوقی بود کهویولن مینواخت و در منزلش یک دستگاه حافظ الاصوات (فونوگراف) داشت.
سیدحسین طاهرزاده با همراهی ویولن
#حسامالسلطنه برای اولین بار آثار آوازی خود را با این دستگاه ضبط کرد.
طاهرزاده در منزل حسامالسلطنه با هنرمندان مشهوری چون
#حبیب سماع حضور (نوازنده بزرگ سنتور) و# میرزا عبدالله (نوازنده برجسته تار) آشنا شد. همچنین در منزل # علی صفا ظهیرالدوله با#درویش خان نوازنده مشهور تار آشنا شد و پس از آن سالها دوست و همکار بودند.
طاهرزاده در کنسرتهای انجمن اخوت که به تشویق ظهیرالدوله تشکیل میشد شرکت کرد و غالباً عواید اینگونه کنسرتها به امور خیریه و کمک به مستمندان اختصاص مییافت.
در سال ۱۲۸۹ خورشیدی برای ضبط صفحه به همراه درویش خان (تار) و # باقرخان رامشگر (کمانچه) و
#اسدالله خان (تار و سنتور)،
#حسین هنگ آفرین (ویولن) و
#رضا قلی خان (آواز) و
#حبیبالله شهردار (پیانو) به لندن رفت. این سفر از راه روسیه انجام گرفت و در بین راه گروه در شهر رشت توقف داشته و به تقاضای مجاهدان مشروطه سه شب به اجرای کنسرت پرداختند.
طاهرزاده یک بار هم به همراه درویش خان و باقرخان رامشگر واقبال السلطان (آواز) و عبدالله دوامی (تصنیف و ضرب) برای ضبطصفحه گرامافون عازم تفلیس شد و آنها علاوه بر ضبط صفحه دو شب نیز در سالن تئاتر گرجستان کنسرت برگزار کردند. با فروش صفحات مذکور در ایران شهرت
سیدحسین طاهرزاده افزایش یافت و به چهرهای شناخته شده در میان خوانندگان آن دوره تبدیل گشت.
طاهرزاده خوانندگی را شغل و پیشه خود نمیدانست، از این رو در دوران میانسالی و کهولت فقط در جمع دوستان به آواز خواندن میپرداخت. در سالهای پایانی عمر چاپخانهای به نام سپهر تأسیس کرد و به کار فرهنگی چاپ مشغول شد.
سیدحسین طاهرزاده در همان سالها عضو شورای عالی موسیقی رادیو بود.
سیدحسین طاهرزاده خوانندهای صاحب سبک بود که هم در اجرای قطعات آوازی و هم تصنیفها و قطعات ضربی تبحر داشت.قمرالملوک وزیری، ادیب خوانساری و محمدرضا شجریان از سبک حسین
طاهرزاده پیروی کردهاند.
از ویژگیهای آوازی او میتوان به: دستیابی به اصول زیبا شناختی ثابت در شعر و تحریر، روانی و سیالی آواز، تحریرهای متنوع، ابداع در ملودی پردازی، مناسب خوانی، تلفیق متعادل شعر و موسیقی، حال آواز، صدایی گرم و رسا و دارای انعطاف بالا، لحن ویژه، تسلط بر پروراندن گوشهها و اجرای عمیق و درونی تحریرها اشاره کرد.
وی در سال ۱۳۳۴ وفات یافت و در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂