#خوبی_کردن و
#بدی_کردن مسری است...
🔹از خاصیت اُسمُزی(ظروف مرتبطه) روانشناختی نباید غافل شد. خوبی
کردن مسری و واگیردار است.
من زمانی در کنار جمعی در منزل علامه طباطبایی بودم. ایشان می گفتند: آدم وقتی غذا می خورد، و لقمه ای را می جوید و بخش نرم شده و خرد شده ی آن را به پایین فرو می دهد و بخش سخت تر را بیشتر می جود، فکر می کند که همه ی این ها را خود آگاهانه انجام می دهد، در صورتی که چنین نیست. انسان لقمه ای را در دهان می گذارد و بعد به خود می آید و می بیند که در حال جویدن لقمه ی بعدی است. علامه از این تعبیر برای توضیح رابطه ی دوستانه استفاده می کردند. ایشان می گفتند در رابطه ی دوستانه این چنین نیست که شما بگویید که من فضیلت های خوبی مثل صداقت و وفای به عهد او را از او یاد می گیرم، اما تندخویی او را یاد نمی گیرم. انسان بعد از چند سال به خود می آید و می بیند که دست تکان دادن و حرف زدنمان هم شبیه به دوستمان شده است. خود انسان ممکن است متوجه نشود که سخن گفتن و حرکاتش، شبیه به دوستش شده باشد، اما ناظران بیرونی، به خوبی درک می کنند.
🔹 در دوران کودکی و نوجوانی، در محله ی ما افرادی بودند که مشهور بودند به پاک و پاکیزه و مهذب بودن. من در زمانی که این ها را در کوچه و بازار می دیدم، سعی می کردم کمی مرتب تر عمل کنم و اعمالم را بیشتر تحت کنترل قرار دهم. من از این افراد نمی ترسیدم، اما یک شرمی در کار بود در برخورد با سایر افراد هم که معمولی بودم.
خوبی از انسان های خوب به بیرون نشت می کند و میزان این نشتی، بستگی به وسعت اخلاقی آن فرد دارد.
@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂#سخنرانی_حکمتسال ۸۸