من ترس ها و اضطراب هايم را
نقاشى نمى كنم،
بلكه زخم هايم در اين نقش پذيرى مؤثرند.
زخم هايى كه همواره سپاسشان را داشته و دارم.
زخم هايى كه از كودكى به يادگار مانده.
من كودكىِ دردناكى داشتم و تأثير آن دردها
تا امروز در من ادامه دارد و
جزئى از وجودم شده است.
در واقع سپاس زخم هايم را دارم كه
از من چنين آدمى ساخته اند.
در سپاسمندى از زخم هاست كه
به عشق مى رسم.
عشق به انسان ها، عشق به زندگى
و عشق به مفهوم قدرت مطلق.
اجازه بدهيد صفحه اى از كتاب
در فاصله ى دو نقطه...! را بخوانم تا
به درستى مفهوم عشقى را
كه تجربه كرده ام درك كنيد.
"نخستين بار كه عشق به سراغم آمد
ادعاى مالكيت جهان را كردم
و همه چيز و همه كس را
متعلق به خود دانستم.
امروز كه تهى از خودخواهى ها و تصاحب ها،
نگاهى عاشقانه به زندگى دارم،
از هرچه هست تنها، مالك تنهايى خويشم
فروتنانه غياب حضورم را اعلام مى كنم.
اين است نظام عشق؛ هيچ كس نبودن! "
@Sazochakameoketab 🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂#ایران_درودی#هنرمند #نقاش#نویسنده#کارگردان#منتقد_ادبی